“ชล คุณมาแล้ว? ขอบคุณที่มาเยี่ยมฉัน ฉันไม่เป็นไร” ธินิดาอยากพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ว่ากลับท่าทางสภาพอ่อนแอ ลุกไม่ขึ้น
“อืม ในฐานะที่เป็นเพื่อน ผมมาก็เป็นเรื่องที่สมควร น้ำผึ้ง คุณทำแบบนี้จะทำให้ทุกคนเป็นห่วง คุณคิดดูว่าแม่ทิมเลี้ยงคุณมาตั้งยี่สิบกว่าปี ยังมีคนในครอบครัวคุณ คุณทำแบบนี้จะทำให้ทุกคนเสียใจ” ชลธีนั่งอยู่ข้างธินิดา เขาอยากพูดโน้มน้าวเธอ
“ชล คุณไม่แคร์ฉันแล้ว ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปจะมีความหมายอะไร? ชีวิตนี้ฉันชอบคุณเพียงคนเดียว แต่ว่าคุณกลับหลอกฉัน คุณบอกว่าจะรอฉัน แต่ว่าฉันยังไม่กลับมา คุณก็แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว คุณว่าฉันควรจะทำยังไงดี?” ธินิดาพูดทีเดียวประโยคยาวเหยียด เธอถึงคิดได้ว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว
“แคกแคกๆ แคกๆๆ” ธินิดาจึงไอขึ้นมา ทำให้คนรู้สึกว่าเธอพูดเยอะเกินไป ถึงได้สำลัก
แม่ทิมรีบร้อนเข้าไปตบหลังให้ธินิดา ถ้าเป็นเมื่อก่อน ชลธีได้ยินตัวเองพูดประโยคพวกนี้ ต้องช่วยเธอตบหลังด้วยความเป็นห่วงแน่นอน
แต่ว่าตอนนี้ชลธีเพียงแค่ดูแม่ของเธอ ไม่ได้คิดจะช่วย
“น้ำผึ้ง เรื่องบางอย่างมันผ่านไปแล้วก็คือผ่านไป พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องไปพัวพันกันมันอีกแล้ว คุณอายุยังน้อย ยังมีผู้ชายดีๆรอคุณอีกเยอะ ที่ผมมาวันนี้ก็เพราะอยากพูดกับน้าทิมและพวกคุณหน่อย ผมแต่งงานแล้ว และไม่ได้คิดจะหย่าอีก” เรื่องที่เกิดวันนี้ ชลธีรู้สึกว่าตัวเองจำเป็นต้องพูดให้ชัดเจน
“น้าทิม ไม่ว่าพวกคุณจะมองผมยังไง แต่ว่าผมก็ต้องประกาศนิดหนึ่งว่า ตอนนี้ผมเป็นคนที่แต่งงานแล้ว ผมก็ต้องมีความรับผิดชอบต่อภรรยาของผม โอกาสที่มันพลาดไปแล้วก็คือพลาดไปแล้ว พวกเราก็อย่าไปคิดถึงอะไรอีกเลย ท่านรู้สึกว่าผมพูดถูกไหม?” ชลธีพูดกับคนตระกูลยืนนานอย่างตั้งใจ
ทุกวันนี้ธินิดาสภาพแบบนี้ จิตใจลังเลแยกจากเขาไม่ได้ เขาต้องพูดกับธินิดาให้ชัดเจน เขาเป็นคนมีภรรยาแล้ว ทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว
ใจธินิดาถูกทิ่มแทงอย่างรุนแรง โลกใบนี้ทำไมถึงไม่ยุติธรรมแบบนี้ ประวีร์บอกว่าในใจของเขามีคนอยู่ตั้งนานแล้ว เธอเข้าไปไม่ได้
แต่ว่าผู้ชายที่ในใจมีแต่เธอ ก็มีคนอื่นแล้ว เธอธินิดาจะโชคร้ายเกินไปไหม
ไม่ได้ ไม่ได้ นี่มันผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่สุดทั้งสองคน ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องได้มาครอบครองให้ได้ ในเมื่อประวีร์ไม่เคยมีที่นั่งสำหรับเธอเลย แต่ว่าชลธีเคยมี บางทีชลธีก็แค่ถูกทำให้สับสนชั่วคราว
“ชล ฉันจะไม่วุ่นวายกับคุณอีกแล้ว คุณวางใจเถอะ ฉันธินิดาก็เป็นคนมีศักดิ์ศรี” ธินิดาหันหน้าไปอีกด้าน แสดงด้านที่ตัวเองแข็งแกร่ง
ลงมือกับชลธีไม่ได้ล่ะก็ งั้นเธอก็จะลงมือกับมุกดา เธอไม่เชื่อ มุกดาจะเชื่อใจชลธีขนาดนั้น
ตอนแรกชลธีตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว แต่ว่าเห็นสภาพของธินิดาแล้ว ก็รู้สึกว่าใจแข็งไม่พอ
“งั้นน้ำผึ้ง คุณก็รักษาสุขภาพให้ดีละกัน อดอาหารอีกไม่ได้นะ เข้มแข็งหน่อยนะ” สุดท้ายชลธีก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เขาก็คิดไม่ถึงว่าธินิดาจะยอมรับเร็วขนาดนี้
“เรื่องของฉัน ฉันรู้ ชล คุณไม่ต้องสนใจฉันแล้ว คุณไปเถอะ” ธินิดากลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ เธอจะแพ้ไม่ได้ ต้องไม่มีวันแพ้
