“เซิ่งเสี่ยวซิง”
เซิ่งอันหรานเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย มองตัวเล็กไม่ขยับไปไหน
“ตัวลูกเองคิดว่าแบบนี้ได้เหรอ?”
เซิ่งเสี่ยวซิงเม้มริมฝีปาก สำนึกผิดนิดๆ
ปกติตอนหม่าม้าพูดแบบนี้กับเธอคือโกรธแล้วจริงๆ
“หม่าม้า”
เซิ่งเสี่ยวซิงดึงชายเสื้อของเธอ “หนูก็แค่อยากเล่นกับพี่จิ่งซีอีกหน่อย”
เซิ่งอันหรานมองเธอด้วยใบหน้าจริงจัง
“แต่ตอนนี้กี่โมงแล้ว? หม่าม้าเคยพูดกับหนู เล่นส่วนเล่น ไม่ควรอยู่บ้านคนอื่นไม่ยอมกลับใช่ไหม? นี่คือมารยาทพื้นฐาน”
กำลังตำหนิอยู่ จู่ๆ อวี้จิ่งซีปีนมากอดขาเธอไว้หนึ่งข้าง มืออีกข้างยกกระดานวาดรูปขึ้น
เซิ่งอันหรานขาซ้ายถูกบีบเลยก้มหน้ามองไป เห็นตัวหนังสือบนกระดานวาดรูปที่อวี้จิ่งซียกขึ้นมา “ผมอยากให้ซิงซิงน้อยค้างที่นี่”
“จิ่งซี”เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรทันที เธอเหมือนไม่มีทางปฏิเสธข้อเรียกร้องของจิ่งซีได้เลย
“จิ่งซี ป้าต้องกลับแล้ว วันนี้ดึกเกินไปแล้ว ครั้งหน้ามีโอกาสป้าพาซิงซิงน้อยมาเล่นเป็นเพื่อนเธอด้วยกันอีก
ดีไหม?”
เห็นเซิ่งอันหรานยังยืนกราน อวี้จิ่งซีก็ร้อนใจ เขียนตัวหนังสือหนึ่งบรรทัดบนกระดานวาดรูป จับกางเกงอวี้หนานเฉิงไว้ ดึงแรงๆ เหมือนอยากให้เขาดู
“หากป่าป๊าไม่ให้ซิงซิงน้อยกับคุณป้าค้าง ผมก็จะไม่กินข้าวแล้ว”
อวี้หนานเฉิงนิ่ง จู่ๆ ในใจเหมือนมีคลื่น มองไปทางเซิ่งอันหรานด้วยความลังเล พูดว่า
“เอาแบบนี้ดีไหม คืนนี้คุณพักเสียที่นี่ ในบ้านมีห้องให้คุณกับซิงซิงน้อย”
เซิ่งอันหรานอึ้งไป “ไม่ แบบนี้ไม่ดี”
“อย่าเข้าใจผิด”อวี้หนานเฉิงมองเธอครู่หนึ่ง อธิบายอย่างไม่สะทกสะท้าน
“หากคุณกลับละก็ พรุ่งนี้จิ่งซีก็ไม่กินข้าวอีก แผลที่มือเขายังไม่หาย อยู่บ้านไปไหนไม่ได้ ยากที่เจอเพื่อน”
คำพูดนี้ออกมา เซิ่งอันหรานไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ
เซิ่งเสี่ยวซิงอยู่ข้างๆ ถือโอกาสตีเหล็กตอนร้อน “หม่าม้า พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์นะ ไม่ต้องไปเรียนและไม่ต้องทำงาน หม่าม้า หนูรับประกัน พรุ่งนี้หนูจะไม่ดื้อแน่นอน หนูแค่อยากอยู่เป็นเพื่อนพี่จิ่งซีนานกว่านี้หน่อย”
ตอนนี้เซิ่งอันหรานไม่เห็นด้วยก็ทำได้แค่เห็นด้วย ต่อมาจับหน้าผากของเซิ่งเสี่ยวซิงมา พูดเหมือนมีนัย
“เด็กตัวแค่นี้ก็รู้จักอยู่เป็นเพื่อนคนอื่นแล้ว ลูกสาวโตแล้วจริงๆ”
หลังตัดสินใจนอนค้าง คนใช้จัดเตรียมห้องพัก เซิ่งอันหรานพาเซิ่งเสี่ยวซิงไปอาบน้ำก่อน เด็กคนนี้เหมือนบ้าแล้ว กระโดดโลดเต้นอยู่ในอ่าง ผ้าขนหนูในห้องน้ำโดนเธอทำเปียกหมด
“พอแล้ว จบได้หรือยัง ต้องดีใจขนาดนี้เชียวเหรอ?”
