จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 806 เจ้าถึงกับกล้าปฏิเสธข้า
หยุนถิงมองไปทางเขา สวมชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม สง่างามหรูหรา แขวนจี้หยกเมฆมงคลเอาไว้บริเวณเอว โครงหน้าสะอาดสะอ้าน มือส่ายพัดพับ ระหว่างคิ้วและตาแฝงไปด้วยการใช้อำนาจบาตรใหญ่ข่มเหงคน ยโสโอหังอย่างยิ่ง
มองจากการแต่งกายของคนคนนี้ น่าจะเป็นคุณชายน้อย ลูกชายเพียงคนเดียวของฮูหยินเจ้าทะเลเซียวหรูซื่อที่ผู้อาวุโสอวี๋พูดถึง
เพราะมีพี่สาวสองคน ดังนั้นวันๆคุณชายน้อยจึงไม่ทำอะไรเลย เกียจคร้านไม่ทำงาน ก่อเรื่องสร้างปัญหา ก่อปัญหาบ่อยๆ ขึ้นชื่อเรื่องเป็นคนที่จัดการได้ยากเช่นกัน นอกจากเซียวหรูซื่อแล้วยังไม่มีใครสามารถควบคุมเขาได้
“ขอรับ!” หยุนถิงเลียนแบบน้ำเสียงของผู้อาวุโสอวี๋ตอบอย่างเคารพนบนอบ
นาทีต่อมา วี่หนานเสวียนเดินเข้ามาในสองสามก้าว กล่าวโดยแสดงออกทางสีหน้า “ตาเฒ่าอวี๋ เอาหนอนกู่ของเจ้ามาให้ข้าเล่นหน่อย
เดือนที่แล้วไอ้สารเลวเจว๋กู่ทำให้ข้าบาดเจ็บ ตอนนี้เขาเพิ่งหมดสติกลับมา โอกาสของข้ามาถึงแล้ว หาหนอนกู่ที่ร้ายกาจที่สุดมาให้ข้า ทางที่ดีที่สุดคือเอาชนิดที่ทำให้คนรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น!”
หยุนถิงเลิกคิ้ว คิดไม่ถึงว่าคุณชายน้อยคนนี้จะเป็นคนที่มีความสนใจอย่างเดียวกัน สามารถยืมมือของเขาจัดการเจว๋กู่ได้พอดี นี่ช่างเป็นความประหลาดใจที่คาดไม่ถึงจริงๆ
แต่ว่าบนใบหน้าของหยุนถิงกลับแสร้งทำเป็นลำบากใจ “ทำเช่นนี้ไม่ดีกระมัง หากฮูหยินเจ้าทะเลรู้เข้า ข้าจะต้องถูกลงโทษแน่นอน!”
“กลัวทำไม ฟ้าถล่มลงมาข้าช่วยเจ้าแบกเอาไว้ ขอเพียงข้าไม่พูด ใครจะรู้ว่าเป็นเจ้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะถูกคนวางแผนทำร้ายข้างนอกก็ได้!” วี่หนานเสวียนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
“คุณชายน้อยกล่าวถูกต้องอย่างยิ่ง!” หยุนถิงยื่นมือไปหยิบกล่องผ้าออกมาจากมิติ
นั่นคือสิ่งที่ยายขุยให้นางไว้ป้องกันตัวก่อนที่จะมาที่นี่ ในสายตาของวี่หนานเสวียน ผู้อาวุโสอวี๋ก็แค่หยิบออกมาจากในกระเป๋า ย่อมไม่สงสัยเขาเป็นธรรมดา
เมื่อวี่หนานเสวียนรับมา ก็กำลังจะเปิดมันออก “ตาเฒ่าอย่างเจ้าฉลาดรู้ว่าอะไรควรไม่ควร อันนี้ใช้งานอย่างไร?”
