The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 1244 – เจ้าเมืองชมทะเล

　　ชาเอ๋อกับพ่อนางตกตะลึงของเจ้าสัตว์ตัวสีขาวราวหิมะนางคือองค์หญิงเก้าผู้สูงส่ง!

　　อสูรปราดเปรียวตกตะลึงในความสัมพันธ์ขององค์หญิงเก้ากับซือหยูหรือว่าองค์หญิงเก้าจะกลายเป็น…สัตว์วิญญาณของเขาไปแล้ว?

　　 ให้ตายสิเจ้าคือองค์หญิงเก้า และข้าเป็นเจ้านายเจ้า เจ้าต้องเชื่อฟังข้าใช่ไหม? 

　　ซือหยูยิ้มอย่างอ่อนโยน

　　แต่ในสายตาของเจ้าตัวเล็กมันคือรอยยิ้มจากอสูรชั่ว นางจะกล้าส่ายหน้ารึ? นางรีบพยักหน้าและกระพริบตาให้ซือหยู นางกลัวว่าซือหยูจะไม่พอใจ

　　 เอาล่ะเจ้าเขียนฎีกาลงนามเจ้าซะ จงให้สิทธิ์ข้าเป็นเจ้าเมืองชมทะเลคนใหม่! 

　　เจ้าตัวเล็กลังเลก่อนจะรู้ตัวว่าซือหยูกำลังปล่อยพลังอันเยือกเย็นออกมานางต้องทำตามที่เขาบอก นางอ้าปากคายตราหยกสีเหลืองและม้วนคัมภีร์ที่มีพลังพิเศษออกมา

　　ตราหยกนี่คือตราเฉพาะตัวของจักรพรรดิอสูรมันสื่อถึงตัวตนองค์หญิงเก้าของนาง

　　ซือหยูคว้าม้วนคัมภีร์วาดรูปมังกรเขาวาดมังกรและวิหคเพลิงร่ายรำด้วยกัน

　　 วาจาองค์หญิงเก้าอสูรขนนกช่วยชีวิตข้า องค์หญิงถูกอสูรขนนกผู้นี้ช่วยชีวิตและจัดแจงให้เขาได้เป็นเจ้าเมืองชมทะเลคนใหม่ เมืองชมทะเลจะถูกดูแลโดยเขา ไม่มีใครขัดฎีกานี้ได้! 

　　เจ้าตัวเล็กมองม้วนกระดาษด้วยความเศร้าน้ำตานองเมื่อนางกดประทับนาม ‘องค์หญิงเก้า’ ลงไป

　　จากนั้นทั้งคัมภีร์ก็หายไป มันจมลงสู่ความว่างเปล่า

　　พร้อมกันนั้นทุกดวงวิญญาณในแดนจิงเสวียนก็ได้ยินเสียงของเทพ　　ดวงวิญญาณในจิงเสวียนล้วนโค้งคำนับด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ฟังฎีกาหลวง

　　 องค์หญิงยังไม่ตาย!นางยังไม่ตายจริง ๆ ด้วย! 

　　องค์หญิงเก้าหายตัวไปนานเกินเดือนแล้วไม่มีใครรู้เป็นตาย อสูรมากมายล้วนกังวล พวกเขาไม่คิดเลยว่านางจะยังปลอดภัยดีอยู่

　　 แต่ใครคืออสูรขนนกกัน?เขาช่วยองค์หญิงมายังไง? 

　　แม้เหล่าอสูรในจิงเสวียนจะแปลกใจแต่ข่าวเรื่ององค์หญิงเก้าถูกช่วยชีวิตนั้นทำให้พวกเขาโล่งใจมาก

　　ส่วนรางวัลของอสูรที่ได้กลายเป็นเจ้าเมืองชมทะเลและได้ตำแหน่งที่มีแต่เทพจะได้รับนั้นพวกเขาไม่พูดอะไรมากนัก เพราะนี่คือประสงค์ขององค์หญิงเก้า ต่อให้พวกเขาจะอิจฉา พวกเขาจะทำอะไรได้เล่า? ใครจะทำให้พวกเขาเป็นคนช่วยชีวิตองค์หญิงเก้าได้เล่า?

