The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 1238 – สุนัขตัวใหม่

　　เมื่อยามเย็นมาถึงซือหยูและอสูรผู้ติดตามก่อกองไฟ

　　เจ้าตัวเล็กถูกมัดจนแน่นมันแยกเขี้ยวคำรามไม่หยุดหย่อน

　　 ว้าว!น่ารักจังเลย! นี่มันตัวอะไรกัน? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย! 

　　ชาเอ๋อย่อตัวต่อหน้าเจ้าตัวเล็กนางเอามือจับแก้มมองมันด้วยความรัก

　　เฉียนจุนที่ยังคงสับสนลูบอกของตัวเอง

　　 เจ้าตัวเล็กนี้ไม่ได้ใช้วิชาอะไรแต่กำลังกายของมันไม่ต่างจากยอดฝีมือ มันแทบจะเหมือนกับราชาอสูร! 

　　ไม่…มันแข็งแกร่งยิ่งกว่าราชาอสูร!ซือหยูแอบส่ายหน้า สิ่งที่ยกภูเขาห้าธาตุขึ้นได้จะต้องมีพลังว่าที่เทพเป็นอย่างน้อย!

　　เฉียนจุนมีชีวิตรอดได้เพราะเจ้าตัวเล็กไม่อยากจะฆ่าเขามิเช่นนั้นเขาคงจะถูกลูกถีบนั้นคร่าชีวิตไปแล้ว

　　 ท่านราชาอสูรมันน่ารักมากเลย! ได้โปรดอย่าทรมานมันได้ไหม? 

　　ชาเอ๋ออ้อนซือหยู

　　ซือหยูตั้งหม้อเหนือกองไฟและใส่เครื่องเทศมากมายลงไปเขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

　　 แน่นอน!ข้าว่าสัตว์ป่าน่ารักแบบนี้คงจะอร่อยมากทีเดียว! คืนนี้เราจะได้หม้อต้มเนื้อสุนัขเป็นมื้อค่ำ! 

　　เจ้าตัวเล็กแยกเขี้ยวร้องเสียงแหลมอีกครั้งราวกับว่ามันไม่พอใจที่ถูกเรียกว่าสุนัข

　　ชาเอ๋ออ้าปากกำลังจะอ้อนวอนขาความเมตตาจากซือหยูอีกครั้ง

　　 โอ้?เจ้าอยากจะอบมันแทนรึ? 

　　ซือหยูลูบคางพลางมองเจ้าตัวเล็ก

　　 เราย่างมันก็ได้นะ!ข้าไม่รู้ว่ามันจะนุ่มเหมือนหมูอบหรือไม่! 

　　ชาเอ๋อหน้าแดงทำไมท่านราชาอสูรถึงรักที่จะกินสัตว์ตัวเล็กน่ารักเช่นนี้กัน?

　　เป็นไปตามคาดเจ้าตัวเล็กแยกเขี้ยวใส่ซือหยูต่อไปด้วยความโมโห

　　ไม่นานน้ำในหม้อก็เดือด

　　ซือหยูเดินไปที่เชือกและหยิบมีดออกมาเขามองที่ท้องของเจ้าตัวเล็ก

　　 อย่าขยับ!เจ้าจะเสียใจแน่ถ้าข้าแทงมีดผิดที่! 

　　เจ้าตัวเล็กหงุดหงิดมันพยายามขัดขืนเต็มกำลัง แต่เชือกทมิฬได้กดพลังจำนวนมากของมันเอาไว้ ตอนนี้มันอ่อนแอมาก

　　เจ้าตัวเล็กไม่คิดว่าซือหยูจะแตะท้องมันด้วยสองดัชนี

　　มันเบิกตากว้างจ้องซือหยู

　　 ทำบ้าอะไรของเจ้า? 

　　 โอ้หัวใจเจ้าอยู่ตรงนี้นี่เอง! 

