จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 719 ข้าเป็นห่วงเขามากกว่าทุกคน
“ระเบิดภูเขา? พี่สาวใหญ่ หากเสี่ยวเทียนอยู่ข้างใน ทำร้ายเขาโดยไม่ได้ตั้งใจจะทำยังไง?” หยุนเสี่ยวลิ่วถามอย่างไม่แม้แต่จะคิด
คนอื่นต่างก็หันมามองอย่างไม่เข้าใจ นี่ซื่อจื่อเฟยจะไม่สนใจความเป็นความตายของซื่อจื่อน้อยแล้วหรือ?
“ข้าให้ระเบิดภูเขา ไม่ใช่ระเบิดที่นี่ แต่ระเบิดรอบๆ เขย่าภูเขาสะท้านพยัคฆ์ เพื่อให้คนข้างในตื่นกลัว” หยุนถิงพูดอธิบาย
“พี่สาวใหญ่พูดให้ชัดเจนสิ ข้าตกใจหมด ข้านึกว่าเจ้าไม่สนใจเสี่ยวเทียนแล้ว” หยุนหลีค่อยโล่งอก
“เขาเป็นลูกชายของข้า ข้าเป็นคนคลอด ข้าเป็นห่วงเขามากกว่าใครทั้งหมด แต่อีกฝ่ายเตรียมตัวมาก่อน ทางลับในนี้น่าจะขุดไว้แล้วตั้งแต่แรก สามารถขุดทางลับในภูเขาด้านหลังค่ายทหาร ยังไม่มีใครพบเห็น เห็นทีภายในค่ายทหารควรต้องตรวจสอบดีๆ” หยุนถิงพูดขึ้นมา
“น้องสาววางใจ เรื่องนี้ข้าจะสืบให้ชัดเจน ตอนนี้ต้องรีบหาตัวเสี่ยวเทียนให้เจอก่อน” สีหน้าหยุนไห่เทียนเคร่งเครียดมาก
หากมีไส้ศึกอยู่ในค่ายจริงๆ เขาจะไม่ปล่อยไว้แน่
“หลงเอ้อเจ้าไปเตรียมตัว พี่ชายใหญ่เจ้าปกป้องพาฮ่องเต้กลับไปก่อน เดี๋ยวกลัวจะเกิดอันตรายกับฮ่องเต้ ที่นี่มีข้ากับซื่อจื่อก็พอแล้ว” หยุนถิงพูดขึ้นมา
“ได้” หยุนไห่เทียนพูดเสร็จ แล้วก็หันเดินจากไป
“ข้าจะอยู่ที่นี่ ข้าชอบเสี่ยวเทียนอย่างมาก ตอนนี้เขาหายตัวไป ข้าจะกลับวังเพื่อความปลอดภัยได้อย่างไร พวกเจ้าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ยังไงข้าก็จะต้องได้เห็นจวินเสี่ยวเทียนปลอดภัยก่อน” ฮ่องเต้ที่อยู่ไม่ไกลเดินมาหา แล้วได้ยินคำพูดของหยุนถิง จึงพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เช่นนี้ งั้นก็รบกวนแม่ทัพหยุนปกป้องฮ่องเต้ให้ดี ทุกคนรีบออกไปจากที่นี่” จวินหย่วนโยวพูดสั่งขึ้นมา
ทุกคนรีบถอยห่างออกไป เหลือเพียงหยุนถิง จวินหย่วนโยว ยังมีพวกโม่เหลิ่งเหยียน
หยุนถิงรีบหาตรงที่ไม่มีคน ล้วงเอาระเบิดจากมิติออกมาให้องครักษ์เงามังกร
หลงยีพาคนไปฝังไว้ให้ดีด้วยตนเอง แน่นอนว่าห่างไกลจากเนินลาดชันตรงนี้อย่างมาก
“ซื่อจื่อ เตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว”
“รอซวนอ๋องเดินไปไกล แล้วจุดไฟ” จวินหย่วนโยวพูดสั่ง
โม่เหลิ่งเหยียนรีบอุ้มจวินเสี่ยวเหยียนจากไป เขากลัวว่าจวินเสี่ยวเหยียนจะตกใจ
ส่วนหย่าผินที่อยู่ข้างในถ้ำ ตอนนี้กำลังอุ้มจวินเสี่ยวเทียนที่หมดสติ ฟังดูความเคลื่อนไหวด้านนอก ดูเหมือนทุกคนจะจากไปแล้ว นางค่อยโล่งอก
เมื่อกี้นางตกใจมากจริงๆ ยังคิดว่าคนข้างนอกจะตามเข้ามา โชคดีที่นายท่านเฉลียวฉลาด ได้ทำลายค่ายกลไว้ตั้งแต่แรก
