อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะสำหรับผู้ป่วยเย็นชืดแล้วเก่งยังไม่ขยับตัวเพราะกลัวว่ากุ๊กไก่จะตื่น ในขณะที่กุ๊กไก่เองก็นอนหลับยาวอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของใครบางคนแล้วทำให้เธอเหมือนตกอยู่ในความฝัน ฝันที่แสนหวาน
กุ๊กไก่ฝันว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ริมทะเลและมีผู้ชายคนหนึ่งกอดเธออยู่ สัมผัสนั้นช่างอบอุ่นและน้ำเสียงนุ่ม ๆ ของเขากำลังพูดบางอย่างกับเธอ ในฝันเธอฟังเขาไม่ถนัดนักแต่กลับรู้ว่าคำพูดนั้นแสนอ่อนโยนเหลือเกิน เธอมีความสุขมากหัวใจของเธอพองโตและเหมือนว่าโลกทั้งใบนั้นกำลังเป็นสีชมพู
กุ๊กไก่ค่อย ๆ เงยหน้ามองเขาช้า ๆ และคนที่กำลังกอดเธออยู่ก็กำลังก้มลงมาเหมือนกัน แสงสว่างบางอย่างส่องกระทบตาทำให้เธอมองเห็นเขาไม่ถนัดนัก จนกระทั่งแสงนั้นค่อย ๆ หายไป สุดท้ายแล้วเธอก็ได้เห็นผู้ชายคนนี้ ผู้ชายในฝันของเธอ
เขาช่างดูคุ้นตาเป็นอย่างมาก เขาคือใครกัน รอยยิ้มนี้ก็ช่างแสนหวานจนเธอแทบจะสำลักความสุข
พี่เก่ง
กุ๊กไก่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนในฝันชัดเจน เธอกะพริบตาถี่ ๆ เมื่อกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง เธอพบว่าในตอนนี้ผู้ชายในฝันคนนั้นกำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ ทั้งยังมองเธอด้วยความอ่อนโยนเหมือนกับเรื่องราวในฝันไม่มีผิดเพี้ยน
“อรุณสวัสดิ์”
เก่งมองเธออย่างอ่อนโยน นิ้วเรียวของเขากำลังเขี่ยแก้มของเธอเล่นเบา ๆ กุ๊กไก่ยังคงมึนงง เธออยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน
“เป็นอะไรยังง่วงอยู่เหรอคะ”
“คะ”
หญิงสาวเลิกคิ้วสูง จนกระทั่งรู้สึกตัวจึงลุกพรวดพราดขึ้นมา แน่นอนว่าเพราะเธอตกใจหัวของเธอจึงเสยปลายคางของเก่งเข้าอย่างแรง
“โอ๊ย”
คนสองคนพูดขึ้นแทบจะพร้อมกัน กุ๊กไก่ได้สติรู้ตัวว่าทำคนป่วยเจ็บแม้ตัวเองก็เจ็บเช่นกันแต่เธอกลับห่วงเขามากกว่าตัวเอง
“พี่เก่งเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
เก่งโบกมือ
“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่กุ๊กเจ็บหรือเปล่ามาพี่ดูหน่อยหัวแตกหรือเปล่า”
เขาพลิกศีรษะเล็กของเธอดูแล้วใช้นิ้วถูเบา ๆ ตรงที่มันปูดขึ้นมา
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ กลัวแต่จะทำให้พี่เก่งเจ็บ”
เก่งส่ายหน้า “ไม่เจ็บจริง ๆ ค่ะ ทายาหน่อยมั๊ยคะ”
“กุ๊กก็ไม่เป็นไรค่ะ” เธอมองไปรอบ ๆ พบว่าตัวเองขึ้นมานอนบนเตียงของเขาแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และเธอเป็นคนที่ปีนขึ้นมาเหรอ น่าขายหน้าชะมัด
เก่งรู้ทันความคิดของเธอ
“พี่อุ้มกุ๊กขึ้นมาเองค่ะ เห็นฟุบหลับอยู่กลัวจะปวดคอ”
กุ๊กไก่เบิกตากว้าง
“พี่เก่งป่วยอยู่นะคะ”
ว่าแล้วเธอก็รีบใช้หลังมืออังที่หน้าผากของเขา เห็นว่ายังตัวร้อนอยู่ก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ตัวเองคิดจะมาเฝ้าคนป่วยกลับกลายเป็นภาระทำให้เขาลำบาก
