จอมนางข้ามพิภพ บทที่631 ถิงเอ๋อร์เจ้ามาตัดสินความเป็นความตายของพวกเขา
รถม้าแล่นไปจนสุด ไม่นานก็พบกับฮูเอ๋อเลี่ยพวกเขา
หยุนถิงลงจากรถม้าทันที”ฮูเอ๋อเลี่ย เสี่ยวเทียนหาเจอแล้ว โชคดีที่เจอพ่อเขาช่วยเขาเอาไว้พอดี!”
ทันใดนั้นใจที่ตึงเครียดของฮูเอ๋อเลี่ยจึงค่อยโล่งลง”เช่นนั้นก็ดี เสี่ยวเทียนโชคดียิ่งนัก เด็กอยู่ไหน ข้าดูหน่อย”
“เขาอยู่ด้านหลังถูกท่านลั่วอุ้มนอนไว้อยู่ เขาง่วงแล้ว” หยุนถิงอธิบาย
รั่วจิ่งเปิดม่านรถม้า จวินหย่วนโยวมองมา
“ท่านพี่ คนนี้ก็คือฮูเอ๋อเลี่ย เขาเองที่ช่วยข้ากับลูกไว้ในตอนนั้น สองปีนี้ที่อยู่ในเผ่าเขาก็ดูแลข้าเป็นอย่างมาก!” หยุนถิงแนะนำ
จวินหย่วนโยวหันมองฮูเอ๋อเลี่ย ตัวสูงและขายาว หน้าตาเย็นชาดูเคร่งขรึม หน้าเหลี่ยม เคราเต็มหน้า บนกายสวมเสื้อผ้าของเผ่าเอาไว้ เป็นลักษณะของชายหยาบกระด้างของชนเผ่า
“ขอบคุณที่เจ้าช่วยถิงเอ๋อร์ไว้ และดูแลพวกนางแม่ลูกสามคน หากต้องการอะไรก็บอกกับข้ามาได้เลย” จวินหย่วนโยวกล่าว
ฮูเอ๋อเลี่ยมองดูชายบนรถม้า หน้าตาหล่อเหลาสง่างาม คิ้วหนาดั่งหมึก จมูกโด่ง นัยน์ตาอันดำสนิทนั้นเหมือนดั่งเที่ยงคืนที่ดุร้ายและชั่วร้าย ฉายแววความเยือกเย็น เด็ดขาด ทำให้คนไม่กล้าดูถูก
แต่งกายด้วยชุดสีขาว สะอาดสะอ้าน ยิ่งดุนให้เด่นความเย็นยะเยือกนั้นของเขา ศักดิ์ศรีและความสง่างามภายในจิตใจของเขานั้น มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา
นี่หรือสามีของจี๋ญ่า
“คุณชายเกรงใจมากเกินไปแล้ว จะว่ามาแล้วจี๋ญ่าต่างหากที่ช่วยข้า ในเมื่อเสี่ยวเทียนไม่เป็นไร เช่นนั้นข้าก็ไว้ใจแล้ว คุณชายเดินทางมาตั้งไกล ไปพักที่เผ่าก่อนเถอะ” ฮูเอ๋อเลี่ยกล่าวอย่างกระตือรือร้น
“ขอบคุณ!” จวินหย่วนโยวกล่าว
“เจ้าหรือที่ทิ้งซื่อจื่อน้อยของข้าไว้ในป่า？” รั่วจิ่งจ้องมองเหอจาหลัยอย่างโกรธเคือง
เหอจาหลัยตัวสั่นด้วยความตกใจ และคุกเข่าลงกับพื้น”ชายชาตรีโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้ารู้ผิดแล้ว จี๋ญ่าได้หักแขนข้างหนึ่งของข้าไปแล้ว!”
