5 ปีต่อมา
สนามบินแรกของหนานเฉิง
ผู้ชายอ่อนวัยเด่นชัดสะดุดตาออกมาตามฝูงชนทางช่องการรับสนามบิน เสื้อเชิ้ตดำกางเกงสแล็ก ริมฝีปากเป็นเส้นตรงใต้แว่นกันแดดสีชา ลักษณะ”ห้ามคนเข้าใกล้”อย่างนั้น ทำให้คนรอบข้างยอมถอยห่าง
เห็นชายหนุ่มออกมา ผู้ช่วยที่รออยู่ด้านนอกรีบเข้าไปช่วยถือกระเป๋า ถามอย่างระมัดระวัง “ประธานอวี้ คุณชายน้อยไม่ได้กินอาหารมาหนึ่งวันแล้ว กลับบ้านพักก่อนไหมคะ?”
“ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้?”โทนเสียงชายหนุ่มนิ่งๆ แฝงไปความโกรธ ขาทั้งสองข้ามของผู้ช่วยสั่นแล้วสั่นอีก
ทั้งตระกูลอวี้ ไม่มีใครไม่รู้ว่าคุณชายน้อยเป็นคนสำคัญของประธานอวี้ อมไว้ในปากกลัวละลาย ถือไว้ในมือกลัวแตกสลาย
ประธานอวี้คุยกับคุณชายน้อยยังไม่กล้าใช้เสียงดัง เห็นได้ชัดว่าเอ็นดูคุณชายน้อยมากแค่ไหน
เพียงแต่…
ผู้ช่วยหวาดกลัว แต่ไม่อธิบายก็ไม่ได้ “ท่านไปร่วมการเซ็นสัญญาสำคัญที่ชิคาโก ฉันกลัวจะขัดจังหวะ ดังนั้นถึงไม่ได้โทรติดต่อท่าน คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าคุณชายน้อยจะอดอาหารหนึ่งวัน…”
จู่ๆ ชายหนุ่มก็หยุดฝีเท้าลง ถอดแว่นกันแดดมองไปทางผู้ช่วย
สายตาชายหนุ่มเป็นสีดำทมิฬ กลับเห็นเปลี่ยนเป็นสีเขียวทีละน้อยได้อย่างชัดเจน ถึงขนาดบรรยากาศรอบๆ ค่อยๆ เย็นลงช้าๆ
ผู้ช่วยชำเลืองเห็น ขาทั้งสองอ่อนแรงเกือบล้มลงมา
เวลาที่ประธานอวี้โกรธ นัยน์ตาจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว ตอนนี้เขาโกรธแล้ว…ตายแน่ ต้องตกงานแน่นอน!
“คุณตัดสินใจแทนผมได้ตั้งแต่เมื่อไร? หา?” เสียงเย็นกว่าเมื่อกี้หลายเท่า
“ขอโทษค่ะ!!!”
ผู้ช่วยก้มหน้า เตรียมรับการล้างบาปของโชคชะตา
ในเวลานั้นเอง ช็อกโกแลตเม็ดเล็กๆ ผ่านผู้คน กลิ้งมาที่ข้างรองเท้าหนังของอวี้หนานเฉิง
บนห่อกระดาษของช็อกโกแลตทำให้อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว ก้มตัวไปเก็บช็อกโกแลตขึ้นมา
“คุณลุง นั่นเป็นช็อกโกแลตของหนู!”
ตามเสียงอ่อนนุ่ม เด็กน้อยน่ารักคนหนึ่งวิ่งเข้ามา
เด็กน้อยน่ารักอายุประมาณ4-5ขวบ ไม่ค่อยสูง แม้ว่าอวี้หนานเฉิงนั่งยอง เธอก็ต้องเงยหน้าขึ้นเหมือนกัน
ดวงตาโตคู่หนึ่ง นัยน์ตาสีดำเหมือนหินอาเกต สว่างงดงาม แถมยังเผยความบริสุทธิ์ที่มีเฉพาะเด็ก
ท่าทางที่ไร้เดียงสาของเธอทำให้อวี้หนานเฉิงหัวใจเต้นแรง จ้องเด็กน้อยน่ารักเขม็ง
น่าแปลก เขาเพิ่งเจอเด็กน้อยนี้ครั้งแรกแท้ๆ ทำไมเด็กน้อยถึงให้ความรู้สึกที่รุนแรงกลับเขาอย่างนี้?
ราวกับพวกเขารู้จักกันอยู่แล้วอย่างนั้น?
เซิ่งเสี่ยวซิงส่ายหัวไปมา มองอวี้หนานเฉิงยื่นมืออ่อนนุ่มเล็กๆออกมา “คุณลุง หากคุณอยากกินช็อกโกแลตก็ไปซื้อเองนะ หนูมีแค่ 3 เม็ด มีไม่มากพอจะแบ่งให้คุณหรอกนะ!”
คำพูดน่ารักๆ ของเธอ ทำให้สายตาที่เฉยชาของอวี้หนานเฉิงมีแนวโน้มดีขึ้น
“หนูชอบช็อกโกแลตยี่ห้อนี้เหรอ?”อวี้หนานเฉิงย่อลงนั่ง เอาช็อกโกแลตคืนให้เธอ
อะไรนี่?
ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ ช็อกไปแล้ว
แปลกจริงๆ ประธานอวี้ไม่ใช่นอกจากคุณชายน้อย ก็ไม่ชอบเด็กคนอื่นเหรอ? ทำไมยังนั่งลงคุยกับเด็กน้อยน่ารักคนนี้ ยังใช้น้ำเสียงอ่อนโยนที่ใช้คุยปกติกับคุณชายน้อยอีก?
น่าเหลือเชื่อจริงๆ!
เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้าแรงๆ รอยยิ้มหวานเผยให้เห็นฟันเขี้ยวขาวสองซี่ น่ารักมากๆ “หรือว่าคุณลุงก็ชอบช็อกโกแลตยี่ห้อนี้เหมือนกันเหรอ?”
