เซิ่งเสี่ยวซิง ส่ายหัวน้อยๆของเธอและพูดกับเซิ่งอันหรานว่า”หม่าม้า หรือว่าจะหย่ากับป่าป๊าดี”
เซิ่งอันหรานถึงกับขำไม่ออก “ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ？ ”
“ก็หนูรู้สึกว่าป่าป๊าก็ดูเหมือนจะไม่ได้ชอบหม่าม้าเหมือนกันนะ”
เซิ่งเสี่ยวซิงทานผักเข้าไปหนึ่งคำและพูดขึ้นอย่างคลุมเครือว่า “ป่าป๊าหม่าม้าของคนอื่นดูหวานกันทั้งวัน ส่วนป่าป๊าของหนูได้เห็นหน้าแค่ปีละสองครั้ง และทุกครั้งที่กลับมา ก็จะพูดคุยกับหม่าม้าแค่ไม่กี่ประโยคแล้วก็จากไป ไม่เห็นว่าเขาจะจูบหรือกอดหม่าม้าเลย และที่สำคัญเขาดูเหมือนจะไม่รักหนูด้วย หนูไม่อยากได้ป่าป๊าคนนี้แล้ว !”
เซิ่งอันหรานรู้สึกไม่สบายใจ
เธอไม่กล้าบอกความจริงกับเด็กน้อย เป็นเพราะเด็กข้างบ้านต่างมีพ่อกันหมด แต่เซิ่งเสี่ยวซิงไม่มี ดังนั้นเธอจึงไปหาคนมาช่วย โดยทุกๆปีจะให้ชายคนนั้นช่วยมาที่บ้านของเธอ เพื่อให้เด็กน้อยรู้ว่าเธอก็มีพ่อเหมือนกับเด็กคนอื่น
โดยเธอไม่คิดว่าเจ้าเด็กน้อยจะฉลาดขนาดนี้ แถมยังคิดจัดการปัญหาแทนเธออีกต่างหาก
จากนั้นไม่นานเซิ่งเสี่ยวซิงก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “หม่าม้า อย่าคิดว่าการหย่าของหม่าม้ากับป่าป๊าจะทำให้หนูเสียใจนะ หากว่าหม่าม้าต้องเจอหน้าสามีของตัวเองปีล่ะครั้ง และหนูก็ได้เจอหน้าป่าป๊าแค่ครั้งเดียว หม่าม้าไปหาสามีใหม่ไม่ดีกว่าเหรอ ขอแค่ป่าป๊าคนใหม่รักหนู หนูก็สามารถยอมรับพี่น้องคนอื่นๆ ได้!”
“เด็กโง่” คำพูดตัดพ้อของเด็กน้อยทำให้เซิ่งอันหรานตาแดงเล็กน้อย “หม่าม้าไม่ต้องการสามีใหม่อะไรหรอกจ๊ะ หม่าม้าแค่ต้องการดูแลลูกให้ดีๆ”
“แต่ว่าหนูอยากได้พี่ชายนี่นา” เซิ่งเสี่ยวซิงยิ้มหวาน “หนูอยากให้ป่าป๊ากับหม่าม้าเอาใจหนู อยากให้พี่ชายจะปฏิบัติกับหนูเหมือนเจ้าหญิง!”
เซิ่งอันหรานลูบไปที่ศีรษะเล็กๆของเซิ่งเสี่ยวซิงโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
เธอนึกถึงลูกชายคนโตที่ถูกพ่อบ้านอุ้มเอาไป เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เขาสบายดีหรือเปล่า
หากเป็นไปได้ เธอหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้พบลูกชายของตัวเองและได้กอดเขา
เซิ่งเสี่ยวซิงแอบมองลักษณะท่าทางอันดูน่าเศร้าของเซิ่งอันหราน พร้อมทั้งแอบปฏิญาณอยู่ในใจ
เธอจะต้องหาพ่อใหม่ที่ทั้งอ่อนโยนและหล่อเหล่าให้กับแม่ พ่อที่ทำให้แม่มีความสุขในทุกๆวัน!