“กล้าวางแผนคิดร้ายซื่อจื่อน้อยของข้า ตัดแขนข้างหนึ่งของเจ้าก็ยังถือว่าเบาไป!” รั่วจิ่งเตะเหอจาหลัยกระเด็นออกไป
“อ๊าก!” เหอจาหลัยร้องลั่น กลิ้งไปหลายเมตรและล้มลงกับพื้นอย่างแรง เจ็บจนกระอักเลือดออกมา
หลงซานและคนอื่น ๆ ก็โกรธยิ่งนัก เดินตรงมาต่อยและเตะเหอจาหลัย
เหอจาหลัยถูกตีจนคร่ำครวญและตะโกนอย่างน่าเวทนา แต่กลับไม่มีใครสงสารเขา
“เด็กคนหนึ่งก็ลงมือไปได้ คนแบบนี้ไม่จำเป็นต้องไว้หน้า!” หลิงเฟิงพุ่งตรงเข้าไป ใช้ดาบตัดแขนอีกข้างหนึ่งของเหอจาหลัยออก
เหอจาหลัยกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และสลบไปในจุดนั้นทันที
“แค่นี้ก็เป็นลมไปแล้วหรือ วิธีการที่ทรมานคนของข้านั้นยังไม่ได้ใช้เลย เขาทิ้งซื่อจื่อน้อยไว้ในป่าไม่ใช่หรือ ถ้าอย่างงั้นพวกข้าก็แขวนเขาไว้บนต้นไม้ หลิงเฟิงเจ้าไปหาฝูงงูมา หากเขากล้าหนี ก็ให้งูพิษกัดเขาตาย ข้าจะให้เขาอดตาย กระหายน้ำตาย และตกใจกลัวจนตาย!” รั่วจิ่งพูดอย่างโกรธเคือง
คนอื่นฟังแล้วก็หวาดกลัวยิ่งนัก ตกใจแทบตาย ใครก็ไม่กล้าพูดอะไรเยอะ
จะยังไงเหอจาหลัยก็เป็นคนในเผ่า ฮูเอ๋อเลี่ยลังเลไปครู่หนึ่งสุดท้ายก็เอ่ยปากขึ้นว่า”คุณชาย เหอจาหลัยสมควรตายจริง ๆ เขาก็ได้แขนหักไปครั้งหนึ่งแล้ว ท่านโปรดไว้ชีวิตเขาด้วยเถอะ!”
นัยน์ตาที่ดำสนิทและเย็นชาของจวินหย่วนโยว หันมองมาราวกับมีดคม”เพียงแค่ที่เขาทำร้ายลูกชายของข้า ข้าก็สามารถให้คนทั้งเผ่าของเจ้าไปตายพร้อมเขาได้ เจ้าควรชื่นชมยินดีที่ดูแลถิงเอ๋อร์มาสองปี ดังนั้นข้าจึงลงโทษเขาเพียงผู้เดียว!”
เสียงที่เย็นชานั้นเหมือนกับนรกยมบาล ทำเอาผู้ที่ฟังนั้นกลัวจนตัวสั่น
เดิมทีเหอจาหลัยที่ยังคาดหวังว่าฮูเอ๋อเลี่ยจะช่วยเขาขอความเมตตานั้น แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็กลัวจนเป็นลมไปเลย
ฮูเอ๋อเลี่ยก็ถูกออร่าอันเกรียงไกรของจวินหย่วนโยวกดดัน และไม่กล้าพูดอะไรอีก
“ท่านพี่ กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา เรื่องที่เหอจาหลัยทำลงโทษเพียงเขาก็พอแล้ว ฮูเอ๋อเลี่ยเป็นผู้มีพระคุณของข้า และผู้คนในเผ่าก็ปฏิบัติต่อข้าเหมือนครอบครัว ท่านอย่าทำให้พวกเขาตกใจกลัวไปเลย!” หยุนถิงกล่าว
“ฟังเจ้า” จวินหย่วนโยวเก็บความดุร้ายรอบตัวทันที
นักรบคนอื่นๆ ต่างก็แอบถอนหายใจ สามีของจี๋ญ่าน่ากลัวยิ่งนัก ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็รู้สึกชื่นชมยินดีที่พวกเขาไม่ได้ล่วงเกินจี๋ญ่า มิฉะนั้นผู้ที่ถูกลงโทษในขณะนี้ก็คงเป็นพวกเขาแล้ว
“เดินทางมาเป็นเวลานาน ทุกคนก็เหนื่อยแล้ว พวกข้ากลับไปพักผ่อนที่เผ่าเถอะ” หยุนถิงเสนอแนะ
“ดี!”
รถม้าของฮูเอ๋อเลี่ยนำทางอยู่ข้างหน้า หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวนั่งรถม้าคันเดียวกันตามอยู่ด้านหลัง คนกลุ่มหนึ่งตรงไปที่ชนเผ่า
รั่วจิ่งและองครักษ์ลับสองคนอยู่ไว้ที่เดิม แขวนเหอจาหลัยไว้ที่กิ่งไม้ใหญ่ ใช้เชือกมัดไว้อย่างแน่น และปล่อยให้เขาเกิดเองตายเอง
ชนเผ่า
ทุกคนเห็นว่าฮูเอ๋อเลี่ยและคนอื่นๆกลับมา ก็รีบวิ่งมาถาม
ป้าซางเดินนำหน้าสุดและถามอย่างเป็นห่วง”จี๋ญ่า หาเสี่ยวเทียนเจอหรือยัง เป็นความผิดของข้าเอง ที่ไม่ได้ดูเขาไว้ดีๆ ข้าไม่ครวจากไปเลย!”
