นครแห่งบาป City of Sin – ตอนที่ 69 เหล่าไนท์

ด้านซ้ายมือของกาตอนมีหญิงสาวร่างสูงที่ดูโดดเด่นสะดุดตายืนอยู่ ผมของนางเป็นสีแดงเพลิงและปอยผมของนางก็ดูเหมือนกับเพลิงร้อนระอุที่กำลังปะทุอยู่บนบ่า ริมฝีปากหนาอวบอิ่มนั้นดึงดูดความสนใจจากเพศตรงข้ามอย่างมาก นางสวมใส่เสื้อคลุมสีแดงหม่น และจากออร่าที่นางส่งออกมาทำให้เห็นว่าเสื้อคลุมของนางเป็นเสื้อคลุมเมจที่หายากซึ่งสามารถเพิ่มพลังเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานให้กับนางได้เป็นอย่างดี ยิ่งไปกว่านั้นเสื้อคลุมของนางยังถูกออกแบบให้คว้านลึกจนทำให้เห็นเนินอกที่อวบอิ่มชวนมอง ออร่าทุกส่วนดูเหมือนจะยังคงกระจายออกมาอย่างต่อเนื่องจนแสดงให้เห็นว่านางอยู่ในระดับแกรนด์เมจ

กลางหน้าอกของนางมีรอยสักรอยหนึ่งเป็นลายมังกรดำ หางและหัวของมันอยู่ในตำแหน่งอกที่อวบอิ่มของนางอย่างพอดิบพอดีราวกับถูกสร้างขึ้นเพื่อดึงดูดสายตาผู้ชายทุกคนโดยเฉพาะ และแน่นอนว่าริชาร์ดเองก็เผลอจ้องมองเนินอกนี้ด้วยเช่นกัน

เมื่อเขาจ้องมองไปที่รอยสักนั้นเขาก็นิ่งไปทันที เพราะรอยสักนั้นไม่ใช่รอยสักธรรมดาแต่มันคือรูนอีกแล้วทว่าในตอนนี้เขาเองก็ยังบอกไม่ได้ว่ามันใช้งานอย่างไร

สายตาที่เขามองทำให้หญิงสาวคนนั้นหัวเราะออกมา นางส่งจูบผ่านอากาศมาให้ริชาร์ดอย่างยั่วยวน

“ลีน่า ! นั่นลูกชายข้านะ ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องตัวเขา ข้าไม่ไว้หน้าเจ้าแน่” กาตอนกล่าวเตือนในขณะที่เขากำลังก้มหน้ามองแผนที่เวทมนตร์อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างจึงรีบหันไปมองลีน่า

ลีน่าเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ ซึ่งเสียงของนางได้สร้างความประทับใจให้กับริชาร์ดอย่างมาก ภายในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความแปลกประหลาดทว่ามีเสน่ห์จนทำให้ริชาร์ดรู้สึกว่าเขาใกล้ชิดกับนางด้วยเหตุผลบางประการ เสียงของนางที่ยังคงดังอยู่ในหูของเขาทำให้เลือดในร่างกายของเขาปะทุขึ้นมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าสัญชาตญาณความเป็นชายของเขาก็เริ่มทำงานขึ้นแล้วเช่นกันซึ่งนั่นทำให้ลีน่าขยิบตาให้เขาก่อนจะหันไปพูดกับกาตอน “มาสเตอร์ บุตรชายของท่านน่าทึ่งมาก ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ทุกอย่าง หากเขามาหาข้าด้วยตัวของเขาเอง อันนั้นข้าก็ไม่รู้ด้วยหรอกนะ”

กาตอนหัวเราะเบา ๆ “ถ้าเจ้าสามารถพาเขาขึ้นเตียงได้โดยไม่ใช้อบิลิตี้ที่ติดตัวมาของเจ้า ข้าก็ไม่ว่าอะไร”

ลีน่ายิ้มก่อนที่นางจะทำท่าส่งจูบให้ริชาร์ดอีกครั้งจนทำให้เขาทำตัวไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกหญิงสาวยั่วยวนต่อหน้าสาธารณะเช่นนี้

