กุ๊กไก่ตาโต
“นายหมายความว่ายังไง พูดแบบนี้ไม่ใช่แอบชอบฉันใช่หรือเปล่า”
เธอยังถามต่อในใจ ในเมื่อชอบแล้วตอนนั้นปฏิเสธเธอทำไม
อชิยิ้ม
“โรคหลงตัวเองกำเริบเหรอ ใครเขาชอบเธอกัน”
“อ้าว ไม่ชอบแล้วทำไมพูดแบบนี้”
อชิอมยิ้ม
“คงต้องบอกความจริงเธอแล้วล่ะ”
“ความจริงอะไร”
กุ๊กไก่มองเขาอย่าไม่ไว้ใจ
“ก็ความจริงที่ว่า เพราะแม่เธอตอนนั้นจ้างฉันให้ดูแลเธอ ถ้าเธอชอบขนมก็ให้กินและชมให้มาก ๆ เธอจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านสร้างภาระและสนใจอยู่แต่กับการทำขนมยังไงล่ะ จำไม่ได้เหรอตอนนั้นเธอคบเพื่อนผู้หญิงแถวบ้านไม่ดีหลายคน แม่เธอกลัวเสียคนเลยจ้างฉันช่วยดูแล”
ให้ตายเถอะ กุ๊กไก่กระจ่างแล้ว เธอแทบจะพุ่งตัวไปเอาหัวชนอชิให้ตายไปข้าง
“ที่นายทำดีกับฉันเพราะเห็นแก่เงินเหรอ”
อชิพยักหน้า
“ถ้าไม่ใช่แล้วจะเพราะอะไรล่ะ ฉันเป็นคนรับผิดชอบงานไม่เหมือนเธอหรอก ได้ค่าจ้างแล้วก็ต้องทำดีที่สุด”
ตอนนั้นครอบครัวอชิเริ่มลำบากเพราะอะไรกุ๊กไก่ก็จำไม่ได้แล้ว เขาเป็นเด็กเรียบร้อยเรียนเก่งสุด ๆ ไม่ว่าถ้วยรางวัลที่ไหนอชิกวาดเรียบ ยังมีป้ายรูปเขาใบเบ้อเริ่มเหมือนตัวอชิในตอนนั้น ติดอยู่หน้าโรงเรียนและเกียรติประวัติยาวเหยียดแทบจะเต็มกำแพง
เพราะแบบนั้นแม่ของกุ๊กไก่จึงชอบเขามาก และจ้างเขามาอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวโดยที่กุ๊กไก่เองก็ไม่รู้ ส่วนอชิเองก็ไม่มีเพื่อนที่ไหน เพราะเขาอ้วนเพื่อนผู้ชายก็ชอบไปเตะบอลจึงไม่ค่อยมีใครคบ มีเพียงกุ๊กไก่ที่ชอบอยู่กับเขา อชิจึงตกลง
เขาทำดีกับเธอเพราะค่าจ้างส่วนเธอคิดว่าเขามีใจให้เธอถึงได้ดูแลดีขนาดนี้
ตอนนี้จะให้เธอทำยังไงล่ะ
ไอ้บ้าเอาความรู้สึกรักแรกของสาวน้อยของเธอคืนมานะ คนเลว
กุ๊กไก่หน้างอ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะโกรธเขาด้วยเรื่องที่ผ่านมาไปทำไม แต่เธอก็โกรธ
“หน็อยเข้ามาเพราะผลประโยชน์ ฉันเกลียดนายแล้ว”
อชิหัวเราะ กินกาแฟของเขาแล้วยังมีน้ำใจเลื่อนขนมที่เธอซื้อมาให้เธออีก
“เออ ก็ได้วะ กินเองก็ได้”
ไม่ต้องห่วงสงห่วงสวยมันแล้ว ด้วยความโมโหกุ๊กไก่จึงฟาดขนมจนเรียบ อชิเหมือนจะอมยิ้ม เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานแล้วฮัมเพลงอย่างมีความสุข
อชิทำงานอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ปิดคอมพิวเตอร์ จัดเสื้อผ้าที่ไม่ยับของตัวเองเล็กน้อย
“ไปดินเนอร์กัน”
“หือ ตอนนี้เหรอ”
อชิพยักหน้า มองนาฬิกาแล้วพูดขึ้น
“ใช่ เป็นร้านอาหารที่เพิ่งเปิดใหม่ของเพื่อนเราเองแถวอโศก แถวนั้นรถติดกว่าเราจะไปถึงก็คงเกือบทุ่มพอดี”
“ร้านของใคร ทำไมฉันไม่รู้”
อชิยื่นโทรศัพท์ของเขาให้เธอดู ในนั้นมีไลน์กลุ่มเพื่อน ม.ต้น ที่ไม่มีรายชื่อของเธออยู่ในนั้น
