“มุก ทำไมเธอเอาของกินมาเยอะขนาดนี้ พวกเราไม่ได้เอาอะไรมาเลย แต่ว่าฉันเอานมวัวกับขนมมานะ” โธรณีหยิบขนมที่ตัวเองเอามาออกมาแล้วแบ่งให้วรกัญญา
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ขอบใจนะ ฉันเอามาแล้วล่ะ ฉันเองไมชอบให้ลูกกินขนมเยอะเกินไป แต่นมวัวเหลือไว้ได้นะ” วรกัญญาเห็นขนมพวกนั้น ก็ไม่เคยให้อักลี่กินมาก่อน เพียงแค่ให้อักลี่ดื่มนมวัวจำนวนมากเท่านั้น ดังนั้นอักลี่จึงตัวสูงและแข็งแรง
“นี่ ประธานวรกัญญา เธอกลับมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่เคยเห็นสามีของเธอเลยล่ะ?” โธรณีคิดจะสอบถามสถานการณ์ล่าสุดของวรกัญญาให้กับพี่ชายของตัวเอง
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าประธานวรกัญญาหรอก พวกเราออกมาเที่ยวกัน พวกเธอก็เรียกฉันว่ามุก ฉันรู้สึกว่าค่อยเป็นกันเองหน่อย” วรกัญญาพูดกับทั้งสองคน
คำพูดของเธอนั้นก็จับใจของทั้งสองเข้าพอดี พวกเธอเองก็อยากจะเรียกมุกมานานแล้ว แต่ก็กลัววรกัญญาจะโกรธ
“สามีของฉันเขาอยู่ต่างประเทศ พ่อแม่ของฉันก็ไปรักษาอาการป่วยไม่ใช่เหรอ? เขาก็เลยอยู่ดูแลพวกท่านที่นั่น” วรกัญญาเองก็ยากจะพูดว่าตัวเองท้องก่อนแต่ง ถึงยังไงสองคนนี้ดูไปแล้วก็น่ารัก แต่สมองเหมือนจะไม่ฉลาดนัก เธอจึงโกหกพวกเธอ
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง พวกเธอแยกกันอยู่ประมาณนั้นสินะ ฮ่าฮ่า” เมื่อโธรณีได้ฟัง วรกัญญาแต่งงานใหม่แล้วจริงด้วยๆ แล้วนี่จะทำยังไงดี พี่ชายของเธอจะทำยังไงล่ะ?
“เอาล่ะ พวกเธอกินเสร็จแล้ว ฉันก็จะไปล้างจานแล้วนะ อักลี่เอาผลไม้มาให้พวกคุณน้ากินหน่อยลูก” วรกัญญากำลังจะเอาถ้วยไปล้าง
“ไม่ต้องหรอก ไม่ต้อง พวกเรากินอาหารของเธอแล้ว เราจะไปล้างเอง” จันวิภาและโธรณีรีบเก็บถ้วยชามแล้วถือไปล้างในครัว
วรกัญญารู้สึกว่าทั้งสองมีอะไรบางอย่าง แต่ก็เหมือนจะไม่ได้มีความคิดแผนการอะไร ไปมาหาสู่กันก็ผ่อนคลายมาก
ตอนทีวรกัญญาอยู่ต่างประเทศก็ไม่มีเพื่อน กำลังวังชาของเธอก็ใช้ไปกับการทำงานหมด และก็มีแค่ตอนนี้ที่ได้พูดคุยกับผู้หญิงสองคนนี้ เธอรู้สึกว่าการมีเพื่อนเองก็ดีเหมือนกัน
“จริงสิมุก พวกเราพักผ่อนกันสักหน่อยเถอะ ตอนบ่ายค่อนข้างอุ่นแล้ว เราก็ไปว่ายน้ำกัน สระของที่นี่สะอาดมาก แล้วยังมีพื้นที่สำหรับเด็กด้วยนะ อักลี่เองก็ไปเล่นให้เต็มที่ได้เลย” พอกินอิ่มแล้วทุกคนก็อยากนอนพัก นั่งรถมาสองชั่วโมง ต่างก็ค่อนข้างเหนื่อยกันแล้ว
