จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 802 ถิงเอ๋อร์ เราต้องกลับไปแล้ว
“ข้าเก็บได้!” หยุนถิงตอบ
“เอามันมาให้ข้า!” วี่หานเชียนกล่าวมันออกมาโดยไม่แม้แต่จะคิด
กำไลนั่นเขามองดูคุ้นตาอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงมีความรู้สึกว่ามันสำคัญต่อตนเองมาก พูดไม่ชัดเจนอธิบายไม่ถูก
ทันใดนั้น ในหัวของวี่หานเชียนก็มีเงาร่างหนึ่งแว๊บผ่านไป มันเลือนรางเล็กน้อย มองเห็นหน้าไม่ชัดเจน เขาพยายามจะคว้าเอาไว้สุดชีวิต แต่กลับไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้
“อ๊า!” เสียงครางเบาๆดังขึ้นมา วี่หานเชียนยื่นมือไปกุมศีรษะเอาไว้ เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่
เมื่อหยุนถิงเห็นดังนั้น มันเป็นไปตามที่ตัวเองคาดเดาเอาไว้จริงๆ เขาจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ได้
“ท่านลุง ท่านไม่สบายตรงไหนใช่ไหม บังเอิญข้ามีทักษะทางการแพทย์ ข้าช่วยตรวจให้ท่าน!” ขณะที่พูด หยุนถิงก็จะช่วยจับชีพจรให้กับวี่หานเชียน
เพียงแต่ว่ามือของหยุนถิงยังไม่ทันได้สัมผัสวี่หานเชียน ก็ถูกเขาผลักออกไป “ไป เจ้ารีบไปซะ มิเช่นนั้นข้าจะทำร้ายเจ้า!”
วี่หานเชียนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดคำรามออกมา ทันใดนั้นก็คลุ้มคลั่งขึ้นมา สีหน้าซีดขาว คนทั้งคนดูเหมือนไม่มีสติจู่โจมมาทางหยุนถิง
สีหน้าของหยุนถิงตึงเครียดในชั่วพริบตา รีบหลบออกไปทันที เพียงแต่ว่าฝีมือของวี่หานเชียนยอดเยี่ยม ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเขาที่กำลังคลุ้มคลั่ง
วี่หานเชียนในเวลานี้ไม่มีความสงบนิ่ง สุขุมและเก็บตัวเมื่อครู่นี้แล้ว สายตาดุดัน ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ราวกับสิงโตที่โกรธเกรี้ยว โจมตีมาทางหยุนถิงอีกหนึ่งฝ่ามือ
อย่างไรเสียหยุนถิงก็ไม่มีกำลังภายใน มองดูฝ่ามือที่มาถึงด้านหน้าของตัวเอง นางรู้ว่าตัวเองไม่สามารถหลบออกไปได้แล้ว แต่หากรับเอาไว้เช่นนี้ เกรงว่าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่
หยุนถิงหยิบเข็มเงินออกมาจากเส้นผม กำลังจะลงมือ เงาร่างหนึ่งก็ดึงนางไปอยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็วราวกับฟ้าแลบ จากนั้นก็จู่โจมกลับไปหนึ่งฝ่ามือ
“ท่านพี่!” หยุนถิงประหลาดใจอย่างยิ่ง
“อืม ข้าออกมาแล้ว ระวังด้วย!” จวินหย่วนโยวปกป้องนางเอาไว้ในอ้อมแขน
“เขาน่าจะถูกคนควบคุม!” หยุนถิงเอ่ยปาก
วี่หานเชียนหันหลังกลับมาโจมตีอีกครั้ง จวินหย่วนโยวยื่นมือไปดึงหยุนถิงไปไว้ด้านข้าง “หาที่ซ่อนตัว!” กล่าวจบ ก็ไปต่อสู้วี่หานเชียน
“ระวังตัวด้วย!” หยุนถิงเป็นห่วงอย่างยิ่ง หยิบเข็มเงินทั้งหมดออกมา รอโอกาสให้ความช่วยเหลือ
คนหนึ่งคลุ้มคลั่ง คนหนึ่งไร้ปรานี ทั้งสองคนต่อสู้กันไปมาสิบกว่ากระบวนท่า และจวินหย่วนโยวก็ค่อยๆเสียเปรียบ
ไม่ทันได้ระวัง จวินหย่วนโยวก็ถูกวี่หานเชียนโจมตีหนึ่งฝ่ามือกะทันหัน และถือโอกาสคว้ามือของเขาเอาไว้ตามสถานการณ์
“ถิงเอ๋อร์ เร็วเข้า!”