“เรียนคุณชายน้อย อย่าได้เปิดกล่องนี้ออกเด็ดขาด มิเช่นนั้นไม่ทันได้ระวังหนอนกู่นี่ก็จะกัดท่าน นั่นคือความเจ็บปวดจนไม่อยากจะชีวิตอยู่เลย
ท่านแค่ต้องพกติดตัวเอาไว้ แล้วใส่ไปบนร่างกายของคนคนนั้นในเวลาที่เหมาะสม แขนหรือไม่ก็หน้าอก ขอเพียงให้หนอนกู่สัมผัสกับผิวหนังก็พอ
หนอนกู่นี่กัดคนแต่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เพียงแต่ทั่วทั้งร่างกายจะรู้สึกเจ็บปวดและคันอย่างยิ่ง ราวกับถูกแมลงกัดแทะ ทรมานคนอย่างมาก สิบวันให้หลังก็จะหายไปเอง และกลับมาเป็นปกติ!” หยุนถิงอธิบาย
“นั่นแหละ ที่ข้าต้องการก็คือแบบนี้นี่แหละ รอให้ข้าทำสำเร็จแล้ว จะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีแน่นอน เจ้าไปพร้อมกับข้า หากหนอนกู่นี่เกิดเหตุสุดวิสัยอะไรขึ้นมา เจ้าก็สามารถหยุดมันได้!” วี่หนานเสวียนกล่าวอย่างไม่เกรงใจ
“ข้ายังต้องกลับไปจัดเตรียมลูกศิษย์ เกรงว่าคงไม่สามารถไปกับคุณชายน้อยแล้ว!” หยุนถิงปฏิเสธอย่างสุภาพ
คาดว่าไม่ช้าฮูหยินเจ้าทะเลก็จะพบว่าตัวเองหายไปจากห้องลับแล้ว ดังนั้นจะต้องสลัดตัวตนนี่ให้หลุดทันที
“ตาแก่ เจ้าถึงกับกล้าปฏิเสธข้า อยากตายใช่ไหม?” ใบหน้าของวี่หนานเสวียนดำมืดในทันที
“ข้ามิกล้า เพียงแต่ว่าเมื่อคืนข้ากินไม่ค่อยปกติ รู้สึกไม่สบายท้องเล็กน้อย เวลานี้อยากรีบไปห้องน้ำ แต่ก็กลัวว่าคุณชายน้อยจะหัวเราะเยาะ ดังนั้นถึงได้กล่าวเช่นนี้!” หยุนถิงแสร้งกล่าวด้วยความกระดากอาย
“เรื่องนี้คุยง่าย เจ้าไปห้องน้ำก่อน ข้าจะรอเจ้าที่นี่!”
“ตกลง!” หยุนถิงก้าวเท้าก็จากไป
เพียงแต่ว่านางยังเดินไปได้แค่ไม่กี่เมตร เสียงของวี่หนานเสวียนก็ดังมาจากด้านหลัง “ตาเฒ่า เจ้าเดินผิดทางแล้ว ห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดอยู่ทางโน้น!”
หยุนถิงตัวแข็งทื่อ รีบหันหลังกลับมา “รีบไปชั่วขณะก็เลยลืมไป ขอบคุณคุณชายน้อยมากที่เตือนสติ!” ขณะที่พูด ก็จงใจกุมท้องและรีบวิ่งไปอีกทาง
“ตาเฒ่านี่ปกติหัวไวมากไม่ใช่หรือ ทำไมลืมแม้กระทั่งห้องน้ำได้!” วี่หนานเสวียนเบะปาก
แต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก เล่นกับกล่องที่อยู่ในมือ แทบอยากจะให้หนอนพิษนั่นกัดเจว๋กู่ให้ตายทันที
วี่หนานเสวียนรออยู่นานพักใหญ่ ก็ยังไม่เห็นผู้อาวุโสอวี๋กลับมา เขารู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ก้าวเท้ามุ่งหน้าไปทางห้องน้ำ
เพียงแต่เมื่อเขาไปถึงห้องน้ำ ไหนเลยจะยังมีเงาร่างของผู้อาวุโสอวี๋อยู่อีก หายตัวไปนานมากแล้ว
“ตาเฒ่านี่ถึงกับกล้าหลอกข้า น่าชิงชังนัก ดูสิว่าข้าจะจัดการเขาในภายหลังอย่างไร!” วี่หนานเสวียนกล่าวด้วยความโกรธ ถือกล่องผ้าเดินจากไป
คิดแค่ว่าผู้อาวุโสอวี๋ขี้ขลาด กลัวว่าจะเกิดเรื่องกับเจว๋กู่แล้วจะติดร่างแหไปด้วย
และหยุนถิงที่ไปห้องน้ำ เห็นว่าไม่มีคนก็รีบหยิบชุดสาวใช้ที่เหมือนกับปิงปิงออกมาเปลี่ยนหนึ่งชุด เปลี่ยนการแปลงโฉมบนใบหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เดินออกมาอย่างวางมาด
นางไม่ไปหาวี่หนานเสวียนหรอก ตอนที่ตัวเองออกมาก็ไม่ได้บอกท่านพี่สักคำ ไม่รู้ว่าปิงปิงได้บอกจวินหย่วนโยวหรือยัง หยุนถิงกลัวว่าจวินหย่วนโยวจะเป็นห่วง รีบยิงเกาทัณฑ์แขนเสื้อไปทางอากาศทันที
นั่นคือสัญญาณลับที่นางกับจวินหย่วนโยวตกลงกันไว้ เช่นนี้เมื่อจวินหย่วนโยวเห็นสัญญาณ ก็จะไม่ห่วงนาง
ทางด้านนี้ ปิงปิงเดินวนอยู่ที่หลังเขาหลายรอบ ก็ไม่เห็นจิ่วฟ่าง กลับไปที่ลานอีกครั้ง ก็พบกับลูกศิษย์คนอื่นๆ ถามหาห้องของจิ่วฟ่าง ก็รีบไปทันที
