The Divine Nine Dragon Cauldron

　　ซือหยูไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใดเขาต้องปะทะกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวงและหมดสติ
ในสภาวะที่ไม่รู้ตัวซือหยูสัมผัสบางอย่างได้ลาง ๆ ขณะเดียวกันก็มีแรงกดดันอันเข้มข้นที่อกของเขา
ซือหยูลืมตาท่ามกลางความสับสนทรายดาราทางช้างเผือกที่มีเทพกระเรียนอยู่ภายในรีบปลุกซือหยู
“ตื่นเร็วนายท่าน!กายหยาบนายท่านจะทนไม่ไหวแล้ว!”
ถึงตอนนี้ซือหยูจึงได้รู้ตัวว่าร่างของเขาครึ่งท่อนมิอาจขยับได้!
เขาเหลือบมองข้างๆ และก็ต้องตกใจที่ร่างกายอีกครึ่งส่วนของเขาหายไปแล้ว!
เขาใช้ทรายดาราทางช้างเผือกและปลดปล่อยพลังแห่งชีวิตออกมาฟื้นฟูร่างกายอย่างรวดเร็ว
แต่แล้วเมื่อร่างกายกลับมาสมบูรณ์คลื่นพลังทมิฬก็เข้ามาล้อมรอบและดึงเอาครึ่งร่างของเขาไปอีกครั้ง เขาเจ็บปวดสุดแสนทรมานเมื่อร่างที่ถูกแยกออกไปสลายในพริบตา!
ซือหยูต้องรีบคิดเขาฟื้นฟูร่างกายอีกครั้งและบินหนีไปจากคลื่นพลังทมิฬทันที
จากนั้นเขาก็ได้รู้ว่าเขาอยู่ต่อหน้ามหาสมุทรสีดำ
มันไร้ขอบเขตน้ำทะเลมีแต่ความมืด มันยังส่งกลิ่นเหม็นเน่าออกมาด้วย
หากซือหยูตกลงไปในทะเลกรดนั่นเขาคงจะตายไปแล้ว!
ซือหยูคิดและก็ต้องตกใจและเหงื่อไหลพรั่งพรูออกมาที่นี่มันคือที่ใดกัน? ทะเลทมิฬตรงหน้าคืออะไร?
เขาไม่มีเวลาให้คิดมากนักมีสัมผัสพลังสองตำแหน่งแล่นมาหาเขาอย่างรวดเร็ว
ซือหยูมองจากระยะไกลและเห็นว่าเป็นอสูรสองตนที่มีผมขาวและริมฝีปากสีม่วง
ทั้งสองเป็นเซียนขั้นสูงสุดแน่นอน!
“อสูรรึ?นี่มัน…แดนอสูร!”
เขาแทบไม่อยากจะเชื่อความคิดตัวเอง
เขานึกได้ว่าก่อนที่เขาจะมาที่นี่องค์ชายเจ็ดและองค์หญิงหกจับตัวเขาโยนใส่วายุมิติในแหวนผนึกเก้าเทพอสูร มันทำให้เขาแน่ใจกว่าเดิมว่าเขาอยู่ที่แดนอสูรแล้ว!!
และด้วยมิติที่ปั่นป่วนซือหยูที่ควรจะถูกจับจึงถูกย้ายมาในสถานที่คนละแห่ง
เขาไม่รู้ว่าเขาโชคดีที่โชคร้ายกันแน่
แต่ซือหยูก็รู้แล้วว่าเขาอยู่ที่ใดเมื่อเห็นอสูรสองตนที่ผ่านมา
“นั่นมันเผ่าอื่น!”
อสูรสองตนรีบมาดูอย่างรวดเร็วด้วยความแปลกใจ
“ทำไมมันถึงมาที่ทะเลขมล่ะ?”
“มันเป็นทาสที่หนีออกมารึ?” 　　อสูรสองตนพูดในภาษาอสูรและมองซือหยูอย่างน่ากลัว
“จับมันพามันกลับไปที่เมืองและให้เจ้าเมืองดู ทาสที่กล้าหนีน่ะไม่จบง่าย ๆ แน่!”
“อืม…ถ้าขอถามพี่ชายอสูรสองคนจะได้หรือไม่ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่ หวังว่าพี่ชายจะชี้แนะข้า”
อสูรซ้ายแสยะยิ้ม
“เจ้านี่บ้าไปแล้วรึ?”