　　ซือหยูแตะอกซ้ายของมันเบาๆ หลังจากมั่นใจตำแหน่งหัวใจ　　จากนั้นซือหยูจึงจรดมีดลงบนอกซ้ายของเจ้าตัวเล็กเขาเตรียมที่จะแทงหัวใจของมัน

　　เมื่อเจ้าตัวเล็กสัมผัสความเยือกเย็นของคมมีดที่ผิวได้แววตามันก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

　　มันพยายามจะแสดงความเศร้าที่กำลังจะถูกฆ่าแกงเป็นอาหาร

　　 ท่านราชาอสูรได้โปรดอย่าทำมันเลย! 

　　ชาเอ๋อร้องไห้เมื่อมองเจ้าตัวเล็กนางไม่กล้าหยุดซือหยูแม้ว่านางจะอยากช่วยเจ้าตัวเล็กมากเพียงใด

　　ซือหยูยักไหล่ตอบ

　　 ข้าไม่มีทางเลือกอื่น!มันแข็งแกร่งมาก หากปล่อยมันไป มันจะอันตรายสำหรับพวกเรา เราต้องกินมันเสีย บางทีเนื้อของมันอาจจะเพิ่มพลังให้พวกเราก็ได้! 

　　เจ้าตัวเล็กคล้อยตาลงต่ำมันกำลังวิงวอนขอความปราณีจากซือหยู　　 เจ้ากำลังขอเมตตาข้าเรอะ? 

　　เจ้าตัวเล็กพยักหน้า

　　 เจ้าไม่อยากจะถูกกินในหม้อสุนัขร้อนๆ นี่ใช่ไหม? 

　　เจ้าตัวเล็กพยักหน้าทันทีจากนั้นมันก็ส่ายหน้ามองซือหยูด้วยความโมโหราวกับจะพูดว่า เจ้านั่นแหละสุนัข! ทุกคนในตระกูลเจ้าก็เป็นสุนัข!

　　 เช่นนั้นเจ้าจะมาเป็นสัตว์วิญญาณของข้าหรือไม่? 

　　เจ้าตัวเล็กพยักหน้าด้วยความไม่เต็มใจใบหน้ามันโศกเศร้า

　　 เจ้าทำอาหารเป็นหรือไม่? 

　　เจ้าตัวเล็กส่ายหน้า

　　ซือหยูไม่พอใจเล็กน้อยเขาถามต่อ

　　 เจ้าอุ่นเตียงข้าได้ไหม? 

　　อ๊ะ!เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าราวกับหน้ากลองที่กำลังสั่น　　ซือหยูพูดอย่างเย็นชา

　　 เจ้าทำอาหารไม่เป็น!เจ้าอุ่นเตียงข้าไม่ได้! เจ้าไร้ประโยชน์กับข้า! อยู่ไปก็เปลืองข้าวปลา! ช่างเถอะ! ข้ากินเจ้าในหม้อร้อนนี่ก็ดีอยู่แล้ว! 

　　ซือหยูจรดมีดลงบนอกเจ้าตัวน้อยแรงขึ้น

　　เจ้าตัวน้อยหวาดกลัวจนตะโกนเป็นภาษาอสูร

　　 ก็ได้!ก็ได้! ข้าจะอุ่นเตียงให้เจ้า… 

　　มันร้องอย่างน่าเวทนาแววตามีน้ำตาคลอเพราะหวาดกลัวถึงขีดสุด

　　จากนั้นมีดบนอกมันก็หยุดเคลื่อนไหว

　　 ทำไมเจ้าไม่พูดให้เร็วกว่านี้เล่า? 

　　ซือหยูยิ้มอย่างโหดร้ายเขาเหมือนกับผู้ร้ายที่กำลังรังแกผู้หญิง

　　 หากเจ้าตัดสินใจอุ่นเตียงให้ข้าแล้วเจ้าก็เป็นสัตว์เลี้ยงข้า! แต่เจ้าแข็งแกร่งเกินไป จะหนีไปไหนได้ทุกเมื่อ ข้าต้องวางผนึกลงบนกายเจ้า!  　　เจ้าตัวเล็กรีบพยักหน้าราวกับหวาดกลัว

　　แต่แท้จริงแล้วมีความเหยียดหยามแล่นผ่านแววตามันชั่วขณะเพราะไม่มีผนึกใดบนโลกนี้ที่จะควบคุมมันได้

　　‘ก็ได้!’

