ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว
ผมกำลังจะขึ้นป.1 แล้วครับ ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นคนฉลาดแค่ไหน ผมเรียนรู้เร็วและมักจะเข้าใจเรื่องราวของผู้ใหญ่ได้ดีกว่ายัยซื่อบื้อกุ๊กไก่เพื่อนของผมคนนี้ เด็กผู้หญิงผมยาวที่ชอบถักเปียที่กำลังวิ่งเล่นน้ำฝนอยู่หน้าบ้าน เพราะผมรู้ว่าการตากฝนทำให้เป็นหวัดและไม่สบาย เรื่องง่าย ๆ นี้ ผมคิดว่าใคร ๆ ก็รู้ครับ แต่ทำไมยัยซื่อบื้อนั่นยังวิ่งเล่นน้ำฝนอยู่ได้ และยังบังคับให้ผมยืนกางร่มเฝ้าตัวเองอยู่แบบนี้
ความจริงผมกลัวเป็นหวัด แล้วอยากกลับบ้านครับ แต่กุ๊กไก่ไม่ยอม และทำท่าจะร้องไห้ ผมเกลียดเด็กขี้แยก็เลยจำใจเฝ้ายัยเด็กไม่รู้จักโตนั่นอยู่แบบนี้
และแล้วกุ๊กไก่ก็มาลากแขนผมให้ออกมาเล่นน้ำฝนกับเธอ ผมไม่กล้าผลักเธอครับเพราะผมแรงเยอะมาก ผมอ้วนจนเพื่อน ๆ ชอบล้อผม มีเพียงกุ๊กไก่ที่ไม่ล้อผมคนเดียว ผมกลัวเธอเลิกเล่นกับผมก็เลยยอมออกมาวิ่งเล่นทั้ง ๆ ที่คิดว่าต้องโดนแม่ตีแน่นอนถ้าแม่กลับมาและอาจจะเป็นหวัด
ในวันนั้นผมเพิ่งรู้ครับ ว่าการเล่นน้ำฝนมันสนุกแค่ไหน แม้ว่าจะถูกแม่ดุก็ตาม
วันนี้กุ๊กไก่ร้องไห้ในห้องสอบเข้า ป.1 ข้อสอบง่ายมากเลยครับ ผมคิดว่าเด็กอนุบาลหนึ่งยังทำได้ แต่ยัยนี่กลับทำไม่ได้สักข้อ ผมรู้ว่าการทุจริตมันไม่ดี แต่ผมก็อดไม่ได้ครับที่จะช่วยเธอ นั่นเพราะเธอคือเพื่อนคนเดียวของผม ผมกลัวว่าถ้าเรียน ป.1 แล้วถ้ากุ๊กไก่ไม่อยู่ด้วย ผมจะไม่มีเพื่อนเล่นอีก ก็เลยตัดสินใจแกล้งปวดท้องหลังจากทำข้อสอบโง่ ๆ เสร็จแล้ว
ตอนที่ครูมาดูผม ผมร้องเสียงดังเหมือนเจ็บมาก สุดท้ายแล้วครูพาผมไปห้องพยาบาลและบอกจะแจ้งผู้ปกครอง แต่แม่ผมไม่ได้มาด้วยครับ แม่ต้องไปทำงานและกำลังรีบตามมา มีเพียงแม่ของกุ๊กไก่ที่มาเป็นผู้ปกครองให้ผมและกุ๊กไก่ในวันสอบ ผมฉลาดครับเลยเขียนใส่กระดาษอีกใบ ส่งให้กุ๊กไก่ตอนครูพยุงออกมา
ดีนะครับที่ยัยนั่นมีสมองเรื่องนี้ แม้จะร้องไห้ก็ยังสามารถลอกข้อสอบจนได้ แต่หลังจากนั้นผมคิดผิดครับ ผมน่าจะให้ยัยกุ๊กไก่สอบตก สุดท้ายผมลำบากมาก ตั้งแต่ ป.1 ถึง ป.6 ผมต้องคอยติวหนังสือให้เธอและยังต้องทำการบ้านให้ด้วย
มันบ้ามากครับ ที่ผมตัดสินใจช่วยเธอในตอนนั้น ทั้งหมดเป็นเพราะผมผิดพลาด ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบในเมื่อพาเธอเข้ามาแล้วก็ต้องดันคนไร้สมองแบบยัยนี่ให้จบ ป.6
