The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 1286 – หายลงสู่ทะเลขม

　　เทพอสูรห้าคนไร้สีหน้าราวกับถูกคนควบคุมจิตใจแม้ข้างในจะเจ็บปวด พวกเขาก็ไม่ต่อต้านและรีบพุ่งไปหายักษ์ทะเลขม

　　ยักษ์หันมามองด้วยสายตาเฉียบคมและอ้าปากดูดเทพทั้งห้าไปข้างในจากนั้นจึงเคี้ยวกลืนทั้งเป็น

　　เทพอสูรทั้งห้ามิได้ต่อต้านแม้แต่น้อย

　　เมฆาอสูรชาไปทั้งตัวนี่คือวาระสุดท้ายของการดื่มของเหลวสีเขียวนั่น มันจะเสียตัวตนทั้งหมดไป รู้จักแต่เพียงการยอมรับคำสั่ง

　　เมื่อกินเสร็จยักษ์ทะเลขมราวกับอยากจะกินต่อ มันยื่นมือใหญ่ยักษ์ที่ปิดได้ทั้งนภาชี้ไปยังทะเลขมที่พวกซือหยูอยู่

　　ที่นั่นมีองค์ชายหนึ่งองค์หญิงสอง และองค์หญิงหก ทั้งสามคือรัชทายาทที่มีพลังยอดเยี่ยมที่สุด

　　หรือก็คือทั้งสามคือร่างอวตาลของยักษ์ทะเลขมที่แข็งแกร่งที่สุดหลังจากจักรพรรดิอสูรรุ่นปัจจุบัน ดังนั้นจึงต้องถูกกิน

　　มเหสีหยุนเซี่ยจ้องทะเลขมรอยยิ้มชั่วร้ายเบ่งบานบนใบหน้า

　　 มาจับเต่าในเหยือกกันดีกว่า! 

　　เหล่าเทพศาลอสูรก้าวออกไป

　　 จับรัชทายาททั้งเป็นเอาศพซือหยูมาให้ข้า 

　　เมื่อนางพูดจบนางตามเหล่าเทพศาลอสูรไปด้วย

　　…

　　ที่ชายฝั่งทะเลขม

　　เรือลำเล็กที่ต่อจากไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำใกล้เสร็จแล้วมันกว้างสามสิบศอกและจุคนได้มากกว่าสามสิบคน

　　เพื่อไม่ให้น้ำทะเลขมกระเด็นเข้ามาในเรือพวกเขาต้องใช้ไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำมากขึ้นในการทำเกราะ ซึ่งสร้างโดยเทพสิบคน　　เมื่อพวกเขานั่งเรือและปกคลุมกายด้วยเกราะน้ำทะเลขมก็ถูกป้องกันโดยสมบูรณ์

　　แม้แต่ซือหยูก็แปลกใจเมื่อได้เห็นเรือทั้งลำ

　　มันดูเหมือนกับเรือดำน้ำในชีวิตที่แล้วของเขา…

　　แต่ที่ทะเลขมมันคือเรือประเภทเดียวเท่านั้นที่จะแล่นออกไปได้อย่างปลอดภัย

　　 เอาล่ะขึ้นเรือพร้อมออกเดินทางเดี๋ยวนี้ พวกมันจะต้องเริ่มรู้ตัวแล้ว! 

　　ซือหยูกล่าว

　　ฟึ่บ!

　　กลุ่มคนกระโดดขึ้นเรือลำเล็กและรีบกางเกราะขึ้นมา

　　เมื่อเสร็จสิ้นแสงเทพเรืองรองเป็นคลื่นมาจากชายฝั่ง

　　 เจ้ามาที่ทะเลขมจริงๆ พวกเจ้าถึงทางตันแล้ว!  　　เมฆาอสูรพูดก่อนที่จะเห็นทั้งหมด

　　แต่เมื่อลืมตาเขาก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเรือสีทองที่กำลังลงสู่ทะเลขม

　　 นั่นมัน…ไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำงั้นรึ? 