　　เจ้าตัวเล็กคิด

　　‘ข้าจะแกล้งทำเป็นเชื่อฟังเจ้าพอเจ้าไม่ทันระวังเมื่อใด ข้าจะหนีไป…ไม่สิ! ข้าจะหนีไปทำไมเล่า? ข้าจะเอาชนะเจ้าตอนที่เจ้าไม่ทันระวังนั่นแหละ จากนั้นข้าจะทำให้เจ้าต้องมาอุ่นเตียงให้ข้า!’

　　‘ใช่แล้ว!ตาต่อตาฟันต่อฟัน! ข้าจะบังคับให้มันอุ่นเตียงข้าเหมือนกัน!’

　　เจ้าตัวเล็กมองซือหยูด้วยรอยยิ้มมีเลศนัยราวกับคิดไว้แล้วว่าซือหยูจะต้องอุ่นเตียงให้กับมัน

　　 เปิดวิญญาณเจ้าซะ! 

　　ซือหยูพูด

　　เจ้าตัวเล็กทำตามที่ซือหยูบอกจากนั้นมันก็หลับตาคิดในใจ

　　‘ฮื่ม!พอข้าคลายผนึกออกเมื่อใด ข้าจะลงโทษเจ้าให้สาสม ข้าจะมัดเจ้าแล้วจรดมีดที่อกเจ้า ข้าจะให้เจ้าทำอาหารกับอุ่นเตียงให้ข้าด้วย! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า…หา? เดี๋ยวก่อน!’

　　เจ้าตัวเล็กเพิ่งจะรู้ว่าผนึกที่อยู่ในดวงวิญญาณของมันค่อนข้างประหลาดเมื่อมองดูดี ๆ ก็พบเสี้ยวแสงเก้าสี จากนั้นดวงวิญญาณมันจึงปิด

　　หลังจากสัมผัสผนึกอย่างละเอียดเจ้าตัวเล็กก็กลัวจนขนลุก

　　นี่…มัน…ผนึกเก้าเทพ…ไม่ใช่ผนึกที่อสูรเนรมิตรจะมีได้!มันเป็นผนึกที่มีพลังของเทพเก้าคนหลอมรวมกัน!

　　เจ้าตัวเล็กสามารถคลายผนึกทุกประเภทได้อย่างไม่ยากเย็น

　　แต่เมื่อเป็นผนึกที่รวมพลังหลายพลังเข้าด้วยกันมันต้องใช้พลังเทพอย่างน้อยสองประเภทในการคลายผนึก　　ผนึกที่อยู่ในดวงวิญญาณของมันนั้นมีพลังเทพถึงเก้ารูปแบบหรือก็คือ มันต้องใช้เทพเก้าคนในการคลายผนึกนี้

　　เป็นไปไม่ได้ที่มันจะคลายผนึกด้วยตัวคนเดียว!

　　 อ๊ะ!ไม่นะ! 

　　เจ้าตัวเล็กตะโกน

　　มันรู้ว่ามันจะต้องอุ่นเตียงให้กับชายผู้นี้!

　　 ดี! 

　　ซือหยูลูบหัวมันและคลายเชือกทมิฬด้วยรอยยิ้มตอนนี้ซือหยูสามารถฆ่ามันได้ทุกเมื่อด้วยผนึก จึงไม่จำเป็นอีกแล้วที่จะพันธนาการมัน

　　ผนึกนี้เตรียมไว้เพื่อเทพกาลกิณีซือหยูไม่คิดว่าจะต้องใช้มันกับเจ้าตัวน้อย

　　แม้เขาจะไม่รู้จักเจ้าตัวน้อยว่าเป็นตัวอะไรเขาก็รู้ว่ามันคุ้มค่าที่จะใช้สติปัญญาและความแข็งแกร่งของมัน เพราะมันพูดภาษาอสูรได้อีกด้วย　　หลังจากถูกปล่อยเจ้าตัวเล็กก้มหัวอย่างทุกข์ใจ

　　 อื้ม!อื้ม! 

