จอมนางข้ามพิภพ บทที่856 ช่วยข้าสู่ขอ
เก๋อฉีโกรธมากทันที “เจ้า เจ้ากล้าด่าข้าว่าผู้หญิงต่ำช้า ที่นี่เป็นตระกูลเก๋อ ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะมาทำอะไรตามใจชอบได้!” หลังจากพูดจบ ก็กดกลไกบนผนังโดยตรง
ทันใดนั้นรอบๆในลานนั้นมีลูกศรธนูขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาหยุนถิงและคนอื่นๆ ทันที หลิงเฟิงก็พูดทันทีว่า “ปกป้องซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟย!”
ทุกคนชักดาบออกมากันลูกศรธนูขนาดเล็กนั้นทันที
สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชา และในวินาทีที่ลูกศรธนูขนาดเล็กนั้นพุ่งออกมาก็เอื้อมมือไปกอดเอวของหยุนถิง และดึงนางเข้ามาในอ้อมแขน “อย่ากลัว ทุกอย่างมีข้า”
“อืม” หยุนถิงพยักหน้าเบาๆ
ตาที่ดำสนิทของจวินหย่วนโยวมองไปรอบๆลาน ที่ที่ลูกศรธนูขนาดเล็กนั้นยิงออกมานั้น “หลิงเฟิง หลงเอ้อทำลายกลไกเหล่านี้!”
“ขอรับ!”
ดวงตาของหลงเอ้อฉายรอยยิ้มของเล่ห์เหลี่ยม ลองอาวุธใหม่ที่ซื่อจื่อเฟยให้เขาได้พอดีเลย จากนั้นหลงเอ้อก็หยิบกระสุนสีดำสองสามนัดออกจากอก และขว้างไปยังทิศทางของลูกศรธนูขนาดเล็กเหล่านั้นอย่างแรง
“ปัง ปัง!” มีเสียงดังหลายครั้ง และหลายแห่งในลานก็ถูกระเบิดทิ้งทันที
หลิงเฟิงและคนอื่น ๆ เห็นเช่นนี้ ก็หยิบกระสุนสีดำออกมาและขว้างออกไปทันที
ปังปังปังมีเสียงดังโครมครามหลายครั้งอีก และลานทั้งหมดก็พังทลายลงในพริบตา พื้นดินก็สั่นสะเทือนตามไปด้วย
“ซื่อจื่อเฟย อาวุธของพวกข้าใช้ดียิ่งนัก!” หลงเอ้อรีบพูดทันที
“แน่นอนอยู่แล้ว ซื่อจื่อเฟยออกมือทีก็ล้วนเป็นแต่ของดีๆที่มีคุณภาพสูง!” หลิงเฟิงพูออย่างให้ความร่วมมือ
เก๋อฉีที่อยู่ไม่ไกลนั้น โกรธจนหน้าซีด เส้นเลือดปูดที่หน้าผาก และโกรธจนตัวสั่น เมื่อมองดูลานที่เต็มไปด้วยฝุ่น ก็เต็มไปด้วยความแค้น
“พวกเจ้ากล้าระเบิดตระกูลเก๋อของข้างั้นหรือ พวกเจ้าทำเกินไปแล้ว พ่อข้าจะไม่มีวันปล่อยพวกเจ้าไปอย่างแน่นอน!” เก๋อฉีคำรามด้วยความโกรธ
“หยุดเดี๋ยวนี้ ฉีเอ๋อร์ห้ามพูดไร้สารอีก เรื่องนี้แต่เป็นก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด โปรดจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยโปรดระงับโทสะ สิ่งที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือจัดการเรื่องของหงหลิงกับคุณชายท่านนี้ก่อน” เก๋อจี้หลินรีบไกล่เกลี่ย
“พี่ใหญ่——-”
ไม่รอเก๋อจี้หลินได้เอ่ยปาก เสียงตะโกนอย่างไม่พอใจหนึ่งก็ดังขึ้น “ฉีเอ๋อร์เจ้าหุบปาก จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยไว้ชีวิตพวกเจ้าสองพี่น้อง ก็ถือเป็นการให้พระคุณที่ใหญ่ยิ่งแล้ว”
คนรับใช้คนหนึ่งกำลังแขนเจ้าบ้านเก๋อที่พิการเข้ามา
หยุนถิงหันหัวมองไป อายุประมาณสี่สิบกว่า รูปร่างอ้วนเล็กน้อย หน้าตาเรียบๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาและไม่พอใจ