แต่ที่นี่มีทางออกแค่ทางเดียว ทำได้เพียงรอนายท่านมาช่วยนางเท่านั้น
โชคดีที่นางเตรียมการไว้ตั้งแต่แรก สั่งคนให้เอาน้ำและของกินมาไว้ในทางลับอย่างเพียงพอ
จู่ๆจวินเสี่ยวเทียนที่หมดสติไปนานก็ตื่นขึ้นมา มองเห็นตรงหน้าค่อนข้างมืด ยังมีหย่าผินอยู่ด้านข้าง ก็ตกตะลึงนิ่งอึ้งไป
“แม่ แม่” จวินเสี่ยวเทียนตะโกนร้องเรียกขึ้นมา
“ที่นี่ไม่มีแม่ของเจ้า ไม่อยากถูกทำร้ายก็หุบปาก ข้าไม่อารมณ์ดีที่จะแก่ใจไปกล่อมเจ้า” หย่าผินพูดขึ้นมาอย่าหงุดหงิด
นางเกลียดเด็กที่สุด โดยเฉพาะเด็กที่ชอบร้องไห้โวยวาย เดิมก็เป็นกังวลว่าพวกจวินหย่วนโยวจะตามเข้ามาในนี้ ตอนนี้เจ้าเด็กคนนี้ก็ตื่นขึ้นมาอีก นางหงุดหงิดอย่างมากจริงๆ
จวินเสี่ยวเทียนร้องไห้ขึ้นมา ยังไงก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยอายุไม่ถึงสองขวบ
“รำคาญมากเลย หุบปาก หากยังร้องไห้ข้าจะตีเจ้าให้ตาย” หย่าผินพูดข่มขู่
จวินเสี่ยวเทียนเหมือนฟังรู้เรื่อง รีบหุบปากเงียบทันที มือน้อยอ้วนท้วนสองข้างรีบกุมปากไว้
สีหน้าหย่าผินค่อยดีขึ้นมาหน่อย ทั้งวันวันนี้นางหวาดกลัวกังวลอยู่ตลอด อารมณ์แย่อย่างที่สุด
“หิว ท้องท้องหิว” จวินเสี่ยวเทียนท้องร้องเสียงดัง จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงเบา
ถึงแม้หย่าผินจะไม่ชอบเด็ก แต่ทั้งวันวันนี้นางก็ไม่ได้ทานอะไร นางก็ยังหิวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเด็กน้อยคนหนึ่ง
“รอก่อน ข้าไปเอาของกินมาให้เจ้า” หย่าผินลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างใน
นางไม่เป็นกังวลว่าจวินเสี่ยวเทียนจะหนีไป ยังไงทางออกก็ถูกปิดแล้ว ยังเป็นแค่เด็กน้อยตัวเล็กขนาดนี้
จวินเสี่ยวเทียนเห็นนางเดินไปแล้ว ก็รีบก้าวเท้าวิ่งมุ่งหน้าไปในทิศทางกลับกัน แต่ในทางลับเป็นหลุมเป็นบ่อ จวินเสี่ยวเทียนรีบวิ่งเร็วเกินไปจนสะดุดล้ม
เจ็บจนเขาจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้เมื่อจวินเสี่ยวเทียนกำลังจะร้องไห้ เขาก็รีบหุบปากทันที
น้าคนนี้ดุมาก เขาจะร้องไห้ไม่ได้ จะต้องตามหาแม่ให้เจอก่อน
จวินเสี่ยวเทียนอดกลั้นความเจ็บปวดไว้ คลานลุกขึ้นมาจากพื้น กำลังจะวิ่งต่อไป จู่ๆทางลับก็สั่นไหว ด้านนอกมีเสียงระเบิดดังขึ้น
เขาตกใจ รีบยกมือขึ้นมากุมหู พร้อมร้องตะโกนขึ้นว่า “แม่ แม่”
หย่าผินที่เอาของกินกลับมา เมื่อเห็นจวินเสี่ยวเทียนจะวิ่งหนี สุดท้ายข้างนอกมีเสียงระเบิดดังขึ้น เขาตกใจยกมือกุมหูเนื้อตัวสั่นเทา หย่าผินทั้งโกรธทั้งรู้สึกน่าขำ
“เจ้าเด็กดื้อ ที่นี่เป็นทางลับ เจ้าออกไปไม่ได้ ข้าก็ออกไปไม่ได้ อยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟังข้าอาจจะดีกับเจ้าได้บ้าง” หย่าผินพูดไปด้วย พร้อมเดินมาหา
