จอมนางข้ามภิภพ – บทที่ 822 มีบุรุษที่ชอบหรือไม่

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 822 มีบุรุษที่ชอบหรือไม่

พอคำพูดนี้ออกมา ทำทุกคนตกตะลึง ทั่วทั้งห้องโถงราวกับหม้อระเบิด

“อูเหอ พูดเช่นนี้หมายความว่ากระไร หรือว่าฮูหยินเจ้าทะเลเป็นตัวปลอม มีคนแอบอ้างงั้นรึ?” คนหนึ่งในนั้นทนไม่ไหวถามออกมา

“เซียวหลันมิใช่เมียคนก่อนของอูเหอรึ ตอนนั้นแต่งงานกับอูเหอในฐานะน้องสาวของฮูหยินเจ้าทะเล เพียงแต่ได้ยินว่าตายไปหลายปีแล้ว”

“ข้าได้ยินมาว่า ตอนแรกอูเหอก็ดีกับเซียวหลันอยู่หรอก ต่อมากลับทรมาน ทุบตี ด่าทอ เหยียดหยามนางต่างๆนานา เรียกได้ว่าอยู่ไม่สู้ตาย!”

“เดือนก่อนอูเหอยังลอบมาโจมตีเกาะของเรากลางดึกอยู่เลย ทำเอาข้าต้องใช้กำลังทหารทั้งเมืองถึงทำเขาล่าถอยไปได้!”

“แต่ถึงเขาจะสารเลวแค่ไหน ก็ไม่ถึงกลับใส่ร้ายฮูหยินเจ้าทะเลกระมัง ทุกปีฮูหยินเจ้าทะเลน่ะดีต่อเขานะ ยังประทานอาหารให้เขาอีก!”

“ที่เขาว่าไม่มีลมก็ไม่มีคลื่น หรือว่าฮูหยินเจ้าทะเลจะเป็นตัวปลอมจริงๆ?”

ทุกคนพากันวิพากษ์วิจารณ์ ต่างมีสีหน้าเหลือเชื่อ คิดกันไปต่างๆนานา

วี่หนานเสวียนขมวดคิ้ว พลันนึกถึงคำที่พี่หญิงรองบอกเขาก่อนหน้านี้ อันที่จริงเขาไม่ใช่ไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงของท่านแม่ เพียงแต่ไม่ได้คิดอะไรมาก

“ท่านแม่ อูเหอพูดเช่นนี้หมายความว่าอะไร ทำไมเขาต้องใส่ร้ายท่านด้วย?” วี่รั่วยีที่ยืนเงียบมาตลอดพลันเอ่ยขึ้น

ทุกคนพากันมองมาอย่างสงสัย

เซียวหลันเดือดดาลยิ่งนัก สีหน้าโกรธแทบควันออกหู ดวงตาคู่งามถลึงตามองอูเหออย่างแข็งขึ้ง “อูเหอ เจ้ากล้าใส่ร้ายฐานะของข้า ช่างบังอาจยิ่งนัก

หลายปีมานี้ข้าเห็นแก่ที่พี่ชายเจ้าเสียสละชีวิตเพื่อเกาะเทียนหลง เลยให้โอกาสเจ้ามาตลอด แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเช่นนี้

วันนี้เป็นวันเกิดของข้า เจ้ากลับอกตัญญูเช่นนี้ ช่างชั่วร้ายยิ่งนัก วันนี้ข้าจะไม่ละเว้นเจ้าเด็ดขาด

ใครก็ได้ คุมตัวอูเหอไปคุก เฝ้าไว้อย่างเข้มงวด ตรวจสอบดูโทษของเขาในหลายปีนี้ ข้าจะต้องตัดสินอย่างเป็นกลาง คืนความยุติธรรมให้กับทุกคนแน่นอน!”

คนอื่นพากันชมเชยสติปัญญาของฮูหยินเจ้าทะเลไปตามๆกัน ในที่สุดอูเหอจะโดนจัดการสักที ทุกคนรู้สึกสาแก่ใจยิ่งนัก

องครักษ์เข้ามาคุมตัวอูเหอไว้ทันที จะพาเขาออกไป

แต่อูเหอกลับมีสีหน้าเย้ยหยันพลางว่า “พวกเจ้าช่างตาบอดเสียจริง นางมิใช่—“

เพียงแต่อูเหอยังพูดไม่ทันจบ ก็มีสีหน้าซีดเผือด ทั่วร่างราวกับถูกมดนับหมื่นนับพันขบกัด เจ็บจนอูเหอใบหน้าบิดเบี้ยว