หยุนถิงไม่มีเวลาคิดมาก รีบวิ่งเข้ามาขณะเดียวกันเข็มเงินที่อยู่ในมือก็จู่โจมไปด้วยทันที วี่หานเชียนที่เดิมทีคลุ้มคลั่งดิ้นรนจู่ๆก็หยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน
หยุนถิงรีบวิ่งเข้ามาทันที ประคองตัวจวินหย่วนโยวเอาไว้ “ท่านพี่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”
จวินหย่วนโยวรู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในแตกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บปวดอย่างรุนแรง เลือดลมปั่นป่วน กำลังจะตอบ ก็กระอักออกมาหนึ่งคำ
“ท่านพี่ ข้าช่วยตรวจให้ท่าน!” หยุนถิงรีบจับชีพจรให้เขาทันที พบว่าได้รับบาดเจ็บภายในสาหัสมาก ก็ไม่มีเวลาสนใจจะปกปิด หยิบยาโอสถชนิดต่างๆออกมาจากมิติ ป้อนให้จวินหย่วนโยวทีละอย่างทันที
“ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง!” จวินหย่วนโยวฝืนกล่าวออกมา
“อืม ไม่ต้องพูดแล้ว ท่านพี่พักผ่อนก่อน ข้าไปดูเขาหน่อย!” หยุนถิงประคองจวินหย่วนโยวนั่งลง
“ได้!”
หยุนถิงเดินไปทางวี่หานเชียนทันที รีบจับชีพจรให้เขา และเมื่อจับชีพจรนางก็ตกตะลึง
“เขาถูกพิษกู่จริงๆด้วย แถมยังเป็นชนิดที่ร้ายกาจมาก หากไม่ใช่ยายขุยสอนข้าก่อนหน้านี้ คนทั่วไปยากที่จะจับชีพจรเจอ!” ขณะที่พูด หยุนถิงก็หยิบขวดออกมาจากมิติอีกมากมาย
ยาพวกนี้ล้วนเป็นยาโอสถแก้พิษหนอนกู่ที่นางปรุงร่วมกันกับยายขุยก่อนหน้านี้ อย่างไรเสียก็จะมาที่เขตทะเลนิรนาม ดังนั้นหยุนถิงจึงติดตามยายขุยเรียนรู้เกี่ยวกับพิษกู่ให้ได้มากที่สุด เผื่อต้องใช้ในกรณีฉุกเฉิน
หยุนถิงป้อนยาโอสถให้กับวี่หานเชียนก่อนสองชนิด เข็มเงินที่อยู่ในมือแทงไปทางจุดฝังเข็มทั่วร่างกายของวี่หานเชียน ไม่นานนักร่างกายของวี่หานเชียนก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง
คนทั้งคนของเขาจากสีหน้าซีดขาวเปลี่ยนมาเป็นมีเลือดฝาด โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ลูกตาสีขาวถึงกับมีเส้นเลือดมากมาย เส้นเลือดสีแดงนั่นกำลังเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง
“นี่คือพิษกู่ดวงตาโลหิต!” หยุนถิงกล่าวด้วยความตกตะลึง และหยิบเข็มเงินออกมาทันที
โชคดีที่ก่อนหน้านี้ยายขุยเคยสอนวิธีแก้หนอนกู่ชนิดนี้แก่นาง นางวางวี่หานเชียนลงก่อน หยิบของเหลวใสออกมา แล้วเทเข้าไปในดวงตาของวี่หานเชียน จากนั้นก็วางยาโอสถบนแก้มของวี่หานเชียนหนึ่งเม็ด
ยาโอสถนั่นมีกลิ่นหอมจางๆ ไม่ช้าพิษกู่ดวงตาโลหิตที่อยู่ในดวงตาของวี่หานเชียนได้กลิ่นนี้ ก็ยิ่งเลื้อยขยุกขยิกกันอย่างตามอำเภอใจมากขึ้น สุดท้ายก็เลื้อยออกมาทีละตัวทีละตัว เลื้อยคลานไปทางยาโอสถเม็ดนั้น
หยุนถิงมองหาจังหวะ เข็มเงินที่อยู่ในมือแทงไปทางหนอนกู่พวกนั้นอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวหนอนกู่สิบกว่าตัวก็ถูกแทงจนหมด
จนกระทั่งเห็นดวงตาของวี่หานเชียนกลับมาเป็นปกติ หยุนถิงถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง
“อ๊าก!” จู่ๆวี่หานเชียนก็ร้องครวญครางขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาชักกระตุกขึ้นมากะทันหัน
หยุนถิงมองดูท่าทางที่เจ็บปวดของเขา ยื่นมือไปปลดเสื้อผ้าตรงหน้าอกของเขา ก็เห็นผิวบนหน้าอกของเขามีหนอนมากมายกำลังเลื้อยขยุกขยิกจริงๆ ราวกับได้รับการกระตุ้น ดิ้นพล่านกันอย่างบ้าคลั่ง
