จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 878 ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยมือตัวเอง
“ข้าช่วยท่าน ไม่ใช่เพราะให้อภัยท่านแล้ว แต่เพราะรู้สึกว่าท่านน่าสงสาร ท่านผิดต่อแม่ข้า และยิ่งผิดต่อข้า ไม่คู่ควรจะเป็นพ่อคน แต่เมื่อครู่ท่านช่วยลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลงโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น ก็ถือว่าให้ความสำคัญต่อความชอบธรรม” หยุนถิงกล่าวเสียงเย็นชา
สีหน้าของวี่หานเชียนเจ็บปวดทรมาน มีความผิดหวังแว๊บผ่านไป
ตอนนั้นหากไม่ได้เป็นเพราะตัวเอง เยว่หลัวกับคนในเผ่าของนางก็จะไม่ตายอย่างอนาถ หยุนถิงก็จะไม่ต้องสูญเสียแม่ไป ตัวเองสมควรตายจริงๆ และนางก็ควรจะเกลียดตัวเองจริงๆ
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า ถึงแม้นางจะเกลียดตัวเอง แต่กลับไม่ปล่อยให้ตัวเองตายไปต่อหน้า นี่แสดงให้เห็นว่าน้ำใจของนางไม่ธรรมดา นาทีนี้วี่หานเชียนยังรู้สึกละอายใจว่าสู้ไม่ได้
หากเปลี่ยนเป็นเขา ยังไม่สามารถทำได้เช่นนี้ จะต้องคาดหวังให้ตัวเองไม่ได้ตายดีอย่างแน่นอน
มองดูใบหน้าที่คล้ายคลึงกับกู้เยว่หลัวแปดเก้าส่วนตรงหน้า วี่หานเชียนรู้สึกผิดและตำหนิตัวเอง ตื่นเต้นและเสียใจภายหลัง ยิ่งมีความยินดีเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย
หยุนเฉิงเซี่ยงสอนนางได้ดีมาก ตัวเองไม่คู่ควรจะเป็นพ่อของนางจริงๆ
หยุนถิงไม่ได้สนใจแววตาของวี่หานเชียน เข็มเงินที่อยู่ในมือแทงเข้าไปในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ฝังเข็มเสร็จ ก็หยิบยาโอสถสำหรับแก้หนอนกู่ที่ยายขุยปรุงขึ้นมาก่อนหน้านี้ออกมา
“กินมันซะ สามเม็ด!”
วี่หานเชียนรับขวดเครื่องเคลือบมาและเปิดออก เทออกมาสามเม็ดแล้วก็กินลงไปโดยไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ
หยุนถิงเลิกคิ้วมองไปทางเขา “ท่านไม่กลัวว่าสิ่งที่ข้าให้จะเป็นยาพิษหรือ?”
“สิ่งที่เจ้าให้ ถึงแม้จะเป็นยาพิษข้าก็จะกิน” วี่หานเชียนกล่าวอย่างราบเรียบ
เขาพูดจนทำให้หยุนถิงรู้สึกอึดอัด “ข้าจะวางยาพิษท่านให้ตายจริงๆ แต่ไม่ใช่เวลานี้ ข้าไม่ฉวยโอกาสเอาเปรียบตอนที่คนอื่นกำลังลำบากหรอก!”
“ข้าจะรอ”
เซียวหลันที่อยู่ไม่ไกลออกไปก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน หยุนถิงควรจะเกลียดวี่หานเชียนมากแท้ๆ คิดไม่ถึงว่าจะช่วยรักษาเขา
หากให้วี่หานเชียนได้สติกลับมา จะต้องฆ่าตัวเองอย่างแน่นอน นางกำลังจะฉวยโอกาสตอนวุ่นวายเพื่อหลบหนี แต่แล้วกระบี่ยาวเล่มหนึ่งก็ฟันแขนของนางขาดไปโดยตรง
“อ๊าก!” เซียวหลันกรีดร้องออกมา เจ็บจนสีหน้าซีดเซียวมองไปทางแขนที่ขาดอยู่บนพื้น มองไปทางวี่รั่วชิงที่ถือดาบอยู่ด้านข้างด้วยความโกรธแค้น
“วี่รั่วชิงที่สมควรตาย เจ้าถึงกับฟันแขนของข้าขาด!”
วี่รั่วชิงมองไปทางนางด้วยสีหน้าเฉยเมย “เจ้าฆ่าหนานเสวียนกับพี่ใหญ่ ข้าจะฆ่าเจ้าเพื่อล้างแค้นให้พวกเขาด้วยตัวเอง!”
