“คุณย่าพอใจแล้วใช่ไหม คุณทำให้ครอบครัวผมเจ็บปวดแบบนี้ คุณมีความสุขไหม” ชลธีที่นั่งอยู่ตรงข้ามย่านิ่มตลอด รู้สึกจริงๆ ว่าตัวเองมีย่าแบบนี้ได้ยังไง
“ชล ย่าหวังดีทำเพื่อแกนะ แกต้องเข้าใจความทุกข์ของย่าด้วย ในโลกนี้มีแค่ย่าเท่านั้นที่ดีต่อแกที่สุด” ย่านิ่มรู้สึกว่าตัวเองทำเพื่อตระกูลสุวรรณเลิศโดยสมบูรณ์ เธอไม่ได้รู้สึกเลยว่าตัวเองผิดตรงไหน
“คุณย่า ผมขอบคุณในความใจดีของคุณ อ่อน รบกวนคุณพาคุณย่ากลับไปพักผ่อนด้วย” ชลธีรู้ว่าการอยู่ในบ้านแบบนี้ ทำให้มุกดาต้องประสบกับความคับข้องใจอย่างหนัก ย้ายไปดีกว่า ย้ายกลับไปบ้านของตัวเอง ตาไม่เห็นใจก็สงบ
“อ้อ ชล ฉันจะกลับไปกับคุณย่าแล้ว” วรรณวิมลช่วยประคองย่านิ่มเดินไป ชลธีปิดประตู เขาเดินเข้าไปที่ห้องด้านใน เห็นมุกดากำลังดูคอมพิวเตอร์
เขาเดินเข้าไป เห็นว่าที่แท้มุกดากำลังยุ่งอยู่กับงาน เขาจึงรู้สึกว่ามันค่อนข้างน่าขำ
“คุณเข้ามาทำงานได้ยังไงเนี่ย” เมื่อครู่ที่มุกดาพูดแบบนั้นกับย่านิ่ม ทำให้ชลธีรู้สึกโล่งใจ เขาไม่ต้องการให้ภรรยาของตัวเองถูกคนอื่นรังแกโดยที่พูดอะไรไม่ออกเลย
“งั้นฉันยังจะทำยังไงได้ล่ะ การทะเลาะกับเธออยู่ตรงนั้นไม่จบสิ้นมันเป็นไปไม่ได้ อีกอย่าง ฉันเป็นเด็ก ก็ทำได้แค่โต้แย้งนิดหน่อยแล้วจบเท่านั้น คุณคิดว่าฉันหักหน้าเธอได้เหรอ” ทัศนคติของมุกดานั้นช่างแสนดี เธอคิดว่าทำงานดีกว่าไปทะเลาะกับย่านิ่ม
“มุก ผมกลัวว่าเพราะคำพูดของคุณย่าคุณจะโกรธจนไม่สนใจผม” ชลธีกอดมุกดา แค่มีมุกดาอยู่ที่นี่ เขาจึงได้รู้สึกถึงความสงบ
“มุก เราย้ายกลับไปกันเถอะ” ชลธีพูดกับมุกดา
“คุณคิดออกได้ยังไง” มุกดายิ้ม เธอน่ะอยากไปจากที่นี่ แต่ก็กลัวว่าชลธีจะลำบาก ดังนั้นจึงอดทนมาตลอด
“มุก เรากลับไปสัมผัสโลกของเราสองคนเถอะ ที่นี่ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วจริงๆ พวกเราอยู่ที่นี่ คุณแม่ก็ลำบากมากเหมือนกัน คุณเองก็ต้องคับข้องใจมาก” ชลธีนั่งลงข้างมุกดา
“ได้ ยังไงฉันก็ยินดีฟังสิ่งที่คุณต้องการอยู่แล้ว” มุกดาจูบแก้มของชลธี
เรื่องของธินิดาไม่ใช่ว่าจะไม่เป็นเงาในใจของมุกดา แต่ในเมื่อเธอเลือกจะเชื่อชลธี เธอก็ต้องไม่ไปคิดมาก
“มุก คุณดีจริงๆ ผมจะไม่มีวันแยกจากคุณตลอดไป” ชลธีรู้สึกมีความสุขมากเหลือเกินที่ได้แต่งงานกับมุกดา