เพียงแต่ว่านางเคาะประตูอยู่หลายครั้ง ก็ไม่มีคนตอบรับ สุดท้ายก็ได้แต่ผลักประตูเข้าไป ในห้องไม่มีเงาร่างของจิ่วฟ่างเลยด้วยซ้ำ ทีนี้ปิงปิงเป็นกังวลแทบแย่แล้ว ภาวนาในใจขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับหยุนถิงเด็ดขาด
หลงยีกับหลิงเฟิงแสร้งทำเป็นกลับห้อง แต่กลับปกป้องซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยอย่างลับๆ ทันทีที่เห็นหยุนถิงถูกพาตัวไป หลงยีย่อมต้องรายงานต่อจวินหย่วนโยวทันทีอยู่แล้ว
จวินหย่วนโยวเป็นห่วงอย่างยิ่ง ผู้อาวุโสอวี๋ที่สมควรตายนี่จงใจหลีกเลี่ยงทุกคน แถมยังยกกล่องมาด้วย แสดงให้เห็นว่ามีแผนร้ายบางอย่าง เขารีบไปช่วยหยุนถิงด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดทันที
โชคดีที่ก่อนหน้านี้ตอนที่หยุนถิงไปห้องน้ำ ใช้ผงยาเรียกงูเล็กมา เวลานี้มีงูเล็กนำทาง จวินหย่วนโยวกับหลงยีก็ประหยัดเวลาไปได้ไม่น้อย
แต่จวินหย่วนโยวเพิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงแม้จะกินยาโอสถแล้ว ชั่วขณะหนึ่งไปใช้กำลังภายใน ทำให้อาการบาดเจ็บภายในสาหัสมากยิ่งขึ้น
จวินหย่วนโยวเดินๆไป สีหน้าก็ซีดขาวมากขึ้นเรื่อยๆ อวัยวะภายในก็ยิ่งเจ็บปวดเหลือทน และก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก
“นายท่าน ถ้าอย่างไรท่านพักผ่อนหน่อยดีไหม ข้าไปหาซื่อจื่อเฟยก่อน?” หลงยีถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ได้ ถิงเอ๋อร์ตกอยู่ในอันตราย ข้าจะพักไม่ได้เด็ดขาด รีบไปเดี๋ยวนี้!” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างฝืนสังขาร
หลงยีรู้ดีกว่าใครๆ ซื่อจื่อให้ความสำคัญกับซื่อจื่อเฟยมากแค่ไหน ประคองซื่อจื่อรีบไปทันที
ทั้งสองคนหลบยามรักษาการณ์ที่ลาดตระเวนพวกนั้น เร่งไปที่ห้องลับห้องนั้นด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด
จวินหย่วนโยวมองดูยามรักษาการณ์ที่อยู่ในลานนั่นครู่หนึ่ง รีบหยิบยาเม็ดออกมาจากแขนเสื้อสองเม็ดทันที จากนั้นก็โยนเข้าไปทางเหนือลมของลาน
ไม่นานนัก ยามรักษาการณ์นั่นรวมไปถึงยามรักษาการณ์ที่นอนหมอบอยู่ในที่ลับก็หมดสติไปทั้งหมด จวินหย่วนโยวกับหลงยีก็เดินเข้าไป ไม่ช้าทั้งสองก็หากลไกเจอ และเข้าไปในห้องลับ
เพียงแต่ว่าเดินวนไปหนึ่งรอบ ก็ไม่เห็นหยุนถิง แต่กลับเห็นกล่องใบนั้น แล้วก็ก้อนหิน แอ่งเลือดที่อยู่บนพื้น จวินหย่วนโยวโมโหขึ้นมาทันที
“ซื่อจื่อ บางทีซื่อจื่อเฟยอาจจะปลอดภัยแล้ว!” หลงยีเอ่ยปาก
“นี่คือยาพิษของถิงเอ๋อร์ แอ่งเลือดนี่น่าจะเป็นผู้อาวุโสอวี๋!” จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วอย่างเย็นชา กวาดตามองดูชั้นวางในห้องลับที่เรียงกันแถว ยาโอสถและยาพิษ สายตาโกรธแค้นสุดขีด
บัดซบ กล้าวางแผนทำร้ายถิงเอ๋อร์ของตัวเอง เขาไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด
“หลงยี ระเบิดที่นี่ซะ!”
“ขอรับ!” หลงยีแบกห่อผ้าเอาไว้บนหลังหนึ่งห่อ ด้านในมีอาวุธ อาวุธลับ ระเบิด ปืนพกและอื่นๆล้วนมีครบ นั่นล้วนเป็นอุปกรณ์ที่ซื่อจื่อเฟยให้เขาทั้งนั้น
หลงยีวางระเบิดด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด จัดการกับชนวนเสร็จ ก็รีบติดตามซื่อจื่อออกไปทันที นาทีที่เดินออกมาจากประตูห้องลับ หลงยีก็จุดตะบันไฟ จากนั้นก็ประคองซื่อจื่อหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
