จอมนางข้ามพิภพ บทที่449 ข้าไม่สุรุ่ยสุร่าย จะเก็บไว้ให้อนุภรรยาใช้หรือ
“เจ้าพูดเสียดสีคุณหนูหยุนเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าว่าเจ้าคงอิจฉาความงามและความสามารถของคุณหนูหยุนสินะ” คนหนึ่งในนั้นพูดอย่างไม่พอใจ
เขาเคยได้รับบุญคุณของหยุนถิงมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ยอมให้ใครมาพูดหยุนถิงแบบนี้
“พูดถูก คุณหนูหยุนกับซวนอ๋องเป็นเพื่อนรู้ใจกันเท่านั้น และต่างก็ชื่นชมซึ่งกันและกัน ทั่วทั้งแคว้นต้าเยียนต่างก็รู้กันหมด”
“นี่มันคุณหนูรองของบ้านตระกูลซูไม่ใช่หรือ ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้นางเคยพ่ายแพ้ให้คุณหนูหยุนในเทศกาลดอกท้อ ดังนั้นคงคิดแค้นคุณหนูหยุนสินะ”
“ตอนนั้นข้าก็อยู่ในสถานการณ์ เจ้าหรือที่ปล่อยข่าวลือใส่ร้ายคุณหนูหยุน？”
ประชาชนต่างก็ดูหมิ่น เกลียดชัง และกล่าวหาซูซินโหรวในทันที ต่างก็วิพากษ์วิจารณ์นาง และแสวงหาความยุติธรรมให้กับหยุนถิง
โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง สายตาหนึ่งกำลังมองดูฝูงชนอย่างสนใจยิ่งนัก “คิดไม่ถึงเลยว่า หยุนถิงจะได้รับความนิยมมากขนาดนี้ น่าสนใจยิ่งนัก!”
“องค์ชาย พวกข้าจะอันนั้นหรือไม่？” ผู้ติดตามที่อยู่ข้างๆคนหนึ่งถาม
“ไม่รีบ ในเมื่อมีคนช่วยพวกข้าทำแล้ว ก็จะได้ทดสอบความสามารถของหยุนถิงนี้ดูหน่อยพอดี!” เสียนเทียนเจี๋ยยกมุมปากขึ้น
ผู้ติดตามมองไปตามสายตาของเจ้านายตัวเอง ก็เห็นมุมหนึ่งของถนน มีคนจ้องมองฝูงชนบนถนนด้วยความโกรธ
คนคนนี้คือหนานเทียนหลินนั้นเอง เขาในขณะนี้ไม่ได้หล่อเหลา เย็นชาเหมือนอดีตแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงการไล่ฆ่าของจวินหย่วนโยว เขาทำให้ตัวเองเสียโฉมเอง และปลอมตัวเป็นชายชรา บนตัวส่งกลิ่นเหม็น คนอื่นเห็นแล้วต่างก็รีบหลีกไปไกลๆเลย ดังนั้นย่อมไม่มีใครสงสัยอยู่แล้ว
นัยน์ตาอันดำของหนานเทียนหลินเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและความเคืองแค้น เขาฟังการวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน สายตาก็ดูน่ากลัวกว่าเดิม เขาเอาไม้เท้าไว้หันกลับและจากไป
จวนซื่อจื่อ หยุนถิงได้ยินรั่วจิ่งบอกว่าวันนี้หอเซวียนกู่ได้จัดการประมูล และมีเครื่องยาล้ำค่าจำนวนหนึ่ง ดังนั้นนางจึงตื่นแต่เช้าเลย
เพียงแต่ว่าตอนนางออกจากประตู ก็เห็นคนรับใช้ในครัวกำลังยกขอทานคนหนึ่งที่หมดสติไปเข้ามาพอดี “เกิดอะไรขึ้น？”
“เรียนซื่อจื่อเฟย เมื่อเช้าข้าพาคนไปซื้อของ ไปชนขอทานคนนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นข้าถามคนรอบข้างต่างก็บอกว่าพวกเขาไม่รู้จัก แถมเขาก็เป็นลมไม่ตื่นสักที ดังนั้นข้าจึงพาเขากลับมา ซื่อจื่อเฟยโปรดลงโทษข้าด้วย!” เหล่าจางที่รับผิดชอบการสอบสวนในหลังครัวนั้น รีบตอบด้วยความเคารพ
“ยามยังมีชีวิตอยู่ ย่อมเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ทุกเมื่อ เจ้าไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง พาคนเข้าไปก่อนเถอะ และไปเชิญหมอมาดู รอเขาหายดีแล้วก็ให้เงินเขาสักหน่อยแล้วให้เขาจากไปซะ” หยุนถิงกล่าวและเหลือบมองคนขอทาน
หน้าตามอมแมม แถมหน้าซ้ายยังมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ น่ากลัวยิ่งนัก บนตัวส่งกลิ่นเหม็น ซึ่งทำให้หยุนถิงรู้สึกอยากอวกในทันที และไม่ได้มองดูดีๆ
ทันทีที่หลงเอ้อเห็น ก็รีบพูดว่า “ยังไม่รีบยกไป ซื่อจื่อเฟยเหม็นจะตายอยู่แล้ว!”
