บ้านของเก่งอยู่แถวคลองสี่ปทุมธานีขับรถออกมาจากตัวกรุงเทพไม่ไกลนักก็ถึงแล้ว ชายหนุ่มยิ้มแย้มชวนเธอคุยไปตลอดทางเพื่อไม่ให้กุ๊กไก่เบื่อ
“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์ยอมมาพี่ไม่คิดว่ากุ๊กจะใจดีขนาดนี้”
“ก็อยากจะทำอะไรให้พี่เก่งบ้างค่ะ”
“ไม่ต้องห่วงนะ พี่บอกว่ากุ๊กไก่เป็นเพื่อน ถ้าพี่พูดอะไรมากเกินไปตอนอยู่ที่บ้านก็อย่าถือสาพี่แล้วกัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่คิดจะโกหกแม่พี่ไม่ใช่เหรอคะ กุ๊กไม่อยากทำเรื่องพวกนี้หลอกคนแก่แล้วค่ะ”
เก่งส่ายหน้าท่าทางนั้นดูสบาย ๆ เป็นอย่างยิ่ง เหมือนว่าการกลับมาบ้านของเขาครั้งนี้ทำให้เขามีความสุขมาก
“ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ไม่บ้าขนาดนั้น เพียงแต่ทำให้แม่พอจะคลายใจไปได้หน่อยว่าอย่างน้อยพี่ก็มีคนที่สนใจบ้าง”
กุ๊กไก่ก้มหน้าเธอกลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองไปแล้ว ยังจิกเล็บของตัวเองเล่น
“กุ๊กเองก็ไม่มีอะไรดีพอให้พี่สนใจ”
“คิดมากน่า”
เขากลับพูดแบบสบาย ๆ ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นและสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันเล็กนิดเดียว บรรยากาศในรถเริ่มไม่สนุกกุ๊กไก่จึงชวนเขาคุยเรื่องอื่น
“พี่เก่งกลับบ้านบ่อยแค่ไหนคะ กุ๊กเห็นติดกับพี่เคนตลอด”
“ก็ไม่บ่อยหรอก แต่ถ้ามาเมืองไทยก็ต้องแวะมาค้างที่บ้านแม่สักสองสามวันทุกครั้งที่บ้านของพี่คนเยอะพี่มีพี่สาวสองคนพี่เป็นคนเล็ก สองคนแต่งงานแล้วก็อยู่ในบริเวณบ้านของแม่ท่านเลยไม่เหงา ยังมีหลาน ๆ อีกหกคนทั้งชายหญิงบ้านพี่เองก็ครึกครื้น อ้อยังไม่หมดป้าของพี่สามีเขาเสียไปแล้วสุดท้ายก็เลยมาอยู่กับแม่ สองคนพี่น้องติดกันแจแม่เลยไม่เหงา”
“บ้านพี่น่าสนุกนะคะ มิน่าพี่เก่งเป็นคนแบบนี้สนุกสนานและยิ้มเก่ง”
เก่งหัวเราะสดใส เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีอยู่ในกลุ่มของเควิลและลูเซียโน่แทบจะเรียกว่าไม่ด้อยเลยแม้แต่นิดเดียว ต่างคนต่างมีความหล่อและเสน่ห์ไปคนละแบบ
“จริงเหรอ พี่ไม่ยักกะรู้ตัว”
“จริงค่ะ อยู่กับพี่แล้วสบายใจถึงตอนแรก ๆ เราสองคนจะค่อนข้างที่จะพูดคุยกันไม่ค่อยดีก็เถอะ”
เก่งหัวเราะ
“ก็ตอนนั้นกุ๊กหวงเพื่อนไม่ใช่เหรอ พี่ก็เลยชอบแหย่เล่นมาเจออีกครั้งโตขึ้นเยอะเลยนะ ไม่น่าเชื่อเลย”
