เซิ่งอันหรานถอดรองเท้าออก นอนบนเตียงผ่าตัด แม้ว่าจะเตรียมใจพร้อมแล้ว ตัวเธอยังเย็นเฉียบมากๆ
เธอเอาเด็กนี่ไว้ไม่ได้ เธอยังเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัย เธอจะโดนคนดูถูก…
“ลูก ขอโทษ…”กุมบนท้องน้อย เซิ่งอันหรานแสดงความอาลัยอาวรณ์ออกมาเล็กน้อย
ในเวลาที่การผ่าตัดกำลังจะเริ่ม เสียงดัง“ปัง” ประตูห้องผ่าตัดถูกเตะออกอย่างแรง เหล่าผู้ชายสวมชุดสูทสีดำเข้ามาเหมือนเป็นฝูง ชั่วพริบตาเดียวทำให้ในห้องผ่าตัดกลายเป็นที่คับแคบขึ้นมา
“คุณ พวกคุณเป็นใคร?”
เรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน เหล่าหมอและพยาบาลต่างก็ตกใจ มีดผ่าตัดตกลงบนเตียงผ่าตัด เซิ่งอันหรานก็ตกใจตื่นเหมือนกัน
เซิ่งอันหรานยังไม่ทันตั้งตัว ผู้ชายคนหนึ่งเดินตรงมาจับเธอไว้ ยาชาเข็มหนึ่ง ฉีดเข้าไป
หมอและพยาบาลที่เผชิญกับฉากนี้ มึนงงไปเลย
ผู้ชายที่ยังไม่ไปควักเงินหนาๆ ปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋า โยนไปที่คุณหมอนั้น พูดเสียงเย็น“ผู้หญิงคนนี้ ไม่เคยมาหาคุณ เข้าใจไหม?”
“เข้าใจ!!!” เหล่าหมอและพยาบาลสองสามคนกลัวตัวสั่น
รอยาชาหมดแล้ว เซิ่งอันหรานตื่นขึ้นอย่างวิงเวียน กลับพบว่าตัวเองอยู่ในห้องน้ำที่หรูหราห้องหนึ่ง
มีคนผลักประตูเข้ามาพอดี
“คุณเซิ่งตื่นแล้วเหรอ?” ที่เข้ามาคือผู้ชายวัยกลางคนหนึ่ง ในมือถืออาหารเลิศรส เห็นเซิ่งอันหรานมองตัวเองอย่างระแวดระวัง ยิ้มออกมาบางๆ
“คุณ คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันนามสกุลเซิ่ง”
เซิ่งอันหรานยิ่งระวังตัวขึ้น คนคนนี้รู้ว่าเธอชื่ออะไร เธอกลับไม่รู้จัก “พวกคุณพาฉันมาที่นี่หมายความว่าไง?”
“คุณเซิ่ง คืนนั้น…เป็นอุบัติเหตุ”
ปรากฏว่าพวกเขาจัดผู้หญิงผิด!
พ่อบ้านพูดอย่างเสียใจ “คุณชายไม่คิดจะตามต่อ แต่คิดไม่ถึงว่าคุณเซิ่งจะท้อง ในเมื่อตั้งท้อง เด็กคนนี้คุณชายก็ต้องรับไว้”
เซิ่งอันหรานเข้าใจทันที คุณชายที่เขาพูดถึง ก็คือผู้ชายน่ารังเกียจที่ชิงครั้งแรกของเธอไปคนนั้น!
“มีสิทธิ์อะไร! เขามีสิทธิ์อะไร! บอกคุณชายของพวกคุณ ลูกของฉัน ฉันอยากจะเอาออกก็คือเอาออก!”
พ่อบ้านไม่มีทางเลือก ยื่นหนังสือพิมพ์ที่ติดตัวมาให้เซิ่งอันหราน
“คุณดูอันนี้ก่อนดีกว่าไหม?”
เซิ่งอันหรานไม่อยากรับ กลับเหลือบเห็นพาดหัวข่าวบรรทัดหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ
“ภายในตระกูลเซิ่งเกิดข่าวปลอม จู่ๆ หุ้นเช้าวันนี้ดิ่งลง ตระกูลเซิ่งควรแก้ปัญหาอย่างไรดี?”