　　มเหสีหยุนเซี่ยเองก็เห็นพอดีรอยยิ้มมั่นใจของนางแตกสลายเมื่อเห็นเรือครึ่งลำลงไปยังทะเลขม ใบหน้าแทนที่ด้วยความตกตะลึง

　　จะมีเรือที่ต่อจากไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำเกิดขึ้นได้ยังไง?

　　มันถูกองค์ชายสักคนปลูกมาตลอดหลายปีเพื่ออุบายวันนี้หรือ?

　　ไม่ไม่มีทาง! ไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำรอดชีวิตในโลกอสูรไม่ได้

　　เทพตำราแววตาดำมืด

　　 มันปิดบังวิธีหนีเอาไว้!ท่านมเหสี สั่งพวกนั้นให้จัดการเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นจะสายเกินไป! 

　　มเหสีหยุนเซี่ยสั่งการอย่างเด็ดขาดนางเปลี่ยนคำสั่ง　　 เปลี่ยนแผน!ฆ่าพวกมันให้หมด อย่าให้มีใครรอดไปได้! 

　　พวกเขากำลังจะหนีจะยังมีใครเมตตาอีกเล่า?

　　แม่ทัพศาลอสูรและเทพอสูรหกวิถีตะโกนนำหน้าก้าวพริบตามาถึงเรือลำเล็กที่กำลังจะจมลงสู่ทะเลทั้งลำและคว้าท้ายเรือเอาไว้!

　　สีหน้าคนบนเรือไม่สู้ดี

　　 เทพอสูรหกวิถี! 

　　องค์ชายหนึ่งหวาดผวาเทพอสูรหกวิถีคืออาจารย์ของเขา เขารู้ดีกว่าใครว่าเทพอสูรหกวิถีน่ากลัวเพียงใด

　　ต่อให้เหล่ารัชทายาทร่วมมือกันพวกเขาก็ไม่มีทางเก่งกว่าเทพอสูรหกวิถี เทพอสูรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดรองจากจักรพรรดิอสูร

　　ใบหน้างดงามขององค์หญิงหกเยือกเย็นดั่งน้ำแข็งสุดท้ายพวกนางก็ถูกจับได้ในวาระสุดท้าย!

　　ที่แย่ที่สุดก็คือ…เป็นเทพอสูรหกวิถีที่มาจับพวกนาง

　　เขาสามารถกำจัดพวกนางทุกคนได้ด้วยตัวเอง!

　　คนเดียวที่ยังใจเย็นอยู่บนเรือก็คือซือหยู

　　 คุกเทวะห้าธาตุ! 

　　ซือหยูเรียกเบาๆ

　　หอคอยเล็กห้าสีผุดขึ้นมาจากใต้ดินริมฝั่งทะเลขม

　　จากนั้นหอคอยได้กดลงไปที่หัวของเทพอสูรหกวิถีอย่างแรง

　　ตู้ม!ตู้ม!

　　พื้นส่งเสียงสายฟ้าคำรามแรงกดมหาศาลกดทับเทพอสูรหกวิถี เพียงไม่นานครึ่งร่างก็จมใต้พื้น

　　รอยแผลฉีกที่ผิวเทพอสูรแตกร้าวราวกับใยแมงมุม

　　ถ้าหากเป็นเทพอสูรทั่วไปพลังรุนแรงขนาดนี้คงสังหารไปแล้ว　　แต่เทพอสูรหกวิถีนั้นไม่สะทกสะท้านและจับเรือไว้อย่างมั่นคง

　　มเหสีหยุนเซี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกดูเหมือนว่าซือหยูจะประเมินเทพอสูรหกวิถีต่ำไป ถ้าหากเป็นฝีมือเทพอสูรคนอื่น พวกซือหยูคงจะหนีไปได้แล้ว

　　แต่ทันทีที่นางรู้สึกโล่งใจเสียงของซือหยูก็ดังมาจากเรืออีกครั้ง

　　 บันทึกธารดารา! 

