จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 523 เด็กในท้องของนางคือลูกท่านหรือ
ถึงแม้โม่ฉือหานจะคาดเดาได้แล้ว แต่เมื่อได้ยินหยุนถิงกล่าวขึ้นมาเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที “ความหมายของเจ้าคือ ข้าถูกพิษในจวนอ๋องหรือ?”
พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างชะงักงัน จวนอ๋องมีคนวางยาพิษท่านอ๋อง นี่มันเป็นไปได้อย่างไร เขาถึงขั้นสงสัยว่าหยุนถิงจงใจยั่วยุให้เกิดความบาดหมางด้วยซ้ำ
“ไม่แน่ใจ แต่ว่าข้าต้องตรวจสอบดูก่อนถึงจะรู้ได้” หยุนถิงกล่าวพร้อมกับหยิบขวดเครื่องเคลือบออกมาจากกระเป๋าสองขวด
“นี่คือยาถอนพิษ สามารถแก้พิษได้เป็นร้อยชนิด ขวดละหนึ่งเม็ด วันละสามครั้ง สามวันให้หลังพิษในร่างกายของท่านก็จะถูกล้างออกไป
โม่ฉือหานยื่นมือไปรับมา และเปิดออกทันที กินลงไปขวดละหนึ่งเม็ด “ขอบคุณมาก!”
หยุนถิงไม่ได้สนใจ แต่ว่ามองเข้าในเรือน นางกวาดตามองของตกแต่งที่อยู่ในเรือน แล้วก็ดอกไม้ใบหญ้าพวกนั้น ล้วนไม่มีความผิดปกติอะไร ซึ่งทำให้นางรู้สึกงุนงงขึ้นมา
“ท่านอ๋อง พระชายารองขอเข้าพบ!” หน้าประตู องครักษ์นายหนึ่งมารายงาน
โม่ฉือหานมองไปทางหยุนถิงโดยสัญชาตญาณ สีหน้าไม่ชอบใจเล็กน้อย “ให้นางกลับไปก่อน!”
หยุนถิงชำเลืองมองไปนอกประตูครู่หนึ่ง เห็นฟ่านเสี่ยรั่วยืนยกยาต้มถ้วยหนึ่งอยู่ตรงหน้าประตู “หลีอ๋อง ให้นางเข้ามาเถอะ ข้าจะได้ตรวจสอบยาต้มด้วย!”
“ตกลง! ให้พระชายารองเข้ามา!” โม่ฉือหานกล่าว
“ขอรับ!” องครักษ์ที่อยู่หน้าประตูรีบปล่อยเข้าไปทันที
ฟ่านเสี่ยรั่วยกยาต้มเข้ามา มองไปทางหยุนถิงที่สวมชุดกระโปรงยาวสีเรียบ แต่กลับสง่างามสูงส่งเช่นนั้น ลักษณะโครงหน้าที่น่าทึ่งเพียงแค่ชำเลืองมองอย่างไม่แยแสก็ทำให้คนไม่สามารถละสายตาออกไปได้เลย นางที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งยังรู้สึกว่าหยุนถิงงามล่มชาติล่มเมือง นับประสาอะไรกับท่านอ๋อง
ดวงตาคู่สวยของฟ่านเสี่ยรั่วมีความริษยาเล็กน้อยแว๊บผ่านไป แต่เพียงแค่ชั่วครู่เดียวก็ถูกนางเก็บซ่อนเอาไว้ นางรีบคำนับต่อโม่ฉือหานทันที “หม่อมฉันคำนับท่านอ๋อง ท่านอ๋องยาของท่านพร้อมแล้ว”
โม่ฉือหานยื่นมือยกเข้ามา ไม่ได้ดื่ม แต่หันหลังยื่นให้กับหยุนถิง
หยุนถิงรับยามาดม จากนั้นก็มองไปทางฟ่านเสี่ยรั่ว “ยาต้มของหลีอ๋อง เจ้าเป็นคนต้มเองหรือ?”
“ใช่ ตั้งแต่ท่านอ๋องล้มป่วย ข้าเป็นคนปรนนิบัติด้วยตัวเองมาโดยตลอด คำพูดของเจ้าหมายความว่าอย่างไร ท่านอ๋องท่านต้องออกหน้าแทนข้านะ!” ฟ่านเสี่ยรั่วทำเหมือนตัวเองไม่ได้รับความเป็นธรรม ยังจงใจลูบไปที่ท้องของตัวเอง
หยุนถิงถึงได้สังเกตเห็นท้องของฟ่านเสี่ยรั่ว ดูเหมือนจะนูนขึ้นมาเล็กน้อย “นี่คือตั้งครรภ์แล้ว?”