เซิ่งอันหรานคว้าหนังสือพิมพ์มา หลังจากอ่านเสร็จ สีหน้าซีดขาว จ้องพ่อบ้านด้วยความโกรธ “พวกคุณเป็นคนทำใช่ไหม! คุณ คุณชายของพวกคุณทำไมถึงต่ำช้าไร้ยางอายขนาดนี้…”
พ่อบ้านสีหน้าเรียบเฉย “คุณเซิ่ง ขอแค่คุณคลอดเด็กคนนี้ ไม่เพียงแค่ตระกูลเซิ่งจะไม่มีปัญหา คุณก็จะได้ยี่สิบล้าน ผมว่า คุณเซิ่งคงไม่นิ่งมองตระกูลเซิ่งล้มละลายหรอกมั้ง?”
เซิ่งอันหรานกำหนังสือพิมพ์ไว้แน่น
พ่อบ้านยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้เธอนิ่งๆ
แต่เซิ่งอันหราน มองเอกสารฉบับนั้นขัดแย้งอยู่นาน สุดท้ายกัดฟันตัดสินใจ “ฉันเซ็น!”
หลังจากได้เอกสารที่เซ็นชื่อแล้ว เห็นชัดว่าพ่อบ้านพอใจมาก พูดว่า”คุณเซิ่งวางใจได้ หลังจากที่เด็กคลอดออกมาอย่างปลอดภัย คุณชายของพวกเราทำตามที่สัญญาไว้แน่นอน”
8 เดือนต่อมา
“เสียงดังก้อง!”
ข้างนอกฟ้าร้องเสียงดัง ครู่เดียวก็ทำให้เซิ่งอันหรานตกใจตื่นขึ้น
เซิ่งอันหรานรู้สึกเพียงปวดที่ท้องจับใจ เธอยื่นมือ ใช้แรงกายที่มีถึงกดกระดิ่งที่วางอยู่บนหัวเตียงได้ ข้างหน้าเลือนราง เข้าสู่ความมืดมิด
“ออกมาแล้ว! เด็กออกมาแล้ว!”
เซิ่งอันหรานถอนหายใจเฮือกใหญ่ ได้ยินเสียงทารกร้องดังตามมาติดๆ
เธอฝืนลืมตา ยังไม่ทันเห็นชัดว่าทารกหน้าตายังไง ทารกก็ถูกพยาบาลอุ้มออกไปแล้ว
หลังจากนั้นหลายนาที เซิ่งอันหรานถูกย้ายไปห้องผู้ป่วย พ่อบ้านเดินเข้ามา
เซิ่งอันหรานยังกำผ้าห่มแน่นอย่างเจ็บปวด”เด็กล่ะ?”
“เด็กถูกส่งถึงคุณชายแล้ว เป็นเด็กผู้ชายที่แข็งแรงคนหนึ่ง”
พ่อบ้านพูด แล้ววางจดหมายฉบับหนึ่งบนโต๊ะ “ในนี่เป็นเช็คธนาคารยี่สิบล้าน คุณเซิ่งลำบากแล้ว”
พูดจบ พ่อบ้านกำลังจะออกไป
“ไม่ คุณให้ฉันเจอลูก…”เซิ่งอันหรานร้อนใจ เปิดผ้าห่มกำลังจะลงเตียง
จะพูดยังไงนั่นก็เป็นลูกเธอเหมือนกันนะ!
เพียงแต่เธออ่อนแอเกินไป ล้มลงบนพื้น ปวดแปลบที่ท้อง ทำให้เธอร้องอย่างทุกข์ทรมาน ทำได้เพียงมองพ่อบ้านจากไป “ขอร้องคุณ ให้ฉันเจอลูก…”
หลังจากนั้นหลายนาที มีพยาบาลส่งยามาให้เซิ่งอันหราน เห็นเซิ่งอันหรานล้มที่พื้นรีบประคองเธอขึ้น แล้วบนมือกลับเต็มไปด้วยเลือดสดๆ
พยาบาลหน้าซีดขาวทันที วิ่งออกไปอย่างตื่นตระหนก เซิ่งอันหรานที่ใกล้หมดสติ ได้ยินพยาบาลนั้นกำลังพูดตื่นตกใจ
“คุณหมอหลี่แย่แล้ว ในท้องหญิงมีครรภ์คนนี้ยังมีอีกหนึ่งคน!”