　　โลหิตเทพหยาดหยดเสียงคำรามดังก้อง

　　สัตว์อสูรระดับเทพตัวหนึ่งวิ่งออกมาจากเรือมันร้องคำรามด้วยโทสะพร้อมกระชากแขนเทพอศูรหกวิถีข้างที่กำลังจับเรือ

　　เทพตำราสีหน้าหม่นหมองมันคือสัตว์อสูรที่เขาสะสมมาทีละตัวด้วยความยากลำบาก!

　　ซือหยูชิงมันไปในคราวที่แล้วแต่เทพตำราไม่เคยคิดว่าซือหยูจะใช้มันที่นี่!

　　แต่แขนของเทพอสูรหกวิถีนั้นเกิดรอยแยกเพียงเล็กน้อยจากการกัดของสัตว์อสูร　　กายหยาบของเขาแข็งแกร่ง!

　　เทพอสูรหกวิถีอ้าปากค้างและพ่นพลังอสูรออกมาใส่สัตว์อสูร

　　เทพอสูรหกวิถีปล่อยจิตสังหารและออกแรงที่แขนเขาเกือบจะลากเรือขึ้นจากทะเลได้แล้ว

　　มันเป็นจังหวะวิกฤติ

　　เสียงตะโกนดังมาจากเรืออีกครั้ง

　　 อัญเชิญอสูรศักดิ์สิทธิ์! 

　　ซือหยูตะโกนดังลั่นค่ายกลหมุนวนจากท้องนภา

　　เสียงคำรามสั่นคลอนทั้งฟ้าดินดังก้องไม่ขาดสาย

　　ทุกคนรวมถึงองค์ชายหนึ่งที่อยู่บนเรือตกตะลึง

　　 วิชาลับราชวงศ์อัญเชิญอสูรศักดิ์สิทธิ์! นี่เจ้า… 

　　องค์หญิงหกจ้องซือหยูอย่างไม่เชื่อสายตาซือหยูมีโลหิตเทพขององค์ชายเจ็ดมากมาย เขาถึงกับปล่อบพลังขององค์ชายเจ็ดออกมา

　　องค์ชายหนึ่งตกใจองค์หญิงสองกรีดร้องด้วยความกลัว

　　 เจ้าเป็นญาติของราชวงศ์อสูรงั้นเรอะ? 

　　วิชาอัญเชิญอสูรศักดิ์สิทธิ์เป็นวิชาลับสุดท้ายที่มีเพียงราชวงศ์เผ่าอสูรที่จะฝึกฝนได้นอกจากจักรพรรดิอสูรแล้วไม่มีใครเลยที่ได้ฝึกฝนมันมาก่อน

　　พวกเขาไม่มีทางได้รู้จักวิธีใช้วิชาแต่ซือหยู ชายจากธารดารากลับบ่มเพาะมันได้สำเร็จ

　　นอกเหนือจากนั้นกลิ่นอายพลังขององค์ชายเจ็ดที่เขามีมันคืออะไรกัน?

　　ท่ามกลางความสงสัยและตกใจหัวอัปลักษณ์ของสัตว์ป่าเก้าหัวปรากฏออกมาจากวงวิชา

　　พวกมันดุร้ายกระหายเลือดมันร้องคำรามเสียงดังลั่น　　เมื่อมันเห็นเทพอสูรหกวิถียืนอยู่ตรงหน้ามันก็ร้องโหยหวนด้วยความดีใจและกระโจนเข้าใจ!

　　 ตัวโกลาหล!! 

　　ศาลอสูรและมเหสีหยุนเซี่ยตกตะลึงพร้อมก้าวไปข้างหลัง

　　สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในมิติอสูรมันคือตัวโกลาหล!

　　มีตัวโกลาหลทั้งหมดสิบแปดตัวเก้าตัวเป็นสัตว์วิญญาณของจักรพรรดิอสูร ส่วนอีกเก้าตัวถูกเนรเทศออกสู่จักรวาล

　　พวกมันมาปรากฏตัวในโลกอสูรได้ยังไง?