“พี่ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”
“ตัวร้อนแบบนี้เดี๋ยวกุ๊กเรียกพยาบาลนะคะ”
เก่งจับมือของเธอที่กำลังจะกดกริ่งข้างเตียงเอาไว้ นัตย์ตาของเขาหวานซึ้งจนเธอรู้สึกเขินไม่ได้
“ไม่ต้องค่ะพี่กินยาแล้ว เดี๋ยวไข้ก็ลด”
“แต่ว่า”
กุ๊กไก่กำลังจะแย้งกลับถูกเขาใช้นิ้วชี้สัมผัสที่ริมฝีปากให้หยุดพูด
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่เห็นกุ๊กเป็นกังวลพี่ก็ดีใจแล้วไม่คิดว่ากุ๊กจะห่วงพี่ขนาดนี้”
มืออีกข้างของเขากำลังแทรกไปที่ด้านหลังสอดเข้าไปตรงท้ายทอยแล้วสัมผัสกับความนุ่มลื่นของเส้นผมของเธอ กุ๊กไก่ไม่ทันตั้งตัวจู่ ๆ เก่งก็บดริมฝีปากลงมา
ปากร้อนผ่าวราวกับว่ากำลังลวกริมฝีปากของเธออยู่ ด้วยความตกใจและไม่ทันระวังตัวกุ๊กไก่จึงถูกลิ้นร้อนของเขาสอดเข้ามาด้วยสัมผัสที่นุ่มนวลแต่คล้ายจะโหยหาและต้องการอยู่มาก
กุ๊กไก่ตัวแข็ง เธอตกใจมาก ที่ตกใจไม่ใช่เพราะเธอกำลังถูกรุกรานจากคนป่วย แต่เธอตกใจเพราะเธอไม่ได้รังเกียจรสสัมผัสของเขาเลยแม้แต่น้อย กระทั่งเธอถูกเขาช่วงชิมความหอมหวานอย่างบ้าคลั่ง กุ๊กไก่เองกลับเป็นฝ่ายตอบรับเขาอย่างเต็มใจ
หรือว่าเขากำลังแพร่เชื้อให้กับเธอ หัวใจของกุ๊กไก่จึงได้เต้นแรงราวกับมีกลองนับร้อยตัวอยู่ในนี้ กระทั่งเธอยินยอมและเป็นตอบสนองเขาด้วยการสอดลิ้นกลับไปราวกับว่าเธอเองก็โหยหาเขาเช่นกัน
“พี่เก่ง อื้อ พะพอเถอะค่ะ”
“พี่ป่วยหนักแล้วกุ๊กไก่ พี่ขอโทษ”
เขาพร่ำพูดคำนี้ออกมาแต่ใบหน้าร้อนผ่าวกลับไม่หยุด สองมือสอดเข้าไปใต้ข้อพับของเธอแล้วยกร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักของตัวเอง เก่งกอดเธอเอาไว้พูดคำหนึ่งที่ตัวเองไม่คิดว่าจะพูดออกมา
“พี่หนาวกุ๊กกอดพี่หน่อย”
“อื้อ พี่เก่ง”
เขาบอกให้เธอกอดเขา แต่เธอกลับถูกเขากอดเสียเอง ชายหนุ่มแนบริมฝีปากมาทั่วแก้มใสแล้วไล้มาที่ใบหู ทั้งขบเม้มทั้งขยำจนใบหน้าของกุ๊กไก่แดงก่ำ ในขณะที่หัวใจของเธอยังเต้นรัวเหมือนเด็กสาวที่ถูกชายหนุ่มที่แอบชอบจับมือ
เขาจูบเธอละเรื่อยมาจนถึงต้นคอแล้วดูดเบา ๆ กุ๊กไก่ขนลุกซู่ เธอไม่มีแรงแม้กระทั่งจะผลักเขาออก หัวใจในตอนนี้เหมือนอ่อนระทวยลงไปมาก
ที่ผ่านมาเก่งไม่เคยล่วงเกินเธอเลยกระทั่งจะจับมือเขายังไม่กล้า เขาให้เกียรติเธอเสมอ แต่วันนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาจึงรุกรานเธอแบบไม่ตั้งตัวแบบนี้
“กุ๊กพี่เตือนกุ๊กก่อนนะ ตั้งแต่วินาทีนี้พี่จะไม่ปล่อยกุ๊กไปเป็นอันขาด พี่ไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วถ้าจะหนีก็ให้หนีพี่ไปเลยตอนนี้ พี่เตือนแล้ว”
เขาจูบเธอจนเธอตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งโดนไฟลน แล้วยังข่มขู่เธออีก เกิดอะไรขึ้นกับพี่เก่งกันแน่ หรือว่าสมองของเขาได้รับความกระทบกระเทือนจนเพี้ยนไปแล้ว
