ในขณะที่อชิกระวนกระวายเก่งเองก็กำลังรอกุ๊กไก่อยู่ที่ห้างหรูแห่งหนึ่ง กระทั่งหญิงสาวโทรบอกเขาว่าเธอได้มาถึงแล้ว เก่งที่ไม่ได้พบกุ๊กไก่มานานดันเกิดความรู้สึกตื่นเต้นจนเขาร้อนวูบวาบไปทั่วตัว
นี่เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกรุนแรงแบบนี้มาก่อน หรือเป็นเพราะว่าไม่ได้พบกุ๊กไก่มานาน และช่วงเวลานั้นทำให้เขาคิดถึงเธอมาก ถึงจะมีเบอร์ของกุ๊กไก่แต่เขาก็ไม่เคยกล้าโทรหาเธอเลย เพราะเขารู้ดีว่าเธอนั้นมีแฟนอยู่แล้ว
แต่ในตอนนี้กุ๊กไก่โสดแล้ว ข่าวเรื่องเธอโสดดังอยู่ในโลกโซเชี่ยลอยู่พักหนึ่ง ในตอนนั้นเขาเองอดรู้สึกสงสารเธอไม่ได้ว่า เขารู้ว่าเป็นเพราะผู้ชายจำเป็นต้องแต่งงานกับคนที่ครอบครัวเห็นว่าเหมาะสมและทำให้กุ๊กไก่ต้องยินยอมเลิกกับเขา
เก่งรู้กระทั่งว่ากุ๊กไก่คบกับไฮโซณัฐมาถึงเจ็ดปี และเธอก็ไม่มีใครเหลือในชีวิต เมื่อรู้สึกตัวอีกทีเก่งก็รู้เรื่องของกุ๊กไก่มากมายจนเขาเองยังตกใจตัวเองว่าข้อมูลเหล่านี้เขาเก็บรวบรวมมาตั้งแต่เมื่อไหร่
เก่งเดินไปรอกุ๊กไก่ที่ชั้นใต้ดิน ซึ่งเป็นศูนย์รวมร้านอาหารชั้นนำ เขานัดเธอทานข้าวเย็นและยังมีผู้ช่วยคนหนึ่งช่วยขนข้าวของที่นาชาซื้อมาฝากเธอมาด้วย
กระทั่งเขาเห็นผู้หญิงตัวเล็กผิวขาว แต่งหน้าค่อนข้างจัดเต็มแต่กลับดูสวยหวานและเข้ากับเธอได้เป็นอย่างดี ดวงตาของกุ๊กไก่กลมโต ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเคลือบด้วยลิปสติกสีแดง เธอใส่เดรสสีแดงเลือดหมูดูน่ารักที่ยาวพ้นเข่ามาเล็กน้อย รองเท้าส้นสูงสีขาวสูงปรี๊ดของเธอนั้นก็ทำให้กุ๊กไก่กลายเป็นนางแบบร่างเล็กที่ทำให้ทางเดินของห้างกลายเป็นแคทวอล์คเล็ก ๆ ไปเสียแล้ว
ไม่ว่าเป็นใครที่ได้เห็นก็ย่อมถูกสะกดด้วยความสวยซึ้งนี้อย่างไม่อาจห้ามได้ กระทั่งกุ๊กไก่เดินมาหยุดที่หน้าเขาเก่งเองยังไม่หายตกตะลึง เธอทักเขาด้วยน้ำเสียงใสบ่งบอกว่าเธอยินดีแค่ไหน
“พี่เก่ง ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะคะสวัสดีค่ะ”
กุ๊กไก่ในวันนี้ช่างแตกต่างจากกุ๊กไก่คนเดิมที่เขาเคยรู้จัก ดูเหมือนว่าคนเก่าจะค่อนข้างหยิ่งและถือตัว ยังดูเข้าถึงอยาก ผิดกับคนนี้ที่ส่งยิ้มหวานให้เขาตั้งแต่ได้เจอกัน
เก่งยิ้มกว้างอย่างเก้อเขิน เขาทักทายเธอแล้วถามคำถามเบสิกออกไป
“กุ๊กไก่สบายดีนะ”
“อื้อ สบายดีค่ะ นาชาเป็นยังไงบ้างคะไม่กล้าโทรหาเพราะตอนนี้ที่นั่นคงดึกมากค่ะ” เธอถามเขาขณะกวาดสายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างรวดเร็วไม่ให้เขาจับพิรุธ แม่เจ้าพี่เก่งที่ไม่ได้เจอกันนานตอนนี้กลับหล่อวัวตายควายล้มดึงสายตาตั้งแต่ห้ากินโลแรกแล้ว