“หาเจอแล้ว ป้าซางเจ้าอย่าโทษตัวเองไปเลย มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า เสี่ยวเทียนเจอพ่อเขาช่วยเอาไว้พอดี เด็กข้าพากลับมาแล้ว” หยุนถิงกล่าว
รั่วจิ่งและหลิงเฟิงเข็นจวินหย่วนโยวมา มองดูเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ทุกคนต่างก็ตกตะลึงยิ่งนัก
พวกเขาไม่เคยเห็นชายหน้าตาดีเช่นนี้มาก่อนเลย ชุดขาวราวกับหิมะ หน้าตางดงามและละเอียดอ่อนดั่งภาพวาด เย็นชาและหล่อเหลา มีเสน่ห์ยิ่งนัก และยิ่งมีความลึกล้ำและความสงบดั่งทะเล ทำให้คนมองเพียงแวบเดียวก็ไม่อาจละสายตาออกได้
โดยเฉพาะพวกผู้หญิงในเผ่าล้วนตกตะลึงยิ่งนัก
“นี่คือสามีของข้า พ่อของเสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียน” หยุนถิงแนะนำ
สาวๆ ทุกคนต่างก็ใจแตกสลายในทันที ต่างก็มองดูจี๋ญ่าด้วยความอิจฉา คิดไม่ถึงว่าสามีของนางจะหน้าตาดีเช่นนี้
“สวัสดีทุกคน ข้าเป็นสามีของถิงเอ๋อร์ ในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้ขอบคุณทุกคนที่ช่วยดูแลถิงเอ๋อร์ ข้านำของบางอย่างมาให้ทุกคน ก็ถือเป็นของขวัญของคุณ” จวินหย่วนโยวกล่าว
จากนั้นองครักษ์ลับก็นำกล่องจากรถม้าออกมาทีละกล่อง
ชา ผ้าไหม ผ้า ขนสัตว์ ถุงน้ำ กระโจม ถุงนอน ปืนล่าสัตว์——–
ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นมาก”ขอบเจ้าคุณชาย สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่พวกข้าต้องการมากที่สุด”
“คุณชายใจกว้างยิ่งนัก อันที่พวกข้าก็ไม่ได้ดูแลจี๋ญ่าอะไรมากนัก แต่นางต่างหากที่ช่วยพวกข้าไปไม่น้อยเลย ใครก็ตามที่ปวดหัว ตัวร้อนล้วนเป็นนางที่ช่วยพวกข้ารักษา”
หยุนถิงก็คิดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโยวจะคิดได้รอบคอบเช่นนี้”ทุกคนไม่ได้เกรงใจ พวกเจ้าดูแลข้ากับลูกมาสองปี นี่เป็นเพียงน้ำใจของสามีข้า ทุกคนรีบรับไว้เถอะ
ฮูเอ๋อเลี่ยเจ้าไปรวบรวมนักรบมาให้หมด กระโจม ถุงนอน และอาวุธเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่พวกเจ้าต้องการ มีสิ่งเหล่านี้แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกคนอื่นแอบโจมตีหรือยึดครองอีกต่อไปแล้ว ข้าจะให้คนไปสอนวิธีการใช้ให้พวกเจ้า”
“ดี เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว” ฮูเอ๋อเลี่ยรีบไปรวบรวมคนทันที
“จี๋ญ่า ข้าได้สั่งสอนเหอหลี่เก๋อไปแล้ว รีบขอโทษให้จี๋ญ่าซะ!” ลุงเหอถามด้วยความละอายใจ
เหอหลี่เก๋อเดินเข้ามาอย่างไม่เต็มใจ หลงซานดึงดาบยาวในมือออกมา และจ่อไปที่คอของเหอหลี่เก๋อโดยตรง”วางแผนคิดร้ายซื่อจื่อน้อยของข้า สมควรตาย!”
เสียงที่เย็นชา ทำเอาคนฟังตกใจกลัวยิ่งนัก
เหอหลี่เก๋อตกใจกลัวและร้องไห้ในทันที และรีบร้องขอความเมตตา”จี๋ญ่าข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว เจ้าได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ ข้าก็แค่สับสนไปชั่วขณะเท่านั้น!”
ลุงเหอก็ตัวสั่นด้วยความกลัว”เป็นข้าที่อบรมสั่งสอนได้มิดีเอง หากเจ้าจะฆ่าก็ฆ่าข้าเถอะ เป็นข้าเองที่ผิดต่อเจ้า”
สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชายิ่งนัก เหลือบมองพ่อและลูกสาวสองคนนี้ หันมองหยุนถิง”หยุนถิง เจ้ามาตัดสินความเป็นความตายของพวกเขา!”