　　ในตำหนักอสูรปราดเปรียวทุกคนเองก็สัมผัสได้ถึงฎีกานี้

　　องค์หญิงสั่งการด้วยตัวเองและซือหยูกลายเป็นเจ้าเมืองชมทะเล!

　　อสูรปราดเปรียวงุนงงและไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้เห็นนางได้เห็นการถือกำเนิดของเจ้าเมืองด้วยตาตัวเอง! มันเหมือนกับโจรชั่วที่กำลังขู่เอาตำแหน่งกับองค์หญิง!

　　เจ้าตัวเล็กถือตราหยกขึ้นและกำลังจะกลืนกลับไปด้วยใบหน้าเศร้าแต่มันก็ไม่คิดว่าจะมีมือมาขวาง

　　เสียงราวกับฝันร้านดังขึ้นอีกครั้ง

　　 ให้ตายสิเจ้ายังเด็กอยู่เลย เจ้าควรจะให้เจ้าของเจ้ารักษาของสำคัญเช่นตราหยกเอาไว้นะ เป็นเด็กดีนะ 

　　อะไรนะ!เจ้าจะเอาตราหยกข้าไปด้วยเรอะ!

　　นี่เทียบเท่ากับซือหยูชิงอำนาจนางไปด้วย!หากเขามมีตราหยกในมือ เขาจะมาแทนที่นางและทำให้ทุกดวงวิญญาณในแดนจิงหยูยอมรับนางได้ทุกเมื่อ และทุกสิ่งที่เกิดในแดนจิงหยูก็จะมิอาจขัดคำสั่งเขาได้!

　　หากเป็นเช่นนี้ซือหยูจะกลายเป็นผู้กุมอำนาจในแดนจิงหยูตัวจริง!

　　เจ้าตัวเล็กรู้แล้วว่าสถานการณ์หนักหนามันคาบตราหยกแน่นไม่ปล่อย หากตราหยกถูกซือหยูเอาไปเมื่อใด โลกจะปั่นป่วนวุ่นวายเป็นแน่!

　　กลุก!

　　ในมือซือหยูถือกระดูกหนึ่งชิ้นสายตาเจ้าตัวเล็กมองมันด้วยสัญชาตญาณและกระโจนเข้าหา

　　มันอ้าปากที่คาบตราหยกอยู่จนซือหยูชิงไปได้เจ้าตัวเล็กรู้ตัวว่าถูกหลอกและกระโจนเข้าหาซือหยูพยายามจะกัดเอาตราหยกคืนมา

　　ในตอนนั้นเองซือหยูพลิกฝ่ามือเก็บตราหยกลงในมุกวิญญาณเก้าหยก เขายิ้ม

　　 เจ้าหมาเจ้ากำลังจะขัดคำสั่งข้าอีกแล้วรึ?  　　เจ้าตัวเล็กสั่นไปทั้งตัวเมื่อมองรอยยิ้มของซือหยูมันคิดถึงความน่ากลัวในตอนที่ถูกฝึกถึงห้าวันและหยุดทันที มันจ้องซือหยูด้วยความโกรธและร้อนรน แต่มันก็ไม่กล้าต่อต้าน

　　 ไปกินกระดูกซะไม่มีอะไรให้เจ้าทำแล้ว 

　　ซือหยูกล่าว

　　มันไม่พอใจนักและแยกเขี้ยวให้ซือหยูด้วยความชิงชัง

　　‘อ๊า!ข้าเป็นองค์หญิงกลับต้องมาโกรธแค้นเช่นนี้! มีอสูรที่เลวทรามแบบนี้บนโลกได้ยังไง? ข้าต้องทน ทนจนกว่าข้าจะปลดผนึกเก้าเทพออกจากร่างได้ ข้าจะกัดมัน! ใช่แล้ว กัดมัน! กัด กัด กัด!’

　　ถ้าหากองค์หญิงเก้ารู้ว่าซือหยูมาจากพันธมิตรบูรพาและเป็นเทพขนนกที่จับนางได้นางคงจะไม่คิดเช่นนี้เลย

　　เพราะทันทีที่ตกลงสู่เงื้อมมือของซือหยูนางจะไม่มีทางหนีรอด!