จู่ๆจวินเสี่ยวเทียนก็หันมา คว้ากอดขาของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ กลัว น่ากลัว”
หย่าผินที่กำลังผลักเขา สัมผัสได้ถึงร่างกายเล็กน้อยที่สั่นเทาของเขา คว้าจับมือของตนเองไว้แน่น แล้วก็รู้สึกผลักไม่ลง
ถึงแม้เจ้าเด็กผีคนนี้จะเป็นลูกชายของจวินซื่อจื่อ แต่ยังไงเขาก็เป็นเด็กบริสุทธิ์
คิดได้แบบนี้ หย่าผินค่อยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องร้องไห้แล้ว หิวไม่ใช่หรือ นี่มีของกิน รีบกินเถอะ” พูดเสร็จก็ยื่นหมั่นโถวกับเนื้อหมักมาให้
จวินเสี่ยวเทียนรับมา แล้วกัดกินคำโต กัดกินหนึ่งคำแล้วก็ขมวดคิ้ว
มีแย่กว่าที่ปกติแม่ทำให้เขากินอย่างมาก แต่ตอนนี้หิวมาทั้งวัน เขาก็ไม่สนใจ กัดกินคำโต
เพราะกินเร็วเกินไป อาหารแห้งมา จวินเสี่ยวเทียนจึงสำลัก ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง
หย่าผินถอนหายใจอย่างจนใจ ยื่นถุงน้ำมาให้พร้อมพูดขึ้นว่า “ดื่มน้ำหน่อย ค่อยๆกิน ข้าไม่แย่งเจ้าหรอก”
จวินเสี่ยวเทียนรีบรับมา รีบดื่มคำโตหลายคำ กินหมั่นโถวไปด้วย ดื่มน้ำไปด้วย สุดท้ายกินหมั่นโถวไปหมดหนึ่งก้อนใหญ่
กินดื่มอิ่มแล้ว จวินเสี่ยวเทียนก็พูดขึ้นมาว่า “ฉี่ฉี่”
หย่าผินพูดขึ้นมาอย่างรังเกียจว่า “เจ้าเรื่องมากจริง ไปฉี่ทางนั้น”
จวินเสี่ยวเทียนรีบก้าวเท้าวิ่งออกไปหลายสิบเมตร แล้วค่อยถอดกางเกงฉี่ หันไปไม่เห็นหย่าผินตามมา จวินเสี่ยวเทียนเอาหนอนน้อยในกระเป๋าเสื้อตัวนั้นออกมา ใช้มือน้อยๆตีบนหัวมันหลายที
เดิมหนอนน้อยที่ไม่ขยับรีบตื่นขึ้นมา จวินเสี่ยวเทียนรีบวางมันลงบนพื้น หนอนน้อยคลานไปอย่างรวดเร็ว
นั่นคือหนอนที่จวินเสี่ยวเหยียนเอาให้เขาเล่นก่อนหน้านี้ จวินเสี่ยวเทียนพกติดตัวไว้ตลอด หวังว่าหนอนน้อยตัวนี้จะสามารถรีบพาเสี่ยวเหยียนมาหาเขาเร็วๆ
ภายนอกถ้ำยังมีเสียงระเบิดดังสนั่น ทั่วทั้งถ้ำสั่นไหวอย่างมาก ยังมีฝุ่นกับเศษหินตกลงมาบ้าง
จวินเสี่ยวเทียนนั่งอยู่ด้านข้างหย่าผินอย่างว่าง่าย ถึงน้าคนนี้จะไม่ดี แต่อยู่ด้านข้างนางน่าจะปลอดภัย
ด้านนอกถ้ำ พวกหยุนถิงมองดูองครักษ์เงามังกรระเบิดไหล่เขาไปกว่าครึ่งแล้ว เว้นไว้เพียงทางลับนั่นเท่านั้น ทุกคนแสดงสีหน้าเป็นกังวลมาก
เมื่อรอ ก็ผ่านไปแล้วหนึ่งวัน จนเช้าวันที่สอง ซูหลินอุ้มจวินเสี่ยวเหยียนมา ซูหลินจวินเสี่ยวเหยียนโบกมือน้อยๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ พี่ชาย พี่ชาย”
หยุนถิงตกตะลึงอย่างมาก รีบหันมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเหยียน เจ้าหมายถึงเสี่ยวเทียน?”
จวินเสี่ยวเหยียนผงกหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ชาย หนอนหนอน”