　　ชาเอ๋อลูบหัวมันด้วยความรัก

　　 หากเจ้าพยายามอุ่นเตียงให้ท่านราชาอสูรเขาจะไม่มีวันทำร้ายเจ้า! ท่านราชาอสูรน่ะเป็นอสูรใจดีนะ! 

　　เจ้าตัวเล็กสะบัดมือชาเอ๋อพร้อมร้องเสียงแหลมมันเดินไปที่หน้ากองไฟ มันยืนกอดอกมองกองไฟอย่างเคร่งเครียด ดูเหมือนมันกำลังจะคิดถึงสิ่งที่ต้องเจอในอนาคต

　　‘ข้าจะทำยังไง?ข้าต้องทำยังไง? ข้ากำลังจะต้องอุ่นเตียงให้ไอ้เวรนี่!’

　　เจ้าตัวน้อยคิดในใจกับตัวเอง

　　‘ข้าต้องหนี!ใช่แล้ว! ข้าต้องหนีจากคนชั่วอย่างมัน!’

　　 เจ้าหมามานี่สิ! 

　　ซือหยูตะโกน　　เจ้าตัวเล็กกระดิกหูเจ้าหมาเรอะ? นั่นมันคำเรียกสุนัขไม่ใช่รึไงกัน? บ้านนอกสิ้นดี!

　　 เฮ้!เจ้า! เจ้าหมา มานี่! 

　　เจ้าตัวเล็กหันไปมองซือหยูด้วยความสับสนหมาที่เขาเรียกอยู่ที่ไหนกัน?

　　เจ้าตัวเล็กตัวสั่นเมื่อประสานตากับซือหยูมันชี้หน้าตัวเองด้วยขาหน้าและมองซือหยูอย่างไม่เชื่อสายตา เจ้าเรียกข้าเรอะ?

　　 ใช่!เจ้าหมาคือชื่อใหม่ของเจ้า! 

　　หา!

　　เจ้าตัวเล็กชินชาไปทั้งหัวคำพูดของซือหยูดังก้องสะท้อนในหูของมัน

　　เจ้าหมา!เจ้าหมา! เจ้าหมา!

　　เจ้าตัวเล็กกลอกตาและสลบไปเพราะความแค้นก่อนที่จะหมดสติ มันยังได้ยินชื่อใหม่ของมันพูดซ้ำวนอยู่เรื่อยไป ไอ้เวรเอ้ย!

　　ในความฝันเจ้าตัวเล็กได้ยินคำว่าเจ้าหมาอยู่หลายครั้ง　　กว่ามันจะตื่นก็นานโขมันพลิกตัวกลับ คำว่าเจ้าหมาหายไปจากหูแล้ว มันถอนหายใจด้วยความโล่งอก เห้อ! ฝันร้ายนี้ช่างนานนัก!

　　 เฮ้!เจ้าหมา! ตื่นแล้วรึ? ขืนยังหลับอยู่ข้าจะต้มเจ้ากิน! 

　　คำพูดและเสียงในฝันร้ายของมันกระทบหูอีกครั้ง!

　　 ไม่นะ!ข้าไม่อยากได้ชื่อนี้! 

