ชลธีตะโกนเรียกจันวิภาที่หลบอยู่หลังเสา พอจันวิภาได้ยินว่าอาจจะมีคนตายด้วยคำพูดเดียวของเธอ เธอก็ลนลานอย่างมาก
“ประธานชลธีคะ ฉันไม่รู้เลยว่าสามีเธออยู่ด้วย ฉันทะเลาะกับเธอก็เลยเผลอพูดออกมา อย่าให้มีคนตายเลย คุณต้องช่วยฉันนะคะ ถ้าเกิดผู้หญิงคนนั้นตายเพราะฉันจริง ฉันจะทำยังไงดี” คำพูดเดียวของชลธีทำเอาจันวิภาตกใจจนวิ่งออกมาจากหลังเสา เพื่อขอร้องให้เขาช่วย
“เรื่องนี้ฉันคงช่วยเธอไม่ได้ เธอลองไปหาทศพรสิ เขาคงมีวิธีอยู่” ชลธีโยนเรื่องวุ่นวายนี้ไปให้ทศพร
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วยจันวิภาหรอก แต่โดยหลักแล้วทศพรถนัดด้านนี้มากกว่า เขามีวิธีการที่จะทำให้พันเลิศไม่ทำร้ายคนจนเสียชีวิต
“เขาจะด่าฉันไหม ฉันทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่เลยใช่ไหม?” จันวิภากังวลใจมาก แม้มีบางครั้งเธอจะเป็นคนที่เข้มแข็งมาก แต่เธอก็ไม่ได้จะทำร้ายคนคนนั้นให้ถึงชีวิต เธอแค่ชอบเรียกร้องความเป็นธรรมเท่านั้น
“เขากล้าด่าเธองั้นเหรอ? ฉันสาบานเลยว่าเขาไม่กล้าหรอก เธอไปเถอะ วางใจได้เลย เขาจะต้องช่วยเธอได้แน่ ฉันรู้ว่าเธออยากช่วยมุกถึงได้ทำแบบนี้ ฉันก็จะช่วยเธอเหมือนกัน” ชลธีปลอบใจจันวิภา และให้เธอไปทำงาน อย่าไปยุ่งเรื่องชาวบ้านอีก
ครั้งนี้จันวิภากลับไปที่ห้องทำงานตัวเองจริงๆ เธอเอาเรื่องที่เจอวันนี้ไปบอกกับมุกดาและโธรณี
พอมุกดาได้ยินว่าอาจจะถึงชีวิตคนได้ เธอก็รู้สึกว่ามันเกินไปแล้วจริงๆ นี่มันไม่ได้ทำผิดอะไรนักหนานี่ ทำไมพันเลิศถึงมีอำนาจมากมายขนาดนั้น ถึงกับจะเอาชีวิตคนเลยเหรอ ตอนแรกเธอก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นหรอก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกพันเลิศทำเกินไปแล้วจริงๆ
โธรณีก็เหมือนกับจันวิภาเลย ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นก่อนก็จะรู้สึกไม่สะใจแต่พอเกิดเรื่องขึ้นจริง เธอก็ทำได้แค่ร้อนใจอยู่คนเดียว
“ประธานชลธีให้ฉันไปหาทศพร เขาบอกว่าทศพรช่วยฉันได้ เดี๋ยวฉันเลิกงานแล้วจะนัดเขาออก พวกเธอจะไปกินข้าวด้วยกันไหม?” ตอนนี้เองจันวิภาอยากให้คนอยู่กับตัวเองจริงๆ
“ไม่”
“ไม่” มุกดากับโธรณีพูดขึ้นพร้อมกัน
ช่างเถอะ สองคนนี้ไม่อยากไปเป็นกขค.แน่นอน จันวิภารู้ดี ก็เลยไม่ได้ชวนพวกเธอต่อ
จันวิภาก้มหน้าลงพูดเรื่องวันนี้ให้ทศพรฟัง เธอรู้สึกว่าทศพรจะต้องด่าตัวเองแน่ เธอก็พร้อมยอมรับคำด่าของเขาเหมือนกัน
“อ้อ แบบนี้นี่เอง ทำไมไม่กินข้าวล่ะ? เธอชอบกินพวกนี้ไม่ใช่เหรอ” ทศพรเห็นจันวิภาไม่กินข้าวเลย ก็เลยคีบอาหารให้จันวิภา
“คือว่า วันนี้ฉันทำผิดครั้งใหญ่เลยนะ?” จันวิภาไม่มีอารมณ์กินหรอก แม้อาหารทั้งโต๊ะจะเป็นของกินที่เธอชอบมากก็ตาม
“ไม่หนักหรอก หล่อนแอบไปมีชู้ก่อนอยู่แล้ว อีกอย่างนะ ตอนที่เธอทะเลาะกับหล่อน ก็ไม่รู้ว่าสามีหล่อนจะรู้นี่ ถึงแม้จะรู้แล้ว ก็เป็นความผิดของหล่อน กล้าก็ต้องกล้ายอมรับสิ เอาล่ะ ไม่ต้องคิดมากแล้ว กินอิ่มก่อนค่อยว่ากัน” ทศพรรู้เรื่องนั้นแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้น แต่สนใจจันวิภามากกว่า
“งั้นนายว่าพันเลิศจะฆ่าภรรยาเขาหรือเปล่า?” จันวิภาพูดอย่างกังวลใจ
“ไม่หรอก ตอนนี้เป็นสังคมกฎหมาย ไม่มีการทำร้ายคนถึงชีวิตหรอก อยากฆ่าใครก็ได้งั้นเหรอ? ไม่หรอก เธอไม่ต้องกังวลหรอกนะ ฉันไปบอกพันเลิศเอง ไปพูดกับพวกเขาดีๆก็ได้แล้ว” ทศพรปลอบใจจันวิภา