ขณะที่เขากำลังรู้สึกสับสนอยู่นั้น ชายหนุ่มที่มีดวงตาสีฟ้าและใบหน้าอันหล่อเหลาก็ปรากฏตัวที่ด้านข้างของลีน่า ท่าทางของเขาดูแจ่มใสทว่าร่างกายของเขากลับดูอ่อนแอและมีรูปร่างผ่ายผอม ดูเหมือนว่าริชาร์ดจะสูงกว่าเขาเสียอีก ! เขาสวมใส่ชุดของเหล่าขุนนางที่คุณภาพของเสื้อผ้ากลับไม่ได้ดูมีราคาหรือหรูหราเท่าไหร่นัก การออกแบบเสื้อผ้าเองก็ไม่ได้มีความโดดเด่นอย่างที่มันควรจะเป็นเช่นกัน

ดูเหมือนว่าบนตัวของชายผู้นี้จะไม่ได้มีอุปกรณ์พิเศษอะไรเลย และริชาร์ดเองก็ไม่ได้รับรู้ถึงพลังที่ส่งออกมาจากตัวเขาด้วย การปรากฏตัวด้วยรูปร่างที่เกินความคาดหมายทำให้เขารู้สึกตกตะลึงอย่างมาก เพราะอย่างลีน่าเอง นางมีความสวยงามโดดเด่นและแรงดึงดูดที่ยั่วยวนจนไม่สามารถที่จะปกปิดออร่านั้นได้ แต่สำหรับชายคนนี้ริชาร์ดกลับไม่รับรู้ถึงพลังที่ส่งออกมาจากตัวของเขาเลยแม้แต่น้อย สำหรับริชาร์ดแล้วชายผู้นี้จะต้องมีวิธีการพิเศษหรือไม่ก็อาจจะต้องมีพลังที่แข็งแกร่งอะไรบางอย่างที่สามารถทำให้เขาปกปิดออร่าของตัวเองได้มิดชิดเช่นนี้

ทว่าเมื่อชายคนนั้นสังเกตเห็นริชาร์ดที่จ้องเขาอยู่และกำลังอยู่ในอาการตกตะลึงก็ยิ้มให้ก่อนจะกล่าวว่า “สวัสดี เจ้าหนูริชาร์ด ข้าชื่อเซียร์เดน และข้าคือคนที่เดินอยู่ในเส้นทางของโลกมืดแต่ไม่ใช่แอสซาซิน ข้าเป็นคลาสที่เห็นได้โดยทั่วไป เจ้าสามารถพบคนแบบข้าได้ทุกเมืองที่เจ้าไปเพราะข้าคือธีฟ”

“ธีฟ ?” ริชาร์ดทวนขณะเกิดอาการประหลาดใจขึ้นอีกครั้ง เซียร์เดนสามารถปกปิดออร่าของเขาไว้ได้อย่างมิดชิดและสามารถหลบหลีกการจับพิรุธจากฝ่ายตรงข้ามได้อย่างน่ากลัว ด้วยพลังเช่นนี้เขาจึงสามารถที่จะขโมยทุกอย่างจากทุกคนที่อยู่ต่ำกว่าเหล่าเซนต์และแกรนด์เมจได้อย่างง่ายดายหากเขาเป็นเพียงแค่ธีฟ ยิ่งไปกว่านั้นการที่เขาสามารถยืนอยู่ภายในโถงแห่งนี้และวิเคราะห์แผนที่ไปกับกาตอนได้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาจะต้องมีความแข็งแกร่งมากอย่างแน่นอน

ในวันนี้ริชาร์ดได้พบกับคนที่น่าทึ่งถึง 4 คนพร้อมกัน ซึ่งเป็น 4 คนในเหล่าอัศวินทั้ง 13 ที่เดินทางมายังเฟาสต์ร่วมกับกาตอน อาเครอน –อซิริส ดาร์กพรีส(พรีสต์แห่งความมืด), ลีน่า ดราก้อนเมจ(เมจมังกร), วอร์ด เบอร์เซอร์เกอร์(นักรบคลั่ง) และ เซียร์เดน เวียร์ดธีฟ(ธีฟประหลาด)– รวมไปถึงมอร์เดร็ดที่เขาได้พบก่อนหน้านี้อีกคน แต่ถึงอย่างไรกาตอนที่อยู่ท่ามกลางความโดดเด่นของพวกเขาเหล่านี้ก็ยังคงเป็นจุดศูนย์กลางอยู่ดี เพราะแม้ว่าเขาจะไม่ได้เปล่งพลังออร่าออกมาเหมือนกับคนอื่น ๆ แต่เขาก็สามารถสร้างแรงดึงดูดและความสนใจได้ด้วยตัวของเขาเองอย่างน่าประหลาด

