‘นายท่าน ข้าอยู่ใกล้ ๆ และคอยจับตาดูพวกเขา ท่านมีคำแนะนำอะไร ท่านต้องการให้ข้ามีส่วนร่วมหรือไม่? ‘
‘ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแค่คอยดู หลังจากนั้นเมื่อพวกเขาออกเดินทาง ด้วยความเร็วของเจ้า ข้าจะพึ่งพาเจ้าเพื่อให้ได้รับข้อมูลล่าสุดเกี่ยวกับตำแหน่งของพวกเขา ‘
‘โชคไม่ดี แต่ข้าจะเชื่อฟังคำสั่งของท่าน’
กองกำลังของเอลฟ์ดูเหมือนจะซ่อนตัวอยู่ พวกเขารู้หรือไม่ว่าผมเห็นพวกเขา?. อย่างไรก็ตาม ณ จุดนี้ผมต้องพึ่งพาความสามารถของเจนน่าในการติดตามพวกเขาอย่างสมบูรณ์
ผมยังคงมีความสุขกับช่วงเวลาอันเงียบสงบของตัวเอง จนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มตกดินและผมเห็นผู้หญิงสามคนเดินมาทางผม
ผมลืมไปว่าพวกเขาไม่สามารถมองเห็นได้ดีเท่าที่ผมสามารถทำได้ในความมืด หลังจากโบกมือไปมาในอากาศอย่างไร้จุดหมายสักพักผมจึงตะโกนเรียกพวกเขา
“ นี่!”
“ กาสพาร์ดรอนานแค่ไหนแล้ว”
พวกเขายังเร็วไปหน่อย เป็นเวลา 18:30 น. เท่านั้น แต่เวลานัดพบของเราตั้งไว้ที่ 19.00 น.
“ ไม่ต้องกังวล ข้าผ่านช่วงเวลาที่ดูผู้คนเดินผ่านไปแล้วเราจะไปต่อไหม”
“ ได้เลย! แต่ครั้งหน้าเจ้าไม่ควรมาเร็วเพราะจะทำให้เรารู้สึกแย่”
“ แน่นอน”
ทั้งคิชานเดและมิแรนด้ามีสีหน้ามุ่ยไม่พอใจที่ผมมาเร็วและกำลังรอพวกเขาอยู่ ผมโอบแขนพวกเขาเพื่อปลอบโยนพวกเขาและพาพวกเขาไปที่ร้านอาหารที่ผมจองไว้ล่วงหน้า
“ นี่อะไร…ที่นี่ดูแพง”
“ ไม่เป็นไร เราไม่ได้กินข้าวนอกบ้านบ่อยๆ”
“ ดีมาก! กินข้าวนอกบ้านครั้งแรก!”
“ พระเจ้านำทางเราไปสู่เส้นทางของเรา ขอบคุณ กาสพาร์ด!”
พวกเขาดูมีความสุขกับร้านอาหารที่ผมเลือก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพนักงานทุกคนออกมาต้อนรับเรา ขณะที่เราก้าวผ่านประตูเข้ามา
“ เรารออยู่แล้วปาร์ตี้ของกาสพาร์ด โปรดมาทางนี้”
“ แกสปาร์ดเกิดอะไรขึ้น”
ผมจองทั้งร้านอาหาร แม้ว่าจะเป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงมาก แต่ผมก็สามารถจองได้อย่างง่ายดายและไม่แพงเกินไป นี่เป็นผลมาจากการที่ผมมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ โดยมีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับผมที่รับภารกิจลงโทษราชาก็อบลิน พวกเขาดีใจมากที่ได้จัดเลี้ยงผมและเสนอส่วนลด 50% ให้ผมด้วย
“ อืม…บางครั้งเราต้องฉลองกัน”
เพราะผมเลือกสถานประกอบการชั้นสูงเช่นนี้ เราจึงสามารถเพลิดเพลินกับอาหารรสเลิศพร้อมกับนักดนตรีที่เล่นพิณและกวีร้องเพลงในห้องโถง
“ ข้าไม่เคยกินอาหารอร่อยขนาดนี้มาก่อน!”