สายตาดุร้ายและตรงไปตรงมา ไอสังหารที่อยู่รอบตัวแผ่ซ่านออกมา ทำให้เซียวหลันรู้สึกหวาดกลัวจนขนหัวลุก
“ไม่ รั่วชิงเจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้ หลายปีมานี้ข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร เจ้าไม่รู้หรือ ถึงแม้ข้าจะเกลียดชังเซียวหรูซื่อ แต่ข้าก็ดีต่อเจ้ามาก หลายปีมานี้เจ้าเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก ข้าก็ให้อิสระต่อเจ้าตลอด ไม่เคยไปก้าวก่ายเลย!” เซียวหลันทำได้เพียงพยายามพูดแต่สิ่งดีๆอย่างเต็มที่
นางจะต้องถ่วงเวลาเอาไว้ หาทางหนีทีไล่ให้ตัวเองให้ได้
วี่รั่วชิงยิ้มเย้ยหยันออกมา “เจ้าให้อิสระแก่ข้าจริงๆ แต่กลับส่งคนมาสอดแนมข้าอย่างลับๆ เจ้ารู้ทุกการกระทำของข้าเป็นอย่างดีใช่ไหม” วี่รั่วชิงกล่าวออกมาอย่างเย็นชา ยกมือขึ้นแล้วก็ฟันลงมาอีกครั้ง
“ไม่ รั่วชิงเจ้าฟังข้าพูดก่อน ที่ข้าทำคือต้องการจะปกป้องเจ้า——อ๊าก!” เซียวหลันกล่าวพร้อมกับอดทนต่อความเจ็บปวดหลบหนีออกไป
แต่ถึงอย่างไรนางก็เพิ่งถูกตัดแขนไปข้างหนึ่ง ในใจคิดเอาไว้เช่นนั้น แต่ร่างกายกลับช้าไปอย่างมาก
แล้วก็มีเสียงกรีดร้องดังมาอีกครั้ง แขนอีกข้างของเซียวหลันถูกฟันจนขาด ความเจ็บปวดเจียนขาดใจทำให้นางยืนไม่อยู่ คนทั้งคนล้มลงไปกับพื้น
เสียงตุ้บดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว เซียวหลันที่อยู่บนพื้นอยากจะลุกขึ้นมา แต่แขนทั้งสองข้างถูกตัดไปแล้ว ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เลย ทันทีที่แตะถูกบาดแผลก็ทำให้นางเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา นางเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีก
“รั่วชิง ข้าผิดไปแล้ว เป็นเพราะข้าสมควรตาย ข้ามันสารเลว ขอร้องเจ้าโปรดอย่าฆ่าข้าเลย ข้าสามารถชดเชยให้เจ้าได้ ข้าสามารถยกตำแหน่งฮูหยินเจ้าทะเลให้เจ้า สามารถยกอำนาจทั้งหมดของสี่แคว้นให้เจ้า สามารถ——”
ยังไม่ทันที่เซียวหลันจะพูดจบ ดาบที่อยู่ในมือของวี่รั่วชิงก็ฟันเข้ามาอีกครั้ง
ครั้งนี้ วี่รั่วชิงฟันไปที่ขาข้างหนึ่งของเซียวหลัน
“ช่างฮูหยินเจ้าทะเลกับอำนาจอะไรนั่นเถอะ ข้าไม่สนใจทั้งนั้น วันนี้ข้าจะล้างแค้นให้พี่ใหญ่กับหนานเสวียน เซียวหลันเจ้าไปตายเสียเถอะ!” วี่รั่วชิงฟันเข้ามาอีกครั้ง
“อ๊าก ไม่นะ รั่วชิงเจ้าฟังข้าพูดก่อน ข้าสามารถให้ทุกสิ่งทุกอย่างของข้าแก่เจ้าได้ อ๊าก——” เสียงกรีดร้องของเซียวหลันดังลั่นไปทั่ว ถูกวี่รั่วชิงฟันจนเต็มไปด้วยเลือด แต่กลับไม่มีทางหนีได้เลย
ลูกศิษย์คนอื่นๆเห็นภาพฉากนี้ สีหน้าของพวกเขาก็เคร่งขรึมจริงจังอย่างยิ่งเช่นกัน
ใครก็คิดไม่ถึงว่า คุณหนูรองที่ในเวลาปกติจิตใจดี และเอ้อระเหยลอยชายที่สุด เวลาลงมือขึ้นมาจะโหดเหี้ยมเช่นนี้
แต่บรรดาลูกศิษย์กลับไม่มีคนไหนเห็นอกเห็นใจเซียวหลันเลยแม้แต่คนเดียว นี่คือสิ่งที่นางสมควรจะได้รับแล้ว นางตายก็ไม่ควรค่าให้เสียดาย
หยุนถิงมองดูภาพฉากนี้อย่างเย็นชา จู่ๆก็รู้สึกเห็นใจวี่รั่วชิงขึ้นมาเล็กน้อย ถึงแม้นางจะเป็นลูกสาวของเซียวหรูซื่อ นางกลับเป็นคนที่จิตใจดีและซื่อตรงเพียงคนเดียวในบรรดาสามพี่น้อง
เมื่อครู่นี้วี่หนานเสวียนกับวี่รั่วยีตายอย่างอนาถต่อหน้านาง พี่น้องที่สนิทที่สุดถูกฆ่า ตอนนี้นางเป็นเช่นนี้หยุนถิงสามารถเข้าใจได้เป็นอย่างดี
เซียวหลันที่อยู่บนพื้นถูกแทงไปหลายครั้ง เสื้อผ้าทั่วทั้งร่างกายล้วนถูกย้อมไปด้วยสีเลือด รวมไปถึงบนพื้นก็เต็มไปด้วยสีแดง เสียงกรีดร้องที่ดังก้องไปทั้งลานในช่วงแรก ถึงต่อมาค่อยๆเบาบางลงไป สุดท้ายก็สิ้นลมไปอย่างอ่อนแรง
ทุกคนมองดูนางเจ็บปวดทรมาน ตายไปอย่างสิ้นหวัง รู้สึกสาแก่ใจอย่างยิ่ง
จวินหย่วนโยวจับมือของหยุนถิง “ถิงเอ๋อร์ เราควรต้องไปแล้ว!”