เธอไม่ตอบเขาเพราะรู้ว่าที่ตัวเองโตขึ้นเพราะถูกบีบบังคับโดยสถาณการณ์จนทำให้เธอต้องลุกมาปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเอง
วันนี้รถไม่ติดมากแต่ยังใช้เวลาชั่วโมงกว่าจึงถึงบ้านของเก่ง กุ๊กไก่ตาค้างไม่คิดว่าบ้านของเขาจะใหญ่โตเหมือนวังขนาดนี้ เรียกว่าทุกอย่างมีครบอยู่ในนี้ ทั้งสนามเด็กเล่นเด็กขนาดใหญ่ ทั้งสระว่ายน้ำ ยังมีบ้านที่เป็นอยู่ข้างบ้านใหญ่อีกสองหลัง
กุ๊กไก่เพิ่งรู้ว่าที่จริงบ้านของเก่งทำธุรกิจนำเข้าและส่งออกสินค้า เขายังมีเรือสินค้าเป็นของตัวเองแต่เก่งไม่ชอบจึงไม่สานต่อปล่อยให้พี่สาวทั้งสองและพี่เขยมาดูแลกิจการส่วนตัวเองชอบธุรกิจที่ท้าทายความสามารถและยังชอบศิลปะอย่างธุรกิจค้าของเก่าและการเงินมากกว่า
“พี่ไม่ชอบน่ะ มันซ้ำซากไม่น่าตื่นเต้นปล่อยให้พวกผู้หญิงบริหารไปส่วนพี่เองก็มีหุ้นกินนิดหน่อยพอเลี้ยงต้วเอง”
“อ้อ ค่ะ”
กุ๊กไก่ยังอึ้งอยู่เมื่อคนที่บ้านของเก่งต่างกรูกันเข้ามารับเธอและเก่งพร้อมกัน เก่งแนะนำพ่อและแม่ของเขารวมทั้งพี่ก้อยและพี่กิ่งพี่สาวของเก่งที่อายุห่างกันคนละสองปีให้กุ๊กไก่รู้จัก
คุณแม่และคุณพ่อของเก่งยังแข็งแรงพวกท่านอายุเจ็ดสิบกว่าปีแล้ว แต่เหมือนคนอายุห้าสิบกว่าปีเท่านั้นเอง ทุกคนต้อนรับกุ๊กไก่ด้วยรอยยิ้ม หลาน ๆ ของเก่งก็น่ารักมากแม้จะซนแต่ทำให้เธอลืมความทุกข์ของเธอได้อย่างรวดเร็ว
“มาเร็วหนูกุ๊กไก่มาช่วยพี่ย่างบาบีคิวหน่อย”
พี่กิ่งดึงแขนกุ๊กไก่ไปที่หน้าเตาย่างขนาดใหญ่ ญาติของเก่งทยอยมาจนกุ๊กไก่ตาลาย ยังมีวงดนตรีมาสร้างบรรยากาศอีก
“วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานคุณพ่อคุณแม่น่ะ เราเลยจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ให้”
งานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่พี่กิ่งบอกกลับมีคนเกือบห้าสิบคนได้แต่ละคนแม้จะแต่งตัวไม่ได้ทางการมากแต่ก็กึ่งทางการจึงไม่เรียกว่าเป็นงานเล็ก ๆ แล้ว
“อ้อค่ะกุ๊กไม่มีของขวัญเลย”
พี่กิ่งโบกมือ
“ไม่ต้อง เชิญมาทานข้าวพูดคุยกันคุณพ่อคุณแม่ชอบแบ่งปันความสุขน่ะ ไม่รับของขวัญจากใครกระทั่งวันเกิดก็ยังไม่รับ ว่าง ๆ กุ๊กมาที่นี่บ่อย ๆ นะ ต่อให้เก่งมันกลับเมืองนอกไปแล้วก็ให้มาเลย พี่เชิญเอง”
“ขอบคุณพี่กิ่งนะคะ”
“ไม่เป็นไร กุ๊กเป็นผู้หญิงคนแรกที่เก่งมันพามาที่บ้าน ถึงจะบอกว่าแค่เพื่อนพี่เห็นหน้าน้องชายพี่แล้วมันไม่ได้คิดกับกุ๊กแค่เพื่อนแน่ ๆ แน่ะ เดินมาแล้วเห็นปะ”