“ท่านพ่อ ท่านดูสิพวกเขาระเบิดลานของพวกข้าหมดเลย!” เก๋อฉีรีบฟ้องทันที
“ท่านพ่อ เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ว่ากันถึงแก่นแท้แล้วเป็นเพราะหงหลิงไม่ได้บอกตัวตนของคุณชายท่านนี้ให้ชัดเจน ดังนั้นจึงได้เกิดเรื่องเข้าใจผิดเช่นนี้!” เก๋อจี้หลินอธิบายทันที
เจ้าบ้านเก๋อเหลือบมองหงหลิงที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรในบนพื้น และเห็นว่าเสื้อของนางเต็มไปด้วยเลือด ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
หงหลิงทนความเจ็บปวดและลุกขึ้นจากพื้น “ท่านพ่อ ท่านอย่าโทษพี่ใหญ่เลย เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรทำให้นางโกรธ
เนื่องจากข้าไม่สามารถบอกตัวตนที่แท้จริงของเฉิงเซวี่ยนได้ นางจึงคิดว่าข้าแอบคบชู้กับผู้ชายต่ำช้า จึงด่าข้าว่าข้าขายหน้าของตระกูลเก๋อ จะเอาข้าแต่งให้กับคนขับรถม้าเหล่าเหลย
แต่ในใจข้ามีเพียงเฉิงเซวี่ยนผู้เดียว พวกข้าสองคนได้กำหนดเรื่องแต่งงานด้วยตนเอง เขารู้ว่าข้าเป็นลูกสาวนอกสมรสของตระกูลเก๋อ และก็ไม่ได้รังเกียจข้าเพราะฐานะของข้า
ดังนั้นทั้งชีวิตนี้ นอกจากเขาข้าจะไม่ยอมแต่งกับคนอื่น หากไม่สามารถแต่งกับเขา ข้ายอมไปตาย ไม่ขอมีชีวิตอยู่! ” หงหลิงสาบานด้วยความมุ่งมั่น
หยุนเฉิงเซวี่ยนรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก “หงหลิง ข้าขอโทษ ข้าปกปิดตัวตนของข้ากับเจ้าเอง ข้าไม่ได้บอกชัดเจนกับเจ้า
ข้าเป็นลูกชายของตระกูลหยุน ลูกคนที่ห้า ดังนั้นทุกคนจึงเรียกข้าว่าหยุนห้า ข้าไม่ได้มีเจตนาที่จะปิดบังเจ้า ข้าเพียงแค่อยากหาคนที่ชอบข้าจริง
พ่อของข้าคือหยุนเฉิงเซี่ยง และน้องสาวก็เป็นซื่อจื่อเฟย ตัวตนที่แท้จริงนี้ของข้าสามารถทำให้คนอื่นมีความทะเยอทะยานต่อข้าได้ง่าย ดังนั้นข้าทำเช่นนี้ก็เป็นเพราะไม่มีทางเลือก
แต่ข้ารู้ว่า เจ้ารักข้าจริง และรักเพียงข้าผู้เดียว ส่วนข้าทั้งชีวิตนี้ก็ชอบเจ้าเพียงผู้เดียว ข้าจะไม่ทำให้เจ้าน้อยเนื้อต่ำใจเด็ดขาด! ”
หลังจากพูดจบ เขาก็จับมือหงหลิงและหันไปหาหยุนถิง “น้องสาว ข้าอยากให้เจ้าช่วยข้าสู่ขอ ข้าจะแต่งงานกับหงหลิง!”
สีหน้าที่จริงจัง และน้ำเสียงที่เคร่งขรึม นี่เป็นครั้งแรกที่หยุนถิงเห็นสภาพที่จริงจังเช่นนี้ของหยุนห้า
“ไม่ได้ ข้าไม่เห็นด้วย!” เก๋อฉีตอบโต้โดยไม่ต้องคิด
“เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะไม่เห็นด้วย？” หยุนถิงถามกลับ
“ข้า ก็ในฐานะที่ข้าเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเก๋อ!” เก๋อฉีพูดอย่างหยิ่งยโส
จวินหย่วนโยวจ้องมองนางด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “ข้าสามารถทำให้สังหารตระกูลเก๋อเพียงคำพูดเพียงหนึ่งคำ และตัวตนที่เจ้าภาคภูมิใจก็จะไม่มีอยู่อีกต่อไป!”