“ใช่ค่ะ”
เซิ่งเสี่ยวซิงยิ้มตาหยีมองไปที่เซิ่งอันหราน “หม่าม้า หนูอยากมีพี่ชายคนหนึ่งมาโดยตลอด”
พูดถึงตรงนี้ เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วขึ้น พูดเสียงเบา
“ลูกไม่ใช่ว่าไม่มี”
เซิ่งเสี่ยวซิงรู้ว่าตัวเองพูดถึงเรื่องเศร้าใจของหม่าม้า รู้สึกเสียใจทีหลังทันที
“หม่าม้า ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร”เซิ่งอันหรานลูบหัวเธออย่างทำอะไรไม่ได้ “อย่าเอาแต่โวยวาย แช่ไว้ก่อนอย่าให้โดนลม หม่าม้าออกไปหาผ้าขนหนูผืนใหม่มาให้ ”
“ค่ะ”
ปีนั้นลูกชายถูกคนแย่งไป เป็นปมในใจเซิ่งอันหรานมาตลอด แม้ว่ารู้ถึงจะหาเด็กคนนั้นเจอ ความเป็นไปได้ที่ตัวเองจะเอาเขากลับมาได้ต่ำมาก แต่เธอหวังแม้เพียงได้เห็นหน้าอีกครั้ง มองเขามีชีวิตที่ดีจากที่ไกลๆ ก็พอแล้ว หากว่าเขามีความสุข งั้นเธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องรบกวน
ออกประตูห้อง เซิ่งอันหรานถอนหายใจยาวๆ ออกมา อึกอัดอยู่ในใจ
อวี้หนานเฉิงดื่มน้ำอยู่ที่ห้องรับแขก ได้ยินเสียงเดินลงมาเลยหันไปมอง เห็นเซิ่งอันหรานเดินลงมาจากชั้นบน กระโปรงเดรชสีฟ้าจากตรงหน้าอกก็เริ่มเปียกเกือบหมด เผยให้เห็นเงาของชุดชั้นในนิดๆ
เขาเห็นแล้วท้องน้อยบีบตัวแน่น ถึงกับรู้สึกว่าปากแห้งคอแห้ง
“คือว่า คนใช้ล่ะ?”
เซิ่งอันหรานจ้องตัวเองไม่ขยับ ถามอย่างสงสัย
อวี้หนานเฉิงได้สติ หลบสายตาไป
“เพิ่งออกไปทิ้งขยะมั้ง คุณหาอะไร?”
“ผ้าขนหนู”เซิ่งอันหรานดึงคอเสื้อ ยิ้มอย่างจำใจ”ซิงซิงน้อยซนตอนอาบน้ำ ทำฉันเปียกไปทั้งตัว ผ้าขนหนูในห้องน้ำก็เปียกหมด อยากจะลองถามดูว่ามีผ้าขนหนูผืนใหม่ไหม”
อวี้หนานเฉิงมองไปทางประตูครู่หนึ่ง ที่ทิ้งขยะห่างที่นี่ไปไกล คนใช้ที่อยู่เวรดึกคืนนี้เพิ่งไปไม่นาน ช่วงเวลาสั้นๆ นี้เกรงว่าจะกลับมาไม่ทัน
“ในห้องผมมี ผมไปเอามาให้คุณ”
พูดอยู่เขาวางแก้วน้ำลง เดินไปทางบันได
เซิ่งอันหรานเดินตามหลังเขา ตอนเข้าห้องนอนชั้นสองรู้สึกประหม่าแปลกๆ อดจะจับนิ้วมือไม่ได้ มองด้านหลังของอวี้หนานเฉิง ส่ายหน้าสะบัดความคิดฟุ้งซ่านในหัว
คิดอะไรอยู่?
