Friends with benefits เพื่อนกันอันตราย NC25 – บทที่ 47 การจากลาที่แสนเจ็บปวด

เก่งไปส่งกุ๊กไก่ที่คอนโดของอชิตามที่เธอบอก

“วันนี้คงต้องเคลียร์กันให้จบค่ะ ถ้าเขาไม่จบกุ๊กก็จะจบเอง”

กุ๊กไก่พูดก่อนที่จะเข้าไปด้านใน เธอไม่ได้บอกให้เขารอและยังขอบคุณเขาเก่งเองก็เพียงแต่พยักหน้าไม่ได้พูดอะไรมาก ไม่ว่ายังไงเรื่องระหว่างอชิและกุ๊กไก่เก่งก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว

กุ๊กไก่ไลน์เข้ากลุ่มเพื่อนบอกว่าวันนี้จะกลับมาเอาของที่คอนโดเธอจะกลับไปพรุ่งนี้เช้า นาชาและลูกเกดรู้แค่ว่าคอนโดนี้เป็นคอนโดที่เพื่อนนางแบบของกุ๊กไก่เช่าเอาไว้แล้วไม่ได้อยู่เธอจึงมาอาศัยชั่วคราว

แต่หลังจากนี้นาชาก็ไม่ยอมให้กุ๊กไก่ไปไหนอีก เธอยกบ้านสวนให้กุ๊กไก่แม้ว่าเพื่อนสาวจะไม่ยอมรับนาชาก็ได้แต่ตะล่อมว่าไม่ได้ให้จริง เอาไว้กุ๊กไก่เก็บเงินซื้อคอนโดหรือบ้านของตัวเองได้เมื่อไหร่ก็ค่อยออกมา เพราะนาชาพูดแบบนี้กุ๊กไก่จึงยอมรับด้วยความเกรงใจ

กุ๊กไก่กดรหัสเข้าห้องก่อนจะเปิดประตูเธอสูดลมหายใจเข้าลึก ยังไงก็ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้อชิเห็นเป็นอันขาด กระทั่งกุ๊กไก่เดินเข้ามาในห้อง เธอก็เห็นว่าอชิกำลังเก็บของลงกระเป๋าของเขาสองสามอย่าง

“ว่าไง”

คำทักทายสั้น ๆ หลุดออกมาจากปากของเขา กุ๊กไก่ยิ้มแม้จะเจ็บปวดแต่เธอกลับแสร้งยิ้มอย่างร่าเริง

“อื้อก็ดี”

“ไปไหนมาล่ะ แต่งตัวสวยเลยชุดนี้ซื้อใหม่เหรอ”

“อื้อ”

คำสนทนาอะไรกันเนี่ย ทำไมมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยสักอย่าง กุ๊กไก่หัวเราะในใจที่ผ่านมาคนที่ขมขื่นคือเธอฝ่ายเดียวใช่หรือเปล่า สำหรับอชิดูจะไม่เป็นอะไรเลย

“กินอะไรมายัง”

กุ๊กไก่พยักหน้าเธอนั่งลงบนเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนมองฝ้าเพดานและฟังเสียงอชิเก็บของ

“กินแล้วดึกแล้วจะให้หิ้วท้องรอนายหรือไง”

เธอได้ยินเสียงอชิหัวเราะ

“ดีแล้ว ฉันดีใจเมื่อฉันไม่อยู่เธอก็ดูแลตัวเองได้”

“ใช่ฉันดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ แล้วนายล่ะ”

อชิรูดซิบกระเป๋าแล้ววางลงข้าง ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างกุ๊กไก่ หญิงสาวไม่ได้มองหน้าเขากลัวว่าจะร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุ แต่เธอเห็นว่าเขาใส่หมวกและใบหน้าซีดเล็กน้อยดวงตายังคล้ำลึกเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน

แต่อชิมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ถึงเขาจะนอนน้อยเพราะงานส่วนใหญ่อยู่ที่ยุโรป เวลากับที่เมืองไทยไม่ตรงกันขอบตาบวมช้ำเป็นประจำแต่เขาก็ยังสามารถคีพความหล่อเหลาเอาไว้ได้เต็มร้อยไม่หักสักคะแนน