คำพูดที่เย็นชาและเข้มงวด ทำให้ผู้ที่ฟังไม่หนาวแต่ตัวสั่นระริก
เก๋อฉีก็ตกใจกลัวเช่นกัน นางก็ถูกออร่าที่ทึ่งทรงพลังของจวินหย่วนโยวกดดัน เกี่ยวกับวิธีการทรมานคนของจวินซื่อจื่อนั้น นางเองก็เคยได้ยินมาก่อน ตกใจกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรอีก
เจ้าบ้านเก๋อก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว “จวินซื่อจื่อโปรดสงบสติอารมณ์ เป็นเพราะกระหม่อมสั่งสอนลูกไม่ดีเอง กระหม่อมจะลงโทษฉีเอ๋อร์อย่างรุนแรงเลย ในเมื่อหงหลิงกับคุณชายท่านนี้รักกัน กระหม่อมเองก็อยากให้นางมีความสุขอยู่แล้ว”
ความอาฆาตรอบตัวของจวินหย่วนโยวจึงค่อยลดลงเล็กน้อย หันมองหยุนถิง “ถิงเอ๋อร์ เจ้ามาตัดสิน”
หยุนถิงเฝ้าสังเกตการกระทำของหงหลิงมาเสมอ ได้ยินเช่นนี้ก็หันมองหยุนเฉิงเซวี่ยน “พี่ห้า เรื่องนี้เป็นเรื่องงานแต่งของเจ้าเอง จะยังไงก็กลับไปบอกกับพ่อก่อน พ่อเองก็อายุมากแล้ว ก็อยากให้เจ้าหาความรักของตัวเองเจอ”
“ใช่ เจ้าพูดถูก ข้ายังไม่ได้บอกพ่อเลย ข้าจะไปรายงานสถานการณ์ให้พ่อทราบ!” หยุนเฉิงเซวี่ยนดึงหงหลิงและจะไป
“พี่ห้า เจ้าจะปล่อยให้นางไปพบพ่อในสภาพที่บาดแผลเต็มตัวหรือ เช่นนี้ไม่ดีต่อสุขภาพของนาง ในเมื่อเจ้าบ้านเก๋อรู้ตัวตนที่แท้จริงของเจ้าแล้ว แน่นอนว่าก็ต้องดูแลหงหลิงดีๆอยู่แล้ว!” หยุนถิงพูดอย่างเฉยชา
แน่นอนว่าเจ้าบ้านเก๋อก็ฟังความหมายแฝงของหยุนถิงออก “ซื่อจื่อเฟยไว้ใจ กระหม่อมจะเชิญหมอที่ดีที่สุดมารักษาให้หงหลิงเดี๋ยวนี้เลย จะให้นางพักฟื้นอย่างดีแน่นอน และจะให้นางได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจแม้แต่นิดอีกเลย”
หยุนถิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “รบกวนแล้ว”
“ขอบคุณซื่อจื่อเฟย” หงหลิงกล่าวอย่างซาบซึ้ง
“แม่นางไม่ต้องเกรงใจ ในเมื่อเจ้าเป็นคนที่พี่ห้าชอบ ก็ดูแลตัวเองให้ดี” หยุนถิงกล่าว
“อืม!”
เมื่อมองดูหยุนถิงและคนอื่นๆ จากไป เก๋อฉีก็โกรธจัด และจ้องมองหงหลิงด้วยความโกรธ ไอ้ลูกสาวนอกสมรสนี้กลับไปหาคุณชายห้าของตระกูลหยุนมาเป็นที่พึ่งได้
หากให้นางแต่งเข้าไปจริง คงต้องก้าวเดียวแตะถึงฟ้าแน่เลย นั้นเป็นการได้ผูกเป็นญาติกับจวินซื่อจื่อ ผู้คนมากมายคิดหาทุกวิถีทางก็ยังเป็นไม่ได้เลย ต่อไปนางก็คงอเก่งกว่าตัวเองทุกด้านเลยสิ เก๋อฉีแอบสาบานในใจ อนุญาต
“ท่านพ่อ หงหลิงนางจะแต่งให้กับหยุนห้าไม่ได้เด็ดขาด!” เก๋อฉีกล่าวอย่างไม่พอใจ
ทันทีที่พูดจบ เจ้าบ้านเก๋อก็ตบมาอย่างแรง
“เพียะ!” เสียงที่คมชัดดังมา
“อ๊ะ ท่านพ่อท่านตบข้า ท่านตบข้าเพื่อลูกสาวนอกสมรสนี้!” เก๋อฉีปิดแก้มที่เจ็บ ด้วยสีหน้าไม่เชื่อ?
“ทำไมข้าถึงได้มีลูกที่ไม่มีอะไรควรอะไรไม่ควรเช่นเจ้า เมื่อครู่หากไม่ใช่เป็นเพราะเจ้าเอาแต่โต้เถียง จวินซื่อจื่อก็เกือบสังหารตระกูลเก๋อของพวกข้าแล้ว
ความสำเร็จนับร้อยปีของตระกูลเก๋อ จะพังทลายในมือของข้าไม่ได้ และยิ่งไม่อาจพังทลายเพียงเพราะปากของเจ้าได้ ไปสำนึกผิดที่ศาลเจ้าบรรพบุรุษ ไม่มีคำสั่งของข้าเจ้าห้ามออกมา! เจ้าบ้านเก๋อคำรามด้วยความโกรธ