“อ๊าก!” อูเหอร้องออกมาอย่างทรมาน และยิ่งถลึงตามองเซียวหลันอย่างเคียดแค้นเข้าไปอีก

“เจ้าสตรีชั่วร้ายน่าตายนัก กล้าวางยาในอาหาร—“

“ใครก็ได้ อุดปากอูเหอไว้ แล้วพาตัวอูเหอออกไปได้แล้ว!” เซียวหลันตะคอกดังอย่างเดือดดาล ตัดบทคำพูดของอูเหอ

อูเหอดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดชีวิต แต่ก็โดนองครักษ์อีกคนซัดจนสลบไป จากนั้นก็โดนพาตัวออกไปเลย

ห้องโถงที่กว้างใหญ่พลันเงียบลงทันที หากเป็นคนอื่นพูด อาจจะทำให้ทุกคนสงสัย แต่ชื่อเสียงอูเหอน่ะแย่เกินไป ไม่มีใครเชื่อเขาหรอก

คนพูดไม่คิดอะไร หากคนฟังกลับคิดว่ามีอะไร คิ้วตางามของวี่รั่วยีขมวดขึ้นน้อยๆ

ปกติท่านแม่ให้ความสำคัญกับอูเหอมาตลอด จู่ๆกลับมาผิดใจกัน หรือว่าจะมีคนปลอมเป็นท่านแม่จริงๆ

หลายปีมานี้วี่รั่วยีเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าท่านแม่ไม่เหมือนเมื่อก่อน นางยังเคยแอบสืบอย่างลับๆ แต่สืบอยู่เป็นปีก็ไม่พบเบาะแสอะไรเลย ดังนั้นต่อมาวี่รั่วยีเลยล้มเลิกไป

ตอนนี้พอมาฟังอูเหอพูดเช่นนี้ วี่รั่วยีครุ่นคิดในใจหลายตลบ

เซียวหลันเคยเป็นคนสนิทที่ท่านแม่เชื่อใจมากที่สุด ติดตามข้างกายท่านแม่แต่เล็ก รู้นิสัยความเคยชินและความชอบของท่านแม่ทุกอย่าง หากนางปลอมตัวเป็นท่านแม่ ย่อมไม่มีช่องโหว่แน่ แต่เหตุใดนางต้องทำเช่นนี้ด้วย แล้วท่านแม่ตัวจริงไปที่ไหนกัน?

“วันนี้ทำให้ทุกคนขบขันกันแล้ว อูเหอนี่พูดจาพล่ามไร้สาระเต็มปาก ปกติก็ชอบก่อเรื่องอยู่บ่อยๆ ผู้ใดเคยโดนอูเหอรังแกหรือลอบกัด ให้มาบอกข้าหลังงานเลี้ยงวันเกิด ข้าจะคืนความยุติธรรมให้พวกเจ้าด้วยตัวเอง!” เซียวหลันบอกอย่างเด็ดขาด

“ขอบคุณฮูหยินมาก!” เหล่าคนที่เคยมีเรื่องกับอูเหอพริบตาเดียวก็โดนเซียวหลันซื้อใจไปทันที

“ทุกคนไม่ต้องเกรงใจ งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว เข้าประจำที่นั่งกันเถอะ!” เซียวหลันบอก

“เจ้าค่ะ!”

ทุกคนพากันเข้านั่งประจำที่ เหล่าสาวใช้รีบยกอาหารสุราออกมาทันที นางรำนักดนตรีก็บรรเลงเลยเช่นกัน

เสียงพิณดังขึ้น นางรำเรือนร่างอรชร นวยนาดโอดองค์ ดึงดูดสายตาคนได้ไม่น้อย

วี่หนานเสวียนเห็นอาหารเลิศรสเต็มโต๊ะ ก็ลืมเรื่องเมื่อครู่ทิ้งไปหมด และเริ่มสวาปามกินอย่างไม่สนใจอะไร

เซียวหลันมองทุกคน เห็นพวกเขาพากันกินอาหาร ชื่นชมในนางรำ ก็แอบถอนหายใจโล่งอก

ต้องขอบคุณความก่อเรื่องต่างๆในยามปกติของอูเหอจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ปกปิดได้อย่างราบรื่นอย่างนี้

“วันนี้ศิษย์ทั่วทั้งเขตทะเลนิรนามมากันหมดแล้ว ในจำนวนนั้นมีคุณชายใหญ่น้อยมากมาย รั่วอีเจ้าเองก็อายุไม่น้อยแล้ว ชอบพอผู้ใดหรือไม่?” เซียวหลันที่อยู่บนที่นั่งสูงพูดอย่างมีความนัยแอบแฝง