“ฉันเหนื่อยน่ะ ยุ่งมาก”

“รู้แล้ว”

“เธอผ่าตัดเป็นไงบ้าง”

“แค่ผ่าตัดไส้ติ่งไม่สำคัญอะไรหรอก”

“อื้อ ก็ว่างั้นแหละเลขาก็รายงานตลอดแต่ช่วงนั้นฉันยุ่งจริง ๆ ขอโทษนะที่หายไปแบบนั้น”

กุ๊กไก่แทบจะน้ำตาไหลออกมา คำขอโทษของเขามันช่างง่ายดายในขณะที่ตอนนั้นเธอปวดแทบปางตายและก็เอาแต่คิดถึงเขาอยู่เพียงฝ่ายเดียว และเมื่อได้พบเขากลับเออออว่าการผ่าตัดของเธอไม่สำคัญอะไร งานของเขาต่างหากที่สำคัญที่สุด คิดแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นบ้าอยู่คนเดียวจริง ๆ

“ไม่เป็นไร เรื่องของเราใกล้จบแล้วใช่ปะ”

อชินิ่งไปและกุ๊กไก่เองก็พูดไม่ออก เธอกลัวว่าถ้าพูดต่อไปในตอนนี้เธอจะปล่อยโฮออกมาให้ขายหน้าตัวเอง อชิเองก็ดูผิดปกติเป็นอย่างมาก ปกติเขาจะช่างคุยแต่วันนี้กลับดูไม่ร่าเริงเท่าไหร่ หรือเขาจะรับรู้ว่าเธอเองก็เจ็บปวดมาก

เวลาผ่านไปราวสิบนาทีที่กุ๊กไก่และอชิต่างเงียบและฟังเสียงลมหายใจเบา ๆ ของกันและกัน กระทั่งอชิพูดขึ้นมาว่า

“ก็ใช่ ฉันเซ็นใบหย่าแล้วเธอรออีกสักสี่ห้าเดือนค่อยเซ็นได้หรือเปล่าให้เรื่องมันจบอย่างดีก่อน ส่วนเรื่องที่ดินเธอก็เซ็นเอกสารทิ้งไว้ก็พอ ทนายความของฉันจะจัดการทุกอย่าง เงินจะโอนให้เธออีกสิบล้านในวันที่เธอเซ็นใบหย่า ส่วนฉันจัดการเรื่องที่บริษัทแล้วต้องกลับต่างประเทศทันที ฉันมีธุระด่วนที่ต้องจัดการ”

กุ๊กไก่หัวเราะคล้ายสนุกเธอรู้ว่าธุระด่วนของเขาคงเป็นเรื่องลูกเมียทางนั้น การที่เขาแต่งงานกับเธออาจจะทำให้คนทางนั้นจับได้แล้วและไม่พอใจ เขาจึงต้องรีบหย่าและกลับไปเคลียร์

ในตอนนี้รู้สึกเหมือนมีเข็มเป็นพันดวงทิ่มแทงจิตใจของเธออยู่ แต่เธอกลับไม่ร้องไห้อย่างที่คิด คงเป็นเพราะว่าความเจ็บปวดนี้เธอเคยผ่านมาแล้วมันไม่มีอะไรจะเจ็บมากไปกว่าที่เคยเจออีกแล้ว

อชิเข้ามาเป็นฮีโร่ของเธอในวันที่เธอล้ม เขาช่วยประคองเธอเอาไว้ทำให้เธอหวนคิดถึงความรู้สึกวัยเด็กและตกหลุมรักเขาได้อย่างง่ายดาย ในเวลาไม่กี่เดือนเธอกลับสามารถลืมณัฐไปจนหมดสิ้น ไม่ใช่ว่าเธอใจง่าย แต่เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้คืออชิ คนที่ทำให้เธอหวั่นไหวได้เสมอ คนที่เธอไม่เคยเลยสักวันที่จะลืมว่าเธอรักเขา

รักแรกของเธอ

“นายทำให้ฉันคิดว่ากลับมาคราวนี้จะมาง้อฉันซะอีก แต่ความเป็นจริงคือตรงกันข้าม นายมาพูดเรื่องหย่าไปได้ไอ้เวรเอ๊ย ไอ้ลูกหมา ไอ้ชั่ว”