　　แต่ก่อนที่จะมีเวลาให้คิดเทพอสูรหกวิถีก็ถูกตัวโกลาหลล้อมเอาไว้แล้ว

　　อ๊ากกกก!

　　ตัวโกลาหลกัดมือข้างที่จับเรือของเทพอสูรหกวิถี!

　　สัตว์อสูรระดับเทพทำได้เพียงฉีกผิวชั้นเดียวแต่ตัวโกลาหลกัดมือเทพอสูรหกวิถีขาดได้ในคราเดียว

　　เทพอสูรหกวิถีตกใจมากเขาเปลี่ยนมือจับเรือ แต่ตัวโกลาหลก็กระโจนเข้าใส่มืออย่างโหดเหี้ยมและฉีกมือเขาทิ้งด้วยเขี้ยวอันแหลมคม

　　มืออีกข้างที่ยืนเข้ามาขาดในพริบตาเดียว

　　เมื่อไร้สิ่งฉุดรั้งเรือก็ได้ไถลลงสู่ทะเลขมอย่างรวดเร็ว

　　ต่อให้มีเทพมากกว่านี้ฝ่ายของมเหสีหยุนเซี่ยก็ไม่กล้าไปจับคนที่อยู่ในทะเลอีกแล้ว

　　เทพอสูรหกวิถีถูกคุกเทวะห้าธาตุหยุดจนขยับไม่ได้ตัวโกลาหลเองก็กัดกินเหยื่ออย่างเอร็ดอร่อย เพียงไม่กี่ลมหายใจ เทพอสูรหกวิถีก็ถูกกินไปครึ่งตัว

　　เคราะห์ดีที่มเหสีหยุนเซี่ยสั่งเทพศาลอสูรให้จู่โจมพร้อมกันและขับไล่ตัวโกลาหลออกไป

　　แม้จะสังหารไม่ได้พวกตัวโกลาหลก็เป็นสิ่งที่ถูกอัญเชิญมา เมื่อหมดเวลา พวกมันจะถูกส่งกลับไปยังที่ที่พวกมันมา

　　มังกรวารีในคุกเทวะห้าธาตุใช้โอกาสนี้ควบคุมคุกเทวะห้าธาตุเช่นกันมันจมหอคอยลงในทะเลขมและไล่ตามเรือที่อยู่ใต้น้ำ

　　เมื่อคลื่นระลอกสุดท้ายหายไปจากทะเลใบหน้าแข็งกร้าวของมเหสีหยุนเซี่ยได้เปลี่ยนเป็นความหม่นหมอง

　　เทพตำราและเมฆาอสูรสีหน้าไม่สู่ดีเช่นกัน

　　เทพอสูรหกวิถีที่มีบาดแผลและบาดเจ็บไปทั่วร่างโกรธแค้นยิ่งกว่า

　　ที่ชายฝั่งมีแต่ความเงียบสงบ

　　ด้วยพรรคพวกมากมายพวกเขาคิดว่าจะเป็นการไล่จับเต่าในอ่างแคบ แต่ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะหลอกพวกเขาได้อย่างนี้?

　　ปั้ง!ปั้ง!

　　ในตอนนั้นเองร่างยักษ์ทะเลขมอันยิ่งใหญ่ได้มาถึงชายฝั่งและค่อย ๆ ย่อตัวลง　　มเหสีหยุนเซี่ยตาเป็นประกาย

　　 ขึ้นไหล่ยักษ์ 

　　ฟึ่บ!ฟึ่บ! ฟึ่บ!

　　เทพมากกว่าร้อยคนจากศาลอสูรบินขึ้นไป

　　ไม่มีใครคิดว่ายักษ์ทะเลขมจะไม่กินพวกเขาอย่างที่คิด

　　เทพที่อยู่ไม่ไกลนักจ้องมองยักษ์ทะเลขมพร้อมตัวสั่นด้วยความกลัวยักษ์ทะเลขมคือฝันร้ายแห่งโลกอสูรมานับล้านปี

　　ถ้าหากยักษ์หันมากินพวกเขาเล่า?