คุณชายอายุน้อยพวกนั้นพอได้ยินอย่างนี้พากันยินดีปรีดายิ่งนัก รีบจัดเสื้อผ้าผมเผ้าให้เรียบร้อย หันมองวี่รั่วยีด้วยท่าทางที่ดีที่สุด

คุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลง แก้วตาดวงใจของฮูหยินเจ้าทะเล งดงามเลิศล้ำ ความสามารถมากล้น ฝีมือการแพทย์สูงส่ง สง่างามอ่อนหวาน เป็นเทพธิดาในใจชายหนุ่มหลายๆคน

มือที่ถือจอกเหล้าของวี่รั่วยีแข็งค้าง นี่ท่านคิดจะอาศัยงานเลี้ยงวันเกิดหาคู่ให้ตน

ไม่รู้เพราะเหตุใด ในสมองวี่รั่วยีพลันปรากฏใบหน้านั้นของจวินหย่วนโยวขึ้นมา

เวลานี้มองเห็นสายตาของเหล่าชายหนุ่มอายุน้อยมองตน วี่รั่วยียิ้มบางบอก “ชายหนุ่มรุ่นนี้มีมากมายจริงๆ เพียงแต่ยีเอ๋อร์ยังอยากอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่เสียหลายปี เรื่องนี้มิต้องรีบร้อนดอก!”

“เจ้าออกเรือนแล้ว กลับมาบ่อยๆ ก็มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ได้ เรื่องการแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ของชีวิต ยีเอ๋อร์ลองพูดคุยกับทุกคนดูก่อนสิ ทำความรู้จักกันไว้” เซียวหลันพูดต่อ

นางอยากให้ลูกๆทั้งสามของเซียวหรูซื่อแต่งงานกันไปให้หมดเสียตอนนี้เลย แบบนี้นางก็มีข้ออ้างไล่พวกเขาไปแล้ว

“เจ้าค่ะ!” วี่รั่วยีพยักหน้ารับปาก

นางไม่ได้บอกว่าเลือกใครและไม่ได้ปฏิเสธ ทำให้ชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามต่างคิดว่าตนมีหวังแล้ว ชายหนุ่มอายุน้อยมากมายต่างกำลังคิดว่าจะปฏิบัติตัวอย่างไรต่อหน้าคุณหนูใหญ่ดี

อีกด้านหนึ่ง วี่รั่วฉิงออกจากงานเลี้ยงไป และเข้าไปในห้องเซียวหลันจากด้านหลัง ซึ่งเป็นห้องของท่านแม่เมื่อก่อน

หากไม่ใช่อูเหอมาก่อกวนวันนี้ วี่รั่วฉิงก็ยังคงไม่แน่ใจ ในเมื่อนางกล้าปลอมเป็นท่านแม่ ท่านแม่ตัวจริงต้องอยู่ในนี้แน่ บางทีห้องนี้อาจจะมีห้องลับ

ยังไงก็เป็นคนหนึ่งคน เป็นไปได้อย่างไรที่จะมาหายตัวไปดื้อๆอย่างนี้

วี่รั่วฉิงรีบลงมือหาทันที นางค้นทั่วทั้งห้องแล้ว ก็ยังหาไม่เจอ จนเริ่มร้อนใจขึ้นมา

“อยู่ที่ไหนกันแน่นะ?”

วี่รั่วฉิงร้อนใจนัก พลันนึกถึงกระดาษแผ่นนั้น นางรีบควักออกมาจากในอก และเจอห้องลับจากการดูตามตำแหน่งในแผนที่ จากนั้นก็เจอห้องลับที่ขังเซียวหรูซื่อที่อยู่ตรงกลางห้องลับนั้น

พอเห็นคนที่โดนมัดไว้ด้วยโซ่เหล็ก วี่รั่วฉิงตะลึงอึ้งทันที

คนในนั้นโดนโซ่เหล็กหนาหนักมัดมือเท้าไว้ เสื้อผ้าบนตัวมีรอยเลือดเกรอะกรัง ผมเผ้ายุ่งเหยิง มองดูใบหน้าไม่ชัด รอบด้านสกปรกไปทั่ว มีทั้งอุจจาระและอาหารปะปนกันไปหมด ส่งกลิ่นบูดเน่า ชวนให้คนอยากอาเจียน

วี่รั่วฉิงอดทนต่อกลิ่นชวนอาเจียนนั่น ก้าวเท้ายาวเข้าไป “ท่านแม่ ใช่ท่านหรือไม่?”