“เรียนซื่อจื่อเฟย หม่อมฉันตั้งครรภ์ลูกของท่านอ๋อง ตอนนี้สามเดือนกว่าแล้ว นี่คือลูกคนแรกของท่านอ๋อง ท่านอ๋องให้ความสำคัญมากเช่นกัน” ฟ่านเสี่ยรั่วโอ้อวดอย่างได้ใจ
นางเจตนานั่นแหละ เจตนาให้หยุนถิงเห็น
“เช่นนี้ ก็ขอแสดงความยินดีกับหลีอ๋องแล้ว!”
สีหน้าของโม่ฉือหานเต็มไปด้วยความเย็นชา มองไปทางฟ่านเสี่ยรั่วอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้ากำลังตั้งครรภ์อ ก็พักผ่อนอยู่ในเรือนดีๆ”
“ทำเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าเป็นห่วงท่านอ๋อง เพียงแค่ยาต้มถ้วยเดียว ท่านอ๋องดื่มแล้วข้าก็จะกลับไปพักผ่อน” ฟ่านเสี่ยรั่วเอ่ยปาก
โม่ฉือหานมองไปทางหยุนถิง เห็นว่านางไม่ได้พูดอะไร ถึงได้ยกถ้วยขึ้นมาดื่ม
“ท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านพักผ่อนดีๆ ข้าขอตัวก่อนแล้ว!” ฟ่านเสี่ยรั่วกล่าวพร้อมกับถือถ้วยใบนั้นจากไป
จนกระทั่งนางออกไปจานลาน หยุนถิงถึงได้เอ่ยปาก “เด็กในท้องของนางคือลูกของท่านจริงหรือ?”
คำพูดประโยคเดียว บรรยากาศทั่วทั้งห้องลดลงจนติดลบ
สีหน้าของโม่ฉือหานเคร่งขรึมลงในทันที “หยุนถิง นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้น เมื่อครู่นี้ฟ่านเสี่ยรั่วบอกว่านางตั้งภรรภ์ได้สามเดือนกว่าแล้ว สามเดือนก่อน ข้าจำได้ว่าหลีอ๋องยังไม่สามารถแข็งตัวได้เลยนี่นา!”
โม่ฉือหานถูกหยุนถิงเปิดโปงต่อหน้าสาธารณะ ย่อมต้องรู้สึกเสียหน้าอยู่แล้ว “สามเดือนก่อนตอนเทศกาลดอกท้อ ข้าเคยกินยา ทรงอานุภาพไปสองสามวัน เสี่ยรั่วบอกแล้วตั้งครรภ์เวลานั้นนั่นแหละ”
“เช่นนั้นข้าคงลืมไปแล้ว ฟ่านเสี่ยรั่วช่างโชคดีจริงๆ ตอนนั้นหลีอ๋องโปรดปรานสาวงามไปมากมาย แต่นางเป็นคนเดียวที่ตั้งครรภ์” หยุนถิงกล่าวอย่างเย้ยหยัน
โม่ฉือหานโกรธแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว หยุนถิงคนนี้ต้องเป็นคนที่สวรรค์ส่งมาข่มตัวเองอย่างแน่นอน
“เสี่ยรั่วติดตามข้ามาหลายปี นางอยากมีลูกนานแล้ว ตอนนี้ตั้งครรภ์นั่นคือของขวัญจากสวรรค์!”
หยุนถิงไม่ได้สนใจเลย ชำเลืองไปเห็นถุงเงินที่อยู่บนชุดคลุมของหลีอ๋อง ลวดลายที่อยู่บนนั้นมีเอกลักษณ์อย่างมาก
นางรีบเดินเข้าไปหยิบถุงเงินนั่นขึ้นมาทันที วางเอาไว้ที่จมูกแล้วสูดดม ดวงตาคู่สวยเย็นชาเคร่งขรึมทันที
โม่ฉือหานเห็นสีหน้าของนางเปลี่ยนเป็นเย็นชากะทันหัน นึกว่าหยุนถิงแค่สร้างทำเป็นลึกลับซับซ้อนไปอย่างนั้น กล่าวขึ้นมาอย่างได้ใจ “นั่นคือถุงเงินที่เสี่ยรั่วปักให้ข้าด้วยตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่จะมีปัญหา!”
เขายังโกรธเรื่องที่หยุนถิงสงสัยว่าเสี่ยรั่วสวมเขาให้เขา ย่อมมีเจตนาเป็นศัตรูกับหยุนถิงอยู่แล้ว
หยุนถิงก็ไม่ได้โกรธ หันหลังเดินเข้ามา “ข้าจำได้ว่าฟ่านเสี่ยรั่วออกมาจากหอเทพเซียน และก็มีทักษะทางการแพทย์ด้วยเช่นกัน ถ้าหากนางจะวางยาพิษต้องไม่มีใครรู้อย่างแน่นอน หลีอ๋องไม่เชื่อก็ใช้ต่อไปได้เลย เพียงแต่ว่าเสียชีวิตขึ้นมาในวันใด ก็อย่ามาโทษที่ข้าไม่เตือนสติท่านก็แล้วกัน!”
