จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 879 จวินเสี่ยวเทียนข้าชอบเจ้า
คุณชายน้อยกับคุณหนูใหญ่ตายต่อหน้านาง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่านางเจ็บปวดทรมานแค่ไหน แต่คำพูดของนางก็ใช่จะว่าไม่มีเหตุผล
เกี่ยวกับข่าวลือของซื่อจื่อเฟยลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลงต่างก็รู้กันดี และรู้ว่านางมีความสามารถแข็งแกร่ง วันนี้ได้รู้ความสัมพันธ์ของนางกับเจ้าทะเล ก็รู้สึกยิ่งรู้สึกตกตะลึงและประหลาดใจ เพียงแต่ว่าในตอนนั้นเจ้าทะเลทำเรื่องเช่นนั้นต่อกู้เยว่หลัว ถึงแม้ว่าจะถูกวางแผนทำร้าย แต่ทำร้ายแล้วก็คือทำร้ายแล้ว
เมื่อครู่เห็นท่าทีที่ซื่อจื่อเฟยปฏิบัติต่อเจ้าทะเลก็น่าจะรู้แล้วว่า นางเกลียดชังและโกรธเจ้าทะเลมากแค่ไหน
“คุณหนูรองกล่าวถูกต้องแล้ว ข้าขาดการพิจารณาไป” ผู้อาวุโสสองกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
วี่รั่วชิงไม่ได้สนใจอีก หันหลังและเดินไปข้างกายวี่หนานเสวียน ต้องการจะดึงเขาขึ้นมา แต่เพราะตัวเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ไม่มีเรี่ยวแรงเลย คนทั้งคนก็ล้มลงไปกับพื้น
วี่หานเชียนเห็นภาพฉากนี้ ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย มองไปทางวี่รั่วชิงอยู่อย่างนั้น “ผู้อาวุโสสองท่านพาคนไปจัดการฝังพวกเขาซะ!”
“ไม่ต้อง น้องชายกับพี่ใหญ่ของข้า ข้าจะจัดการฝังเอง ไม่ต้องให้พวกเจ้ามายุ่ง!” วี่รั่วชิงคำรามด้วยความโกรธ อดกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
ผู้อาวุโสสองและคนอื่นๆอยากจะพูดอะไรเหลือเกิน แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะปลอบโยนอย่างไร
วี่หานเชียนมองไปที่วี่รั่วชิงครู่หนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรอีก หันหลังก็เดินจากไป
มองดูแผ่นหลังที่ไม่แยแสของเขา วี่รั่วชิงรู้สึกเกลียดชังจริงๆ น้ำตาไหลลงมาอย่างที่ไม่สามารถกลั้นต่อไปได้อีก
นี่ก็คือท่านพ่อของพวกนาง ตั้งแต่นางอายุได้ห้าขวบก็ไม่เคยเห็นท่านพ่ออีก หลายปีมานี้ก็ไม่เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเขาเช่นกัน หนานเสวียนกับพี่ใหญ่ถูกเซียวหลันฆ่าตายทั้งเป็น เขายังไม่เคยปรากฏตัว แต่กลับปรากฏตัวเพราะลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลงพวกนี้
ในสายตาของเขา พวกนางสามพี่น้องยังสู้คนนอกที่ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดพวกนี้ไม่ได้
แค่คิดก็รู้ว่า เขาเกลียดชังสิ่งที่ท่านแม่ทำในตอนนั้นมากแค่ไหน เกลียดจนมองดูหนานเสวียนกับพี่ใหญ่ตายอย่างอนาถ
มุมปากของวี่รั่วชิงยกขึ้นมาอย่างเยาะเย้ยถากถางเล็กน้อย ดึงวี่หนานเสวียนต่อไป เพียงแต่ว่าร่างกายของนางอ่อนล้าอย่างมาก สุดท้ายนางก็หน้ามืดหมดสติไป
“คุณหนูรอง!” ผู้อาวุโสสองและคนอื่นๆรีบวิ่งเข้ามา และประคองนางขึ้นมาทันที
“ผู้อาวุโสสอง ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรต่อดี?” ผู้อาวุโสห้าสอบถาม
“พาคุณหนูรองกลับไปก่อน จัดการทำแผลใส่ยาให้นาง ส่วนคุณชายใหญ่กับคุณหนูใหญ่ เจ้าพาคนไปจัดการฝังด้วยตัวเองเถอะ!” ผู้อาวุโสสองตอบ
“เช่นนั้นต้องไปรายงานเจ้าทะเลอีกหรือไม่?”