　　หรือถ้าหากยักษ์ทะเลขมจมลงสู่ทะเลพวกเขาจะจมน้ำทะเลขม พวกเขาจะทำอะไรได้เล่า?

　　แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ตามยักษ์ทะเลขมที่ก้าวลงสู่ทะเล

　　…

　　ลึกลงในทะเลขม　　เรือสีทองแล่นอย่างรวดเร็วราวกับปลาตัวน้อยทิ้งร่องรอยเป็นเงาไหว

　　ในเรือมีแต่ความเงียบกริบ

　　องค์หญิงหกมองซือหยูด้วยดวงตาน่ารักสีสันแปลกตาแสดงผ่านแววตา

　　สุดท้ายนางก็ได้เข้าใจว่าเหตุใดซือหยูถึงไม่ช่วยต่อเรือแม้แต่น้อยและอ้างว่าเขามีเรื่องสำคัญกว่าต้องทำ

　　เขานั้นเตรียมหนทางหนีไว้สามวิธี

　　ถ้าหากไร้ซึ่งสามวิธีที่เขาใช้ผลที่ตามมาก็มากพอที่จะให้นางหนาวสั่นถึงกระดูก

　　ถ้าหากซือหยูนอนใจพวกเขาจะทำอะไรเทพอสูรหกวิถีได้?

　　ไม่เลย!

　　นางอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกออกมาอย่างไร

　　กลับเป็นซือหยูที่ทำลายความเงียบงันนี้

　　 พวกเขาหนีมาได้ชั่วขณะแล้ว!  　　 ใช่แล้ว 

　　แม้จะเป็นองค์หญิงสองที่ไม่มีปัญญานักก็มีความเขินอายบนใบหน้าเมื่อมองซือหยูนางมองเขาราวกับคนธรรมดาที่มองเทพ

　　องค์ชายหนึ่งปรบมือ

　　 น้องหยูมีอุบายยอดเยี่ยมซุกซ่อนเอาไว้เสมอข้านับถือเจ้ายิ่งนัก! 

　　ซือหยูอาจเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้องค์ชายหนึ่งแห่งราชวงศ์อสูรกล่าวชมเช่นนี้

　　ปี้หวังชิงประทับใจนางเข้าใกล้ซือหยูมากขึ้น ใต้ผ้าคลุมหน้ามีใบหน้านางที่แดงระเรื่อ นางพูดเบา ๆ

　　 ท่านฉลาดหลักแหลมนักหวังชิงยินดีติดตามตลอดชีวิต 

　　ยากที่จะไม่ได้อะไรเลยจากการติดตามคนฉลาดที่วางแผนได้ไร้ข้อบกพร่องอย่างเขา

　　ซือหยูมองนางและตัดสินใจลืมเรื่องในอดีตที่นางเคยพูดกับเขา

　　 ชื่อจริงข้าคือซือหยูเจ้าเรียกข้าว่าซือหยูก็ได้ 

　　ซือหยูกล่าวอย่างไม่ถือตัว

　　 เรายังวางใจไม่ได้การเข้าสู่ทะเลขมเป็นเพียงการเลี่ยงการตามล่าของมเหสีหยุนเซี่ย เรายังต้องเจอการตามฆ่าของยักษ์อยู่! อย่าลืมว่าเจ้าสามคนคือเป้าหมายของมัน 

　　องค์ชายหนึ่งองค์หญิงสอง และองค์หญิงหกเงียบไป

　　มเหสีหยุนเซี่ยอาจจะดำลึกลงสู่ทะเลขมไม่ได้แต่ยักษ์ทะเลขมย่อมทำได้แน่นอน

　　ยักษ์จะไม่มีทางนั่งรอมองให้พวกเขาหนีไปโดยไม่ทำอะไรเลย