“สบายดี วุ่นกับตัวเล็กน่ะ”
เขาบอกเธอแล้วมองเธอผ่าน ๆ เช่นกัน
“เหมือนจะตัวเล็กลงหรือเปล่า”
กุ๊กไก่พยักหน้า
“ใช่ค่ะผอมลงนิดหน่อยตอนนี้กำลังทำน้ำหนักค่ะ อยากให้เพิ่มขึ้นอีกหน่อย”
เก่งพยักหน้า “ดีแล้วสุขภาพก็ต้องดูแล เราไปหาที่นั่งคุยกันเถอะ ของฝากเยอะเลยให้เอาไปไว้ในรถก่อนดีหรือเปล่า”
กุ๊กไก่พยักหน้า
“ก็ดีค่ะ กุ๊กมีคนตามมาด้วยค่ะ เดี๋ยวให้เขาช่วย”
คนที่ตามเธอมาคือคนขับรถซึ่งเป็นคุณลุงวัยห้าสิบกว่าที่อชิจ้างให้เธอเป็นพิเศษ เขาไม่ต้องการให้กุ๊กไก่ขับรถยังหารถให้เธออีกคันหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่ปกติเธอกับเขาแทบจะไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นเงาตามตัวอยู่แล้ว
เก่งมองคนติดตามของกุ๊กไก่แล้วยิ้ม
“คุณลุงดูแก่แล้ว ไม่เป็นไรพี่ก็มีคนมา”
กุ๊กไก่จึงเสนอ
“ถ้างั้นเดี๋ยวให้คนของพี่เอาของไปเก็บกับคุณลุงนะคะ”
เก่งพยักหน้า สั่งให้คนของตัวเองตามลุงคนขับรถไป แล้วเขาพากุ๊กไก่ไปหาร้านอาหารสักร้านนั่งทานกัน
“อยากกินอะไร”
กุ๊กไก่เองก็ไม่รู้ คำว่า อยากกินอะไร มักจะเป็นคำถามที่ตอบยากที่สุดในโลกแล้ว
“เราเดินสำรวจก่อนดีหรือเปล่าคะยังไม่รู้ว่าอยากกินอะไร”
“ได้สิ”
สองคนเดินเคียงกันไป โดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนแอบตามถ่ายรูปพวกเธออยู่ เก่งเองในตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาของกุ๊กไก่ การที่เขารู้ว่าเธอโสดทำให้เขาประหม่ามากยิ่งขึ้น
กุ๊กไก่ตัวเล็กลงแต่ในขณะเดียวกันก็ดูจะสวยมากยิ่งขึ้น สวยซึ้งจนเขาใจสั่นและทำอะไรไม่ถูก ในสายตาของเขาเธอเหมือนเจ้าหญิงที่ถูกเลี้ยงตามใจมาตั้งแต่เด็กและเขายังรู้สึกว่าเอื้อมไม่ถึง แต่ตอนนี้กลับคิดว่าไม่ว่าเธอจะเป็นใครในเมื่อเธอไม่มีใครเขาก็ยินดีจะคว้าเธอมาเป็นของตัวเองแล้ว
เก่งแอบมองกุ๊กไก่อยู่หลายครั้ง และทุกครั้งที่เธอจับได้เขาก็ไม่หลบสายตาเธอแล้ว กลับยิ้มให้แล้วมองเธอตรง ๆ กุ๊กไก่สบตาคมของเก่งแล้วถึงกับยิ้มออกมา
“ที่หน้ากุ๊กไก่มีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะ”
เก่งพยักหน้า
“มีสิ”
กุ๊กไก่ตกใจ
“มีอะไรคะ”
“ความสวยน่ะ”
กุ๊กไก่ตาโต รู้สึกเหมือนตัวเองหูฝาด
“พี่ว่าอะไรนะคะ”
เก่งยิ้ม
“มีความสวย สวยจนอยากมองไม่หยุด”
“อย่ามาล้อเล่นนะคะ”
เธอแสร้งหัวเราะ เขินจนตัวบิดเมื่อ ผู้ชาย หล่อ รวย สูงร้อยแปดสิบกว่า กล้ามแน่น ตรงเสปคทุกอย่างบอกว่าเธอสวยโว๊ย เอาล่ะไอ้กุ๊ก แววขายออกของแกมาแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า
แต่แล้วใบหน้าของใครบางคนก็แว๊บเข้ามาในหัว พร้อมคำพูดของเขาที่ทำให้เธอถึงกลับหวาดผวา ยังสลัดใบหน้านั้นไม่พ้น