ในคืนนี้ เซิ่งอันหรานได้รับอีเมลจากแผนกบุคคลของโรงแรมเซิ่งถัง ข้อความแจ้งว่าให้เธอไปทำงานที่โรงแรมเซิ่งถังในวันจันทร์หน้า ในขณะที่เธอกำลังเก็บข้าวของ เธอก็เหลือบไปเห็นเจ้าตัวน้อยกำลังเล่นแท็บเล็ตอยู่ เซิ่งอันหรานอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดู
“ลูกรัก หนูกำลังเล่นอะไรอยู่”
เซิ่งเสี่ยวซิงซ่อนแท็บเล็ตไว้ในอ้อมแขนของเธออย่างรวดเร็ว “ไม่อนุญาตให้หม่าม้าดู หม่าม้าขยับออกไป!”
“ได้ๆๆ หม่าม้าไม่ดูก็ได้”
หลังจากที่เซิ่งอันหรานเดินห่างออกไป เซิ่งเสี่ยวซิงก็กรอกข้อมูลลงในแท็บเล็ตต่อจากเมื่อกี้
หลังจากที่เธอกรอกชื่อเซิ่งอันหรานเสร็จ ก็อัปโหลดรูปถ่าย มุมล่างขวาของหน้าจอมีข้อความเขียนระบุไว้ว่า เว็บไซต์นัดบอด
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เซิ่งเสี่ยวซิงก็ยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจไปมา
พวกคุณลุงที่เธอได้เห็นในวันนี้ดูแล้วท่าทางไม่เลว แต่เธอกับรู้สึกชอบคุณลุงที่เธอพบที่สนามบินมากกว่า แวบแรกก็รู้สึกว่าเขาเหมาะสมกับหม่าม้ามากเป็นพิเศษ!
น่าเสียดายที่วันนี้เธอไม่พบข้อมูลที่เกี่ยวกับคุณลุงคนนั้น ดังนั้นเธอจึงต้องดูข้อมูลของคุณลุงท่านอื่นๆแทนไปก่อน ！
เซิ่งอันหรานไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเธอถูกขายโดยลูกสาวตัวน้อยที่แสนจะฉลาดเข้าเสียแล้ว
…..
วันที่เซิ่งอันหรานไปทำงานที่โรงแรม ประจวบเหมาะกับเป็นวันครบรอบปีที่ 10 ของโรงแรมเซิ่งถัง
หลังจากทำความคุ้นเคยกับพนักงานอย่างคร่าวๆ กิจกรรมเฉลิมฉลองวันครบรอบก็ทำให้เซิ่งอันหรานงานยุ่งมาก โดยเธอยืนอยู่ในล็อบบี้คอยสั่งงานให้กับพนักงานที่ชั้นบน ที่หน้าผากของเซิ่งอันหรานมีเหงื่อไหลซึมออกมาบางๆ
“อันหราน ?”
เสียงที่คุ้นเคยทำให้เซิ่งอันหรานถึงกับชะงักตัวแข็งทื่อ มือของเธอค่อยๆกำแน่นเข้ากับเคาน์เตอร์ของแผนกต้อนรับ มันคงจะไม่เป็นเรื่องบังเอิญเกินไปหรอกนะ? ?
เซิ่งอันหรานหันไปมองชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งที่ยื่นอยู่ทางด้านหน้าของเธอ
ผู้ชายคนนั้นหล่อเหลาและดูสง่างาม และเมื่อเขาเห็นเธอหันกลับมา ดวงตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด
หญิงสาวจับแขนของชายคนนั้นไว้แน่น ทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมาก
ห้าปีผ่านมา เธอไม่คิดว่าจะได้พบกับแฟนเก่าของเธออีกครั้ง จะบอกว่าไม่รู้สึกเสียใจเลยก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เซิ่งอันหรานรู้สึกเจ็บปวดและทรมานใจเป็นอย่างมาก เธอกำหมัดแน่นเพื่อพยายามที่จะระงับอารมณ์และความรู้สึกเหล่านั้นไว้ พร้อมทั้งพยายามฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ”
เฉียวเจ๋อมองไปที่เซิ่งอันหรานด้วยแววตาอันซับซ้อน เขาขยับริมฝีปากเพื่อพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่พูดอะไรออกมา
