จอมนางข้ามพิภพ บทที่738 แค้นนี้นางต้องชำระ
จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วที่หล่อเหลา “จะเชื่อหมดไม่ได้ เพื่อรอดชีวิตแล้วเขาอาจคุยโวโอ้อวดหรือปล้ำผีลุก ปลุกผีนั่งก็ได้ รอมีโอกาส พวกข้าไปสืบเอง!”
“ข้าก็คิดเช่นนี้ ในเมื่อถามหมดแล้ว พวกข้ากลับจวนกันเถอะ” หยุนถิงกล่าว
“อืม!”
ทันทีที่ทั้งสองพึ่งกลับมาถึงจวนซื่อจื่อ หลงซานก็มารายงานทันที “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย องค์หญิงห้ากลับมาจากแคว้นเป่ยลี่แล้ว บอกว่ากลับมาเยี่ยมเยียนฝ่าบาท”
“การไปเยี่ยมเยียนเป็นข้ออ้าง คงต้องเป็นเพราะอยู่กับอ๋องเก้าแห่งแคว้นเป่ยลี่ไม่ได้แล้ว และถือโอกาสในช่วงสิ้นปีมาเยี่ยมเยียนฝ่าบาท เช่นนี้ก็ไม่มีคนสงสัย และไม่มีทางไม่ให้นางเข้ามา” รั่วจิ่งแบะปาก
“คำนี้พูดได้ถูกยิ่งนัก องค์หญิงห้าก็ทำตัวเอง สมน้ำหน้า” หลิงเฟิงคล้อยตาม
หยุนถิงฟังแล้วก็ไม่สนใจ และไปดูลูกทั้งสองทันที
“ซื่อจื่อ นี่คือรายการของที่ต้องซื้อในช่วงสิ้นปี ซื่อจื่อลองตรวจดูเจ้าคะ หากขาดอะไรไป บ่าวจะได้ให้คนไปซื้อ” พ่อบ้านนำรายการหนึ่งมา
“ดี” จวินหย่วนโยวดูอย่างละเอียด
หลังดูลูกเสร็จ หยุนถิงก็กลับไปที่ห้อง และหยิบแผนที่ที่นางวาดออกมาดูดีๆทันที พอดูดีๆแล้วก็พบว่าในแผนที่นี้ไม่เพียงแต่มีน่านน้ำทางทะเลเพียงที่เดียว แต่ถูกปราสาทแบ่งออกเป็นน่านน้ำทางทะเลหลายแห่ง
ดูท่าแล้ว วี่อู๋เสียไม่ได้โกหก
นางใช้มิติคัดลอกแผนที่จำนวนมาก ให้ซูหลินเอาให้เป่ยหมิงฉี่กับชางหลันเย่ และเริ่นเซวียนเอ๋อร์คนละชุด และส่งไปให้โม่ฉือหานอีกชุดหนึ่ง
ในเมื่อเขตทะเลนิรนามทรงพลังมากขนาดนั้น เพียงแค่ตัวเองคงไม่พอ ดังนั้นเวลานี้ก็ย่อมจึงต้องผูกพันเป็นพันธมิตรอยู่แล้ว
พระราชวัง
เมื่อองค์หญิงห้าเห็นฝ่าบาท ก็คำนับอย่างเคารพ “หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จพี่”
“ลุกขึ้น เรื่องที่เจ้าอยู่ในแคว้นเป่ยลี่ข้าได้ยินมาแล้ว คิดไม่ถึงว่าอ๋องเก้านี้จะเลวทรามเช่นนี้ ข้าจะให้แคว้นเป่ยลี่ให้การอธิบายกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน ในเมื่อกลับมาแล้วก็อยู่อย่างสบายใจ ข้าได้ให้คนไปทำความสะอาดลานในอดีตของเจ้าแล้ว” ฝ่าบาทพูดอย่างช้าช้า
“ขอบคุณเสด็จพี่ที่ทรงเห็นอกเห็นใจ หม่อมฉันซาบซึ้งยิ่งนัก กลับมาอีกครั้งในไม่กี่ปี หม่อมฉันเห็นของที่คุ้นเคยเหล่านี้ คิดถึงยิ่งนัก” องค์หญิงห้าพูดอุทาน
“เจ้าเหน็ดเหนื่อยจากการนั่งรถม้ามาทั้งวันแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”
“เพคะ!”