“ได้เลย งั้นพวกเราก็ไปพักผ่อนกันสักหน่อยเถอะ อีกเดี๋ยวตอนบ่ายสามก็มารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นแล้วเราจะไปว่ายน้ำด้วยกัน” ขับรถมาสองโมง วรกัญญาเองก็รู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้าง
จากนั้นก็ต่างคนต่างไปนอนกัน อักลี่เปลี่ยนเป็นสวมชุดนอนตัวลาย ซุกอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ เล่นๆ อยู่ก็ผล็อยหลับไป เมื่อเช้าเขาตื่นเช้าเกินไป ในตอนนี้ก็ง่วงแทบไม่ไหวแล้ว
แม่ลูกอักลี่นั้นหลับสนิทมาก แต่คนสองคนที่อยู่ห้องข้างๆ กลับหลับไม่ลง ทั้งสองยังปรึกษากันว่าต้องบอกข่าวที่วรกัญญาแต่งงานแล้วกับชลธีหรือไม่
“ฉันคิดว่าไม่ต้องบอกหรอก ให้พี่ชายฉันเขารู้เองเถอะ แบบนั้นเขาจะได้ตัดใจได้ ถ้าพวกเราบอกเขา เขาก็จะหาข้อพิสูจน์เองอยู่ดี ดังนั้นฉันคิดว่าไม่ต้องบอกหรอก” จันวิภาบอกความคิดของตัวเองกับโธรณี
“แต่ถ้าตอนนี้ฉันไม่บอกเขา บางทีถ้าหลังจากนี้พี่ชายฉันรู้เข้า เขาจะตำหนิฉันหรือเปล่า?” โธรณีพูดอย่างกังวล
“เธอก็ทำเป็นว่าไม่รู้ไปตลอดสิ เธอจะทำให้พี่เธอรู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้ไปทำไมกันเล่า ฉันว่าบอกไปแล้วพี่ชายเธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ ให้เขารู้ด้วยตัวเองก็โทษคนอื่นไม่ได้แล้วล่ะ” จันวิภาวิเคราะห์ต่อไปให้กับโธรณี
สุดท้ายทั้งสองก็ลงมติว่าจะไม่บอกชลธี ให้เขามารู้เอง ส่วนตัวเองก็แกล้งมึนไป
“ตอนที่อาณิชพนเสียไป ตอนนั้นเราต่างก็ไม่ได้อยู่ข้างๆ เธอ ดังนั้นเธอเลยลืมพวกเราไป ฉันต้องขอโทษกับมุกด้วย” โธรณีคิดถึงตอนที่ได้ยินข่าวร้ายเมื่อตอนนั้น พวกเธอต่างตามหามุกดาอย่างบ้าคลั่ง แต่เธอก็หายสาบสูญไปแล้ว
“งั้นมุกดาเป็นลูกของคุณและคุณนายโจนส์จริงๆ เหรอ? ก่อนหน้านี้ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยล่ะ?” โธรณีถามจันวิภา
จันวิภานั้นโตมาด้วยกันกับมุกดา เธอคิดว่าจันวิภาน่าจะรู้
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนที่ฉันรู้ประสีประสาก็รู้ว่ามุกเป็นเด็กที่ไม่มีแม่แล้ว มีแค่พ่อ พ่อของเธอก็รักเธอ เขาไม่เคยหาแม่เลี้ยงให้เธอเลย เพราะกลัวว่าแม่เลี้ยงจะปฏิบัติกับเธอไม่ดี ไม่รู้เลยว่าน้องสาวคนนั้นของภรรยาก็ไม่ต่างกับแม่เลี้ยง พออาณิชพนมีเงิน หล่อนก็ไปหาอาณิชพนเพราะต้องการเงิน หลังจากนั้นพออาณิชพนล้มละลาย หล่อนก็ฮุบบ้านของแม่มุกดาไป” จันวิภาพูดถึงเรื่องเมื่อก่อนเป็นน้ำไหลไฟดับ