“เป็นอะไรไปอ่ะกุ๊ก หนาวเหรอ”
เก่งเห็นท่าทางแปลก ๆ ของเธอเลยถามขึ้นมาด้วยความห่วงใย
กุ๊กไก่ส่ายหน้า
“ไม่ค่ะ ไม่ได้หนาวค่ะ”
“แล้วทำไมทำท่าแบบนั้น”
“เอ่อ คือว่า”
เธอกำลังอธิบายแต่เก่งกลับถอดเสื้อสูทของเขาออกแล้วคลุมไหล่ให้เธอ
“แอร์เย็น ไม่ต้องเกรงใจพี่ กุ๊กคงหนาว”
กุ๊กไก่ยิ้มขอบคุณเขา อันที่จริงเธอก็เริ่มหนาวแล้วจากสายตาของใครบางคนในความคิดและแอร์ที่เหมือนจะเปิดแรงไปในห้างใหญ่แห่งนี้
“ขอบคุณค่ะ”
เก่งยิ้ม “ยินดีครับ”
“ไม่คิดว่าพี่เก่งจะสุภาพแบบนี้นะคะ”
“ทำไมล่ะคิดว่าพี่เป็นคนยังไงกัน”
กุ๊กไก่หัวเราะ “ก็คิดว่าเป็นคนกวน ๆ คนหนึ่ง แต่ก่อนเราสองคนยังเคยปะทะกันหลายครั้ง”
“ก็เพราะเรื่องของคนอื่นไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นเรื่องของเราก็ไม่มีอะไรที่ต้องทะเลาะกัน”
กุ๊กไก่เห็นด้วย “จริงด้วย ทะเลาะกันด้วยเรื่องของคนอื่นแท้ ๆ ตอนนั้นเพราะพี่เคนทำให้กุ๊กหัวร้อนค่ะ เลยพาลไม่ชอบคนที่อยู่รอบตัวเขาไปซะหมด”
“อื้อพี่เข้าใจ หมอนั่นมันก็เป็นแบบนั้นแหละแต่ตอนนี้ดีกับนาชามาก หลงเมียจนโงหัวไม่ขึ้น”
“กุ๊กก็ว่าแบบนั้นแหละ คอลกับนาชาทีไรต้องมีพี่เคนอยู่ข้าง ๆ ทุกทีเลย”
สองคนเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ กระทั่งกุ๊กไก่เจอร้านอาหารเกาหลีที่เธอชอบ
“ร้านนี้ได้ป่ะคะ กุ๊กอยากกินอาหารเกาหลี”
“เอาสิ พี่กินอะไรก็ได้ทุกอย่างเลย อาหารเกาหลี่พี่ก็ชอบแต่ก่อนก็เคยไปประจำสาขาเกาหลีด้วย”
กุ๊กไก่อ้าปากค้าง
“โอ้โหธุรกิจของพวกพี่นี่มันเยอะจริง ๆ เลยนะคะ มีสาขาแทบจะทั่วโลกเลย”
“เพราะแบบนี้นาชาถึงต้องย้ายประเทศบ่อย ๆ ไง สงสารเธอเหมือนกัน ว่าแต่กุ๊กไก่เถอะ ถ้าต้องย้ายประเทศบ่อย ๆ แบบนี้จะทำยังไงล่ะ ไหวมั๊ย”
กุ๊กไก่กำลังจะนั่ง เก่งรีบมาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอ กุ๊กไก่ยิ้ม ผู้ชายคนนี้เป็นสุภาพบุรุษชมัด คนสองคนที่เดินเข้ามาในร้านต่างดึงดูดความสนใจของคนได้เป็นจำนวนมาก เหมือนคู่ดาราคู่หนึ่งที่สวยหล่อเหมาะสมกันเป็นอย่างมาก
หลังจากนั่งแล้วพนักงานเอาเมนูมาให้ กุ๊กไก่กำลังเลือกอาหารเก่งก็ถามขึ้นมาอีก
“ว่ายังไงล่ะ ถ้าเป็นกุ๊กไก่ต้องย้ายประเทศบ่อย ๆ แบบนั้นจะไหวหรือเปล่า”
กุ๊กไก่ยิ้มอวดฟันสวย
“ก็ต้องดูว่าย้ายไปกับใครค่ะ ถ้าเป็นคนที่ชอบต่อให้ต้องย้ายกี่ประเทศก็ไหวค่ะ”
เก่งยิ้ม ถามทีเล่นทีจริง
“แล้วพี่ล่ะ พอจะไปกับพี่ได้หรือเปล่า”
กุ๊กไก่เงยหน้ามองเขา ในใจคิดว่า ผู้ชายคนนี้มาถึงก็รุกแรงเลยจนเธอตกใจ ในใจอยากจะไลน์ไปเม้ากับนาชาและลูกเกดใจแทบขาด เธอเองก็ไม่ใช่ไม่รู้สึก แต่ในตอนนี้กลับมีใบหน้าของอชิเลยอยู่เต็มไปหมด