“วันนี้เลี้ยงรุ่นน่ะ เมื่อกี้เธอได้เจอแล้ว เอกเป็นน้องชายของอ้อนเพื่อนเราจำได้มั๊ย”
กุ๊กไก่ส่ายหน้า “จำไม่ได้”
ความจำเธอสั้น อ้อนอะไรไม่เคยมีอยู่ในหัว อชิหัวเราะ
“ยัยปลาทองเอ๊ย จำอะไรไม่ได้สักอย่าง”
“ก็คนมันจำไม่ได้ มันนานมาแล้วถ้าไม่โดดเด่นประเภทมีรูปติดไปทั่วโรงเรียนยังกับภาพนายกแบบนายก็ค่อนข้างจำลำบาก”
อชิเห็นด้วย เขาไม่ถ่อมตัวเลยสักนิด ถ้ากุ๊กไก่ไม่รู้จักเขามาก่อนก็คงจะคิดว่าหมอนี่ขี้คุยชะมัด ซึ่งจริง ๆ เขาก็ขี้คุยจริง ๆ น่ะแหละ ทั้งยังชอบทำหน้าตายแบบไม่รู้ตัวอีก
น่าหมั่นไส้ชะมัด
“ช่างเถอะไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันมีเรื่องต้องคุยกับอ้อน เมื่อคืนฉันให้เธอออกจากบ้านไปหายัยกระต่ายแล้ว วันนี้ต้องตามใจสามีเข้าใจหรือเปล่า”
กุ๊กไก่เหลือกตา
“ไม่ไป”
อชิไถดูชื่อคนในกลุ่ม
“ไปเถอะน่า”
“ไม่นายไปคนเดียว ฉันจะกลับไปดูซีรีย์ที่บ้านแบบสบายใจ”
กุ๊กไก่ที่ตกอยู่ในสภาพนี้ต้องไม่อยากไปอยู่แล้ว งานเลี้ยงรุ่นเป็นอะไรที่ต้องสวมหน้ากากเข้าหากัน คนนั้นทำงานอะไร คนนี้เงินเดือนเท่าไหร่ คนนั้นรวยแค่ไหน ใช้ของอะไรราคาเท่าไหร่ ตอนนี้เธอตกอับขนาดนี้จะเอาอะไรไปอวดเพื่อนได้กัน
อชิกระแอมแล้วพูดขึ้น
“ก็ได้กลับไปดูซีรีย์ของเธอเลย ไม่บังคับแล้วแต่ถ้ามาฉันจะโอนให้หนึ่งหมื่น”
กุ๊กไก่เบ้ปาก
“ฉันไม่ได้เห็นแก่เงินเหมือนนายนี่ ไม่ไป”
อชิกลับไม่ง้อ
“ไม่เอาก็อย่าเอา”
เขาหันหลังให้เธอ มองเศษเงินที่วางอยู่บนโต๊ะที่เป็นเงินทอนค่ากาแฟและขนม
“ถ้างั้นกลับบ้านเองนะ เงินพวกนั้นคงพอค่าแท็กซี่”
กุ๊กไก่เห็นว่าเขาไม่ง้อเลยสักนิด เธอจึงย่นจมูกแล้วพูดเสียงดัง
“สองหมื่นห้ามต่อ ฉันไปด้วยแล้วจะทำตัวเป็นเมียที่ดีของนายทั้งคืนเลย”
อชิยกมุมปาก ยีผมเธอไปครั้งหนึ่ง
“ยัยงก ตามนี้ สองหมื่นก็สองหมื่น”
หลังจากข้อความเด้งเข้าบัญชีแล้ว กุ๊กไก่ก็หน้าบานส่งเสียงออดอ้อนออเซาะตลอดทาง กระทั่งไปถึงร้านอาหารญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมในซอยหนึ่งของถนนอโศก ที่การจราจรสาหัสราวกับมีอุบัติเหตุแต่พวกเขาก็สามารถฝ่ามาได้
เข้ามาในร้านกุ๊กไก่ก็ได้รับการต้อนรับแบบญี่ปุ่นจ๋า
คนพวกนั้นพูด อะไร เซไปเซมา เป็นคำทักทายสักอย่าง เธอหน้าบานยิ้มสดใส ก่อนออกมาจากออฟฟิศของอชิกุ๊กไก่แต่งหน้าใหม่ยังทาลิปสติกสีแดงแรงฤทธิ์เพื่อเรียกความมั่นใจอีกด้วย
มือของเธอข้างหนึ่งควงอชิอีกข้างถือกระเป๋าครัชสีทองแบรนด์หรูรุ่นล่าสุดที่อชิอุตส่าห์ยืมคนรู้จักมาให้เธอถือ ราคาออกช็อปนั้นก็หลักล้านบาท แน่นอนว่ากุ๊กไก่ที่ดูยูทูปส่องรีวิวทุกวันย่อมรู้จักมันกับลูกสาวของตัวเอง
เธอตาโตดีใจที่อย่างน้อยก็มีมาอวดกับเขาบ้าง ถึงจะเป็นแค่ของที่ยืมมาก็เถอะ
“เพื่อนนายคงซื้อมาเก็บสินะ ดูสิไม่มีร่องรอยการใช้งานเลย กริบ ชิบหาย เนี่ยเทียบเท่าออกช็อปเลยนะ”