“ มิแรนด้าโปรดกินอย่างเงียบ ๆ ” คิชานเดดุ
“ พระเจ้า ข้าคิดว่าข้าเกิดมาเพื่อวันนี้ ไม่ข้าจะตกหลุมรักอาหารอร่อย ๆ แบบนี้ไม่ได้!”
อาชีและมิแรนด้าแสดงท่าทางน่ารักเหมือนเด็ก ๆ ได้ค้นพบสิ่งใหม่ ๆ อย่างไรก็ตาม คิชานเดกำลังมองมาที่ผม ด้วยความประหม่าแทบจะไม่แตะต้องอาหารของเธอเลย
“ คิชานเดถ้าเจ้ากินน้อย มันจะไม่สุภาพต่อเชฟที่ทำงานหนักขนาดนั้น”
“ เราไม่สมควรได้รับการดูแลแบบนี้”
“ หยุดเถอะ เจ้ากำลังทำให้เสียบรรยากาศ”
คิชานเดกลับไปรับประทานอาหารน้ำตาไหลเล็กน้อยในดวงตาของเธอ
‘อืมร้องไห้ตอนกินข้าว … เป็นเพราะอาหารรสชาติแย่เหรอ?’ ‘
งับ! งับ!
ผมเรียกพนักงานเสิร์ฟมา
“ ข้าจะช่วยอะไรนายท่านได้บ้าง”
“ ได้เตรียมตามคำขอของข้าแล้วหรือยัง”
“ ขอรับ ท่านต้องการตอนนี้หรือไม่”
“ได้โปรด”
ในขณะที่บริกรกลับมามิแรนด้าและอาชีต่างก็กระวนกระวายใจ ในขณะที่คิชานเดมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“ โอ้ มันไม่มีอะไรมาก ข้าจำได้ว่าจะฉลองตั้งแต่เราพบกันครั้งแรก ตอนนี้เราเป็นทีมกันแล้ว ดังนั้นข้าเดาว่าเราสามารถพิจารณาวันนี้เป็นวันครบรอบได้”
ในขณะที่เราคุยกันเค้กก้อนโตและช่อดอกไม้วางอยู่บนโต๊ะเทียนเล่มเดียวก็ถูกวางไว้ตรงกลางเค้ก
“ คิชานเดทำไมเจ้าไม่เป็นคนจุดเทียน”
“ ข้าตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว… แต่วันนี้เจ้า…สู้ดดดดด(เสียงสูดอากาศ)”
“ โอ้พี่หยุดร้องไห้ซะ นี่เป็นโอกาสที่มีความสุข”
“ ถูกต้อง พระเจ้าอาจให้เราทดลองมากมาย แต่พระองค์ก็อวยพรเราด้วยวันแห่งความสุข”
ในขณะที่เราอยู่ด้วยกันไม่กี่วันที่ผ่านมาหัวใจของพวกเขาได้รับการเยียวยาอย่างมาก ในวันที่น่าสยดสยองนั้น พวกเธอกลายเป็นผู้หญิงที่แตกหักและไม่สามารถเดินเข้าไปในร้านค้าใด ๆ ในเมืองได้ จนถึงทุกวันนี้ผมก็ไม่แน่ใจว่าข่าวลือแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วเพียงใด แม้ว่าพวกเขาจะได้รับความโล่งใจจากการรอดชีวิต แต่โลกก็ได้กำหนดให้พวกเขาเป็นผู้ถูกขับไล่ไปแล้วและด้วยความเป็นเพื่อนที่ผ่านมาของเราเท่านั้นที่ผมได้แบ่งเบาภาระของพวกเขาได้บ้าง มันไม่ได้คำนึงถึงพวกเขาเลยที่ผมเตรียมอาหารค่ำวันนี้และอยากเห็นพวกเขามีความสุข ในขณะที่เราร้องเพลงฉลองด้วยกัน แน่นอนว่าวิธีของผมแย่มากทำให้คิชานเดทั้งร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกัน
“ ไชโยทุกคน! ปาร์ตี้นี้ดีที่สุด!”