กาตอนขมวดคิ้วขณะจ้องมองไปยังอัศวินทั้ง 4 คนก่อนที่จะชี้ไปยังสัญลักษณ์ของเมืองที่อยู่บนแผนที่เวทมนตร์และเอ่ยขึ้น “ลีน่าจะเป็นคนนำกำลังกองทัพในครั้งนี้และจะต้องเดินทางไปให้ถึงปราสาทแห่งนี้ภายใน 15 วัน อ้อ และข้าอยากจะฟังรายงานความสำเร็จของเจ้าภายใน 30 วันด้วย”

ลีน่ายิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนที่นางจะเปล่งเสียงร้อง “อ๊ะ ! เดี๋ยวนะ ! ภายใน 15 วันงั้นเรอะ ? ให้ตายเถอะ งั้นข้าก็ต้องออกไปตอนนี้เลยสิ ? แต่ถึงข้าจะทำเช่นนั้นข้าก็ไม่สามารถไปถึงได้ทันเวลาที่ท่านว่าหรอก ! มาสเตอร์ ท่านต้องมีวัตถุประสงค์อะไรแน่ ๆ ใช่หรือไม่ ? หืม…? ท่านกลัวว่าข้าจะลากเจ้าหนูน้อยริชาร์ดขึ้นเตียงแหง ๆ”

ก่อนที่กาตอนจะได้ตอบอะไรกลับไป วอร์ดก็แทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวราวกับเหล็กว่า “หรือเจ้าไม่อยากไป ? ดีเลย งั้นข้าไปเอง ! นานเกินไปแล้วที่ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย แนวป้องกันของปราสาทนี้ก็ไม่ธรรมดา มีเพียงคนที่เป็นแบบข้าที่เชี่ยวชาญด้านการโจมตีเมืองเท่านั้นแหละที่จะสามารถทำได้ ให้เจ้าไปดูเหมือนจะเสียเวลาเปล่า ๆ”

ลีน่ารีบพูดออกมาด้วยความโกรธ “พูดจาเหลวไหล ! ข้าเคยทำเรื่องพวกนี้ไม่สำเร็จตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? เจ้าคิดว่าปราสาทแห่งนี้จะสามารถต่อต้านซารัมเบลของข้าได้งั้นรึ ? เรามาหาที่ประลองกันดูหน่อยเป็นไงล่ะ ?”

วอร์ดเลียริมฝีปากก่อนตอบกลับ “ก็เอาสิ ! นี่เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะกลัวเจ้างั้นหรือ ? ”

*เคร้ง ! เคร้ง !* กาตอนเคาะโต๊ะหินเบา ๆ ก่อนที่ลีน่าและวอร์ดจะเงียบเสียงลง

“ลีน่า สรุปว่าเจ้าจะไปหรือไม่ ?” กาตอนถามออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ

“แน่นอน ข้าไป !” ลีน่ารีบตอบกลับในทันที หน้าอกหน้าใจที่อวบอิ่มของนางขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจอันถี่รัวราวกับว่ามันพร้อมที่จะหลุดออกมาจากเสื้อที่สวมใส่ได้ทุกเมื่อ

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ต้องรีบลงมือ เหลือเวลาอีกเพียงครึ่งวันเท่านั้นที่เจ้าจะต้องเตรียมการทุกอย่างให้เรียบร้อย อย่ามัวแต่เล่นตลกกันมากนัก” กาตอนกล่าวเตือน

กาตอนชี้ไปยังหุบเขาอื่น ๆ ก่อนบอกกับวอร์ดว่า “ข้าจะเตรียมรูนไนท์ให้เจ้า 15 คน ภายใน 10 วันเจ้าจะต้องครอบครองเขาทั้งสองด้านนี้ เมื่อลีน่าโจมตีเมืองเหล่านั้น ห้ามไม่ให้ใครผ่านหรือรุกรานพื้นที่แห่งนี้เป็นอันขาด”

“ไม่มีปัญหา !” ชายร่างกำยำรีบตอบรับก่อนจะยืดอกขึ้นด้วยความมั่นใจ ส่วนเซียร์เดนและอซิริสเองก็ได้รับภารกิจของตัวเองเช่นกันก่อนที่ทั้งหมดจะก้าวออกจากห้องนี้ไปอย่างรวดเร็ว

และเมื่อทุกคนออกไปจากห้องแล้ว มอร์เดร็ดก็เดินออกไปเช่นกันและประตูก็ปิดลงในทันที