เสร็จล่ะ!
ทันทีที่เขาได้โอกาสซือหยูปล่อยศรสีทองจากมือปักอสูรลงกับพื้น
อสูรด้านขวาตกใจแต่ก่อนที่จะทันได้สวนกลับ เขาก็ถูกกระบี่สีเงินเก้าเล่มปักลงกับพื้น
เซียนขั้นสูงสุดทั้งสองตัวแข็งทื่อศัตรูเป็นแค่อสูรเนรมิตรไม่ใช่รึ? แต่พวกเขากลับพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย
“พวกเจ้าตอบข้ามาดีๆ ก็ดีอยู่แล้ว มิเช่นนั้นคงไม่ต้องมานอนอยู่แบบนี้เพื่อที่จะตอบข้า”
ซือหยูส่ายหน้าคำพูดของเขาไร้ซึ่งการแสดงอำนาจ
“นี่คือโลกอสูรรึ?”
ซือหยูถาม
อสูรทั้งสองตกใจอีกครั้งพวกเขาตื่นมาใช้ชีวิตตามปกติ แต่แล้วก็มีคนแปลกหน้ามาถามคำถามนี้หรือ?
พวกเขาหยักหน้าและมองซือหยูราวกับมองมนุษย์ต่างดาว
“ใช่แล้วนี่คือโลกอสูร อืม…แดนอสูร”
“แดนอสูรที่ใด?ทะเลดำตรงหน้าข้าคืออะไร?”
เขาเป็นมนุษย์ต่างดาวจริงๆ!
“ที่นี่คือเมืองบูรพาภายใต้การปกครองขององค์หญิงเก้าชายแดนเมืองหวังไห่คือชายแดนแดนอสูร! ทะเลขมคือส่วนของโลกอสูรและเป็นชายแดนแดนอสูรเช่นกัน” 　　“ตอบมาต้นกำเนิดทะเลขมคือที่ใด มันใหญ่เพียงใด ที่อีกด้านเป็นเช่นใด?”
ซือหยูมาถึงโลกอสูรเขาจะต้องหาทางออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อา…”
ทั้งสองมองหน้ากันและรู้ตัวว่ากำลังพูดอยู่กับชาวต่างถิ่นทั้งคู่โล่งใจขึ้นเล็กน้อย
“ทะเลขมอยู่มาตั้งแต่โลกอสูรถือกำเนิดวารีในทะเลขมมิอาจต้านทานโดยเทพ ไม่ว่าจะใช้วัตถุดิบใดก็มิอาจต่อเรือแล่นในทะเลขม ทุกสิ่งจะถูกทะเลกัดกร่อน อากาศที่โชยขึ้นมาอันตรายจนเทพบินข้ามทะเลขมไม่ได้! ส่วนอีกด้านของทะเล องค์หญิงไม่รู้ว่ามันมีอะไรอยู่ พวกข้ายิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่”
มีที่แบบนี้อยู่ด้วยรึ?
ตามหลักการโลกอสูรก็ควรจะเป็นโลกใบหนึ่ง แต่เป็นโลกที่ใหญ่มาก
หากเขาอยู่บนโลกหนึ่งใบแล้วจะมีทะเลขมอยู่ได้อย่างไร? 　　“โอ้หากเป็นจักรพรรดิอสูรคนแรกก็น่าจะรู้ เพราะเขาคืออสูรศักดิ์สิทธิ์เพียงคนเดียว”
อสูรศักดิ์สิทธิ์หรือ?ซือหยูได้ยินคำนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว และเขาก็ฝึกวิชาอัญเชิญอสูรศักดิ์สิทธิ์ด้วย
หรือว่าอสูรศักดิ์สิทธิ์จะเป็นจักรพรรดิอสูรคนแรก?
หากโลกนี้ถูกสร้างขึ้นโดยอสูรศักดิ์สิทธิ์เขาก็น่าจะรู้ต้นกำเนิดของทะเลขม แต่ทำไมเขาจึงไม่บอกคนรุ่นหลังถึงที่มาของมันเล่า?