“ด่าเหอะ อยากด่าอะไรก็ด่าให้พอใจ ฉันเลวเองแหละลากเธอมาเล่นกับฉันแบบนี้ แต่ฉันก็ดีใจนะที่เป็นเธอ กุ๊กถ้าฉันไม่มีภาระที่ต่างประเทศฉันพูดจริง ๆ ว่าฉันอยากจะอยู่กับเธอที่นี่แต่ว่าสำหรับเราสองคนมันสายไปแล้วจริง ๆ”

“พล่ามบ้าอะไรของนายวะ ไอ้เลวยังกล้ามาพูดแบบนี้อีก”

กุ๊กไก่เกินจะอดทนแล้ว เธอลุกขึ้นแล้วตบที่หน้าของอชิอย่างแรง อชิไม่ได้หลบเขากลับนอนนิ่ง กุ๊กไก่ต่อยหน้าเขาอีกครั้ง และ อีกครั้ง เธอทุบตีเขาจนหน้าอชิบวมและมือของเธอเจ็บ

แต่ที่เจ็บมากกว่ามือเป็นร้อยเป็นพันเท่าก็คือใจของเธอที่ตอนนี้กำลังสาหัสแล้ว

“ถ้าไม่พอจะต่อยอีกก็ได้นะ ตีจนกว่าเธอจะพอใจ”

สุดท้ายกุ๊กไก่ก็หัวเราะออกมา

“ไม่ตีแล้วเจ็บมือ ตีคนเลว ๆ อย่างนายไปก็ไร้ประโยชน์ตีแล้วนายก็ไม่ได้เลิกเลวนี่ อีกอย่างฉันมีสิทธิ์อะไรล่ะยินดีรับเงินนายเองนี่นา”

“ขอโทษนะ ฉันพูดได้แค่นี้”

“นายอยากจะบอกอะไรฉันก่อนไปหรือเปล่า อย่างน้อยเรื่องของนายก็ควรจะบอกกันบ้าง”

กุ๊กไก่ถอนหายใจ ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากอชิดึงมือของเธอไปดู ฝ่ามือของกุ๊กไก่แดงก่ำและมือของเธอบวมเพราะตบเขา อชิค่อย ๆ ลูบด้วยความปวดใจ ทั้งที่เขาเองก็มีแผลที่ใบหน้า กุ๊กไก่ตีเขาจนกำเดาไหลแต่เขากลับไม่สนใจเลือดที่ไหลออกมาเลยแม้แต่น้อย

กุ๊กไก่ดึงมือออก

“อย่าแตะฉัน นายมันน่ารังเกียจ”

อชิยิ้มเศร้า ๆ

“ขอโทษนะกุ๊ก เรื่องที่เธออยากรู้ฉันเล่าให้ฟัง ตอนนั้นแม่ของฉันเสียฉันเองก็ตัวคนเดียวพ่อก็ทิ้งไปมีคนอื่น เธอจำได้ใช่ปะที่ฉันไปแข่งโอลิมปิคคณิตศาสตร์ที่อังกฤษ”

“อืม”

“ตอนนั้นฉันได้รู้จักคู่สามีภรรยาชาวจีนสัญชาติอังกฤษเขาเป็นศาสตราจารย์ที่มหาลัยแคมบริจ เขาชอบฉันมากพวกเราคุยกันหลายเรื่องกระทั่งกลับมาเมืองไทยก็ยังติดต่อกันจนแม่ฉันเสียเขารู้เลยทำเรื่องให้ฉันเป็นลูกบุญธรรม ย้ายสัญชาติและทุกอย่างไปโดยรัฐบาลรับรอง ฉันไปอยู่ที่นั่นหลังเรียนจบก็ต้องทำงานใช้ทุนเขาจนจบปริญญาเอกกว่าจะมีอิสระ เพราะแบบนี้ฉันจึงไม่ใช่คนไทยแล้วละทิ้งทุกอย่างในประเทศไทยทำให้ซื้อที่ดินไม่ได้ ที่ดินผืนนั้นเดิมทีเคยเป็นของคุณย่าแต่คุณปู่กลับหลอกคุณย่าให้ขายและถลุงเงินจนหมด ฉันอยากได้ที่คืนมาก็เลยต้องมาอาศัยเธอ”

