ในตอนที่จันวิภากำลังรอประธานของเจริญพรกรุ๊ปอยู่ในโรงจอดรถ ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกตัวเอง เสียงนั้นเธอได้ยินแล้วก็รู้ได้เลยทันทีว่าเป็นใคร ตอนเช้าวันนี้ยังไล่เขาไปอยู่เลย ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่อีก
“อ้อ คุณชายพร บังเอิญจังเลยนะ นายก็มาหาประธานของเจริญพรกรุ๊ปเหรอ?” จันวิภารีบยิ้มแห้งทันที อยู่ด้านนอกเป็นกันเองหน่อยจะดีกว่า
ทศพรได้ยินว่าจันวิภามาหาประธานของเจริญพร เขาก็ยิ้มออกมา
“ฉันไม่ได้มาหาประธานของเจริญพรกรุ๊ปหรอก แต่ฉันแค่มาดู เป็นยังไง ไปรถฉันไหม ที่นี่โบกรถยากนะ ถ้าเธอไม่นั่งรถฉัน คงได้รออีกนานกว่าจะมีรถมาจอดให้โบก” ทศพรพูดกับจันวิภาด้วยความหวังดี
จันวิภาได้ยินว่าที่นี่โบกรถยาก ใช่แล้ว ที่นี่เป็นชานเมือง เมื่อกี้ผู้อำนวยการก็ขับรถไปแล้วด้วย ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆสินะ
“งั้นคุณชายพรรอฉันหน่อยได้ไหม ฉันอยากรอประธานเจริญพรกรุ๊ปออกมาก่อน ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับท่านน่ะ” จันวิภาตัดสินใจลำบาก
“ไม่ต้องรอเขาแล้ว เธอไม่เห็นเขาหรอก มีเรื่องอะไรบอกกับฉันได้นะ เหมือนกัน” ทศพรดึงตัวจันวิภาขึ้นรถทันที
“นี่ นี่ ฉันรอมาครึ่งวัน ยืนรอจนขาชาไปหมดแล้ว รออีกหน่อยสิ ได้ไหม?” จันวิภาในตอนนี้อ่อนโยนต่อทศพรมาก เห็นท่าทีที่น่าสงสารของเธอ ทศพรก็อดไม่ได้หัวเราะออกมา
“ไปเถอะ ยังไงก็ถึงเวลากินข้าวแล้ว ฉันพาเธอไปกินของอร่อยก่อน กินเสร็จแล้วฉันจะพาเธอไปเจอประธานเจริญพรกรุ๊ป เป็นยังไง?” ทศพรพูดกับจันวิภา
จันวิภาร้องเสียงดังจ๊อกๆออกมา
“งั้น งั้นก็ได้ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วต้องพาฉันไปหาประธานเจริญพรกรุ๊ปจริงๆนะ” จันวิภาก็หิวเหมือนกัน มีคนเลี้ยงข้าวพอดีก็เป็นเรื่องที่ไม่เลวเหมือนกัน
เธอนั่งรถของทศพรอย่างสบายใจ กลับเข้าไปในตัวเมือง
“ทำตามกฎเดิม ไอศกรีมก้อนสุดท้าย” ทศพรพาจันวิภามาในห้องอาหารส่วนตัว และสั่งอาหารมา
“ไม่ต้องสั่งเยอะหรอก กลัวว่าจะกินไม่หมดน่ะ” จันวิภาได้ยินกฎเดิม ไม่รู้ว่าจะมีอาหารเยอะเท่าไหร่
“งั้นไม่เอาไอศกรีมอยู่สุดท้ายแล้วเหรอ?” ทศพรมองจันวิภาและถาม
“ช่างเถอะ เอามาเถอะ” ไอศกรีมเป็นของที่จันวิภาชอบกินมากที่สุด อย่างอื่นไม่เอาก็ได้ ไอศกรีมต้องมี
พนักงานออกไปเตรียมอาหาร ทศพรก็พูดคุยกับจันวิภาขึ้นมา
“จัน เธอจะไปหาประธานเจริญพรกรุ๊ปทำไมเหรอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
“เห้อ นั่นก็เพราะเจริญพรกรุ๊ปเป็นนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ พวกเราอยากให้พวกเขาใช้วัสดุก่อสร้างของบริษัทฮอนดากรุ๊ป ผู้อำนวยการเลยให้ฉันจัดการเรื่องนี้ให้ได้ แต่ฉันกลับไม่มั่นใจน่ะสิ เจริญพรกรุ๊ปแม้จะยอดเยี่ยมมากแค่ไหน แต่กลับเข้าวงการได้ไม่นาน ก็ขนาดหน้าประธานยังปิดเป็นความลับเลย ฉันรู้แค่ว่าเขาขับรถเฟอร์รารี่สีแดงเอง” จันวิภาพูดอย่างไม่มั่นใจ
ขนาดประธานเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไงก็ยังไม่รู้เลย จะไปคุยกับคนอื่นและนักคนอื่นได้ยังไงกัน
“อ้อ รถเฟอร์รารี่สีแดง ฉันก็มีอยู่คันนะ” ทศพรใบ้ให้จันวิภา