กุ๊กไก่หน้าแดง เธออึกอักเล็กน้อยแต่พี่กิ่งก็ทำให้เธอรู้สึกสบาย มีคนแวะเวียนมาเทคแคร์ดูแลเธอตลอดไม่มีใครถามเธอว่าเป็นลูกใคร ไม่มีใครสนใจฐานะของเธอ ไม่เหมือนในละครที่เธอหวาดกลัวแม้แต่น้อย
“คุยอะไรกันอยู่เหรอสาว ๆ”
เก่งเดินมาแล้วดึงคีมคีบจากมือกุ๊กไก่ไปพลิกซี่โครงยักษ์บนเตาแทนเธอ
“คุยไปเรื่อยน่ะ พี่คิดว่ากุ๊กไก่เขายังไม่ได้รักแก ยากหน่อยนะเก่งอายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว เอาชนะน้องกุ๊กให้ได้ล่ะพี่ชอบคนนี้แหละ คุยสนุกไม่ถือตัวและไม่วางมาดจบปิ๊ง”
กุ๊กไก่หน้าเหวอที่จู่ ๆ พี่กิ่งก็ชมเธอขนาดนั้น
“กุ๊กไม่ดีขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ เราเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ”
พี่ก้อยพี่สาวคนโตของเก่งเดินมาพร้อมกับอุ้มลูกชายคนเล็กที่อ้ามือให้น้าเก่งอุ้ม น้าเก่งอุ้มมาตลอดทาง
“น้องกวีน่ะติดน้าเก่ง เพราะตามใจมากไป”
พี่ก้อยบ่นเบา ๆ
“พี่เก่งอุ้มหลานเถอะค่ะ กุ๊กจะย่างเอง”
กุ๊กไก่แย่งคีมย่างในมือเก่งคืนมา เก่งอ้าแขนอุ้มกวีเด็กผู้ชายแก้มป่องอายุสี่ขวบใบหน้ามีแววเหล่อเหมือนน้าเก่งอย่างอ่อนโยน กวีซบหน้าลงบนอกของชายหนุ่มทั้งยังแอบมองกุ๊กไก่อยู่หลายครั้ง
“แน๊ะ ชอบคนสวยด้วยนะเรา ไม่ได้นะคะนี้ของน้าถ้ากวีชอบน้าต้องแย่แน่ ๆ เลย”
เก่งพูดขำ ๆ ที่เห็นท่าทางเขินอายของหลานที่เอาแต่แอบมองกุ๊กไก่แล้วม้วนตัวอยู่บนอกของเขา ทุกคนได้ยินเก่งพูดแล้วต่างก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน เด็กชายตัวน้อยทุบเข้าที่อกของเก่งแบบเขิน ๆ
“น้องกวีชอบน้ากุ๊กเหรอครับ แย่แล้วทำยังไงดีน้ากุ๊กก็ชอบน้องกวีมากเลยพากลับบ้านด้วยได้หรือเปล่าครับ”
กวียิ้มแก้มปริ เขาพยักหน้าอาย ๆ แล้วจู่ ๆ ก็อ้าแขนออกขอให้กุ๊กไก่อุ้ม
“อยากให้น้ากุ๊กอุ้มเหรอครับ”
กุ๊กไก่ชี้ตัวเอง เด็กน้อยยิ้มอย่างกล้าหาญแววตาเป็นประกายจนทุกคนอดหัวเราะด้วยความเอ็นดู
พี่ก้อยแม่ของกวีจึงพูดขึ้น
“ตายล่ะลูกฉัน โอ๊ยอ้อนสาวเก่งกว่าน้าเก่งมันอีกแฮะ แกได้แห้วแน่เก่งเอ๊ยมีกวีเป็นคู่แข่ง”
กุ๊กไก่ทำท่าจะอุ้มกวีด้วยความเต็มใจ แต่เก่งไม่ยอม
“อย่าให้น้ากุ๊กลำบากเลยนะครับกวี อยู่กับน้าเก่งนี่แหละนะน้ากุ๊กเพิ่งผ่าตัดไส้ติ่งมาเดี๋ยวแผลจะปริ”
“จริงเหรอคะน้องกุ๊ก”
พี่ก้อยและพี่กิ่งแทบจะพูดขึ้นพร้อมกัน กุ๊กไก่พยักหน้าในขณะที่เด็กน้อยกวีทำท่าไม่เข้าใจ
“ไส้ติ่งคือไรครับ”