คนรับใช้รีบยกไปทันที หยุนถิงคลื่นไส้ไปสองสามครั้ง หลงเอ้อรีบยื่นบ๊วยเปรี้ยวให้ด้วยความเคารพ หยุนถิงกินไปแล้วจึงค่อยรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
“ซื่อจื่อเฟย พวกข้ากลับไปพักผ่อนเถอะ” หลงเอ้อกล่าวด้วยความกังวล
“ไม่เป็นไร วันนี้มีเครื่องยาล้ำค่ามาที่หอเซวียนกู่ บางทีอาจเป็นประโยชน์ต่อสุขภาพของซื่อจื่อ พวกข้าไปดูสักหน่อย” หยุนถิงเดินตรงเข้าไปในรถม้า
หลงเอ้อและรั่วจิ่งรีบตามไป และพวกเขาก็ตรงไปที่หอเซวียนกู่
ระหว่างทาง หยุนถิงก็ได้คำวิจารณ์ของผู้คน นางไม่รู้ว่าตัวเองจะได้ใจประชาชน สำหรับนางแล้วนี่ไม่ใช่หรือดีอะไรสักนิดเลย
ดังนั้นเดิมทีหยุนถิงที่จะไปหอเซวียนกู่นั้น จึงเปลี่ยนใจในทันที “หลงเอ้อ ในเมื่องหลวงที่ไหนมีการแข่งไก่ชน การแข่งขันสุนัขหรือการแข่งม้าบ้าง？”
“ซื่อจื่อเฟย ที่เขตตะวันออกมีสถานที่แห่งหนึ่งที่มีการแข่งไก่ชนและแข่งขันสุนัขโดยเฉพาะ ว่ากันว่าคุณชายในเมืองหลวงต่างก็ชอบกันมาก ส่วนการแข่งม้านั้นอยู่ไกลออกไปถึงนอกเมือง ไกลไปหน่อย” หลงเอ้อตอบ
“ถ้างั้นก็ไปที่ที่แข่งไก่ชนและแข่งขันสุนัข รั่วจิ่งเจ้าไปที่หอเซวียนกู่ และให้พวกเขาเก็บเครื่องยาที่มีค่าที่สุดไว้ พวกข้าซื้อในราคาสองเท่า” หยุนถิงสั่ง
“ขอรับ!” รั่วจิ่งรีบไปทันที ส่วนหลงเอ้อก็ไปที่เขตตะวันออกกับหยุนถิง
เมื่อพวกเขามาถึง ในสถานที่จัดงานก็มีผู้คนจำนวนมากแล้ว ต่างก็เป็นคุณชายที่แต่งตัวหรูหรากัน ทั่วทั้งสถานที่นั้นคึกคักกันยิ่งนัก
เมื่อทุกคนเห็นหยุนถิงมา ต่างก็ประหลาดใจ และหลีกทางให้ สายตาที่มองดูหยุนถิงนั้นทั้งนับถือและอิจฉา แต่ไม่ได้ชอบหรือหลงใหลใดๆ พวกเขาไม่กล้าอยากได้ผู้หญิงของจวินซื่อจื่อ เว้นแต่จะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
“เร็ว สู้เร็วเข้า หากชนะข้าจะให้รางวัลน่องไก่ชิ้นโตแก่เจ้า!” เสียงที่คุ้นเคยดังมา
หยุนถิงมองไปที่ทางไม่ไกลนั้น ก็เห็นฟู่อี้เฉินกำลังยืนอยู่ที่ขอบสนาม ด้านนั้นมีไก่ตัวใหญ่หลายตัวกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ฟู่อี้เฉินตะโกนอย่างกระตือรือร้น
หยุนถิงอดไม่ได้ที่จะแบะปาก ฟู่อี้เฉินโง่หรือ ให้รางวัลน่องไก่แก่ไก่
“หลงเอ้อ ไปซื้อไก่มาให้ข้าตัวหนึ่ง!”