“นายไม่คิดว่าฉันจะขายเหรอ”

“บอกแล้วว่าเธอไม่มีความสามารถพอ”

“ถุ้ย ไอ้เลวสุดท้ายก็หาว่าฉันโง่”

อชิยิ้มอ่อนโยน

“ไม่ใช่โง่ แต่เป็นคนดีมาก ๆ เธอเป็นคนอ่อนโยนและใจดีเธอเป็นคนซื่อสัตย์ กุ๊กไก่ของฉันเป็นคนแบบนี้ไม่มีทางทำเรื่องร้าย ๆ ได้หรอก”

อชิยกมือลูบหัวของกุ๊กไก่เบา ๆ ทั้งอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง คราวนี้กุ๊กไก่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้แล้ว

“ไอ้เลว บอกว่าฉันดีแต่กลับทิ้งฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันมันดีตรงไหนวะ ผู้ชายคนแรกก็เทฉันไปแต่งงานกับคนที่ครอบครัวเขาต้องการ ส่วนนายก็ปฏิเสธฉันถึงสองครั้งสองคราว ไอ้ชั่วตอนนี้ยังมาพูดดีอีก”

อชิยิ้ม เขาเอียงคอมองเธอและเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาให้อย่างเบามือ

“กุ๊กเธอเป็นคนที่สวยที่สุดและดีที่สุดในสายตาของฉันเสมอ แต่จังหวะเวลาของเรามันไม่ถูกต้องทั้ง ๆ ที่ฉันพยายามแล้ว ฉันขอโทษ”

กุ๊กไก่ปัดมือของอชิออก

“นายมีเมียมีลูกแล้วใช่ปะละ”

เขายิ้ม

“ถ้าเธอจะเข้าใจว่าแบบนั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด”

อชิลุกขึ้นแล้ว เขาหันหลังให้เธอขยับหมวกให้เข้าที่แล้วหยิบกระเป๋า กุ๊กไก่หยัดตัวลุกขึ้นมองแผ่นหลังกว้างของเขาทั้งกลั้นสะอื้น อชิไม่ได้หันมามองเธอแล้วแต่กลับพูดสั้น ๆ

“กุ๊ก กอดได้มั๊ยครั้งสุดท้าย ขอกอดได้มั๊ย”

กุ๊กไก่กำมือแน่น เขาจะไปแล้วยังต้องการอะไรจากเธออีก เธอต้องไม่ใจอ่อนเป็นอันขาด

“ไม่นายไปเถอะ จะกอดเพื่ออะไรถึงจะกอดกี่ครั้งนายก็จะไปอยู่ดี ส่วนฉันก็ทำหน้าที่แล้วได้เงินแล้วฉันมีความสุขมากและรังเกียจนายที่สุด”

อชิยิ้มขื่นขม

“อื้อ ขอโทษนะดูแลตัวเองด้วย คอนโดนี้จะมีคนมาอยู่ต่อเธออยู่เก็บของได้อีกสองสามวันเงินฉันให้ไปสิบล้านเธอสามารถซื้อคอนโดใหม่ได้เลย ค่าคอนโดเท่าไหร่ฉันจ่ายให้เดี๋ยวเลขาจะติดต่อมา”

กุ๊กไก่ช๊อกและอึ้ง นี่เขากำลังไล่เธออีกแล้ว

“ไม่ต้อง ฉันจะไปคืนนี้เลยแค่มาเก็บของและมาคุยกับนาย ลาก่อนอชิหวังว่าจะไม่โผล่เข้ามาในชีวิตของฉันอีก”

“อื้ม เอาที่เธอสบายใจแต่ถ้าอยากให้ช่วยให้บอกเลยนะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”

“ไอ้ชั่วเอ๊ย รู้ว่าฉันคิดยังไงกับนายใช่ปะ เสือกมาพูดเรื่องเพื่อนอีกทำไม ไปเลยนะจะไปก็รีบไปเลยกลับไปหาลูกหาเมียนายเลย ไม่ส่ง”