　　แต่เจ้าตัวเล็กก็แสร้งทำเป็นเชื่องมันคาบกระดูกและกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย มันรู้สึกดีที่ได้กัดกระดูก

　　 งั่ม!องค์หญิงผู้นี้อดทนมาก! เจ้ารอก่อนเถอะ! 

　　แม้นางจะดูเหมือนกับสุนัขดีใจที่ได้เคี้ยวกระดูกก็ตามที

　　เจ้าหมาน่าสงสาร…นางไม่รู้เลยว่าไม่ว่านางจะกินกระดูกอย่างมีความสุขเพียงใดอนาคตก็มิอาจเปลี่ยนแปลง

　　อสูรปราดเปรียวมิอาจทนมองได้อีก

　　‘ไม่ไม่นะ องค์หญิงของเรา นางกลายเป็นสุนัขเคี้ยวกระดูกได้ยังไง?’

　　เจ้าหมาแอบมองอสูรปราดเปรียว

　　‘ข้ากำลังโกหกอยู่ข้าพยายามอดทนขนาดนี้ เจ้าเข้าใจภาระของข้าบ้างไหม? เจ้าโง่ขนาดนี้ได้ยังไง? ข้าฉลาดนะ ฮ่า ๆ ข้าฉ,าดมาก ข้าจะเคี้ยว พยายามเคี้ยวที่สุด…’

　　 มันจบแล้ว!โลกจิงหยูจบแล้ว! 

　　อสูรปราดเปรียวโศกเศร้าอย่างมิอาจอธิบายเมื่อมองกระดูกและองค์หญิงเก้าที่กำลังเคี้ยวกินอย่างบ้าคลั่ง

　　 อสูรปราดเปรียวฟังคำสั่ง! 

　　ทันใดนั้นเองเสียงก็ดังขึ้นราวกับฟ้าผ่า

　　อสูรปราดเปรียวคุกเข่าลงทันที

　　 นายท่านข้าขอรับคำสั่งท่านเจ้าเมืองชมทะเล 

　　เมื่อตระหนักได้อสูรปราดเปรียวได้แต่กลืนความโอหังลงไป คำสั่งนี้ส่งผลต่อนาง นางมิอาจต่อต้านได้

　　 เรื่องที่นี่จะต้องเป็นความลับหลักฐานต้องถูกทำลายทันที ไม่มีสิ่งใดเหลือให้ค้นหา 

　　 น้อมรับบัญชาท่านเจ้าเมือง! 

　　มันได้ผลซือหยูแอบดีใจ เขากำลังคิดหนัก

　　เขาตกมาสู่โลกอสูรและจะหาทางหนีให้เร็วที่สุดเพราะเขาไม่ใช่อสูรจริง ๆ เขาจะถูกเปิดโปงเมื่อใดก็ได้　　แต่เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะได้องค์หญิงเก้ามาในกำมือและสถานการณ์ก็เปลี่ยนมาเป็นใจให้กับเขา ซือหยูต้องวางแผนใหม่

　　ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องรีบออกจากแดนอสูรอีกแล้ว!

　　อย่างน้อยก็เรื่องขององค์ชายหกและองค์หญิงเจ็ดที่ทำให้เขาต้องตกมาอยู่ที่นี่ถ้าหากเขาไม่สะสางแค้นนี้ เขาจะมองหน้าเทพไม้ที่กำลังหลับใหลอยู่ได้อย่างไร?

　　 องค์ชายหกองค์หญิงเจ็ด! เชื่อข้าเถอะ สิ่งสุดท้ายที่พวกเจ้าจะได้โศกเศร้าก็คือการพาซือหยูผู้นี้มายังโลกอสูร! 

　　ซือหยูยิ้มอย่างชั่วร้าย

　　เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขาทุกคนตัวสั่น

　　โดยเฉพาะเจ้าตัวเล็กนางรู้สึกไม่สบายใจแม้แต่นิดเดียว วายุใหญ่กำลังจะมา ลมที่สงบมาหลายล้านปีกำลังรอคอยวายุโลหิตที่จะโหมกระหน่ำ