“หยุนถิงเจ้าอย่ามายุยงให้บาดหมาง เสี่ยรั่วรักเดียวใจเดียวต่อข้า ตอนนี้ก็ตั้งครรภ์ลูกของข้าอีก เป็นไปไม่ได้ที่นางจะวางยาพิษข้า เจ้าต้องใส่ร้ายนางแน่นอน!” โม่ฉือหานจ้องมองมาด้วยความโกรธ
“ไม่ควรค่าที่ซื่อจื่อเฟยของข้าจะใส่ร้าย โม่ฉือหานสมองของเจ้าถูกลาถีบจนโง่แล้วใช่ไหม!” เสียงที่ดุดันแข็งกร้าวดังมา จวินหย่วนโยวก้าวเท้าเดินเข้ามา
หยุนถิงเห็นเขา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ซื่อจื่อ ท่านมาได้อย่างไร?”
“ซื่อจื่อกลับไปที่จวน ได้ยินว่าซื่อจื่อเฟยมาที่จวนหลีอ๋อง ไม่วางใจ จึงรีบมาทันที!” หลิงเฟิงที่อยู่ด้านข้างอธิบาย
“ข้าก็แค่ทนเห็นเจ้าถูกคนรังแกไม่ได้!” จวินหย่วนโยวตอบ
หยุนถิงรู้สึกประทับใจ ยื่นมือไปจับมือของจวินหย่วนโยวเอาไว้ “ซื่อจื่อของข้าดีต่อข้าที่สุด”
สีหน้าของโม่ฉือหานไม่น่าดูอย่างมาก แต่ติดอยู่ที่กำลังความแข็งแกร่งของจวินหย่วนโยว เขาก็ไม่กล้าหุนหันพลันแล่น เพียงแค่จ้องมองอย่างเย็นชาเท่านั้น
“โม่ฉือหานรังแกเจ้าหรือไม่?” จวินหย่วนโยวมองมาด้วยความเป็นห่วง
“ซื่อจื่อ ท่านเข้าใจผิดแล้ว เพราะข้าคิดว่าเวลาของลูกในครรภ์ฟ่านเสี่ยรั่วมีความผิดปกติเล็กน้อย ดังนั้นจึงถามหลีอ๋องดูเท่านั้น” หยุนถิงรีบอธิบายทันที นางไม่อยากให้ซื่อจื่อทำลายจวนหลีอ๋อง
“เช่นนี้ งั้นเรากลับไปกันเถอะ” จวินหย่วนโยวยื่นมือไปกอดไหล่ของหยุนถิงเอาไว้
“ตกลง!”
หยุนถิงติดตามจวินหย่วนโยวจากไป คนอื่นๆก็รีบตามไปทันที โม่ฉือหานมองดูพวกเขาจากไปไกล ก็ขว้างแจกันที่อยู่บนโต๊ะลงบนพื้นด้วยความโกรธเคือง
“น่าชิงชังนัก จวินหย่วนโยวผู้สมควรตายช้าเร็วข้าจะต้องเหยียบเจ้าเอาไว้ใต้เท้าอย่างแรง ให้เจ้ารู้สึกตายทั้งเป็นให้ได้!” โม่ฉือหานกล่าวด้วยความโกรธแค้น
นอกเหนือจากความโกรธแล้ว สายตาของเขาก็เหลือบมองไปที่ถุงเงินที่ถูกทิ้งเอาไว้บนโต๊ะที่อยู่ด้านข้าง นัยน์ตาสีดำของโม่ฉือหานเฉือนคม
มีคำพูดประโยคหนึ่งจวินหย่วนโยวกล่าวเอาไว้ไม่ผิด หยุนถิงไม่ควรค่าจะใส่ร้ายเสี่ยรั่วจริงๆ หากนางเห็นใครขัดหูขัดตาก็ลงมือโดยตรงแล้ว หรือว่าถุงเงินนี้จะผิดปกติจริงๆ
ถึงแม้โม่ฉือหานไม่ยินดีจะเชื่อ แต่ว่าเขาก็ยังโยนถุงเงินนั่นออกไปนอกหน้าต่าง
ถุงเงินตกไปในสระที่อยู่ไม่ไกลออกไปพอดี สุดท้ายก็จมลงใต้น้ำของสระ
ทางด้านนี้ บนรถม้า
จวินหย่วนโยวจับมือของหยุนถิงเอาไว้แน่น “วันหน้าหากมาที่จวนหลีอ๋องอีก ข้ามาพร้อมกับเจ้า”
“ข้าก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าหลีอ๋องจะเชิญข้า เขาถึงกับป่วยหนักขนาดนี้ ซื่อจื่อข้าสงสัยว่าฟ่านเสี่ยรั่ววางยาพิษหลีอ๋อง” หยุนถิงกล่าวความสงสัยของตัวเองออกมา
“เจ้าใส่ใจความเป็นความตายของโม่ฉือหานมากหรือ?” จวินหย่วนโยวสอบถามเสียงเย็นชา