หลังจากนั้นเก่งจึงได้ทำตัวเป็นคุณครูอธิบายให้กวีฟังอย่างช้า ๆ กุ๊กไก่มองเขาทั้งอมยิ้ม เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเก่งในมุมอ่อนโยนแบบนี้ ท่าทางเขารักเด็กมาก ไม่น่าล่ะนาชาและลูกเกดจึงมักจะบอกว่าลูก ๆ ของพวกเธอติดอาเก่งของเขายังกะตังเม
หลังพูดคุยกันสักพักเก่งก็ดึงแขนกุ๊กไก่พร้อมทั้งสั่งให้คนรับใช้ถือจัดโต๊ะเล็กมุมหนึ่งให้เขาที่ไม่มีญาติพี่น้องมากวนใจ กุ๊กไก่เองก็เหนื่อยญาติของเก่งเยอะจนเธอตกใจแต่ละคนต่างพูดเก่งจนเธอต้องพูดด้วยไม่หยุด กระทั่งมีพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของเก่งยังแซว
“ต๊ายตาเก่ง น้องก็เข้าใจหาแฟนนะชื่อ ก ไก่ด้วยสิ นี่มันอะไร แฟนชื่อกุ๊กไก่ ตัวเองชื่อเก่ง พี่สาวชื่อก้อย และกิ่ง โอ๊ยน่ารักนะอะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น”
ถึงกุ๊กไก่จะพยายามบอกว่าเธอไม่ใช่แฟนเก่ง แต่คนทั้งงานต่างก็เข้าใจกันไปแบบนั้นแล้วและไม่มีใครสักคนที่พูดถึงเรื่องของเธอแม้ว่ามันจะดังมากก็ตามเถอะ
เธอตามเขาไปนั่งที่ริมสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ฟังเพลงจากเปียโนช้า ๆ ที่เป็นเพลงฮิตคุ้นหูและยังมีเสียงหัวเราะพูดคุยของคนในบ้านเก่งดังขึ้นเป็นระยะ หลาน ๆ ของเก่งวิ่งมาหากุ๊กไก่และเก่งหลายครั้งแต่ละคนวิ่งมามองหน้ากุ๊กไก่แล้วอายม้วนวิ่งกลับไปอยู่หลายเที่ยว สุดท้ายแล้วคงเหนื่อยจนวิ่งไม่ไหว หรือไม่คงสนใจอย่างอื่นแทน
“กุ๊กฮอตมากเลยรู้หรือเปล่า เด็ก ๆ และพี่กิ่งพี่ก้อยรวมทั้งแม่กับพ่อชอบกุ๊กมาก”
“ครอบครัวของพี่เก่งไม่มีใครถามกุ๊กสักคนเลยนะคะ ว่าเป็นใครทำงานอะไรดูเหมือนพวกเขาจะไม่สนใจเลย”
“ไม่มีใครสนใจหรอก ทุกคนแค่คิดว่าพี่ชอบก็พอแล้ว พวกเราเป็นพี่น้องที่รักกันมากไม่ก้าวก่ายเรื่องของกันและกันขอแค่เราชอบทุกคนก็พร้อมจะสนับสนุน”
“พี่เก่งคะ”
“ไม่ต้องกังวลใจและหนักใจไปนะ พี่บอกทุกคนว่าพี่กำลังตามจีบกุ๊กอยู่ตอนนี้เป็นแค่เพื่อน ทุกคนเขาก็โอเคแต่ที่แน่ ๆ ในครอบครัวของพี่ต่างชอบกุ๊กกันทุกคนค่ะ บอกกุ๊กยิ้มเก่งน่ารักนิสัยดีไม่เรื่องมาก จริง ๆ แล้วพวกเขาก็ขอแค่นี้แหละ”
กุ๊กไก่คิดว่า ด้วยสังคมของเก่งคงเจอประเภทคุณหนูเอาแต่ใจและเรื่องมากมาเยอะ พี่ ๆ ของเก่งจึงกลัวว่าเขาจะได้คนแบบนั้นมาเป็นแฟน เลยโล่งใจที่เธอไม่ใช่คนแบบนั้น
“ขอบคุณค่ะ กลัวแต่จะทำให้พี่เก่งขายหน้า”