“ สู่ปาร์ตี้ที่ดีที่สุด!”
หลังจากปิ้งขนมปังแล้วเจ้าของก็นำผลไม้และไวน์อีกจานออกมา คิชานเดดูเหมือนจะลืมปัญหาของเธอไปในที่สุดและเป็นคนแรกที่หลับไปที่โต๊ะ มิแรนด้ายังคงร้องเพลงมากขึ้นและเสียงของเธอก็พัฒนาขึ้นเมื่อเธอดื่มไวน์มากขึ้น ผมยังให้ทิปนักดนตรีอย่างไม่เห็นแก่ตัวและปล่อยให้พวกเขาออกไปก่อนเวลาเพราะพวกเราส่วนใหญ่เมามากแล้ว อาชีที่รอดชีวิตมาได้ในตอนท้ายบอกผมว่า “อย่านอน!” ก่อนจะเดินออกไปเกาะไหล่ของผม ในฐานะนักรบผมมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่ามากและสามารถมีสติต่อหน้าผู้หญิงได้
“ ลูกค้า ข้าได้เตรียมรถม้าไว้ข้างนอกแล้ว”
ด้วยความเอาใจใส่ของเจ้าของร้านอาหารทำให้การเดินทางกลับมาที่โรงแรมนั้นเป็นเรื่องง่ายมาก หลังจากช่วยผู้หญิงไปที่ห้องของพวกเขาแล้วผมก็กลับมาที่ห้องของตัวเองและนั่งลง
“ ข้าหวังว่ามันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของพวกเขาได้เล็กน้อย”
ภาระจากความคิดที่ผมมีเมื่อเช้านี้เกี่ยวกับการกระทำที่ผมได้ทำ เมื่อเราพบกันครั้งแรกในถ้ำได้หายไปแล้ว
“ สลับอวตาร!”
เมื่อกลับไปที่ร่างหลักของผม ผมตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองถูกล้อมรอบไปด้วยเอียน กวิน มอลเล่และมดอื่น ๆ ดูเหมือนพวกเขาทั้งหมดรอผมอยู่
ควีกกก!
“ ยินดีต้อนรับ! ‘
เสียงที่สดใสของเอียนและเสียงร้องของมอลเล่ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและสบายใจ
“ ใช่ ข้ากลับมาแล้ว”
“ เจ้าชอบเสื้อผ้าแบบนี้ไหม? ข้ากำลังสวมชุดใหม่ที่เจ้าส่งมา”
ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับขนาดตัวของเอียน ดังนั้นผมจึงต้องประเมินคร่าวๆเมื่อผมซื้อสินค้า แต่การตัดสินว่ามันดูดีแค่ไหนสำหรับเธอผมมีสายตาที่ดีสำหรับเรื่องนี้
“ มันดูแปลก ๆ ไหม”
ผมส่ายหัว
“ ไม่ ข้ามองเพราะคุณสวย”
“ โอ้โห คำชมจากโจร่า จากใจจริง แต่ข้าได้ยินมาว่าเจ้าใช้เวลาอยู่กับผู้หญิงสามคน….”
แม้ว่าริมฝีปากของเธอจะบอกว่าเธอกำลังหัวเราะ แต่ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยแววอันตราย
“ แน่นอน ข้าต้องกลมกลืนกับมนุษย์”
“ โปรดบอกข้าว่าท่านได้รับประสบการณ์อะไรบ้าง เราได้ยินจากอัลเปี้ยน ว่าเจ้ามักจะกลับมาในช่วงเวลานี้”
เอียนดึงสมุดบันทึกออกมาพร้อมจดสิ่งที่ผมพูด พวกมดก็ฟังด้วยความสนใจ ในขณะที่กวินก็ใช้โอกาสนี้ในการปักหลักในหัวกะโหลกของผม
“ อ่าในที่สุด! ที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการนอนหลับพักผ่อนจริงๆ!”