　　เจ้าตัวเล็กคำรามด้วยความโมโหในภาษาอสูรอีกครั้ง

　　…

　　ห้าวันต่อมา

　　ในร้านอาหารใกล้กับตำหนักอสูรปราดเปรียวในเมืองอสูรที่นางควบคุม

　　ซือหยูเฉียนจุน ชาเอ๋อ และเจ้าหมากำลังนั่งอยู่รอบโต๊ะ บรรยากาศตึงเครียดเล็กน้อย

　　เฉียนจุนกับชาเอ๋อค่อนข้างกังวลใจ

　　 ไม่คิดเลยว่าเจ้าเมืองชมทะเลจะถูกยักษ์ทะเลขมพาตัวไป!องค์หญิงจิงหยูเองก็หายตัวไปหลังจากบาดเจ็บเพราะยักษ์ทะเลขม! มันเป็นเช่นนี้ได้ยังไงกัน? พวกนางมีวิธีลับในการขับไล่ยักษ์ทะเลขม แล้วทำไมนางถึงยังบาดเจ็บอีกแล้ว? 

　　เฉียนคุนภักดีต่อองค์หญิงจิงหยูเพราะเขาเป็นหน่วยลาดตระเวนของแดนจิงหยูเขาจึงไม่พอใจที่ได้ยินว่าองค์หญิงหายตัวไป

　　ซือหยูปลอบเขา

　　 ข้าเชื่อว่าเทพเจ้าจะต้องให้พรองค์หญิง!บางทีนางอาจจะถูกช่วยเอาไว้และพักฟื้นอยู่ก็ได้! 

　　ในตอนนั้นเองซือหยูมองเจ้าตัวเล็ก

　　 เจ้าหมาทำไมจ้องข้าอย่างนั้น? 

　　เขาถาม

　　 เจ้าอยากจะพูดอะไร? 

　　เจ้ามาส่ายหน้าตอนนี้มันยอมรับชื่ออันอัปยศนี้แล้ว

　　 โอ้?เจ้าหิวงั้นรึ?  　　ซือหยูโยนชิ้นกระดูกลงบนพื้น

　　 เอาไปสิ!เจ้านายเจ้ารักเจ้าที่สุดแล้ว! 

　　เจ้าหมากลอกตามองกระดูกแต่มันก็รีบวิ่งไปที่กระดูกและขบเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ดูเหมือนว่ามันจะตอบสนองต่อกระดูกได้ดี

　　เจ้าหมาสะอื้นในใจเมื่อเคี้ยวกระดูก

　　 อึก!อึก…จักรพรรดิอสูร โปรดอภัยให้กับความตกต่ำของข้าด้วย! ข้า…ข้าต่อต้านเขาไม่ได้! 

　　ตลอดห้าวันที่ผ่านมามันถูกซือหยูเลี้ยงราวกับสุนัข ตอนนี้มันยังถูกสอนให้ตอบสนองต่อกระดูกอีก

　　เฉียนจุนมองเจ้าตัวเล็กด้วยความเห็นใจ

　　 นายท่านเรามาถึงเมืองอสูรแล้ว ท่านไม่คิดจะเยี่ยมท่านอสูรปราดเปรียวตรง ๆ แต่ทำไมถึงเลือกที่จะถามหาข่าวตามถนนแทนเล่า? 

　　เขาถาม

　　พวกเขามาที่ร้านอาหารเพื่อพยายามจะหาข่าวสารเกี่ยวกับสถานการณ์ขณะนี้

　　พวกเขาตกใจมากเมื่อได้ยินว่าเจ้าเมืองทะเลขมถูกสังหารและองค์หญิงเก้าหายตัวไปหลังจากบาดเจ็บสาหัส

　　ซือหยูมองตำหนักอสูรปราดเปรียวพลางคิด

　　 ข้าไม่คิดว่าเป็นเรื่องดีที่จะไปหาอสูรผู้คุมแดนโดยตรงในยามที่ยักษ์ทะเลขมกำลังอาละวาดไปดูคนที่มาเยี่ยมอสูรปราดเปรียวก่อนดีกว่า! 

　　เฉียนจุนแปลกใจในความรอบคอบของซือหยูแต่เขาก็สังเกตดูผู้ที่มาเยี่ยมอสูรปราดเปรียวอย่างใกล้ชิดกับซือหยูต่อไป

　　แต่เมื่อสังเกตไปเรื่อยๆ เฉียนจุนก็ยิ่งแปลกใจยิ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