จอมนางข้ามภิภพ – บทที่ 834 คนเขาไม่อยากนอน จะทำยังไง

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 834 คนเขาไม่อยากนอน จะทำยังไง

“หากข้ากลัว ก็ไม่โยนดอกไม้ของนางลงไปหรอก เจ้าน่าจะรู้นะว่า ในใจข้ามีเพียงเจ้าเท่านั้น!” จวินหย่วนโยวตอบออกมาอย่างเปิดเผย

คำสารภาพรักอย่างเปิดเผยเช่นนี้มีเพียงจวินหย่วนโยวที่พูดออกมาได้ แต่หยุนถิงกลับรู้สึกลื่นหูนัก

“สามีของข้า ใครก็อย่าหวังจะหมายมาด” หยุนถิงพูดอย่างพอใจ

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว เหนื่อยมานานขนาดนี้ พวกเราพักผ่อนเถอะ” จวินหย่วนโยวบอก โอบหยุนถิงเข้าอ้อมกอด

หยุนถิงมีสีหน้าเขินอาย “แต่ข้าไม่อยากนอน ทำยังไงดี?”

“งั้นก็นอนเป็นเพื่อนข้า” จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงขึ้นมาเอาดื้อๆ มุ่งตรงไปทางเตียง

เขาวางหยุนถิงลงบนเตียง ถอดเสื้อนอกออกพลางนอนลง และยื่นมือรั้งหยุนถิงมาไว้ในอ้อมกอด คลุมผ้าห่มให้ จากนั้นก็หลับตาลง

สองวันมานี้จวินหย่วนโยวเองก็เหนื่อยมากเช่นกัน หยุนถิงยุ่ง เขาก็คอยอยู่เป็นเพื่อนข้างๆ อยู่เป็นเพื่อนก็เหนื่อยมากนะ

ฟังเสียงลมหายใจหนักหน่วงของเขา หยุนถิงรู้ว่าเขาเหนื่อยมากจริงๆ นางดมกลิ่นใสสะอาดเฉพาะตัวของจวินหย่วนโยวแล้ว หยุนถิงก็หลับตามไป

เพียงแต่ทั้งคู่หลับจนถึงกลางดึก จู่ๆก็โดนเคาะประตูปลุกกลางดึก

“ศิษย์พี่จิ่วฟ่าง ศิษย์พี่จิ่วฟ่างเกิดเรื่องแล้ว!” ด้านนอกประตู ศิษย์คนหนึ่งตะโกนอย่างร้อนรน

จวินหย่วนโยวที่หลับอยู่พลันเบิกตาโพล่งขึ้นมา สีหน้าไม่ค่อยพอใจ เวลานี้ใครกันที่หาเรื่องตาย กล้ามารบกวนการพักผ่อนของถิงเอ๋อร์

“ท่านพี่ไปดูเถอะ ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ” หยุนถิงที่สะลึมสะลือบอกออกมา

“ได้ ข้าไปดูหน่อย เจ้านอนต่อเถอะ” จวินหย่วนโยวลุกขึ้นใส่เสื้อคลุม และเดินออกไป

ประตูห้องเปิดออกพอดี ยังไม่ทันรอให้จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก ศิษย์ด้านนอกคนนั้นก็น้ำลายฟูมปากทันที “ศิษย์พี่จิ่วฟ่าง ช่วย ช่วยข้าด้วย!”

ต่อให้จวินหย่วนโยวไม่ชอบความสกปรกแค่ไหน เห็นคนมาสลบตรงหน้าก็ยังยื่นมือไปพยุงเขาไว้

หยุนถิงที่อยู่บนเตียงได้ยินเช่นกัน ตื่นฉับพลัน รีบพุ่งลงจากเตียง ยังไม่ทันใส่เสื้อคลุม ก็รีบจับชีพจรศิษย์คนนั้นทันที

“ไม่ได้การ เขาถูกพิษ พิษร้ายนัก รีบพยุงเขาเข้ามาเร็ว” หยุนถิงรีบควักยาถอนพิษขวดหนึ่งออกมาจากในมิติ เทออกมาหนึ่งเม็ดให้เขากินลงไป

หยุนถิงหยิบเข็มเงินออกมาตรวจดูน้ำลายที่ฟูมปากของคนผู้นั้น และเปิดตาเขาขึ้นดู พลางยื่นมือไปบีบปากเขาอ้าออกดมดู สีหน้าไม่น่าดูขั้นสุด