“ทำไมวันนี้ชลไม่มาทานอาหารเย็น” ย่านิ่มมองดูคนที่โต๊ะอาหาร แต่กลับไม่เห็นชลธีกับมุกดา
“คงมีธุระ เราทานกันก่อนเถอะ พวกเขาอาจจะมีงานเลี้ยงข้างนอก ไม่กลับมาทานแล้ว” นีรชารีบบอก
“วันวันเอาแต่ทานข้างนอกจะมีคุณค่าทางโภชนาการได้ยังไง นังจิ้งจอกนั่นก็จริงๆ เลย ไม่รู้จักชักชวนผู้ชายของตัวเอง ดูแลรับใช้ผู้ชายของตัวเองไม่ดี ยังมีหน้า” ย่านิ่มเอะอะอะไรก็เรียกมุกดาว่านังจิ้งจอก
นีรชาไม่ได้ทะเลาะกับเธอ อย่างไรลูกชายกับลูกสะใภ้ก็ย้ายออกไปแล้ว ห่างไกลจากปัญหาวุ่นวายที่นี่
“อ่อนจ๊ะ เธออย่าเรียนรู้พฤติกรรมแบบนี้นะ ยังแต่งตัวสวยขนาดนั้นไปทำไม เวลานี้ควรอยู่บ้านดูแลลูกช่วยเหลือสามีได้แล้ว แทนที่จะไปโผล่หัวปรากฏตัวทั่วทุกที่ ผู้หญิงต้องมีลักษณะของผู้หญิง แต่อ่อนเธอทำได้ดีมากนะ” ย่านิ่มรับไม่ได้เลยกับผู้หญิงที่ออกไปทำงานข้างนอก
“ที่คุณย่าสั่งสอน ฉันเชื่อฟังแน่นอนค่ะ” ในใจวรรณวิมลก็ดูหมิ่นย่านิ่มเหมือนกัน หากผู้หญิงไม่แต่งตัวให้สวยเสียหน่อย ผู้ชายชิ่งหนีไปนานแล้ว ก็เหมือนกับเธอที่เชยๆ บ้านๆ ซึ่งคุณปู่ไม่ชอบเธอ
เมื่อได้ยินคำพูดของวรรณวิมล ย่านิ่มก็มีความสุขมาก ตราบใดที่ไม่มีมุกดากับนีรชาสองคนนี้อยู่ บ้านหลังนี้จะกลมเกลียวกันมาก ทุกคนต่างเคารพเธอ
อาหารเย็นมื้อนี้ทำให้ย่านิ่มมีความสุขมาก เมื่อครู่ชุติภาสก็บอกตนแล้วว่านีรชาร่างกายไม่ค่อยดี จะไม่จัดการเรื่องใดๆ อีกต่อไป จึงมอบอำนาจทั้งหมดให้ย่านิ่ม ต่อไปบ้านหลังนี้ถือเอาคำพูดของย่านิ่มเป็นสำคัญ
ในเมื่อถือเอาคำพูดของเธอเป็นสำคัญ ดูสิว่าเธอจะไม่เล่นงานนังมารน้อยนั่นหรือไม่
เมื่อวรรณวิมลรู้ว่าจากนี้ต่อไปคำพูดของย่านิ่มจะเป็นใหญ่ในบ้านนี้ เธอก็มีความสุขมาก ย่านิ่มอยู่ข้างเธอ ชีวิตของเธอต่อจากนี้จะต้องดีกว่ามุกดามากแน่
หลังจบอาหารเย็น นีรชาหาข้ออ้างบอกว่าตัวเองไม่ค่อยสบาย ขอกลับห้อง เธอก็เตรียมพร้อมไว้แล้ว รอหลังจากนี้ไม่กี่วันจะย้ายไปอยู่อย่างสงบ เธอเองก็เตรียมย้ายไปอยู่กับลูกชายด้วย
ชุติภาสไปห้องหนังสือเพื่อดูพวกเรื่องวุ่นวายของตัวเอง
ที่ห้องนั่งเล่นเหลืออยู่แค่ย่านิ่มกับแก๊งของเธอ อยู่ตรงนั้นเฉลิมฉลองกันอย่างมีความสุข
“คุณย่าคะ ฉันคิดว่าควรเป็นคุณที่คอยควบคุมดูแลบ้านหลังนี้ คุณเป็นหัวใจหลักของเรา คุณมีประสบการณ์ความรู้มากกว่าพวกเรา” วรรณวิมลประจบสอพลอย่านิ่ม