นอกจากจะโง่แล้วกุ๊กไก่ยังขี้ลืมและซุ่มซ่ามครับ เธอทำเลโก้ของผมหาย เป็นเลโก้ที่ผมรักมากที่สุด ผมหวงมากแต่เธออยากเล่น ผมเป็นคนจิตใจดีที่โตกว่าเธอจึงยอมใจอ่อน
สุดท้ายแล้วเป็นไงเธอก็ทำเลโก้ของผมหายจนได้
ผมโกรธมากครับ ไม่คิดจะเล่นกับกุ๊กไก่อีกแล้ว กุ๊กไก่มาง้อผมด้วยขนมเค้กโง่ ๆ ชิ้นหนึ่งที่เธอกินไปแล้วครึ่งหนึ่ง
เลโก้มันสำคัญกับผมมากนะครับ แม่ไม่ค่อยมีเงินยังซื้อให้ผม ผมไม่คิดจะยกโทษแต่เพราะขนมเค้กครึ่งชิ้นอร่อยมาก ผมใคร่ครวญแล้วว่าเค้กอร่อยแบบนี้ ถ้าเป็นผมคงต้องกินทั้งชิ้นแน่ ๆ ไม่ยกให้คนอื่นง่าย ๆ ก็เลยยกโทษให้
แต่เมื่อผมถามเธอว่าทำไมให้เค้กของผม ยัยนี่ตอบว่าอิ่มถ้าทิ้งกลัวแม่ดุเลยเอาให้ผมกิน ผมก็เลยโกรธอีกครั้งครับ ผมปิดประตูใส่หน้าเธอแล้ววิ่งกลับบ้านคิดว่าจะไม่ไปเล่นที่บ้านกุ๊กไก่อีก
ผมไปขอเล่นฟุตบอลกับเด็กผู้ชายแถวบ้านเพื่อหาเพื่อนใหม่ แต่อย่างที่บอกเพราะผมอ้วน วิ่งไม่ทันเด็กพวกนั้นเขาให้เป็นโกล ผมก็ปล่อยลูกบอลเข้าประตู พวกนั้นเลยไม่ยอมให้ผมเล่นด้วย
สุดท้ายผมต้องกลับมาเล่นกับคนไม่มีสมองที่วัน ๆ เอาแต่ร้องไห้อย่างยัยกุ๊กไก่เหมือนเดิม ยัยนั่นยิ้มกว้าง เหมือนไม่รู้ว่าผมโกรธแค่ไหน ยังจับมือผมไปเล่นกับเธอเหมือนเดิม
เรื่องที่น่าอายก็คือ เธอชอบให้ผมเล่นขายของ พวกพ่อแม่ลูก และพากเสียงตุ๊กตา ทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างน่ารังเกียจ ความจริงผมไม่ชอบมากครับ เพราะกุ๊กไก่มักให้ผมแสดงเป็นแม่ส่วนเธอเป็นลูกสาวที่น่ารัก
เห๊อะ ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน ผมอยากจะเปลี่ยนบทบาทเล่นเป็นลูกชายบ้าง แต่ยัยนั้นไม่ยอม ผมเลยต้องจำใจเป็นแม่ตลอดไป
น่าหงุดหงิดชมัด
ยัยกุ๊กไก่เป็นเด็กไม่ค่อยดีครับ ไม่รู้ว่าเพราะแก้มยุ้ย ๆ ของยัยนั่นหรือเปล่าก็เลยชอบมีผู้ใหญ่และยังมีคนอื่น ๆ เข้ามาจับอยู่เรื่อย เธอจึงชอบตวาดคนอื่นและวิ่งมาหลบหลังผม ความซวยเลยตกมาอยู่ที่ผมครับ เมื่อคนพวกนั้นมาขยำนมและบิดพุงยังมาบิดแก้มของผมแทนและไม่สนใจยัยนั่นอีก
พวกผู้ใหญ่ไม่รู้เลยเหรอว่า การบิดแก้มและร่างกายคนอื่น พร้อมกับพูดว่า เจ้าหมูอ้วน มันคือการบูลลี่และการทำร้ายร่างกายเด็กดี ๆ นี่เอง ทั้งหมดเพราะยัยกุ๊กไก่ผมเลยเจ็บตัวกลับบ้านทุกวัน
ผมสัญญาว่าถ้าจบ ป. 6 ผมจะไปหาเพื่อนคนอื่นและเลิกคบยัยนี่แบบถาวร คอยดูเถอะ ต่อให้เธอร้องไห้ผมก็จะไม่สนใจแล้ว