“ถิงเอ๋อร์ เจ้าทำอะไรน่ะ?” สีหน้าจวินหย่วนโยวเย็นชาลงทันที

ไม่ว่าชายคนไหนเห็นเมียตนดมปากชายอื่น ก็รับไม่ได้ทั้งนั้นแหละ

“ข้าแค่อยากแน่ใจว่าเขาถูกพิษอะไร เขาโดนชีโถวอูพิษนี้ร้ายนัก กินลงไปไม่ถึงหนึ่งวันต้องตายแน่ๆ แถมยังหายากนัก ปกติมักจะอยู่ในทะเล”

พอพูดถึงตรงนี้ สายตาหยุนถิงชะงัก นางเดาได้แล้ว่วาใครวางยาพิษ

“พึ่งบอกว่าอาจจะมาหาเรื่องท่าน ผ่านไปไม่ถึงคืนก็แก้แค้นท่านแล้ว วี่รั่วยีผู้นี้ช่างเจ้าคิดเจ้าแค้นชั่วร้ายเสียจริง นี่กล้าเอาชีวิตคนมาล้อเล่น!”

จวินหย่วนโยวเองก็ไม่คิดว่า วี่รั่วยีจะเร็วขนาดนี้ “พวกเขาเดือดร้อนก็เพราะข้า ถิงเอ๋อร์ เจ้าช่วยพวกเขาถอนพิษเถอะ”

“วางใจเถอะ ข้ายังไม่ถึงขั้นพบเจอแล้วไม่ช่วย ข้าคิดว่าการที่นางทำอย่างนี้ น่าจะเป็นเพราะอยากโยนความผิดให้ท่าน ตอนนี้ข้าจะปรุงยาถอนพิษละ”

หยุนถิงพูดพลางใช้สติเข้าไปในมิติ แลผสมยาถอนพิษกับยาถอนพิษหลายอย่างเข้าร่วมกัน ปรุงยาออกมา

ไม่นาน ยาถอนพิษสองขวดใหญ่ก็ทำเสร็จ

“ท่านพี่ พวกเราสองคนคนละขวด รีบจัดการเถิด จะให้แผนการร้ายของนางสำเร็จไม่ได้!” หยุนถิงยื่นมาให้หนึ่งขวด

“ลำบากเจ้าแล้ว” จวินหย่วนโยวยื่นมือมารับยา พวกเขาใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยและออกไป

นั่นไง ศิษย์ทั้งหมดในเรือนตะวันตกต่างถูกพิษ มีทั้งอาเจียนและสลบไป หลายคนคลานอยู่บนพื้นร้องขอความช่วยเหลือ

พอเห็นจิ่วฟ่างที่จวินหย่วนโยวแปลงโฉมมา ก็ตื่นเต้นยิ่งนัก “ศิษย์พี่จิ่วฟ่าง ช่วยด้วย!”

“อย่าขยับ!” จวินหย่วนโยวก้าวเท้ายาวเข้ามา ยื่นยาถอนพิษไปให้ “กินลงไปคนละหนึ่งเม็ด!”

ศิษย์เหล่านั้นไม่ได้คิดอะไรมาก รีบเอามายัดเข้าปากกลืนลงไปเลย

หยุนถิงก็รีบเข้าไปหาศิษย์ที่สลบไปแล้ว นางใช้เข็มเงินทิ่มให้เขาฟื้น และยัดยาถอนพิษไปให้เลย

ช่วงเวลาความเป็นความตาย ใครเลยจะมาสนว่าหยุนถิงเป็นใคร พอนางบอกว่า เป็นยาถอนพิษของศิษย์พี่จิ่วฟ่าง ก็ไม่มีใครสงสัยละ

ศิษย์ทั้งยี่สิบสามสิบคนพากันกินยาถอนพิษเรียบร้อย หยุนถิงถึงถอนหายใจโล่งอก ส่งสัญญาณมือให้กับจวินหย่วนโยว

ไม่นานศิษย์ที่น้ำลายฟูมปาก ปวดท้องหนักหนาก็ค่อยๆฟื้นตัว ร่างกายเริ่มดีขึ้น

“ศิษย์พี่จิ่วฟ่าง พวกเราเป็นอะไรไปรึ?” ศิษย์คนหนึ่งถาม

“ใช่ ตอนอาหารเย็นทุกคนยังดีๆอยู่เลย ทำไมนอนไปค่อนคืนกลับพร้อมใจกันน้ำลายฟูมปาก ปวดท้องยิ่งนักเล่า?”

“หรือว่ากินอาหารผิดสำแดง?”