“คุณชายที่มีเงินอย่างนายน่ะเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีรถแบบนั้น ฉันกำลังคิดว่าในพระนครคงมีหลายคนที่มีรถแบบนี้ ฉันจะไล่ถามทุกคนที่ขับรถคันนี้ว่าเป็นประธานของเจริญพรกรุ๊ปหรือเปล่า มันก็ไม่ใช่ไหม?” จันวิภายังไม่รู้สึกตัวอีก
ทศพรยิ้ม ผู้หญิงของเขาน่ารักจริงๆเลย ไม่รู้ว่าในใจเธอคิดว่าตัวเองเป็นคนยังไงกันแน่นะ ใบ้ชัดเจนขนาดนี้แล้ว เธอยังคิดว่าไม่เกี่ยวกันอีก
อาหารมาถึงเร็วมาก ทศพรเอาของอร่อยดันไปให้จันวิภาทั้งหมด
จันวิภาหิวมากจริงๆ เธอเริ่มกินอย่างไม่รอช้า กินไปด้วยและคิดไปด้วยว่าบ่ายวันนี้จะเอายังไงดี
“คุณชายพร รู้จักประธานของเจริญพรกรุ๊ปไหม?” กินไปสักพัก จันวิภาก็คิดได้ขึ้นมาว่าทศพรบอกว่าบ่ายนี้จะพาตัวเองไปพบประธานของเจริญพรกรุ๊ป
“ก็รู้จักนะ” ทศพรพูดถ่อมตัว
“ก็รู้จักนะมันหมายความว่ายังไงกัน นายรู้จักจริงหรือเปล่า?” จันวิภาเริ่มกังวล
ไม่รู้จักก็อย่ามาทำให้เธอเสียเวลา เดือนนี้เธอยังรอทำผลงานอยู่นะ
“รู้จักสิ จันวิภา คะแนนในโรงเรียนเธอเป็นยังไงบ้าง?” ทศพรรู้สึกว่าไอคิวของจันวิภาน่าเป็นห่วงมาก แต่เป็นแบบนี้ก็ดี เป็นคนตรงๆเปิดเผยดี
“คะแนนฉันน่ะเหรอ ก็ยังใช้ได้นะ แม้จะไม่ดีกว่าคะแนนของมุกดา แต่ก็อยู่ในระดับปานกลาง ทำไมถึงถามเรื่องคะแนนฉันล่ะ?” จันวิภารู้สึกแปลกใจในตัวทศพรมาก
ทศพรก็ไม่พูดอะไร เขาเอาของอร่อยให้จันวิภาทั้งหมด ตัวเองกินแค่ข้าวเปล่านิดเดียว ยังมีของที่จันวิภาไม่ชอบกิน
“พอแล้ว ฉันกินอิ่มแล้วล่ะ คุณชายพร พาฉันไปพบประธานเจริญพรกรุ๊ปเถอะ ใช่แล้ว ประธานบริษัทพวกเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเหรอ? นามสกุลว่าอะไร เดี๋ยวฉันจะได้เรียกถูก” จันวิภาถามเรื่องเจริญพรกรุ๊ปกับทศพรทันทีที่กินอิ่ม
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง เพิ่งกินข้าวเสร็จไปพักผ่อนก่อนเถอะ ประธานเขาก็ต้องพักผ่อนเหมือนกัน มา เดี๋ยวฉันพาเธอไปที่หนึ่ง พักผ่อนเสร็จแล้ว วันนี้ประธานเจริญพรกรุ๊ปก็จะไปที่นั่น พวกเราไปรอเขาที่นั่นกัน” ทศพรเห็นท่าทีที่รับร้อนของจันวิภา ไม่คิดว่าเธอจะตั้งใจทำงานและรับผิดชอบต่อหน้าที่ตัวเองขนาดนี้
“อ้อ ดีจังเลย ฉันก็เริ่มรู้สึกง่วงแล้วเหมือนกัน งั้นไปตามที่นายบอกแล้วกัน” จันวิภาปล่อยวางไม่คิดอะไรมาก เชื่อใจทศพรจากก้นบึ้งจิตใจ
ทศพรพาเธอมาสโมสรหนึ่ง สโมสรนี้คนมีเงินไม่แน่ก็อาจจะเข้ามาไม่ได้
จันวิภาไม่เคยมาสถานที่ที่หรูหราขนาดนี้มาก่อนเลย เธอตามหลังทศพรมาเหมือนคุณยายแก่ที่เดินมาเที่ยวชมอุทยานเลย รู้สึกทุกที่สวยงามและน่าสนใจไปหมด
“มา เธอนอนก่อนนะ ฉันยังมีธุระอีกนิดหน่อย ประธานของเจริญพรกรุ๊ปมาแล้ว เดี๋ยวฉันมาตามเธอเอง” ทศพรพูดกับจันวิภา
เขาพาเธอมาในห้องพักผ่อน
ในห้องพักผ่อนหรูหรามาก เตียงใหญ่ทำให้จันวิภาหลงรักที่นี่ทันที ยังมีตู้เย็นใสอีก อยากกินอะไรก็เห็นทันที
ทศพรพูดกับจันวิภาเสร็จแล้ว ตัวเองก็เดินจากไปทันที ก็คงเป็นเรื่องเธออยากกินอะไรก็กินเลย นอนพักผ่อนเยอะๆ ไม่ต้องกังวล เขาจัดการให้เธอทั้งหมดแล้ว
จันวิภามองดูผลไม้พวกนั้น น้ำลายแทบไหลออกมา เธอเปิดตู้เย็น เอามังคุดและมะม่วงที่แกะเปลือกเสร็จแล้วออกมากิน
พอกินเสร็จแล้ว เธอก็เริ่มง่วง ล้มลงเตียงและนอนทันที
รู้จักกับทศพรนี่ดีจริงๆ ยังจัดการเรื่องของประธานเจริญพรกรุ๊ปให้ตัวเองได้อีก ดีมากเลย จันวิภานอนหลับแล้วใบหน้าก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่