“อ่อนของฉันพูดดีจ้ะ น่ารักมาก ถ้าฉันเป็นเจ้าบ้านบ้านหลังนี้จะไม่เป็นแบบนี้ ทั้งหมดจะราบรื่นเจริญก้าวหน้า ในบ้านจะกลมเกลียวรักใคร่ปรองดอง” ย่านิ่มเริ่มคุยโม้ ยังไงพวกคนที่นี่ก็ไม่รู้เรื่องราวในตอนนั้น เธอจะโม้ยังไงก็ได้ที่เธอต้องการ
“คุณย่าดูสิคะ ก่อนหน้านี้ฉันถูกเอาเปรียบยังไงบ้าง ฉันได้เงินค่าขนมแค่เดือนละสามหมื่นเอง คุณย่าเพิ่มให้ฉันอีกหน่อยนะคะ” ในที่สุดวรรณวิมลก็พูดจุดประสงค์ตัวเองออกมา
“สามหมื่น?” ย่านิ่มเบิกตากว้าง แม่เจ้า เธอกับสิริกรได้แค่สามหมื่นต่อปี นี่สามหมื่นต่อเดือนยังน้อยเกินไปอีกเหรอ
วรรณวิมลไม่เข้าใจความหมายของย่านิ่ม ยังคิดว่าย่านิ่มก็รู้สึกว่าเงินที่ได้มันน้อยเกินไป เธอจึงยิ่งแสร้งทำท่าทางน่าสงสาร
“ใช่ค่ะ แค่สามหมื่นเอง ออกไปเที่ยวกินนอกบ้านทีละหลายพัน คุณว่าฉันจะพอใช้ที่ไหนกันคะ”
“อ่อน เธอเป็นแบบนี้ฉันต้องพูดกับเธอ สามหมื่นนั่นฉันกับแม่เธอต้องใช้สำหรับหนึ่งปี เธอได้เดือนเดียวสามหมื่น ยังน้อยไปอีกเหรอ ชลไม่ได้หาเงินง่ายๆ พวกแกใช้เงินแบบนี้ ไม่เข้าท่าเกินไปแล้ว” ทันทีที่ย่านิ่มได้ยินว่าคนในครอบครัวใช้จ่ายเงินฟุ่มเฟือยแบบนี้ เธอก็หน้าดำคล้ำดันที
วรรณวิมลคิดว่าเมื่อย่านิ่มมีอำนาจอยู่ในมือคงจะดีกับเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าย่านิ่มจะพูดแบบนี้
“ฟ้า เธอตั้งใจฟังนะ ต่อไปนี้หักค่าขนมพวกเขาให้หมด สามหมื่นมันมากเกินไป สองหมื่นก็พอ” สองหมื่นนั้นย่านิ่มยังปวดใจมาก ไม่รู้ว่าคนพวกนี้ต้องการเงินมากๆ ไปเพื่ออะไร
ทันทีที่วรรณวิมลได้ยิน ก็คิดว่านี่ไม่ใช่การตบหน้าเธอเหรอ ตอนแรกสามหมื่นอยู่ดีๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นสองหมื่น ยิ่งไม่พอใช้เข้าไปใหญ่
“คุณย่าคะคุณย่า หรือไม่งั้นก็สามหมื่นเถอะ ฉันไม่รังเกียจว่าน้อยแล้ว ถ้าคุณตัดมันน้อยลงอีก ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าควรใช้ชีวิตอยู่ต่อไปยังไง” วรรณวิมลคิดจะออดอ้อน ย่านิ่มชอบตนมากขนาดนี้ คงจะคุยง่าย
“สองหมื่นฉันก็รู้สึกว่ามากแล้ว พวกแกต้องทบทวนให้ดีๆ หน่อย หลังจากนี้ค่าใช้จ่ายในบ้านต้องลดลง วันวันกินอาหารมากขนาดนั้นน่ะต้องใช้เงินไปตั้งเท่าไร!” ย่านิ่มพูดอย่างเด็ดขาด