“ขอรับ!” หลงเอ้อรีบไปทันที หลังจากนั้นไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกรงขนาดใหญ่ในมือ
เจ้ากรมที่ดูแลสถานที่ก็เข้ามาทันที และคำนับด้วยความเคารพ “ข้าน้อยคำนับซื่อจื่อเฟย ไม่ทราบว่าซื่อจื่อเฟยมา ไม่ได้ออกไปต้อนรับ”
“เปิดสนามใหม่ให้ข้า ใช้ไก่ตัวนี้ ไก่ทุกตัวที่ต่อสู้กับนาง ถ้าแพ้ถือว่าเป็นของข้า ชนะคนละหมื่นตำลึงเงิน” หยุนถิงตะคอกอย่างเย็นชา
เจ้ากรมตกตะลึงยิ่งนัก ไม่เคยมีใครแข่งแบบนี้มาก่อนเลย ดังนั้นเขาจึงรีบไปเอาไก่ตัวใหญ่ที่เขาเลี้ยงไว้ออกมา
ทันทีที่เงื่อนไขที่ดีเช่นนี้ออกมา นักชนไก่ในสนามอื่นต่างก็รีบมากันหมด แพ้ไม่ต้องให้เงิน ชนะแล้วยังได้หมื่นตำลึงเงิน นี่เป็นเรื่องที่หาได้ยากยิ่งนัก ทุกคนต่างก็มาคอยประสมโรง
แน่นอนว่าฟู่อี้เฉินเองก็ได้ยินถึงเรื่องนี้เช่นกัน เทียบกับความดีใจและความตื่นเต้นของคนอื่นๆ ฟู่อี้เฉินกลับทำสีหน้าที่โกรธมาก แต่เขาก็เดินมาดู
“เจ้าไม่มาลองหน่อยหรือ?” หยุนถิงถาม
“ข้ามีปมต่อเจ้า ไก่ตัวใหญ่นี้เจ้าคงไม่ได้เล่นเล่ห์เหลี่ยมอะไรอีกแล้วสินะ” ฟู่อี้เฉินแบะปาก
“หลงเอ้อไปซื้อมา ข้าไม่ได้แตะมันด้วยซ้ำ!” หยุนถิงตอบ
“ผีถึงจะเชื่อเจ้า”
ดังนั้นในรอบแรก ฟู่อี้เฉินจึงดู ไม่ได้เข้าร่วม
แต่ไก่ที่หลงเอ้อเลือกนั้นไม่ได้เรื่องจริงๆ ถูกไก่ตัวใหญ่ตัวอื่นรังแกจนน่าสงสารยิ่งนัก ในที่สุดก็แพ้ หยุนถิงนับตั๋วเงินให้ทุกคนในทันที
ผู้ชนะรู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก ต่างก็ตะโกนว่าหยุนถิงเป็นคนใจกว้าง การเดิมพันในปกติก็เพียงแค่ไม่กี่ตำลึง สิบกว่าตำลึงเท่านั้น สูงสุดก็แค่ร้อยตำลึง ตอนนี้ชนะในอบเดียวก็ได้หมื่นตำลึงเงิน แน่นอนว่าทุกคนก็ต้องดีใจอยู่แล้ว
คนอื่นๆ ที่ไม่ได้เข้าร่วม ก็ยิ่งอิจฉาและตื่นเต้น ต่างก็มาที่นี่กันหมด
“ทุกคนสามารถเข้าร่วมได้เพียงหนึ่งรอบเท่านั้น” หยุนถิงทำเสียงเชอะเบาๆ
คนอื่นๆ ที่ไม่ได้เข้าร่วม ต่างก็โยนไก่ตัวใหญ่ของตัวเองลงไปในสนามแข่งทันที
แม้ว่าฟู่อี้เฉินจะสงสัย แต่ก็ถูกหมื่นตำลึงเงินนั้นดึงดูด ถึงคิดว่าลองดูและโยนไก่ตัวใหญ่ของตัวเองเข้าไป
“ซื่อจื่อเฟย ไก่ตัวนั้นของท่านเข้าร่วมไปรอบหนึ่งแล้ว จะเปลี่ยนตัวหรือไม่？” เจ้ากรมถาม
“ไม่ต้อง ซื่อจื่อของข้ามีเงิน ข้าไม่สุรุ่ยสุร่าย จะเก็บไว้ให้อนุภรรยาใช้หรือ?” หยุนถิงถามกลับ
เจ้ากรมไม่มีคำพูดใดจะหักล้าง และสุดท้ายก็ยกนิ้วให้หยุนถิง
หลังจบรอบการแข่งขัน ฟู่อี้เฉินก็ชนะ รับตั๋วเงินของหยุนถิงมาอย่างดีใจ และไม่ลืมบ่นว่า “ผู้หญิงที่สุรุ่ยสุร่าย!”