องค์หญิงห้าถอยออกไป ซูกงกงก็ใกล้เข้ามา “ฝ่าบาท เรื่องขององค์หญิงห้าท่านจะยุ่งจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ？”
“นางเป็นเสด็จน้องของข้า แต่งไปที่แคว้นเป่ยลี่ก็ถือเป็นตัวแทนของแคว้นต้าเยียน และยิ่งเป็นหน้าของข้า อ๋องเก้าแห่งแคว้นเป่ยลี่ทำเกินไปขนาดนั้น ก็ถือเป็นการตบหน้าข้า ข้าย่อมต้องขอคืนความยุติธรรมอยู่แล้ว!” ฝ่าบาททรงกล่าวอย่างโกรธเคือง
“ฝ่าบาททรงพูดถูกยิ่งนัก”
องค์หญิงห้าในทางนี้กลับไปที่ลานของตัวเอง มองดูทุกอย่างในห้อง ในใจเต็มไปด้วยความเย็นชาและการประชด
“องค์หญิง ห้องนี้เหมือนกับตอนที่ท่านอยู่เลย ฝ่าบาทไม่เคยให้คนมาแตะต้อง เห็นได้ชัดว่าทรงเอ็นดูและรักท่านจริง” สาวรับใช้พูดอย่างดีใจ
มุมปากขององค์หญิงห้ายกขึ้นปรากฏการณ์ประชดประชัน “หากฝ่าบาททรงเอ็นดูและรักข้าจริง ก็ไม่ควรให้ข้าแต่งไปที่แคว้นเป่ยลี่ แต่งให้กับคนไร้ประโยชน์เช่นนั้น!”
“องค์หญิงท่านเบาเสียงหน่อยเจ้าคะ ระวังจะมีคนแอบฟังนะเจ้าคะ” สาวรับใช้รีบเตือน
องค์หญิงห้าทรงเคียดแค้นยิ่งนัก อดกลั้นความโกรธและความไม่พอใจ และสาบานในใจว่า ใครก็ตามที่ทำร้ายนาง นางจะไม่มีวันปล่อยไปสักคนเลย
วันรุ่งขึ้น องค์หญิงห้าพาสาวรับใช้สองคนไปที่ตลาด แต่งไปที่แคว้นเป่ยลี่เป็นเวลาหลายปี นางคิดถึงแคว้นต้าเยียนมาจริงๆ
อยู่ในแคว้นเป่ยลี่คนเดียวสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย อ๋องเก้าไอ้สารเลวนั้นก็ยิ่งไม่รักใคร่และเอ็นดูตัวเองสักนิดเลย สองคนสามวันทะเลาะกันหนึ่งครั้ง ห้าวันทะเลาะกันหนึ่งครั้ง คับข้องใจยิ่งนัก
ในขณะนี้ผู้คนเดินสัญจรไปมาบนท้องถนน องค์หญิงห้ากำลังอารมณ์ดี ยังไงก็บ้านเกิดดีกว่า
ของที่องค์หญิงห้าชอบล้วนให้สาวรับใช้ซื้อมาหมด หลังผ่านหลายปีที่อยู่ในแคว้นเป่ยลี่ นางก็ถือว่าคิดได้แล้ว จะไม่มีวันทำให้ตัวเองน้อยเนื้อต่ำใจอีกต่อไป
ตรงหน้ามีคนยืนเป็นแถวยาวเยอะมาก กำลังรอ พูดคุยและหัวเราะ คึกคักยิ่งนัก
“ทำไมข้างหน้าถึงมีคนเยอะขนาดนั้น？” องค์หญิงห้าถาม
“เรียนองค์หญิง นี่คือร้านเนื้อย่างของคุณหนูซู หลายปีมานี้ธุรกิจดีมากเลย และได้เปิดสาขาอื่นในแคว้นต้าเยียนอีกมากมาย แม้แต่อีกสามแคว้นก็มีสาขาอื่นเยอะมาก” สาวรับใช้คนหนึ่งตอบ
สีหน้าขององค์หญิงห้ามืดครึ้มลงในทันที ตอนนั้นหากไม่ใช่เป็นเพราะหยุนซู นางก็คงไม่ถูกหยุนถิงคิดร้าย และยิ่งไม่มีทางได้แต่งงานกับอ๋องเก้าไอ้สารเลวนั้นอย่างแน่นอน ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะหยุนซู เมื่อนึกถึงหลายปีมานี้สิ่งที่ตัวเองได้เจอมาในแคว้นเป่ยลี่ ในใจขององค์หญิงห้าก็เกลียดหยุนซูยิ่งนัก
เมื่อมองไปที่ฝูงชนที่เข้าแถวอยู่ ดวงตาแสนสวยขององค์หญิงห้าก็แวบความโหดเหี้ยม หันหลังและจากไป
แต่นางพึ่งเดินไปไม่ไกล ก็เห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวอุ้มเด็กสองคนไว้ พูดคุยและหัวเราะกันอย่างมีความสุข รักกันมากนัก และเดินไปที่โรงน้ำชาที่อยู่ด้านข้าง
“สองคนนั้นเป็นลูกของจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงหรือ？” มือในแขนเสื้อขององค์หญิงห้ากำแน่นขึ้น เล็บของนางทิ่มแทงเข้าไปในเนื้อก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลย
ตอนนั้นได้ยินหยุนถิงตกผา องค์หญิงห้าหัวเราะไปตั้งหนึ่งคืน ต่อมาเมื่อข้าได้ยินว่าสองปีต่อมาจวินหย่วนโยวตามหานางเจอแล้ว องค์หญิงห้าดื่มไปคืนหนึ่ง แต่ตอนนี้เห็นท่าทางครอบครัวของหยุนถิงรักกันเช่นนี้ ทำให้องค์หญิงห้ารู้สึกอิจฉายิ่งนัก
นางแต่งงานกับอ๋องเก้าไอ้คนไร้ประโยชน์นั้น อยู่เป็นเหมือนแม่หม้ายไปวันวัน แถมยังถูกเบียดเบียนอย่าแปลกประหลาด ทะเลาะกันทุกวัน—–องค์หญิงห้าแค้นยิ่งนัก
สิ่งที่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวทำกับนาง องค์หญิงห้าสาบานในใจว่าจะเอาคืนอย่างพันเท่า หมื่นเท่า
องค์หญิงห้าที่กลับวังไป ก็เสด็จไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทในทันที เสนอว่า ของปีนี้เชิญชวนขุนนางชั้นสูงซื่อจื่อลูกหลานของตระกูลใหญ่ๆมาทานข้าวในพระราชวัง เช่นนี้ก็คึกคักและแสดงให้เห็นถึงความสำคัญที่ฝ่าบาทมีต่อพวกเขา ฝ่าบาทคิดว่าวิธีนี้ดี ตอบตกลงในทันที และให้ซูกงกงส่งคนไปเตรียมราชโองการทันที
ส่วนหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวที่อยู่ในร้าน เดินเข้าไปในโรงน้ำชาพร้อมกับลูกสองคนในอ้อมแขน จวินหย่วนโยวดูลูกอยู่ข้างๆ หยุนถิงก็รีบไปบอกเจตนาของตัวเองกับจ้าวเม่ยเอ๋อร์ทันที
“เจ้าหมายความว่าให้ข้าไปเขตทะเลนิรนาม？” จ้าวเม่ยเอ๋อร์รู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก
“กองกำลังทุกด้านในเมืองหลวงสุกงอมกันหมดแล้ว จวนผีก็ปิดร้านได้แล้ว เจ้าจะขังอยู่ในที่นั่นไปตลอดไม่ได้ ดังนั้นใช้เวลานี้ไปผ่อนคลายหน่อย” หยุนถิงกล่าว
“ได้ ข้าก็อยากไปเปิดหูเปิดตาที่เขตทะเลนิรนามหน่อย งั้นข้าออกเดินทางในวันนี้ เจ้าดูแลตัวเองให้ดี” จ้าวเม่ยเอ๋อร์หยิบแผนที่แล้วจากไป
นางรู้ว่าหยุนถิงไม่อยากให้นางถูกปมในใจขังเอาไว้ อยากให้นางจัดการกับอารมณ์ตัวเอง
หยุนถิงมองดูนางจากไป “หลิงเฟิง ส่งข่าวที่นางไปเขตทะเลนิรนามให้กัวมู่ไป๋”
“ขอรับ!” หลิงเฟิงรีบไปทำทันที
“ถิงเอ๋อร์ ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าจ้าวเม่ยเอ๋อร์กับกัวมู่ไป๋ไม่เหมาะสมไม่ใช่หรือ?” จวินหย่วนโยวหันมองมา
“หากในแง่ฐานะแล้วไม่เหมาะจริง แต่ข้าดูออกว่าในใจของจ้าวเม่ยเอ๋อร์มีกัวมู่ไป๋ หากกัวมู่ไป๋ตามไปจริง งั้นพวกเขาก็ยังมีโอกาส
หากพวกเขาจะอยู่ด้วยกันก็ย่อมต้องผ่านความยากลำบากและอุปสรรคต่างๆ ไปให้ได้ นี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น หากกัวมู่ไป๋ไม่ได้ตามไป นั่นก็หมายความว่าพวกเขาไม่มีความหวัง จ้าวเม่ยเอ๋อร์ก็ไม่จำเป็นต้องลังเลแล้ว” หยุนถิงตอบ
“ถิงเอ๋อร์คิดได้รอบคอบยิ่งนัก”
ตอนเที่ยงของวันถัดไป ธุรกิจในร้านเนื้อย่างของหยุนซูกำลังดี มีคนเยอะมาก หลายคนที่ไม่มีที่นั่งก็เข้าแถมรอคิวกินเนื้อย่างจนถึงข้างนอกแล้ว
ในห้องโถงชั้นหนึ่ง ชายมีหนวดเคราเพิ่งรับประทานอาหารเสร็จ “ผู้จัดการร้านคิดเงิน!”
“ได้เลยขอรับ!” ผู้จัดการร้านมาในทันที เขายังไม่ทันได้พูดอะไร สีหน้าของชายคนนั้นก็ซีดลง ยื่นมือมาจับหน้าอก น้ำลายฟูมปาก คนทั้งคนล้มลงกับพื้นและชักไปสองสามครั้ง และเสียชีวิตในจุดนั้นทันที
ฉากนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง และคนที่อยู่โต๊ะข้างๆต่างก็ตกตะลึงกันหมด
“ตายแล้ว มีคนกินของแล้วตาย!” เสียงหนึ่งตะโกนดังขึ้น