สมองของยัยนี่โง่จริง ๆ ครับ ผมสอนให้เธอทำคณิตศาสตร์ง่าย ๆ ข้อหนึ่ง เหมือนว่าเธอจะทำได้แล้ว ผมแค่เปลี่ยนตัวเลขยัยนี่ก็ทำไม่ได้แล้วครับ ผมต้องลำบากช่วยงานครูและต้องทำคะแนนดี ๆ สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียน แต่มีข้อแม้ว่าครูต้องหลับหูหลับตา ดันให้ยัยกุ๊กไก่สอบผ่านทุกปี ยัยนั่นไม่เคยสำนึกครับ วัน ๆ เอาแต่กดขี่ขมเหงผมและทำเหมือนผมเป็นทาสรับใช้ส่วนตัว
ความจริงผมโตแล้ว ไม่สนใจน้ำตาของใครแล้ว พวกผู้หญิงงี่เง่า แต่ว่า ยัยนี่ร้องไห้เสียงดังจริง ๆ ครับ ผมอายครับ เลยต้องยอมทำตามเธอเพื่อให้เธอเลิกร้องไห้
มีคนชมว่ายัยกุ๊กไก่สวยครับ ผมเห็นทุกวันไม่คิดว่ายัยโง่นี่สวยตรงไหน แต่ที่ผมเสียใจเพราะตอนเด็กมีคนชมว่าผมน่ารัก ชอบไขมันที่แก้มกับพุงของผม ยังมีคนชอบจับนมผมด้วย แต่ตอนนี้มีแต่คนบอกให้ผมลดความอ้วนครับ ผมกำลังคิดว่าผมเป็นตัวของตัวเองดีที่สุดไม่จำเป็นต้องลดความอ้วนเพราะใคร ผมอยู่แค่ ป.4 เองนะครับ ยังต้องโตอีกมาก
แต่ยัยนั่นกลับกอดไหล่ของผมเอาไว้แล้วพูดปลอบผม
“ถึงอชิจะอ้วนแต่จิตใจดีและหล่อมาก ๆ”
ผมมองเธอไม่คิดว่ายัยนี่จะพูดอะไรที่เลี่ยน ๆ แบบนี้เป็น กระทั่งเธอแบมือออกมา
“เอารางวัลมาที่อุตส่าชม เงินของนายน่ะฉันจะไปซื้อขนมมาแบ่งกันกินสองคน”
ผมมองเธอแบบงง ๆ ครับ แต่ผมก็อดให้เธอไปไม่ได้ผมมีเงินแค่สิบบาทเอง กุ๊กไก่บอกว่าจะใช้ไม่เกินห้าบาทเดี๋ยวจะเอามาทอนให้ ผมรอเธอครับแต่รอนานจนออดบอกหมดเวลาพัก เธอเดินมาพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าของเธอมีรอยเปื้อนครับ ผมเลยรู้ว่าเธอไปกินไอศครีม และเธอก็ลืมทอนเงินผมครับ แม่ผมสอนว่าเป็นสุภาพบุรุษอย่ารังแกผู้หญิง ผมเลยไม่กล้าตะคอกเธอ ถามเธอว่าเงินทอนอยู่ไหน
เธอบอกราคาไอศครีมแพง ซื้อสองอันให้เพื่อนผู้หญิงคนนั้นอันหนึ่ง เธอใช้เงินหมดแล้วถือว่ายืมเดี๋ยววันหลังจะคืนให้ แล้วเธอก็เดินหนีไป เงินก็ไม่ได้คืน ไอศครีมก็ไม่ได้กิน
ผมเสียใจมากครับ อยากอัดหน้ายัยนั่นให้ยุบ แต่ผมเป็นสุภาพบุรุษผมทำไม่ได้ ผมจะไม่ยอมให้เงินยัยนั่นอีกแล้วครับ ผมยังไม่ได้บอกใช่หรือเปล่าครับว่าผมไม่เคยได้เงินคืนเลยจากยัยนิสัยเสียกุ๊กไก่ ผมเข็ดไปจนตาย
แม่ของผมป่วยครับ ต้องใช้เงินเยอะ ตอนนี้ผมอยู่ ม.1 แล้ว แม่ของกุ๊กไก่ก็ต้องทำงาน เพราะผมเป็นเด็กดีแม่ของกุ๊กไก่ก็เลยจ้างให้ผมอยู่เป็นเพื่อน และสอนหนังสือให้กุ๊กไก่เพื่อประหยัดเงินค่าเรียนพิเศษ
ผมอยากจะบอกคุณน้าว่า อย่าเปลืองเงินส่งควายอย่างยัยนี่เรียนเลยครับ จะเสียเงินเปล่า ๆ แต่เพราะคุณน้าจ่ายเงินผม ผมจึงบอกคุณน้าว่าผมจะดูแลกุ๊กไก่อย่างดีครับ