อชิหันมามองเธอสายตาของเขาเศร้ามาก เศร้ากระทั่งกุ๊กไก่สามารถเห็นน้ำใสที่คลอเบ้าตาของเขาอยู่ แต่กุ๊กไก่กลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนคุกเข่าอ้อนวอนเขาอย่างไร้ศักดิ์ศรีจึงได้แต่เบือนหน้าหนีไม่ต้องการเห็นหน้าของเขาอีก

“ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ รักษาตัวเองให้ดี ๆ ต่อจากนี้ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะกุ๊กไก่ ฉันรู้ว่าคุณเก่งชอบเธอเขาเป็นคนดีฉันเองก็สนับสนุน”

“ถุ้ย จะไปไหนก็ไปไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันอีก”

“อื้ม ฉันไม่อยากพูดว่าขอโทษอีก แต่ลาก่อนนะกุ๊ก ลาก่อน”

น้ำเสียงนี้ทั้งเศร้าและเหมือนเขาจะสะอื้นเล็กน้อย กุ๊กไก่ได้ยินและคิดว่าอชิกำลังร้องไห้ แต่เธอเองก็ไม่ไหวแล้ว เธอไม่สามารถเห็นหน้าเขาได้อีกต่อไป

ใจของเธอมันอ่อนระทวยและยกโทษให้เขาตั้งแต่อยู่หน้าประตูแล้ว เพียงแต่เขาง้อเธอสักนิดเธอก็ยินดียกโทษ แต่ความจริงแล้วเขาเลือกลูกเมียของเขาไม่ใช่เธอ

ไม่มีใครสักคนที่เลือกเธอ ไม่ว่าจะเป็นณัฐ เป็นอชิ ทุกคนต่างเห็นเธอเป็นตัวสำรอง มันช่างน่าสมเพชจริง ๆ มันช่างเจ็บปวดจริง ๆ ต่อไปเธอจะกล้าเปิดประตูรับใครได้อีกกัน

กุ๊กไก่ใจแข็งไม่ได้มองอชิอีกจนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูดังคลิ๊ก กุ๊กไก่มองไปรอบ ๆ ห้อง ราวกับว่าไม่เคยมีอชิอยู่ในห้องนี้เสื้อผ้าของเขาทุกอย่างถูกเก็บไปจนเรียบร้อย เขาคงให้คนมาจัดการก่อนที่เธอจะมาถึง เขาเตรียมตัวที่จะไปจริง ๆ ในขณะที่เธอยังมีใจคิดว่าอชิกำลังจะกลับมาง้อเธอ

กุ๊กไก่ปากน้ำตา แล้วเริ่มต้นเก็บของห้องนี้ที่ไม่มีอชิอยู่มันช่างวังเวงจนคล้ายเป็นโรงศพ กุ๊กไก่กวาดเครื่องสำอางค์และเสื้อผ้าลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ โชคดีที่เธอขนบางส่วนไปตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ของที่อยู่ที่นี่จึงไม่มากนักยัดเข้าไปในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ใบเดียวก็หมด

ตีหนึ่งคืนนี้กุ๊กไก่ลากกระเป๋าลงมาจากคอนโด ทั้งสะอื้นเบา ๆ รปภ.เห็นเธอก็คิดมาช่วยแต่กุ๊กไก่ปฏิเสธ เธอเคว้งคว้างจนยืนอยู่หน้าคอนโดเหมือนคนไร้สติ รภป.เป็นห่วงเธอจึงเดินมาถาม

“คุณผู้หญิงจะให้เรียกแท็กซี่ให้หรือเปล่าครับ”

กุ๊กไก่พยักหน้า

“ขอบคุณค่ะ”

แต่ก่อนที่รปภ.จะวอร์บอกคนที่อยู่ประตูหน้าเรียกแท็กซี่ให้ ใครคนหนึ่งก็พูดขึ้น

“ไม่ต้องแล้วครับ เธอจะไปกับผม”

กุ๊กไก่เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงนุ่มทุ้มนั้น ปากของเธอสั่นระริก

“พี่เก่ง”