สาวน้อยของเขาช่างไร้เดียงสาจริงๆ คงจะถูกชลธีหลอกเขาสินะ ชลธีเจ้าหมอนี่ก็จริงๆเลย ไม่มีสัจจะเลยจริงๆ สาวน้อยตัวเองทำแบบนี้เพื่อช่วยแฟนเขาแท้ๆ เดี๋ยวเขาจะไปแกล้งเขาคืน เดี๋ยวก่อนเถอะ
ทศพรตัดสินใจเสร็จแล้ว เขาคีบอาหารให้จันวิภาไม่หยุด เพราะรสชาติอาหารดีมากจริงๆ จันวิภาเลยค่อยๆลืมเรื่องวุ่นวายใจไป เธอตั้งใจกินอาหารตรงหน้า
เห็นจันวิภาใจเย็นลงแล้ว มีการกินแบบสไตล์ของเธอเอง ทศพรก็วางใจได้แล้ว ผู้หญิงก็ต้องรู้จักรักและเอ็นดูให้มากๆ ขอแค่เธอมีความสุข ผู้ชายก็มีความสุขด้วย
นี่ก็คือความจริงที่ทศพรสรุปเอง ไม่เห็นเหรอ? จันวิภากินจนแก้มป่องแค่ไหน ท่าทางนั้นน่ารักมากจริงๆ
มุกดาไม่คิดว่าธินิดาจะทำแบบนี้ได้ ยังไม่ได้หมั้นกับนิตย์รวีร์เลย ก็ตอบรับการเชื้อเชิญของตระกูลสุวรรณเลิศ มาอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสุวรรณเลิศ
เธอไม่ได้เลือกห้องนอนใกล้ห้องนิตย์รวีร์ แต่กลับใกล้ชลธีแทน มุกดารู้ดีว่าเธอคิดอะไรอยู่
“มุก ต่อไปพวกเราก็เป็นคนครอบครัวเดียวกันแล้วนะ ฉันเพิ่งมา เธอจะต้องเตือนฉันเยอะๆนะ ฉันกลัวว่าคนในบ้านจะไม่ชอบน่ะ” ตอนที่มุกดาเลิกงานกลับมาบ้าน ก็ถูกธินิดาขวางไว้ตรงห้องรับแขก ทำตัวอ่อนแอต่อหน้ามุกดาไม่หยุด ทำให้คนคิดว่าเธอกลัวจะทำให้มุกดาเข้าใจผิด
“คุมตัวเองให้ดีก็พอ” มุกดาพูดแค่คำเดียว ธินิดาก็ทำท่าทางน้อยใจแล้ว
“พูดอะไรของเธอ ต่อไปน้ำผึ้งเขาจะเป็นพี่สะใภ้เธอนะ มีอะไรให้ได้ใจกันนักหนา? ทำตัวเหมือนพ่อแม่ไม่สั่งสอน น้ำผึ้ง มาหาย่ามา มีย่าอยู่ไม่มีใครกล้ารังแกหนูหรอกนะ” ย่านิ่มเห็นลูกรักน้อยใจไม่ได้หรอกนะ
“ย่าคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูอยากสนิทกับคนในบ้านน่ะค่ะ มุกเขาก็ไม่ได้ตั้งใจ ใช่ไหมมุก” ความสามารถในการยุแยงตะแคงรั่วของธินิดายิ่งอยู่ยิ่งเก่งจริงๆเลยนะ
มุกดา ‘ฮึ’ ในลำคอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เธอไม่รู้จริงๆว่าจะคุยกับหล่อนดีๆได้ยังไง หล่อนอยากได้สามีตัวเองมาตลอด แต่งงานกับนิตย์รวีร์ก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น มีเพียงนิตย์รวีร์ที่ดูไม่ออก
“มุก ยังยืนอยู่ทำไมล่ะ? ขาเธอยังไม่หายดีเลย ต้องพักผ่อนเยอะๆนะ” วันนี้ชลธีคุยกับลูกค้าเสร็จแล้ว เลยกลับมาเร็ว เขามาถึงชั้นหนึ่งก็เห็นมุกดาถูกธินิดาขวางทางไว้
“ชล นายกำลังโทษฉันที่ดูแลมุกไม่ดีเหรอ? ฉันพยายามคืนดีกับมุกนะ” ธินิดาน้ำตารื้นเต็มขอบตา
“เป็นครอบครัวเดียวกันแท้ๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้นะ? น้ำผึ้ง เธออย่าน้อยใจไปเลย ต่อไปมีเรื่องอะไรก็มาบอกกับย่านะ เดี๋ยวย่าจะตัดสินให้หนูเอง” ย่านิ่มมองมุกดาด้วยแววตาที่ไม่พอใจ
“พูดจบหรือยังคะ? ถ้าจบแล้ว งั้นฉันขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” มุกดาพยายามอดทนในบ้านหลังนี้มาก ย่านิ่มก็อายุมากขนาดนั้นแล้ว ยังไม่มีเหตุผลอีก เธอพยายามไม่คุยกับย่าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
คนอื่นๆ แม้เธอจะไม่กลัวใคร แต่ก็ไม่กลัวชลธีจะลำบากใจ ตอนนั้นคุณปู่อยากให้คนในบ้านสามัคคีกัน แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปแล้ว
“อืม เธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปเทน้ำให้เธอนะ” ธินิดารีบพูดว่าจะไปเทน้ำให้มุกดา
มุกดาก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอเดินผ่านหล่อนไป แล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