“ตกลง!” หยุนถิงหันหลังติดตามจวินหย่วนโยวจากไป
“รอเดี๋ยวก่อน!” วี่หานเชียนร้องเรียกออกมาโดยสัญชาตญาณ
หยุนถิงที่หันหลังไปแล้ว หยุดฝีเท้าลง แต่กลับไม่ได้หันหน้ากลับมา และไม่ได้เดินต่อไป ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
กลับเป็นจวินหย่วนโยวที่หันหน้ามองไปทางเขา “ท่านยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ?”
“ข้า ข้า ไม่มีอะไรแล้ว” วี่หานเชียนมีร้อยพันคำพูดที่จะพูดแท้ๆ แต่มันติดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้สักคำเดียว สุดท้ายก็ทำได้แค่ไม่พูดอะไรทั้งนั้น
จวินหย่วนโยวหันหลังพาหยุนถิงจากไป มองดูแผ่นหลังของพวกเขา หัวใจของวี่หานเชียนราวกับถูกมีดกรีด
ใช่แล้ว เขามีสิทธิ์อะไรไปรั้งนางเอาไว้
“เจ้าทะเล นางก็คือลูกสาวของกู้เยว่หลัว เช่นนั้นก็เป็นลูกสาวของท่านด้วยไม่ใช่หรือ?” ผู้อาวุโสสองอดทนต่อความเจ็บปวดเดินเข้ามา
“เมื่อครู่ข้าได้ยินว่านางคือซื่อจื่อเฟย คนที่อยู่ข้างกายของนางก็คือจวินซื่อจื่อ นั่นเป็นสองคนที่มีชื่อเสียงไปทั่วทั้งสี่แคว้น ว่ากันว่าซื่อจื่อเฟยเป็นคนใจกว้าง ทักษะทางการแพทย์อยู่เหนือคนทั่วไป ร้านค้าที่ดำเนินการอยู่กระจายไปทั่วทั้งสี่แคว้น มีเงินเข้าเป็นกอบเป็นกำทุกวัน——”
“ข้าเคยได้ยินมาจากวี่อู๋เสียว่านางยังสามารถสร้างอาวุธ ก่อนหน้านี้วี่อู๋เสียก็ถูกนางวางแผนทำร้ายนี่แหละ ซื่อจื่อเฟยคนนี้ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ”
“ในเมื่อนางเป็นลูกสาวของเจ้าทะเล เช่นนั้นก็ให้ซื่อจื่อเฟยมารับช่วงเกาะเทียนหลงของเราเถอะ นางจะต้องพาเราไปสู่ความมั่งคั่งเหมือนกับแคว้นต้าเยียนแน่นอน”
ผู้อาวุโสทุกคนพากันวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนานา ล้วนเห็นชอบให้หยุนถิงมารับช่วงดูแลเกาะเทียนหลงต่อ
นัยน์ตาของวี่หานเชียนมีความขมขื่นเล็กน้อยแว๊บผ่านไป “ตอนนั้นข้าเป็นคนทำผิดต่อเยว่หลัวและคนในเผ่าของนาง ยิ่งผิดต่อลูกสาวของเรา นางเกลียดข้าเข้ากระดูกดำ นี่มันเป็นไปไม่ได้”
“หยุนถิงไม่รับช่วงต่อเกาะเทียนหลงหรอก เพราะนางไม่เห็นอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ!” วี่รั่วชิงที่ไม่ได้พูดอะไรมาโดยตลอดจู่ๆก็เอ่ยปากขึ้นมากะทันหัน
ทุกคนถึงได้มองไปทางนาง ชุดกระโปรงของนางเต็มไปด้วยเลือด ในมือถือดาบเปื้อนเลือดเอาไว้เล่มหนึ่ง สีหน้าเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง ไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่น้อย คนทั้งคนดูเหมือนกับผีสาว ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก
แต่ทุกคนกลับมองไปทางนางด้วยความเอ็นดูสงสารและเห็นใจอย่างยิ่ง คนที่ทุกข์ทรมานที่สุดก็คือคุณหนูรอง
