ปฏิกิริยาของเซิ่งอันหรานนั้นเร็วมาก และในขณะที่สิ่งของนั้นพุ่งมาเธอก็รีบหลบ
ด้วยเสียงที่ดัง ‘เพล้ง’ กระจกของตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างหลังเธอนั้นแตกหมด
เธอเคยเห็นคนที่อารมณ์รุนแรงแบบนี้ แต่ไม่เคยเจอเด็กน้อยน่ารักตรงหน้าที่ไม่พูดไม่จาเอาแต่ทำร้ายคน เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว สายตาของเธอดูโกรธเล็กน้อย แต่ทันทีที่สบตากับเด็กน้อยน่ารัก ความรู้สึกทุกอย่างก็หายไป
ตรงกลางระหว่างผ้าห่มและหมอน เด็กน้อยน่ารักสวมชุดนอนลายตารางจ้องมองเธอ ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบราวกับถูกสร้างขึ้นมา และแม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังดูออกว่าตอนโตแล้วจะน่าดึงดูดคนให้ชอบขนาดไหน
ในขณะนี้บนหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
”เกิดอะไรขึ้น ?“ เซิ่งอันหรานก้าวเข้าไปอีกสองก้าว แล้วคุกเข่าลง “ใครรังแกหนูเหรอ ?”
เด็กน้อยรูปหล่อมองเธอ แววตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความสงสัย และในวินาทีต่อมาเขาผลักมือของเธอออก ราวกับว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาใกล้
เมื่อเห็นแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็ไม่แตะเขาอีกเลย แต่เพียงแค่นั่งลงบนพื้น คนตัวโตกับตัวเล็กจ้อมมองตากัน
ไม่นานหลังจากนั้น เสียงของพนักงานเสิร์ฟก็ดังมาจากข้างนอก “ผู้จัดการเซิ่ง ไข่ตุ๋นและหมูสับน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ให้ส่งเข้าไปไหมครับ ?”
“ไม่ต้อง”เซิ่งอันหรานตอบกลับไปในทันที “วางไว้ข้างนอกก่อนเถอะ แล้วหาที่เก็บความร้อนมาคลุมไว้”
กลิ่นหอมจากข้างนอกลอยเข้ามาเป็นระยะ เด็กน้อยรูปหล่อที่ไม่พูดอะไรแอบมองเธอเป็นระยะ และดูเหมือนจะกลืนน้ำลายไปหลายรอบแล้ว
เอะอะโวยวายมานานขนาดนี้ น่าจะหิวแล้วแน่ๆ
เซิ่งอันหรานรอสักพัก ทันใดนั้นเธอราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้ “ฉันรู้สึกหิวนิดหน่อยแล้ว ขอกินอะไรที่นี่หน่อยได้ไหม ?”
เด็กน้อยน่ารักขมวดคิ้ว สีหน้าดูเคอะเขิน หันศีรษะแล้วไม่พูดอะไร
เซิ่งอันหรานถือว่าเป็นการเริ่มต้น เธอยกจานอาหารจากข้างนอกเข้ามา ไข่ตุ๋นและหมูสับน้ำก็หอมตลบอบอวลไปทั่ว เธอหยิบถ้วนเปล่าขึ้นมา ใช้ช้อนตักไข่ตุ๋นครึ่งหนึ่ง และตักหมูสับน้ำอีกครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็บดเข้าด้วยกัน แล้วยกขึ้นมาเป่า “หอมจังเลย ไข่ตุ๋นและหมูสับในวันนี้หอมเป็นพิเศษ”
มีเสียงกลืนน้ำลาย ‘อึก’ ดังมาจากข้างหลัง
ขณะถือชาม เธอก็หันศีรษะไปด้วยท่าทางประหลาดใจ มองไปยังเด็กน้อยน่ารักที่มองด้วยสายตาดุดันและความหวัง เธอแอบยิ้มในใจ และแสร้งทำหน้าลังเลและพูดว่า “ลองชิมดูหน่อยไหม ? อันนี้อร่อยยมากเลยนะ เป็นอาหารที่ฉันชอบมากที่สุด”
เด็กน้อยน่ารักนั่งลังเลอยู่สักพักบนผ้าห่มก่อนจะพยักหน้า
“โอเค” เซิ่งอันหรานถือถ้วยพลางขยับเข้ามาหาเขา ก่อนจะตักไข่ตุ๋นหมูสับใส่ปากของเขา “อร่อยไหม ?”
เด็กน้อยรูปหล่อเคี้ยวไปสองครั้ง ดวงตาของเขาเป็นประกายก่อนจะพยักหน้า
เซิ่งอันหรานป้อนใส่ปากของเขาคำแล้วคำเล่าไม่หยุด
เด็กน้อยรูปหล่อกินไปพลางแอบมองป้าที่อยู่ข้างหน้าเขาคนนี้ เธอดูเหมือนจะแตกต่างกับป้าข้างนอกที่เกลียดเขาพวกนั้น ป้าคนนี้ ดูอ่อนโยนจัง
ไม่นานหลังจากนั้นไข่ตุ๋นหมูสับก็หมดเกลี้ยงจนถึงก้นถ้วยแล้ว
เซิ่งอันหรานหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากของเขา จากนั้นก็พูดที่เล่นที่จริงว่า “เอาล่ะ กินอิ่มแบบนี้แล้ว ก็คงจะมีแรงโกรธอาละวาดต่อแล้วใช่ไหม ?”
เด็กน้อยรูปหล่อทำหน้าบึ้งไม่พอใจ และหันหน้าไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าไม่ชอบให้คนอื่นมาล้อเลียนเขาแบบนี้
เซิ่งอันหรานยิ้ม จากนั้นก็เก็บจานอาหารแล้วเตรียมที่จะออกไป แต่เมื่อลุกขึ้นเธอก็ถูกดึงทันที เธอก้มลง เห็นเด็กน้อยรูปหล่อทำหน้าน้อยใจดึงชายกระโปรงของเธอ ราวกับว่าไม่อยากให้เธอจากไปแบบนี้
เมื่อเห็นท่าทางที่รู้สึกไม่ปลอดภัยของเขาแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็คิดถึงลูกสาวของตัวเอง เมื่อก่อนเธอยุ่งกับงานมากจนไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ในใจเธอจึงเป็นทุกข์มาก เธอพูดออกมาเบาๆว่า
“ฉันไม่ไปไหน ฉันก็แค่จะเอาจานออกไปข้างนอก เพื่อไม่ให้มันแตกอีก”
แต่เด็กน้อยน่ารักยังคงจับชายกระโปรงของเธอโดยไม่มีท่าที่ที่จะปล่อย