หยุนถิงทำตามวิธี กรีดเลือดตรงหน้าอกของวี่หานเชียน จากนั้นก็ใส่ยาโอสถไว้เหนือบาดแผล
และหนอนกู่ที่อยู่ในร่างกายของเขาก็คลานไปทางยาโอสถอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็ถูกหยุนถิงใช้เข็มเงินแทงตายจนหมด
ทำทุกสิ่งทุกอย่างนี้จบ ฟ้าก็สว่างมากแล้ว หยุนถิงเองก็เหนื่อยจนเหงื่อออกเต็มหน้าผาก
“ถิงเอ๋อร์ เราต้องกลับไปแล้ว!” จวินหย่วนโยวที่อยู่ด้านข้างเตือนสติ
หากถูกคนพบว่าพวกเขาไม่อยู่ในห้อง ย่อมจะก่อให้เกิดความสงสัยเป็นธรรมดา
“ตกลง!” หยุนถิงเก็บข้าวของอย่างง่ายๆ รีบพาจวินหย่วนโยวกลับไปทางเดิมทันที
และวี่หานเชียนที่เดิมทีไม่ขยับเขยื้อนอยู่บนพื้น จู่ๆร่างกายก็ขยับขึ้นมา มองไปทางแผ่นหลังของพวกเขาสองคน ดวงตาลึกล้ำซ่อนความหมายเอาไว้อย่างมิดชิด
ในตอนที่จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงออกไปจากค่ายกล ตั้งใจเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดหนึ่งโดยเฉพาะ โชคดีที่หยุนถิงใส่เอาไว้ในมิติไม่น้อย เช่นนี้ถึงแม้จะถูกคนอื่นๆพบเข้า ก็จะไม่ถูกสงสัย
หลงยีกับหลิงเฟิงที่รออยู่ด้านนอกเขตต้องห้ามเห็นพวกเขาออกมา ก็รีบวิ่งเข้ามาทันที
“ซื่อจื่อ ท่านได้รับบาดเจ็บหรือ?” หลงยีถามด้วยความเป็นห่วง
“บาดเจ็บเล็กน้อย รีบกลับไปเถอะ!” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างเย็นชา
“วางใจเถอะ ท่านพี่กินยาโอสถแล้ว พักผ่อนไม่กี่วันก็สามารถฟื้นตัวกลับมาแล้ว!” หยุนถิงเล่าความเป็นมาของเหตุการณ์โดยสังเขป
หลงยีกับหลิงเฟิงถึงได้วางใจลง พวกเขารีบกลับไปทันที
เพียงแต่ว่าพวกเขาเพิ่งจะเข้าไปในลาน ก็พบกับฉินเจี่ย พูดว่าพบกัน แต่ดูราวกับว่าฉินเจี่ยตั้งใจรอพวกเขาโดยเฉพาะ
“พวกเจ้าไปไหนมาแต่เช้าตรู่?” ฉินเจี่ยมองมาด้วยสายตาสืบเสาะ
“พวกเราล้วนมาที่เกาะเทียนหลงเป็นครั้งแรก รู้สึกดีใจอย่างมาก ดังนั้นจึงเดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆ บังเอิญเจอกันพอดี ก็เลยเดินไปพร้อมกัน!” หยุนถิงตอบ
“แค่เดินเตร็ดเตร่เท่านั้น?” ฉินเจี่ยมองตรงไปทางหยุนถิง
เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาไม่ใช่ชุดเมื่อวาน แสดงว่าเพิ่งออกไปตอนเช้า เพียงแต่เขารู้สึกอยู่ตลอดถิงหยุนคนนี้ไม่ธรรมดา
“แน่นอนอยู่แล้ว อาจารย์ให้ความสำคัญกับศิษย์พี่ ได้มาที่นี่หลายครั้ง ย่อมไม่รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา!” หยุนถิงกล่าวเอาใจ
ลูกศิษย์คนหนึ่งเดินเข้ามา “ถิงหยุน อาจารย์หาเจ้า!”
“ตกลง ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ศิษย์พี่เช่นนั้นข้าขอตัวไปก่อน!” หยุนถิงติดตามลูกศิษย์คนนั้นไปทันที
ฉินเจี่ยชำเลืองมองครู่หนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร และก็ไม่ได้จากไป ยืนเงียบๆอยู่อย่างนั้น ดูเหมือนกำลังรอใครอยู่
หลงยีกับหลิงเฟิงที่ปลอมตัวอยู่ก็โค้งคำนับให้กับฉินเจี่ย และแยกย้ายกันกลับห้องไปเช่นกัน
ฉินเจี่ยรอไปทั้งเช้า ก็ไม่เห็นจิ่วฟ่าง ก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น หรือว่าเจ้าหมอนี่ไม่ได้ออกไปกับถิงหยุน เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าจิ่วฟ่างจะกลับมาเมื่อไหร่?
แต่ฉินเจี่ยไม่รู้ว่า จวินหย่วนโยวแอบกลับห้องตัวเองจากลานหลังแล้ว เวลานี้กำลังนอนพักผ่อนบนเตียง