ดังนั้นแล้วถ้าหากอีกฝั่งคือทางออกแดนอสูร ซือหยูก็ต้องถามต่อ
“เจ้ารู้วิธีออกจากแดนอสูรหรือไม่?”
“ออกไปรึ?นอกจากแดนอสูรแล้วยังมีที่อื่นบนโลกอีกหรือ?”
อสูรทั้งสองตกตะลึงอีกครั้ง
ช้าก่อน!พวกมันไม่รู้หรือว่ามีจักรวาลที่ยิ่งใหญ่กว่าแดนอสูร?
แดนอสูรกว้างใหญ่เพียงใดกัน? 　　“ถ้าเช่นนั้นใครคือหัวหน้าเจ้า? มันอยู่ที่ไหน?”
“หัวหน้าเราคือท่านอสูรไร้กังวลเป็นหนึ่งในแปดสิบเอ็ดผู้คุมดินแดนภายใต้เมืองชมทะเล เขารับผิดชอบดูแลหมู่บ้านและเมืองใกล้ ๆ เขาเป็นผู้คุมดินแดนที่แข็งแกร่งมาก”
ถ้าอยากจะออกจากแดนอสูรเขาจะต้องหาอสูรที่แข็งแกร่งกว่า
แต่ซือหยูรู้ว่าด้วยตัวตนของเขาในตอนนี้เขาคงจะถูกเผ่าอสูรจู่โจมในทันที
เขาคิดครู่หนึ่งโลหิตครึ่งทองครึ่งดำปรากฏที่มือ มันคือโลหิตขององค์หญิงหก
หากเขานำมันเข้าสู่ร่างกายเขาจะกลายเป็นอสูรและภักดีต่อองค์หญิงหกตลอดไป
เขาคิดไม่นานก่อนจะกลืนโลหิตลงไป
รูปลักษณ์ของซือหยูเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากเขาทมิฬงอกออกมาที่มุมหน้าผาก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ปากของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วง ดวงตาแดงดั่งโลหิต　　เขามีทรายดาราจึงสามารถควบคุมระดับของโลหิตอสูรในตัวได้เขาสามารถแยกโลหิตอสูรออกจากร่างได้ทุกเมื่อ ดังนั้นซือหยูจะไม่มีทางเป็นอสูรจริง ๆ ไม่ต้องพูดถึงการเป็นข้ารับใช้ขององค์หญิงหก
ลักษณะอสูรของซือหยูไม่เด่นเกินไปอสูรที่มีลักษณะแบบเขานั้นมีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน เพราะมันคืออสูรที่เคยเป็นเผ่าอื่นมาก่อน
อสูรเช่นนี้มีอยู่เสียส่วนใหญ่ในแดนอสูรในแดนอสูรมีอสูรบริสุทธิ์เพียงน้อยนิด น้อยเสียยิ่งกว่าหนึ่งในร้อยของอสูรทั้งหมด และอสูรเหล่านั้นคือผู้ปกครองที่แท้จริงที่มีอำนาจในแดนอสูร
ดังนั้นซือหยูจึงดูไม่แปลกตาเมื่ออยู่ที่นี่
ซึ่งซือหยูยังควบคุมโลหิตของเทพอสูรและรักษาร่างมนุษย์เอาไว้ได้เขาเป็นทั้งราชวงศ์อสูรและมนุษย์!
องค์หญิงหกนั้นมีรูปลักษณ์ที่เหมือนมนุษย์มาก! 　　ดังนั้นมันจึงเหมาะกับซือหยูที่เขามีรูปลักษณ์เช่นนี้
อสูรทั้งสองตกใจและมิอาจเชื่อสายตาที่ได้เห็นซือหยูแปลงกาย
เมื่อพวกเขากลายเป็นอสูรพวกเขาต้องเจ็บปวดมาหลายสิบปี แต่คนตรงหน้าพวกเขานั้น…
“นั่นมันโลหิตราชวงศ์!เขา…เขาเป็นข้ารับใช้ตระกูลราชวงศ์!”