มีคนมาชอบกุ๊กไก่ ผมไม่เข้าใจหรอกว่ายัยนี่มีอะไรดี เอาล่ะผมยอมรับว่าเธอสวยขึ้นทุกวัน ตอนนี้เราอยู่ ม.3 แล้ว แต่หลายคนไม่กล้ามายุ่งเพราะคิดว่าไอ้อ้วนอย่างผมเป็นแฟนเธอ และกุ๊กไก่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยังทำให้คนอื่นเข้าใจผิดด้วย
ใช่สิ แผนของยัยนี่คือข่มเหงผมตลอดชีวิต และใช้งานผมเหมือนทาสรับใช้ ผมคิดว่าจบ ม. 3 ผมจะสลัดเธอออกจากชีวิตให้ได้ เพื่อไปใช้ชีวิตอิสระของผมเอง
ก่อนจบ ม. 3 แม่ของผมอาการหนักมากครับ แม่เป็นมะเร็ง ผมในตอนนี้นอกจากรับเงินพิเศษจากแม่ของกุ๊กไก่เพื่อส่งตัวเองเรียนแล้ว ยังรับจ้างทำรายงานและวิจัยเล็ก ๆ น้อย ๆ จากรุ่นพี่มหาวิทยาลัย
ผมบอกหรือยังครับว่าผมเป็นอัจริยะ ที่ผมยังเรียนอยู่ที่นี่เพราะรับปากคุณน้าเอาไว้ ว่าจะเข็ญกุ๊กไก่จนจบ ม.3 แม้ว่ามันจะน่าเบื่อ แต่พอคิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีกก็ใจหายครับ ผมไม่ได้คิดกับเธอเหมือนแฟน ผมว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องไร้สาระ ผมอยากหาเงินเยอะ ๆ มารักษาแม่ครับ
ในวันเรียนจบ ม.3 จู่ ๆ ยัยกุ๊กไก่ก็มาสารภาพรักกับผมครับ ผมไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น เพราะยัยนี่ชอบพูดว่าจะแต่งงานกับผมมาตั้งแต่เด็ก ผมแค่ยืนนิ่ง ๆ ก็ถูกยัยนี่ถีบจนจุก ผมยังต้องหาเงินรักษาแม่นะครับ ไม่มีเวลามารักใครหรอก หลังจากนั้นผมก็เสียใจครับที่ไม่ได้ตอบรับเธอ
เพราะสุดท้ายผมยังไม่ได้หาเงินด้วยซ้ำ มะเร็งก็พาแม่ผมไปอยู่บนสวรรค์แล้ว
หลังจากจบ ม.3 ยัยกุ๊กไก่ก็หายไปเลยครับ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเราถึงไม่ได้ติดต่อกันอีก คงเป็นเพราะว่าผมต้องย้ายมาอยู่ต่างประเทศกับพ่อแม่บุญธรรม และยังต้องเปลี่ยนสัญชาติ ทำงานวิจัยให้รัฐบาลหลังจบด็อกเตอร์ แต่ผมยอมรับนะครับ ว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยลืมเธอเลยแม้แต่วันเดียว
เพราะแม่ผมป่วยเป็นมะเร็งครับ ผมจึงสนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษ ผมจึงรับอุปถัมถ์เด็กเชื่อสายเอเชียคนหนึ่ง ที่แม่ของเด็กเดือดร้อน เด็กคนนั้นคิดว่าผมเป็นพ่อของเขาครับและผมก็รักเด็กคนนั้นจริง ๆ ผมดูแลเด็กนั่นจะกระทั่งสุดท้ายแล้วเขาก็จากไปด้วยโรคมะเร็งเช่นกันกับแม่ของผม
เพราะลูกชายบุญธรรมและแม่ของผมต่างตายเพราะมะเร็ง ผมจึงคิดก่อตั้งสถาบันวิจัยขึ้นมาและจะสนับสนุนด้วยกำลังของผมครับ ผมคิดถึงที่ดินของคุณยายของผมที่เมืองไทย แต่ก่อนผมเคยรวยแต่เพราะคุณตาเจ้าชู้ปอกลอกคุณยายจนหมดตัวจึงทำให้คุณยายตรอมใจตาย แม่เองก็ต้องมาทำงานหาเลี้ยงผมอย่างลำบาก