กุ๊กไก่พูดไม่หยุดเธอตื่นเต้นมาก และระวังยิ่งกว่าระวังมดลูกของตัวเองอีก
อชิกระซิบบอกเธอเบา ๆ
“ห้ามทำกระเป๋าเสียหายเข้าใจหรือเปล่า ถ้าทำเขาพังฉันต้องซื้อให้เขาใหม่ที่สำคัญมันรุ่นลิมิเต็ดหาซื้อไม่ได้แล้วด้วย”
กุ๊กไก่เชิดหน้า
“รู้น่า เชื่อใจฉันเถอะฉันเคยเป็นลูกสาวประธานบริษัทมาก่อน”
อชิหัวเราะกับมุขเห่ย ๆ ของเธอ คนสองคนจับมือกันไม่ปล่อยกระทั่งอ้อนเพื่อนสมัย ม.ต้นเดินเข้ามาทัก เธอทักชื่อจริงกุ๊กไก่อชิจึงบอกว่า
“เรียกกุ๊กไก่ก็ได้ จำชื่อเล่นยัยนี่ไม่ได้เหรอ”
อ้อนทำท่านึกแล้วหัวเราะ
“จำได้สิ คนสวนแบบกุ๊กไก่นี่โดดเด่นมาแต่ไกลจริง ๆ เลย เธอสวยกว่าเดิมมากนะ”
ว่าแล้วอ้อนก็เห็นสองคนจับมือกัน ดูเหมือนใบหน้าของเธอจะซีดเล็กน้อย เธอถามคนทั้งคู่อย่างอึกอัก
“พวกเธอ…”
กุ๊กไก่หัวเราะเสียงดัง เริ่มเล่นละครของเธอ
“ตายจริงอชิยังไม่ได้บอกเหรอ เราแต่งงานจดทะเบียนกันแล้วน่ะ เพียงแต่เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเลยไม่มีเวลาบอกใคร งานแต่งกำลังเตรียมการหากฤกษ์อยู่ ถึงตอนนั้นเธอต้องมางานของเรานะรวมตัวเพื่อน ๆ อีกครั้ง”
อ้อนทำท่าตกใจไม่น้อย เพียงแค่นี้กุ๊กไก่ก็รู้แล้วว่าเขาพาเธอมาตัดสวาทกับยัยอ้อนหน้าหวานนี่เอง
อ้อนพูดตะกุกตะกัก
“อื้อต้องไปอยู่แล้ว”
แขกเริ่มเข้าร้านส่วนใหญ่เป็นคนคุ้นเคยของอ้อน และเพื่อนร่วมรุ่นก็ต่างทยอยมา อ้อนพาพวกเขาไปนั่งที่โต๊ะแบบญี่ปุ่นที่จัดไว้เป็นพิเศษ บรรยากาศดีมากดีกว่าร้านอาหารญี่ปุ่นที่กุ๊กไก่เคยไปหลายร้านอีก ตกแต่งแบบญี่ปุ่นแท้ ๆ
เมื่อเพื่อนเข้ามาเริ่มทักทายเธอ อชิถูกเพื่อนสาวรุมทันทีที่เห็นหน้า ความเปลี่ยนแปลงของเขาและหน้าที่การงานทำให้เขากลายเป็นคนดังภายในพริบตา ดูเหมือนว่าเพื่อน ๆ ที่ยังโสดต่างคนต่างแย่งกันจีบอชิแล้ว
ในขณะที่กุ๊กไก่นั้นถึงเธอจะสวยแต่กลับได้รับสายตาดูถูก เมื่อข่าวของเธอเข้าหูของเพื่อนหลายคน และพูดกันปากต่อปาก กระทั่งมีคนถามเธอตรง ๆ แบบติดตลกกลบเกลื่อน
“กุ๊กไก่ข่าวว่าเธอเป็นเมียน้อยคุณเอ็กซ์ไม่จริงใช่ป่ะ ไฮโซคนนั้นน่ะ”
เพื่อนอีกคนพูดว่า
“ไม่หรอกมั้ง กุ๊กไก่สวยเลือกได้ขนาดนี้ไม่จำเป็นต้องไปเป็นเม่ียน้อยใคร”
กุ๊กไก่กลับหัวเราะเสียงดัง
“บ้าพวกเธอพูดอะไรก็หัดเกรงใจสามีของฉันบ้าง”
ทุกคนต่างตกใจ
“สามีเหรอ เธอแต่งงานแล้วเหรอตั้งแต่เมื่อไหร่ ข่าวที่ได้ยินคือเธอโดนทิ้งไม่ใช่เหรอ ร้านกาแฟก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
กุ๊กไก่คิดในใจ
อิปากมากคนไหนมันเอาฉันมาขาย อย่าให้รู้นะฉันจะตบปากแก
แม้จะคิดแบบนั้นแต่ใบหน้าของกุ๊กไก่กลับยิ้มแย้ม เธอดึงมือของอชิเข้ามาจับแล้ววางบนโต๊ะ คนทั้งห้องต่างหันมามอง
“นี่ไงสามีของฉัน พวกเธอก็รู้จักเขาดี”