ผู้อาวุโสสองถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ไม่ต้องแล้ว หลายปีมานี้ เจ้าทะเลเกลียดชังที่เซียวหรูซื่อวางแผนทำร้ายในตอนนั้นมาโดยตลอด ดังนั้นแม้แต่ลูกทั้งสามคน เขาก็ไม่ชอบเช่นกัน
มิเช่นนั้นเจ้าทะเลจะทนมองดูพวกเขาตายอย่างอนาถ แต่กลับไม่ปรากฏตัวได้อย่างไร ฝังศพเสียเถอะ ทางด้านคุณหนูรองข้าจะอธิบายให้นางฟังเอง ล้วนเป็นคนน่าเวทนาทั้งนั้น”
“ขอรับ!” ผู้อาวุโสห้าพาลูกศิษย์สองสามคนไปจัดการทันที
ทางด้านนี้ หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวนั่งเรือดำน้ำจากไปโดยตรง ระหว่างทางที่กลับไป หยุนถิงไม่ได้พูดอะไรสักคำ เพียงแค่เอาแต่ถูเข็มเงินตลอดเวลา
เข็มเงินเล่มนั้นเป็นเล่มที่ช่วยวี่หานเชียนเมื่อครู่นี้ นางเกลียดเขาแทบตายแท้ๆ แต่เห็นท่าทางที่เขาทุกข์ทรมานเช่นนั้น สุดท้ายหยุนถิงก็ใจร้ายไม่ลง เห็นคนตายต่อหน้าแล้วไม่ช่วย
จวินหย่วนโยวเข้าใจหยุนถิงที่สุดเสมอ เขาไม่ได้พูดอะไรเลย และไม่ได้ถามอะไรด้วย ยื่นมือไปกอดหยุนถิงเข้ามาในอ้อมแขน
หยุนถิงอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของจวินหย่วนโยวเช่นนี้ ชั่วครู่เดียวก็นอนหลับไป
จวินหย่วนโยวฟังเสียงลมหายใจอ่อนๆของนาง ยื่นมือไปช่วยนางคลายคิ้วที่ขมวดกันเล็กน้อยของนาง ทำให้นางนอนหลับด้วยความสบายใจ
สิ่งที่เขาสามารถทำได้ ก็คืออยู่เคียงข้างนางด้วยความสบายใจ ให้นางทำสิ่งที่นางอยากทำ คิดในสิ่งที่นางต้องการ
ความจริงบางครั้ง จวินหย่วนโยวก็อยากจะให้นางอยู่เคียงข้าง ลืมตาตื่นมาทุกวันก็สามารถมองเห็นนาง เช่นนั้นนางก็จะมีเวลาอยู่กับตัวเองและลูกมากขึ้น
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่หยุนถิงชอบ รักนางก็ต้องให้นางโบยบินตามที่ต้องการ รอให้นางเหนื่อยแล้วบาดเจ็บแล้ว ไหล่ของตัวเองมีไว้ให้นางพึ่งพาเสมอ นี่ก็คือการอยู่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด
สามวันให้หลัง วี่รั่วชิงตื่นขึ้นมา ผู้อาวุโสสองบอกนางว่า วี่หนานเสวียนกับคุณหนูใหญ่ถูกฝังไปแล้ว นางรีบไปยังสถานที่ที่ฝังศพทันที
วี่รั่วชิงมองดูสุสานของวี่หนานเสวียนกับวี่รั่วยี น้ำตาไหลอาบแก้ม
วี่รั่วชิงไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น และไม่ได้ทำอะไรเช่นกัน จ้องมองดูชื่อของทั้งสองคนอยู่อย่างนั้นไปสามวัน
สามวันหลังจากนั้น วี่รั่วชิงก็จากไป นางไม่ได้บอกใครเลย และก็ไม่ได้ทิ้งคำพูดใดๆไว้ด้วย เพียงแค่จากไปเช่นนั้น
หลังเขา ฮวาเชียนจั่นรีบไปรายงานวี่หานเชียนทันที “เจ้าทะเล วี่รั่วชิงจากไปแล้ว จะให้ข้าส่งคนไปปกป้องนางอย่างลับๆหรือไม่?”
สีหน้าของวี่หานเชียนเฉยเมยและไม่แยแส “ไม่ต้องแล้ว นางอยากจะไปไหนก็ไปเถอะ”
“เจ้าทะเล ท่านเห็นหยุนถิงแล้วใช่ไหม” ฮวาเชียนจั่นกระซิบถามเสียงเบา
คิ้วและตาที่เย็นชาของวี่หานเชียนผ่อนคลายลงเล็กน้อย “เห็นแล้ว นางเหมือนเยว่หลัวมาก แต่บุคลิกท่าทางและวิธีการแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง หยุนเฉิงเซี่ยงสอนนางได้ดีมาก”
“นางยอดเยี่ยมมากจริงๆ หรือว่าท่านไม่เคยคิดจะยอมรับความสัมพันธ์กับนางมาก่อนจริงๆ?” ฮวาเชียนจั่นถามโดยสัญชาตญาณ
“ข้าไม่คู่ควร!”