“เอาผ้าขนหนูอาบน้ำหรือผ้าขนหนูที่ใช้เช็ดหน้า? คุณมาดูก่อน”
อวี้หนานเฉิงยืนอยู่ปากประตูห้องน้ำ เรียกเธอ เธอรีบตามไป
“เอาทั้งคู่”
ในตู้ที่อ่างล้างมือในห้องน้ำมีผ้าขนหนูที่พับกันอยู่เป็นระเบียบ เซิ่งอันหรานเอาผ้าขนหนูอาบน้ำ2ผืน ลองค้นหาผ้าเช็ดหน้า ข้างล่างไม่มี เหมือนจะอยู่ข้างบน เลยเขย่งเท้าไปดู ทำไงได้ความสูงจำกัด เลยค่อนข้างใช้แรง
มือข้างหนึ่งข้ามหัวเธอไป เสียงทุ้มต่ำดังออกมาจากเงามืด”2 ผืนใช่ไหม?”
เธอตะลึงนิดๆ พยักหน้าช้าๆ ก็ไม่รู้ว่าเขาเห็นไหม รู้สึกเพียงเงาปกคลุมตัวเองไว้จนมืดไปเล็กน้อย
อวี้หนานเฉิงหยิบผ้าเช็ดหน้า ตอนก้มหน้าสบตาเข้ากับแววตาที่ตะลึงของเซิ่งอันหราน ดวงตาคู่หนึ่งเหมือนอยู่ในความสลัวแต่ประกายเป็นพิเศษ จู่ๆ เขาก็ใจเต้น การกระทำในมือกลับชะงักไว้
แสงเหลืองอ่อนในห้องน้ำ การกระทำอวี้หนานเฉิงที่หยิบของจากด้านหลังเซิ่งอันหรานเหมือนกอดเธอไว้เสียมากกว่า ค่อนข้างใกล้ชิด จู่ๆ บรรยากาศคลุมเครือเหมือนอุณหภูมิในห้องน้ำก็สูงขึ้นตาม
เซิ่งอันหรานหายใจแรงไปนิด ในจมูกได้กลิ่นโคโลญอ่อนๆ บนตัวเขา อดไม่ได้ที่จะสูดดมเบาๆ
หอมมาก
“คุณผู้ชาย…”
จู่ๆ ก็มีเสียงคนใช้เคาะประตู ทำลายบรรยากาศคลุมเครือไป
เซิ่งอันหรานได้ยินได้สติมาเล็กน้อย ก้มหน้าเลี่ยงสายตาที่มองตรงมา ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เว้นระยะห่างให้ปลอดภัย
อวี้หนานเฉิงได้สติเหมือนกัน ตอนมองไปทางประตู นัยน์สายตามีความไม่พอใจนิดๆ
“มีเรื่องอะไร?”
มือข้างหนึ่งเอาผ้าเช็ดหน้าที่หยิบลงมายื่นไปตรงหน้าเซิ่งอันหราน
เซิ่งอันหรานรับมา รู้สึกเพียงหัวใจตรงหน้าอกยังเต้นตึกตัก ตึกตักไม่หยุด เหมือนจะโดดออกมาจากข้างในหน้าอก ความรู้สึกนี้แปลกสุดๆ
“เมื่อกี้ไปห้องพัก ลูกสาวคุณเซิ่งอยู่ในห้องน้ำคนเดียว ถามว่าหม่าม้าหนูไปไหน หาทั่วบ้านก็ไม่เห็นคุณเซิ่ง”
เซิ่งอันหรานได้ยินรีบมองไปทางอวี้หนานเฉิง ห้ามไม่ทัน เขาก็เดินออกจากห้องน้ำแล้วตอบกลับไป
“เธออยู่กับผมที่นี่”