กวินมักจะอาศัยอยู่ในโลกใบเล็กของเธอเอง
ผมใช้เวลาทั้งคืนเพื่อเล่าการผจญภัยของผมในโลกมนุษย์ เอียนดูค่อนข้างโล่งใจ เมื่อผมพูดถึงการจองห้องพักสองห้องที่โรงแรม อย่างไรก็ตามมดได้รับความสนใจอย่างแท้จริงจากนิทานของผม พวกมันไม่ค่อยได้พบกับมนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ที่ผมพูดถึง เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นผมก็กลับไปที่อวตารของผม
‘แล้ว!’
พวกเขาหลับอย่างรวดเร็วในห้องที่อยู่ติดกัน แต่ก็ยังสามารถมาถึงเตียงของผมได้ กิจวัตรตอนเช้าของผมเริ่มต้นขึ้นเมื่อผมเปลี่ยนเสื้อผ้าและเลือกอาหารเช้าสำหรับพวกเขา คิชานเดเป็นคนเดียวที่เราทานอาหารเช้าด้วยกัน ในขณะที่เธอช่วยผู้หญิงอีกสองคนเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมออกไปยังกิลด์นักผจญภัยเพื่อตรวจสอบสถานะของกองกำลังลงโทษราชาก็อบลินของผมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับบ้านเพื่อพบผู้หญิงทั้งสามคนที่แต่งตัวและรออยู่
เราใช้เวลาทั้งวันในการซื้อของและเยี่ยมชมร้านอาหารอีกครั้ง ในตอนเย็นเรากลับไปทานอาหารเย็นแสนอร่อยที่เจ้าของโรงแรมเตรียมไว้ให้ เราใช้เวลาทั้งคืนในการเล่าเรื่อง โดยเฉพาะการผจญภัยของคิชานเดและเทววิทยาของอาชีที่เข้าใจผิดผิด หลังจากใช้เวลาคุยกันไม่นานเราก็ค่อนข้างเหนื่อยและเข้านอน
ผมค่อนข้างพอใจมีความสุขกับวันที่สงบสุข แต่อนิจจาเช้าวันรุ่งขึ้น ผมได้รับข้อความจากไทร์ โดยบอกว่าการสำรวจพร้อมที่จะออกเดินทางแล้ว
‘เควสลงโทษนี้ควรจะเหมือนเดินเล่นในสวนสาธารณะ’
เมื่อผมกลับไปที่โรงแรมเพื่อบอกข่าวกับผู้หญิง พวกเขารู้สึกผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
“ ทำไมเจ้าไม่พาเราไปด้วยล่ะ พวกเราอ่อนแอเกินไปหรือเปล่า”
“ ไม่ ไม่ใช่แค่นั้นมันจะยากสักหน่อยในระดับปัจจุบันของเจ้าทั้งหมด”
“ ข้าไม่ชอบ! เราทุกคนควรอยู่ด้วยกันข้าอยากจะสู้ตายดีกว่าถูกทิ้งไว้ข้างหลัง”
คิชานเดและคนที่เหลือกำลังรอให้ผมตัดสินใจขั้นสุดท้ายกัดริมฝีปากล่างของพวกเขาด้วยความคาดหวัง
‘ฮึการพึ่งพาผมกลายเป็นเรื่องลำบากไปหน่อย’
ถึงกระนั้นผมก็กังวลเล็กน้อยว่าผมเคยชินกับการต่อสู้กับพวกเขาที่อยู่เคียงข้างผมและมันจะทิ้งช่องว่างไว้ในการต่อสู้
“ ตกลง แต่เจ้าต้องยอมทำตามคำสั่งของข้าอย่างสมบูรณ์”
พวกเขาพยักหน้าอย่างแรงพร้อมรอยยิ้มกว้าง