อสูรทั้งสองเพิ่งจะรู้ตัว
ซือหยูยิ้มบางๆ
“ต่อไปข้าคงต้องให้พวกเจ้านำทางข้าไปหาหัวหน้าเจ้าแล้วล่ะ”
อสูรทั้งสองไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามที่ซือหยูสั่ง
ขณะที่ซือหยูเตรียมจะเดินทางเขาก็ได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นและหันไปมองทะเลขมที่อยู่ด้านหลัง
ในทะเลขมเขาเป็นเสาต้นใหญ่ค่อย ๆ ผุดขึ้นมา มันเป็นเสาหนาพันศอกชี้ตรงสู่ท้องฟ้า มันสูงพันหมื่นศอก!
มีเสาแบบนี้อยู่ในทะเลขมได้ยังไง?
“เจ้าไม่ได้บอกหรอกรึว่าไม่มีวัตถุดิบใดทนพิษกัดกร่อนของทะเลขมได้?แล้วนั่นมันอะไร?”
ซือหยูถาม
อสูรทั้งสองที่เพิ่งหายบาดเจ็บมองไปยังทะเลขม
ทั้งสองมองไปอย่างไม่ใส่ใจแต่เมื่อเห็น ดวงวิญญาณของทั้งสองก็แทบจะบินหนีออกจากร่าง
“อ๊าาก!นั่นมันยักษ์ทะเลขม! หนีเร็ว!”
อสูรทั้งสองกลัวมาและหันหลังหนี
เอ๋?แม้ซือหยูจะไม่รู้ว่ายักษ์ทะเลขมคืออะไร แต่การตอบสนองของอสูรทั้งสองก็มากพอที่จะบอกเขาว่ามันเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว
เขาไม่ลังเลซือหยูหนีเร็วกว่าทั้งสอง เขารีบหนีในพริบตา　　หลังจากที่หนีมาไกลพอซือหยูหันไปมองด้านหลัง และเขาก็ต้องตกใจ
มันไม่ได้มีเสาต้นเดียวแต่มีทั้งหมดห้าต้น!
แต่มันไม่ใช่เสามันคือดัชนีจากมือ! มีผิวฝ่ามืออยู่เบื้องล่างด้วย!
เพียงแค่ดัชนีแรกที่ผุดขึ้นมานั้นอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าดัชนีอื่น!
ทะเลขมแบ่งแยกฝ่ามือใหญ่ซัดแบ่งทะเลเป็นสอง เผยก้นทะเลที่ลึกหลายสิบล้านศอก
ทันใดนั้นเองซือหยูได้เห็นยักษ์ยืนอยู่ที่ก้นทะเล เขาแทบเกือบลืมหายใจ!
ฝ่ามือนั้นกว้างสองแสนศอกทั้งร่างของยักษ์สูงถึงสองล้านศอก! !!
ซือหยูสาบานได้เลยว่านี่คือครั้งแรกที่เขาได้เห็นสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาเช่นนี้!
มันดูเหมือนกับมนุษย์ที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำและมีเส้นผมดำยาวกระจายทั่วใบหน้าดวงตาสีเทามองลอดผ่านเส้นผมออกมา ในแววตาไม่มีชีวิตชีวาเลย　　แต่ดวงตาเหล่านั้นขยับได้มันมองผ่านเซียนขั้นสูงสุดสองคนด้านหลังและมองมาที่ซือหยู
เขาเห็นยักษ์อ้าปากและหายใจเข้า
ทันใดนั้นก็เกิดแรงดูดมหาศาลที่ทำให้แผ่นดินใหญ่ถูกดูดเข้าไป
เซียนทั้งสองอยู่ใกล้ยักษ์มากกว่าและได้รับแรงดูดมากกว่าซือหยูเป็นร้อยเท่าทั้งสองถูกดูดเข้าไปในปากยักษ์
กร้วม!กร้วม!
ยักษ์เคี้ยวสิ่งที่ดูดกลืนเข้าไป
ซือหยูขนลุก!เขารีบเรียกเทพไม้ออกมา
“ไปเร็ว!”
“หืมเป็นอะไรของเจ้า เจ้าให้ผู้หญิงอย่างข้าออกมาแล้วให้ไปไหนกัน ขะ…”
เทพไม้อยากจะพูดต่อแต่เมื่อนางเหลือบมองเห็นยักษ์ที่ด้านหลัง นางก็หยุดพูดไป
“นั่น…นั่นมัน…” 　　ราวกับเทพไม้รู้ว่ายักษ์ตรงหน้านางคืออะไรนางหน้าซีดราวกับคนตาย