“ที่นี่น่ะเกาะเทียนหลงนะ วัตถุดิบย่อมต้องสดอยู่แล้ว ไม่น่าจะมีปัญหา” เหล่าศิษย์พากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา ล้วนไม่เข้าใจกันทั้งนั้น

“อย่าคาดเดามั่วกันเลย พวกเจ้าน่ะโดนวางยาแล้ว พิษที่โดนคือชีโถวอู พิษร้ายนี้หายากนัก มันมักอยู่ในทะเล กินเข้าไปเพียงวันเดียวต้องเจ็บปวดจนตายแน่” หยุนถิงอธิบาย

ทุกคนพากันอึ้งกิมกี่ “ใครกันวางยาพวกเรา แถมยังเป็นพิษร้าย ก่อนหน้านี้ข้าเคยได้ยินอาจารย์พูดถึงว่า ชีโถวอูนี่เติบโตอยู่รอบๆเกาะเทียนหลงเท่านั้น”

“หรือว่าฮูหยินเจ้าทะเลจะให้ร้ายพวกเรา อาจารย์และสหายถิงหยุนหายตัวไปหลายวันแล้ว ดังนั้นพวกเขาจะฆ่าล้างพวกเราให้สิ้นรึ?” ศิษย์คนหนึ่งโพล่งถามออกมา

“ทำไมพวกเขาต้องฆ่าพวกเราด้วย?”

“เพราะมีคนชอบพอศิษย์พี่จิ่วฟ่าง แต่ศิษย์พี่จิ่วฟ่างปฏิเสธนาง ดังนั้นนางเลยมาระบายความโกรธลงที่พวกเจ้า จะได้โยนความผิดให้ศิษย์พี่จิ่วฟ่างเสียเลย” หยุนถิงเล่าเรื่องที่วี่รั่วยีส่งดอกไม้มาให้

ทำเอาเหล่าศิษย์เคียดแค้นยิ่งนัก “เสียแรงที่ก่อนหน้านี้ข้ายังรู้สึกว่าคุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลงอ่อนโยนเรียบร้อย สง่างามใจกว้าง กลับมีจิตใจชั่วร้ายดุจอสรพิษเช่นนี้

“ก่อนหน้านี้ข้าชื่นชมนางเสียนาน หลังจากคืนนี้ไป ต่อไปข้าจะดูถูกนาง”

“โชคดีที่ศิษย์พี่จิ่วฟ่างไม่ได้รับรักนาง หาไม่ ต่อให้วันหนึ่งแต่งงานกับนางไป หากนางรู้สึกไม่พอใจวันใด คนเดือดร้อนยังคงเป็นพวกเราอยู่ดี”

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชาขั้นสุด “คืนนี้ข้าทำให้ทุกคนเดือดร้อนแล้ว เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้ทุกคนแน่!”

“ศิษย์พี่จิ่วฟ่างอย่าพูดเช่นนี้เลย อาจารย์ไม่อยู่ ท่านก็เป็นเสาหลักของพวกเรา วันนี้นางกล้าวางยาพิษพวกเรา พรุ่งนี้อาจจะส่งคนมาฆ่าพวกเราเลยก็ได้ พวกเราจะมานั่งรอความตายไม่ได้!” ศิษย์คนหนึ่งบอก

“ตอนนี้พวกเราไปบอกเรื่องนี้แก่ฮูหยินเจ้าทะเลดีหรือไม่ นางต้องคืนความยุติธรรมให้พวกเราแน่” ศิษย์คนหนึ่งเสนอ

“เจ้าโง่รึ ฮูหยินเจ้าทะเลน่ะเป็นแม่ของคุณหนูใหญ่ นางมีหรือจะสนใจความเป็นความตายของคนนอกอย่างพวกเรา!”

“แถมพวกเรายังไม่มีหลักฐานที่แสดงว่ามันเป็นฝีมือคุณหนูใหญ่อีก ถึงเวลานั้นจะโดนแว้งกัดเอาได้ คนเสียเปรียบก็เป็นพวกเราอยู่ดี”

ศิษย์คนอื่นรู้สึกว่ามีเหตุผล ทำหน้าเลิ่กลั่กตัดสินใจไม่ได้กัน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ข้ามีความคิด พวกเราซ้อนแผนกลับได้” หยุนถิงบอก

ทุกคนพากันหันมองนาง เมื่อครู่สหายน้อยคนนี้เอาแต่พูด พวกเขาลืมถามฐานะนางไปเลย

“สหายน้อยคนนี้เจ้าก็เป็นศิษย์เรือนตะวันตกรึ ทำไมข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อนเลยล่ะ?” มีคนหนึ่งถาม