“พี่เก่งพอเถอะค่ะ พี่กำลังป่วย”
เก่งกลับบอกว่า
“ความจริงกุ๊กก็รู้ว่าพี่ไม่ใช่คนอ่อนโยน พี่ไม่ใช่คนดีที่จะอดทนอะไรได้นาน ๆ ที่ผ่านมาพี่อดทนสุด ๆ แล้ว ตอนนี้พี่จะไม่ทนอีกต่อไป”
เนื้อตัวของเก่งก็ร้อนเหมือนจะร้อนราวกับไฟ ใบหน้าของเขาแดงก่ำกุ๊กไก่ฟังคำพูดของเขาด้วยใจระทึก น้ำเสียงของเขาทั้งแหบทั้งดุดันและท่าทางของเขาในตอนนี้เหมือนต้องการจะกักขังเธอเอาไว้ให้เธอกับเขาไปตลอดกาล
“กุ๊กไม่ไปไหนค่ะ พี่เก่งยังป่วยอยู่”
เธอทำใจดีสู้เสือและบังเอิญมองไปเห็นอาหารคนป่วยที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับมีเม็ดยาในกล่องยาที่พยาบาลเตรียมเอาไว้ให้ทานหลังอาหาร เห็นชัดเจนว่าอาหารไม่พร่องแม้แต่น้อย นี่เขายังไม่ได้กินข้าวเช้าเหรอ
กุ๊กไก่มองนาฬิกาบนผนัง
“พี่เก่งใกล้จะสิบเอ็ดโมงแล้วพี่ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเหรอคะ”
เก่งในตอนนี้เหมือนตัวจะร้อนราวกับไฟ ถึงแม้ว่าจะเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำเขาก็ยังรู้สึกร้อน อารมณ์หวานของกุ๊กไก่หายไปเธอใช้หลังมืออังหน้าผากของเขาอีกครั้ง แล้วพูดกับเขาดี ๆ
“พี่เก่งรีบกินข้าวนะคะ จะได้ทานยาตัวร้อนมากเลย”
เก่งยิ้มเขาย่อมรู้อยู่แก่ใจ เพราะอยากป่วยให้ใครบางคนเอาใจเขาจึงไม่ยอมกินยาลดไข้ ไข้ไม่ขึ้นก็ไม่ใช่คนแล้ว
“ป้อนพี่หน่อยสิคะพี่ยกช้อนไม่ไหว”
กุ๊กไก่มองหน้าเขา อยากจะตีผู้ชายคนนี้นักเมื่อกี้ยังกอดรัดเธอแน่นยังกะงูเหมือนมีแรงมหาศาลตอนนี้บอกว่าตัวเองยกช้อนไม่ขึ้นแล้ว
“ก็ได้ค่ะ พี่เก่งปล่อยกุ๊กก่อนนะคะ”
เขาคลายอ้อมแขนแต่กลับพูดเสียงเบา ๆ
“พี่ขอพลังจากกุ๊กไก่ได้ปะคะ”
กุ๊กไก่เอียงคอมองเขา
“อะไรอีกคะ”
“จูบตรงนี้อีกหน่อยจะได้อ้าปากไหว”
เขาชี้ที่ปากของเขา กุ๊กไก่ตาโตแต่กลับถูกคนป่วยใช้ใบหน้าซีด ๆ และดวงตาเว้าวอนออดอ้อนไม่ไหว
“ก็ได้ค่ะ แล้วกินข้าวกินยานะคะ”
เขาพยักหน้าเหมือนเด็กน้อย คนหนึ่ง ความจริงในตอนนี้เก่งก็ดูอ่อนเยาว์มาก เขาไม่ได้เซ็ตผมขึ้นเหมือนปกติหน้าของเขาหล่อคมคายใสกิ๊ก ดูแล้วเหมือนวัยรุ่นหล่อ ๆ กวน ๆ คนหนึ่ง
กุ๊กไก่จับใบหน้าของเขาแล้วจูบที่ปากเบา ๆ เก่งยิ้มอย่างมีความสุข
“ไม่งอแงแล้วนะคะ กินข้าวนะ”
เธอลูบแขนของเขา เก่งพยักหน้า
“ไม่งอแงแล้วค่ะ”
กุ๊กไก่ขยับตัวลุกขึ้น จัดแจงเลื่อนโต๊ะอาหารที่มีล้อมาใกล้ ๆ แล้วเริ่มป้อนเขาช้า ๆ เก่งไม่ค่อยชอบรสชาติของอาหารแต่ก็ฝืนกินจนหมด หากไม่ใช่ว่าเป็นกุ๊กไก่เขาคงคว่ำชามอาหารไปแล้ว
เมื่อเก่งยอมกินยาและนอนไปแล้ว กุ๊กไก่ถึงได้รู้สึกว่าหิว
“กุ๊กลงไปหาอะไรกินก่อนนะคะ”
เก่งจับมือของเธอเอาไว้แน่น
“มีบริการอาหารญาติผู้ป่วย พี่เป็นห่วงกุ๊กไม่ต้องไปได้หรือเปล่า”
กุ๊กไก่ถอนหายใจเมื่อคนป่วยเริ่มงอแงอีก สุดท้ายก็พยักหน้า
“ก็ได้ค่ะ ไม่ไปไหนแล้วค่ะ”
“คนดีของพี่”
เพราะเธอเชื่อฟังเขาจึงให้รางวัลเป็นจูบดูดดื่มจนหัวใจของกุ๊กไก่แทบจะหยุดเต้นอีกครั้ง