ไม่นะเธอจะรู้สึกกับอชิไม่ได้ ออกไป ไอ้เวรเอ๊ย จะตามมารังควานฉันทำไม อชิ ออกไปนะ
กุ๊กไก่ทำท่าเหมือนจะไล่ยุง เก่งมองไปรอบ ๆ
“ทำไมล่ะ มีแมลงเหรอ”
“เอ้อ เปล่าค่ะ แค่ตกใจน่ะค่ะ พี่คงพูดเล่น”
เก่งยิ้ม
“ถ้าคิดว่าพูดเล่นแล้วสบายใจก็คิดไปก่อน วันหลังพี่ค่อยถามใหม่วันนี้เราเพิ่งเจอกันหลังจากไม่ได้เจอมานานพี่อาจจะรุกไป แต่เข้าใจพี่นะ พี่แก่แล้วเวลาพี่ก็น้อยมาก ถ้ากุ๊กไม่มีใคร”
ว่าแล้วเขาก็หัวเราะเบา ๆ กุ๊กไก่สะอึกเล็กน้อย จะว่าไม่มีใครก็ไม่ถูก เธอจึงแสร้งเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร
เพราะสายตาของเขาที่แม้ไม่ได้จ้องเธอตรง ๆ แต่ก็แอบมองมาบ่อยครั้งทำให้เธอเขินมากจนนั่งไม่ติดแล้ว เพราะเก่งเป็นคนตาสวยมาก เวลาที่มองเธอในตอนนี้ก็เปิดเผยยังหยาดเยิ้มจนเธออาย
เขาไม่ได้ปิดบังความรู้สึกเลยสักนิด แต่เธอยังมีเรื่องในใจ หากเขารู้ว่าเธอแต่งงานแล้ว และยังแต่งปลอม ๆ เพื่อหวังเงินเขาจะคิดยังไงนะ และแล้วเธอก็ไม่ต้องบอกเขา เมื่อเก่งเห็นแหวนแต่งงานที่นิ้วมือซ้ายของเธอ
เขาชงักไปเล็กน้อย และถามเธอเบา ๆ
“กุ๊กไก่ แหวนนั่นมีความหมายพิเศษหรือเปล่า”
กุ๊กไก่มองแหวนแต่งงาน เธอไม่ได้ทำท่าตกใจเพราะมันเป็นเรื่องโกหก แต่เธอต้องอธิบายให้เขารู้ เธอเองก็ไม่อยากตัดทางของตัวเอง และเพื่อจะพิสูจน์ว่าคนที่กำลังจะจีบเธออย่างเปิดเผยนี้คิดยังไงกันแน่
“คือว่า มันไม่มีความหมายค่ะ”
กุ๊กไก่ตอบ เก่งเม้มปากใจเต้นแรงและห่อเหี่ยวขึ้นมา เธอเพิ่งเลิกกับแฟนไม่ใช่เหรอ อย่าบอกนะว่ากลับมาคืนดีกันอีกแล้ว กุ๊กไก่ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นเพราะเธอบอกว่าออกมาจากคอนโดนั่นแล้วนี่นา
“เล่าให้พี่ฟังได้หรือเปล่า”
เขาถามตรง ๆ กุ๊กไก่จึงตัดสินใจบอกเขา
“เรื่องนี้ขอร้องว่าอย่าบอกนาชาหรือพี่เคนนะคะ คือมันเป็นเรื่องที่ออกจะแปลกอยู่น่ะค่ะ แต่ว่ามันคงจะเป็นแค่ชั่วคราว ไม่เกินหนึ่งปีกุ๊กไก่ก็จะเป็นอิสระแล้วค่ะ”
และแล้วเธอก็เริ่มเล่าให้เก่งฟังอย่างใจเย็น แต่เธอไม่ได้บอกว่าทำไมต้องแต่งงานเพียงแต่บอกเขาว่าต้องแต่งด้วยเหตุผลที่ไม่อาจบอกใครได้ และหลังจากนั้นจะหย่าขาดจากเพื่อนคนนั้น
เก่งยิ้มเศร้า ๆ ในแววตาของกุ๊กไก่ถึงแม้ว่าการแต่งงานนี้จะมีเงื่อนไขก็ตาม แต่เวลาที่เธอพูดถึงผู้ชายคนนั้นที่เป็นสามีแววตากลับกระตือรือร้นและเต็มไปด้วยความรักใคร่
ท่าทางว่าการแต่งงานครั้งนี้จะมีปัญหาจริง ๆ เสียแล้ว
อะไรกันวะไอ้เก่ง เรื่องของเขายังไม่ได้เริ่มเลยต้องจบลงแล้วเหรอวะ เฮ้ย จะสู้หรือถอยดีนะ