สามคำที่เย็นยะเยือก แฝงไปด้วยความสิ้นหวัง ผิดหวัง และรู้สึกผิด
ฮวาเชียนจั่นย่อมรู้ความสัมพันธ์ภายในนี้เป็นอย่างดี “เช่นนั้นท่านคิดจะทำอย่างไรกับเกาะเทียนหลง?”
“ให้ทุกคนแยกย้ายกันไปเถอะ ต่างคนต่างหาที่ไป นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะไม่มีเกาะเทียนหลงอีก!” วี่หานเชียนตอบอย่างเย็นชา
ฮวาเชียนจั่นจะไม่รู้ได้อย่างไรว่า ที่เจ้าทะเลทำเช่นนี้ก็เพราะตำหนิตัวเองและรู้สึกผิดต่อกู้เยว่หลัวกับหยุนถิง
“เจ้าทะเล หยุนถิงเกลียดชังท่านจริงๆ ความจริงครั้งนี้นางใช้กองกำลังไปจำนวนมาก เดิมทีต้องการจะล้อมเกาะเทียนหลงเอาไว้อย่างแน่นหนา จะระเบิดเกาะเทียนหลง
แต่นางไม่อยากทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ให้ข้าพาคนรับใช้เหล่านั้นจากไปให้หมด และก็ไม่ได้ฆ่าลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลง ยิ่งไม่ได้ระเบิดเกาะ
ดังนั้นข้ารู้สึกว่าหากท่านรู้สึกว่าผิดต่อนางจริงๆ ไม่สู้ออกจากเกาะดีกว่า แทนที่จะตำหนิตัวเองรู้สึกผิดและเสียใจภายหลังที่นี่สิบกว่าปี ไม่สู้ไปดูสิว่าพอจะมีอะไรที่สามารถไถ่โทษได้บ้าง
ถึงแม้จวินซื่อจื่อจะโปรดปรานนางคนเดียว แต่ก็มีอันตรายที่ซ่อนอยู่มากมาย นางยังมีลูกๆที่น่ารักสองคน จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียน ซึ่งก็คือหลานชายกับหลานสาวของท่าน
หากท่านสามารถปกป้องพวกเขาอย่างลับๆได้ ก็คือการไถ่โทษอย่างหนึ่งนี่นา หรือว่าท่านไม่อยากไปเยี่ยมหลานชายกับหลานสาวของตัวเอง?” ฮวาเชียนจั่นเอ่ยปาก
วี่หานเชียนที่เดิมทีกำลังทุกข์ทรมานและสิ้นหวัง คนทั้งคนตกตะลึงไป หว่างคิ้วและตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และตื่นเต้น “ข้า ข้าทำได้หรือ?”
“ได้แน่นอนอยู่แล้ว ถึงแม้หยุนถิงจะเกลียดท่าน แต่ก็ไม่เคยพูดว่าไม่ให้ท่านออกไปจากเกาะเทียนหลงนี่นา ขาอยู่บนตัวท่าน ท่านอยากจะไปไหนก็ไปที่นั่น แต่ว่าเจ้าทะเลท่านห้ามพูดว่าข้าเป็นคนเสนอความคิดนี้ให้ท่านเด็ดขาด” ฮวาเชียนจั่นกล่าวกำชับ
“ใช่ เจ้าพูดถูก ข้าควรไถ่โทษจริงๆ หากพวกเขาตกอยู่ในอันตราย ข้าก็สามารถให้ความช่วยเหลือได้” วี่หานเชียนกล่าวด้วยความตื่นเต้น ใช้วิชาตัวเบาจากไปทันที
มองดูคนที่จากไปในชั่วพริบตา มุมปากของฮวาเชียนจั่นยกขึ้นมาอย่างปลื้มใจเล็กน้อย
หลายปีมานี้ ความขมขื่นในใจของเจ้าทะเลฮวาเชียนจั่นรับรู้มาโดยตลอด วันนี้เขายินดีจากไป ก็ถือเป็นการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง
…………………….
แคว้นต้าเยียน
หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเร่งเดินกลับไปอย่างไม่หยุดพัก แต่แล้วเพิ่งจะถึงลานก็ได้ยินเสียงที่โอหังอวดดีของลูกชาย
“จวินเสี่ยวเทียน ข้าชอบเจ้า!” เสียงไร้เดียงสาที่เผด็จการดังมา
หยุนถิงชะงักงัน ลูกชายของนางถึงกับถูกคนสารภาพรักแล้ว จะเป็นเช่นนี้ไม่ได้ นางรีบมองเข้าไปทันที
ก็เห็นเด็กผู้หญิงที่สูงกว่าจวินเสี่ยวเทียนครึ่งศีรษะ หน้าตางดงาม สวมชุดผ้าปักลายอวิ๋นจิ่นสีแดงทั้งชุด แต่งกายสูงส่ง เวลานี้กำลังจ้องมองจวินเสี่ยวเทียนอย่างไม่ละสายตา
“ข้าไม่ชอบเจ้า!” จวินเสี่ยวเทียนปฏิเสธอย่างโอหังอวดดี
