“ลุงไม่ชอบกิน แต่บ้านลุงมีพี่ชายตัวเล็กชอบกินมาก”อวี้หนานเฉิงพูด หยิบช็อกโกแลตหนึ่งกล่องจากถุงช็อปปิ้ง ก็คือยี่ห้อนี้
“ลุงซื้อให้พี่ชายตัวเล็กหลายกล่อง ให้หนูได้หนึ่งกล่อง”
ว้าว!
เซิ่งเสี่ยวซิงเห็นช็อกโกแลตหนึ่งกล่องเต็มๆ ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย และสับสนมากๆ “แต่ว่า หม่าม้าบอกว่าไม่ควรรับของคนอื่นง่ายๆ”
“แต่ว่า…”ลูกตาดำของซิงซิงน้อยหมุนไปหมุนมา เขย่งเท้าเข้าไปใกล้อวี้หนานเฉิง หอมไปบนแก้มเขาแรงๆ หนึ่งที แล้วหยิบช็อกโกแลตกล่องนั้น “แบบนี้ก็ได้แล้ว!”
อวี้หนานเฉิงอึ้งไป ริมฝีปากบางกลับยกขึ้น
ผู้ช่วยปาดเหงื่อ ดูเวลาครู่หนึ่ง พูดเตือนอวี้หนานเฉิง “ประธานอวี้…ต้องไปแล้ว”
“อืม งั้นลาก่อนเจ้าตัวเล็ก “อวี้หนานเฉิงลุกขึ้น เดินออกไปพร้อมผู้ช่วย
“บ๊ายบายคุณลุง”เซิ่งเสี่ยวซิงมือน้อยโบกมือให้กลับแผ่นหลังที่เย็นชานั้น
ว้าว คุณลุงคนนี้หน้าตาหล่อแล้วยังใจดีอีก!
“เซิ่งเสี่ยวซิง!”
ได้ยินเสียงหญิงสาวเรียกอย่างโมโห เซิ่งเสี่ยวซิงทำหน้าย่น คิดในใจจบเห่แน่ๆ
วินาทีต่อมา หญิงสาวก็เดินเข้ามา ยกข้อมือบางเล็กขึ้น แล้วตีไปที่ก้นน้อยของเธอแรงๆ บนหน้ายังมีความโกรธอยู่”ไม่ใช่บอกให้หนูรออยู่ที่เดิมเหรอ ทำไมยังวิ่งเล่นไปทั่ว?”
“โอ๊ย หม่าม้าอย่าตี เจ็บ!” ที่จริงไม่เจ็บ เซิ่งเสี่ยวซิงแค่แกล้งทำ กุมก้นน้อยพูดอย่างเสียใจ “ช็อกโกแลตตก
หนูไปเก็บช็อกโกแลต”
เห็นเด็กน้อยกอดช็อกโกแลตกล่องหนึ่งในอก เซิ่งอันหรานหยิบมา “หนูได้มาจากไหน?”
เซิ่งเสี่ยวซิงจิ้มนิ้วก้อย “คุณลุงหน้าตาหล่อคนหนึ่ง เห็นหนูน่ารัก ให้หนูมา!”
“ให้หนู? ทำไมหนูไม่ไปกลับเขาเลยล่ะ?”เซิ่งอันหรานยิ่งโกรธ ยกมืออยากจะฟาดไปบนก้นเล็กๆ
ของเซิ่งเสี่ยวซิง เซิ่งเสี่ยวซิงร้องแงๆ รีบปิดก้นไว้
เด็กน้อยใช้เล่ห์เหลี่ยมที่ใช้เป็นประจำ กะพริบตาใสแป๋วมองเซิ่งอันหราน “หม่าม้า ซิงซิงผิดไปแล้ว กลับไปหันหน้าเข้ากำแพง 3 นาที”
“10 นาที”
“แงๆ 10 นาทีนานเกินไป หม่าม้าไม่เอ็นดูซิงซิงเหรอ!”
“ยังต่อเพิ่มเวลาให้นานขึ้น!”
เซิ่งเสี่ยวซิงไม่กล้าออกเสียง เม้มปากน้อย เป็นเด็กดีเดินจูงมือเซิ่งอันหรานไป
……
กลับมาหลังจาก 5 ปี หนานเฉิงเปลี่ยนไปมากจนเธอคิดไม่ถึง ตึกสูงใหญ่เรียงรายกันเป็นระเบียบ
วันถัดไป เซิ่งอันหรานตื่นแต่เช้า หลังจากจัดเตรียมเซิ่งเสี่ยวซิงเสร็จ ก็โบกแท็กซี่คันหนึ่งหน้าปากซอย ไปที่เซิ่งถังกรุปที่อยู่ใจกลางเมือง
วันนี้เป็นวันสัมภาษณ์ทุกไตรมาสของเซิ่งถังกรุป ประตูกระจกแบบหมุนมีแต่ผู้คน
“อารอเดี๋ยว รอก่อน!”
เห็นประตูลิฟต์จะปิดแล้ว เซิ่งอันหรานสวมรองเท้าส้นสูงวิ่งไป กัดฟันใช้จังหวะที่ประตูลิฟต์ยังไม่ปิด พุ่งหน้าเข้าไป
“ขอโทษ ขอโทษ ฉันมา….ว้าย!”
เธอเข้ามาเร็วเกินไป รองเท้าส้นสูงบิดไปหน่อย ตัวเลยพุ่งไปข้างหน้า
สองมือเซิ่งอันหรานเหมือนจับผ้าไหมลื่นได้ คิดได้จับไว้แน่น ตามมาด้วยใบหน้าไปถูกตัวคนอื่น กลิ่นฮอร์โมนรุนแรงทำให้เธอเวียนหัวตาลาย