ทั้งสองคุยกันอยู่ตลอดจนถึงบ่ายสามโมง พวกเธอจึงไม่นอนแล้วลุกขึ้นไปเสียเลย
เมื่อนำอุปกรณ์ว่ายน้ำมาแล้ว ทุกคนก็มารวมตัวกันที่ห้อง เมื่ออักลี่ได้ยินว่าจะไปว่ายน้ำ เขาดีใจมาก เขาไม่เคยว่ายน้ำมาตลอด เพียงแค่เห็นเพื่อนๆ คนอื่นเรียนว่ายน้ำด้วยความช่วยเหลือของพ่อเท่านั้น คุณแม่ของเขายุ่งมาก จึงไม่มีเวลามาสอนเขา
สระว่ายน้ำนั้นเป็นน้ำสีฟ้าครามทั้งสระ ดูไปแล้วก็ทำให้รู้สึกจิตใจสงบอย่างมาก คุณภาพน้ำสะอาดมาก
อักลี่สวมชุดว่ายน้ำหลากสีสัน พร้อมห่วงยางที่เอวอ้วนหนาของเขา ท่าทางนั้นดูเหมือนนักว่ายน้ำผู้มีประสบการณ์ ใครจะไปรู้ว่าเขาไม่เคยแม้แต่ลงน้ำด้วยซ้ำ
“เร็วเข้าอักลี่ มาหาแม่นี่มา” วรกัญญารู้ว่าลูกไม่เคยลงน้ำ เธอจึงให้อักลี่ตามตัวเองอยู่ใกล้ๆ เธอลงน้ำไปก่อน จากนั้นจึงค่อยๆ อุ้มลูกชายลงมา
ตอนที่อักลี่เพิ่งจะลงมาก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่น้ำนั้นอุ่น ทำให้ร่างกายรู้สึกสบายมาก เขาก็ค่อยๆ คลายความกลัวลง เมื่อสวมห่วงยางแล้วก็ยังสามารถลอยอยู่บนน้ำเองได้ด้วย
วรกัญญานั้นก็พอว่ายน้ำเองได้ แต่ก็ยังสอนลูกไม่ได้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะต้องสอนยังไง เอาเป็นว่าให้เขาเล่นอยู่ในน้ำก็พอแล้ว ถึงยังไงก็มีห่วงยางปกป้องอยู่ คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก
เมื่อวรกัญญาว่ายอยู่ข้างอักลี่สักพักหนึ่ง เธอก็รู้สึกอยากไปเข้าห้องน้ำขึ้นมา
“จันทร์ แสนดี ช่วยดูอักลี่ให้ฉันหน่อย ฉันจะไปห้องน้ำหน่อยน่ะ” วรกัญญาพูดกับจันวิภาและโธรณี
“ได้ เธอไปเถอะ พวกเราอยู่ที่นี่ก็โอเคแล้ว” ทั้งสองคนรีบเอ่ยตอบ
“หนูน้อย หนูว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ? อยากให้คุณลุงสอนไหม?” ในตอนนั้นเองชายหนุ่มรูปหล่อก็ว่ายมาข้างๆ อักลี่แล้วถามเขา
“ลุง? ลุงจะสอนผมว่ายน้ำเหรอ? แต่ผมไม่รู้จักลุงนะฮะ” ความระมัดระวังตัวของอักลี่นั้นสูงมาก
“ไม่เป็นไร น้าจันทร์กับน้าแสนดีของหนูก็รู้จักฉันนะ ฉันชื่อชลธี เป็นผู้ช่วยของคุณแม่ของหนูน่ะ” ชลธียื่นมือไปหาอักลี่
“อ๋อ ผมชื่ออักลี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ” อักลี่เองก็ยื่นมือป้อมน้อยๆ ของตัวเองออกไป
แล้วมือใหญ่ข้างหนึ่งกับมือเล็กๆ อีกข้างหนึ่งก็จับกันอย่างบรรลุข้อตกลง
“คุณลุงชลธี ลุงว่ายน้ำเก่งมากเลยใช่ไหม? แม่ของผมยุ่งมาก ไม่มีเวลาสอนผม ผมเลยว่ายน้ำไม่เป็น” ในตอนนี้อักลี่ได้เชื่อชลธีโดยสมบูรณ์ไปเรียบร้อยแล้ว