ผมต้องการที่ดินผืนนั้นของคุณยายคืน เพื่อมาก่อตั้งมูลนิธิเพื่อผู้ป่วยมะเร็ง ตอนนี้ผมรวยมากครับ ชาตินี้ทั้งชาติก็คิดว่าตัวเองใช้เงินไม่หมด แต่ผมซื้อที่ดินไม่ได้ และก็ไม่ไว้ใจใครที่เมืองไทย คนที่ผมคิดถึงมีเพียงกุ๊กไก่ครับ ผมตามหาเธอและสุดท้ายก็เจอ
โชคดีของผมที่เธอเพิ่งเลิกกับแฟน สถานะของเพื่อนเก่าจะช่วยผมได้หรือเปล่านะ เธอจะยอมแต่งงานเพื่อแลกเปลี่ยนเงื่อนไขกับผมหรือเปล่านะ
ผมโชคดีครับ ผมไม่คิดว่าจะรักเธอเกินกว่าเพื่อน แต่คุณรู้หรือเปล่าครับว่าผมเพิ่งรู้ตัวว่าที่ผ่านมาผมรักเธอมาตลอด และรักมากจนตัวเองตกใจ คิดว่าจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตและขอแต่งงานกับเธอจริง ๆ ความจริงผมวางแผนเอาไว้แล้วครับ ผมคิดจะบอกเธอหลังจากเรื่องมูลนิธิของผมเรียบร้อย
ผมของผมร่วงครับ ร่วงจนผมตกใจ ผมต้องคอยเก็บกวาดคอนโดอยู่ตลอด เพื่อไม่ให้กุ๊กไก่สงสัยว่าผมป่วย ผมไม่มีเวลาไปตรวจสุขภาพเพราะยุ่งมากครับ แต่โชคดีที่ยัยนั่นเป็นคนขี้เกียจ งานบ้านในคอนโดเป็นผมที่ทำเองคนเดียวเธอเลยไม่สงสัย
ผมโชคดีครับที่มีเมียโง่แต่น่ารักแบบกุ๊กไก่ ผมเลยไม่ต้องระวังตัวมาก
จู่ ๆ กุ๊กไก่ก็เกิดอาการปวดท้อง ผมกำลังจะออกไปเพราะเรื่องสำคัญที่เพิ่งได้รับโทรศัพท์ แม้จะห่วงเธอแต่ผมก็ไม่สามารถพลาดนัดครั้งนี้ได้ จะทำยังไงดีล่ะ ทิ้งงานเลยดีหรือเปล่านะ จนกระทั่งเธอบอกว่าไม่เป็นไรก็แค่ปวดท้องประจำเดือนกินยาเดี๋ยวก็หายผมจึงได้เบาใจลงนิดหน่อย
เพราะยังห่วงกุ๊กไก่อยู่มากในที่สุดผมก็ได้โทรบอกแม่บ้านให้มาช่วยดูแลเธอ เมื่อมาถึงคอนโดแล้วแม่บ้านรายงานว่ากุ๊กไก่นอนหลับอยู่ และเหมือนอาการปวดท้องจะดีขึ้นผมถึงรู้สึกโล่งใจ
เมื่อมาถึงตามที่นัดหมาย จู่ ๆ ผมก็เกิดอาการปวดท้องอย่างรุนแรง ทั้งยังมีอาการเคลื่อนไส้อาเจียน จนลูกน้องต้องพาส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน
หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวแล้วว่าหมอทำอะไรกับผมบ้าง จนกระทั่งผมฟื้นขึ้นมาก็ผ่านมาอีกวันแล้ว ความคิดแวบที่เข้ามาในสมองของผมคือผมป่วยได้ยังไง ผมออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอไม่เคยขาดเลยสักวันเดียว ร่างกายแข็งแรงยังกับวัวกับควายทำไมถึงปวดท้องอาเจียนจนถึงขั้นเป็นลมได้
ผมอ่อนแอขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