“ไม่เลยกุ๊กทำให้คุณแม่คุณพ่อและพี่สาวของพี่ยิ้มได้ แค่นี้พี่ก็รู้สึกขอบคุณกุ๊กเช่นกันค่ะ เราต่างคนต่างได้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยกุ๊กก็ได้กินซี่โครงหมูย่างสูตรพิเศษของบ้านพี่ที่หาทานที่ไหนไม่ได้”
“จริงด้วยค่ะ ทั้งหอมทั้งน่ากินคิดไม่ถึงว่าเป็นสูตรเฉพาะ”
“เอ๊าลองกินดู มาพี่ช่วยหั่นแต่อย่ากินเยอะนะระบบย่อยหลังผ่าตัดยังไม่ปกติ ทานได้นิดหน่อยค่อยทานอย่างอื่นด้วย”
เก่งหั่นซี่โครงหมูที่ช่วยกันย่างเมื่อสักครู่ให้เธอ ยังรินไวน์เย็นฉ่ำให้เธออีกด้วย กุ๊กไก่ขอบคุณเขาคืนนี้เขาเอาใจใส่เธอมากจนเธอสัมผัสได้ถึงความห่วงใย
“ขอบคุณค่ะ”
“ไวน์อย่ากินมากนะ ถึงแผลจะหายแล้วแต่ข้างในอาจจะยังมีแผลอยู่จิบนิด ๆ พอกรึ่ม ๆ ก็พอ”
เขาห้ามเธอก่อนเพราะรู้ว่าไวน์คือของโปรดกุ๊กไก่
“รู้น่า ตกลงพี่จะเป็นเพื่อน เป็นพี่ หรือเป็นพ่อคะ”
เก่งจ้องเธอดวงตาไหวระริก ภายใต้แสงไฟอ่อน ๆ ที่สาดกระทบใบหน้าด้านข้างทำให้เขายิ่งดูหล่อเหลาชวนให้ใจระทวย ร่างสูงโน้มลงมาหาเธอกระทั่งเธอได้กลิ่นไวน์หอม ๆ จากปากของเขา
“เป็นทุกอย่างที่กุ๊กอยากให้เป็นพี่ยอมทั้งนั้น”
กุ๊กไก่สำลัก เธอไม่คิดว่าเขาจะโรแมนติกขนาดนี้ คำพูดของเก่งจะเรียกว่าหวานมากได้หรือเปล่า
“ก็เป็นเพื่อน เป็นพี่ค่ะ แค่เท่านี้”
เก่งทำหน้างอนพร้อมกับพูดเบา ๆ
“คนใจร้าย”
“พี่เก่งก็รู้นี่คะ”
เก่งยิ้มหล่อเหลา
“ใช่รู้ แต่ทำไงได้คนใจร้ายคนนี้น่ารักชะมัดพี่เลยโกรธไม่ลง”
กุ๊กไก่ยิ้มขบขัน
“เลี่ยนชะมัด พี่เก่งนิเลิกพูดเถอะค่ะขนลุกมุกเสี่ยว ๆ พวกนี้น่ะ”
เก่งส่ายหน้า
“ว๊า แย่จริงถูกจับได้แล้วทำไงดี”
และแล้วเสียงหัวเราะของคนสองคนก็ดังขึ้นพร้อมกัน
“ครอบครัวพี่เก่งอบอุ่นดีจังเลยนะคะ ผิดกับกุ๊กที่เป็นเด็กกำพร้าแม่ตายตั้งแต่เด็กญาติพี่น้องก็ไม่มีใครแล้ว”
เก่งยิ้ม
“ก็เพราะพี่พร้อมไง พี่ถึงอยากให้กุ๊กมาเป็นครอบครัวของพี่ แต่กุ๊กไม่ต้องรีบนะคะถ้าพร้อมก็บอกได้เสมอยินดีต้อนรับทุกเมื่อ”
หัวใจของกุ๊กไก่พลันหนักอึ้งในพริบตา เธออยากจะรับความปรารถนาดีของเขาแต่ในตอนนี้เธอทำไม่ได้จริง ๆ และแล้วเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น กุ๊กไก่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ามือของเธอสั่นอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่เก่งเองก็สามารถเดาได้ทันทีว่าเป็นใครที่โทรมา
เสียงโทรศัพท์ดังต่อเนื่อง กุ๊กไก่กลับนิ่งมองอย่างนั้นด้วยความสับสนกระทั่งเก่งพูดขึ้น
“อชิเหรอ รับเถอะกุ๊กเองก็อยากเคลียร์กับเขาไม่ใช่เหรอ”