ชลธีมองคนตระกูลยืนนาน เขาก็บอกลากับพวกเขา จากนั้นก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง ครั้งนี้เขาทำได้ใจดำเด็ดขาดที่สุด ทำให้ธินิดารู้ทัศนคติของเขา นั่นก็คือต่อจากนี้ไม่ว่ายังไง เขาชลธีจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว
เพิ่งกลับถึงบริษัท บริษัทสาขาทางฝรั่งเศสก็โทรมา บอกว่าทางโน้นมีเรื่องด่วน ให้ชลธีไปจัดการเดี๋ยวนี้
ชลธีเตรียมตัวไว้แล้วว่าจะกลับบ้านไปอธิบายกับมุกดา แต่ว่าโทรศัพท์นี้ ทำให้เวลาที่เขาจะอธิบายกับมุกดาต้องเลื่อนออกไปอีก
จองตั๋วเครื่องบินทันที ชลธียังไม่มีเวลากลับไป ก็บินไปฝรั่งเศสแล้ว
ช่วงนี้มุกดายุ่งมาก กลางวันของเธอใช้อยู่การแปล ชลธีบอกให้เธออย่าไปบริษัทฮอนดากรุ๊ปชั่วคราว งั้นเธอก็ไม่ไป ยังไงเธอก็เตรียมตัวจะลาออกแล้ว และไม่อยากไปเจอธินิดา
ช่วงนี้จันวิภากับโธรณีก็ไม่ได้มาหาเธอ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอโทรหาทั้งสองคน ก็โทรไม่ติด ถึงแม้ในใจจะกังวล แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก็ทำได้แค่ใช้งานตัวเองฆ่าเวลาไปวันๆ
ดูแล้วก็ใกล้ถึงวันเกิดตัวเองแล้ว ยังมีอีกสองวัน มุกดารู้สึกว่าวันเกิดปีนี้น่าจะต้องฉลองคนเดียวแล้ว ทุกคนขาดการติดต่อหมด เหมือนกับไม่โลกใบนี้ไม่เคยมีพวกเขาอย่างนั้น
ในวันเกิดนี้ มุกดาได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเธอณิชพนแต่เช้า อวยพรเธอสุขสันต์วันเกิด
คำอวยพรอันเรียบง่ายแบบนี้ ก็ทำให้มุกดารู้สึกดีใจ ยังดีที่มีพ่อจำวันเกิดของเธอได้
คุยกับณิชพนไปครู่หนึ่ง อารมณ์ของมุกดาก็ดีขึ้นมาก วันนี้เป็นวันที่เธอต้องส่งงาน เธอเปลี่ยนเสื้อผ่ากินอาหารเช้าเตรียมตัวออกไป
“คุณนะ……. คุณมุก วันนี้จะออกไปข้างนอกเหรอ?” นัทธ์เห็นมุกดาเปลี่ยนรองเท้า จึงถามเธอ
ช่วงนี้ท่าทางมุกดาเหมือนยุ่งมาก ขังตัวเองอยู่ในห้องทุกวัน ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่
“อืม วันนี้หนูจะออกไปหน่อยค่ะ ตอนเที่ยงไม่กลับมาแล้ว” มุกดารู้สึกว่าวันนี้เป็นวันเกิดตัวเอง ไปที่บ้านใหม่ดีกว่า ฉลองวันเกิดให้ตัวเอง
“อืม ได้ครับ งั้นก็ระวังหน่อยนะครับ” ลุงนัทธ์อยากพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเลย
มุกดาตั้งแต่วันที่ชลธีประกาศว่าเธอเป็นภรรยาของเขาแล้ว เธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย
บางครั้งมุกดายังลืมไปเลยว่าตัวเองยังมีสามีอยู่คนหนึ่ง
อย่างไรก็ตามคาดว่าช่วงนี้ชลธีคงกำลังว่าจะพูดกับเธอยังไงเรื่องสัญญาก่อนเวลากำหนด ความจริงก็ไม่มีอะไร พูดตามตรงก็พอ ตัวเองก็เตรียมตัวไว้แล้วว่าจะถูกไล่ออกจากบ้านตลอดเวลา
มาถึงบริษัทศักดิ์พร มุกดาก็เอาต้นฉบับส่งให้สันติภพ จากนั้นก็ถามสันติภพว่ามีบทความอะไรไหม
“พี่ภพงานครั้งนี้พี่ยังไม่ได้ให้หนูเลย” รอไปสักพัก มุกดาเห็นว่าสันติภพยังไม่ได้เอาเอกสารให้เธอ
“ออ ดูความจะพี่นี่ เอกสารครั้งนี้ไม่ได้อยู่ที่พี่ อยู่ในมือลูกค้าท่านหนึ่ง พี่เอาที่อยู่ให้ มุกไปหาเขาที่นี่” สันติภพหยิบปากกามาเขียนที่อยู่ให้มุกดา
“ใช่แล้ว มุก ครั้งนี้มุกนั่งแท็กซี่ไปได้ ลูกค้ารีบมาก ค่าแท็กซี่เอากลับมาเบิกได้” สันติภพกำชับนิดหน่อย
“ออ ได้ค่ะ มุกไปเดี๋ยวนี้” เงินค่าแท็กซี่ มุกดารู้สึกไม่กล้าขอเบิกกับบริษัท
มือเธอถือที่อยู่ไว้ ออกไปโบกแท็กซี่ ก็ไปเลย
