วรกัญญานึกถึงเรื่องร้านอาหารของพนักงานจนเหม่อลอย ตอนที่เธอจะโทรไปเพื่อหาวิธีแก้ปัญหา ก็มีคนมาหาเธออีกครั้ง
“ตายแล้ว กรรมตามสนองจริงๆ เลย ฉันมาโรงพยาบาลแต่เช้าก็เห็นคนกลุ่มใหญ่มาที่ห้องผู้ป่วยห้องนี้ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นประธานวรกัญญา? ฮ่าๆๆๆ ช่างทำให้คนระบายความโกรธได้จริงๆ เลย!”โธรณียืนอยู่หน้าประตู แล้วก็เยาะเย้ยวรกัญญา
วรกัญญาเหลือบมองเธอ แล้วก็พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “โธรณี เธอว่างเกินไปหรือเปล่า? ”
“ใช่ ฉันว่างมาก ถ้าไม่รู้เหรอ? ทุกวันฉันก็จะเอาแต่กินดื่มเที่ยวเล่น นอกจากพวกฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรอีกแล้ว”โธรณีหย่อนก้นนั่งลงด้านข้างเตียงของวรกัญญา เธอยื่นมือไปหยิบแอปเปิลมาลูกหนึ่งแล้วก็คิด เช็ดกับเสื้อของตัวเองแล้วก็กลับลงไป
“ในเมื่อเธอไม่มีอะไรที่สามารถทำได้แล้ว ก็ไปนั่งขัดถ่านหินให้ขาวเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ!”วรกัญญาหน้านิ่วคิ้วขมวด เมื่อก่อนเธอรู้สึกว่าโธรณีนั้นใสซื่อมาก แต่ว่าตอนนี้กลับดูงี่เง่ามาก
“ที่ฉันมาที่นี่ไม่ได้ต้องการการต้อนรับจากเธอ ฉันก็แค่มาที่นี่เพราะว่ามีความสุข เป็นยังไงล่ะ? ใช่สิ ธินิดายังรอฉันอยู่ ฉันต้องไปแล้ว แต่ว่าแอปเปิลเธอฉันกินแล้วนะ”โธรณีมองเวลา แล้วก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปข้างนอก
“แสนดีถ้าอยู่ที่นี่เองเหรอ ฉันตามหาเธอทั่วเลย!”ตอนนี้เองธินิดาก็มาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยของวรกัญญา เธอเห็นวรกัญญาให้น้ำเกลืออยู่ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเธอมีความสุขแค่ไหน
“พอเห็นว่าเธอแย่ ฉันก็มีความสุขมากเลย เธอมีวันเวลาดีๆ มานานเกินไปแล้ว ควรจะต้องเจอความขมขื่นบ้างใช่ไหม?”ตอนนี้ธินิดาความรักและโอ๋ที่คุณฟิลลิปมีต่อเธอ ยิ่งนับวันยิ่งกำเริบเสิบสานขึ้นไปเรื่อยๆ
“ฉันไม่คิดแบบนั้นนะ ฉันคิดว่าวันเวลาดีๆ ของฉันกำลังจะมาถึง แต่ว่าไม่ว่าชีวิตฉันจะเป็นยังไง ก็คงไม่ต้องให้คุณธินิดามาใส่ใจหรอกนะ” วรกัญญาเตรียมจะเรียกหมอแล้ว
“ฉันต้องการพักผ่อน พวกเธอไปได้ละ! ถ้าเกิดว่ายังไม่ไปฉันจะเรียกคนมาไล่พวกเธอไป!”ใบหน้าของวรกัญญาเริ่มมืดมนลงแล้ว
“โธรณี ใครให้เธอมาที่นี่ รีบกลับไปเดี๋ยวนี้!”ชลธีเห็นว่าโธรณีอยู่ในห้องผู้ป่วยของวรกัญญา เขาก็เลยบอกให้เธอกลับ
“พี่ใหญ่ พี่นี้ช่างว่างจริงๆ เลยนะ ว่างกว่าฉันอีก ฉันว่า พี่อยู่กับผู้หญิงที่ไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษแบบนี้ทุกวัน พี่มีความสุขมากอย่างนั้นเหรอ?พี่ลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อของพวกเราตายได้ยังไง?”ดวงตาของโธรณีเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น
“เธอกลับไปก่อนเถอะ เธอเป็นคนป่วย ฉันไม่ได้มาเยี่ยมเธอ แค่มีเรื่องต้องมาปรึกษาเท่านั้นเอง ฉันจำทุกเรื่องได้หมด”ชลธีให้โธรณีกลับไปก่อน
พอธินิดาได้ยินคำพูดของชลธี ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหน วรกัญญา เธอเองก็มีวันนี้เหมือนกันนะ วันที่คนใกล้ชิดต่างตีตัวออกห่าง
“พี่ ฉันหวังว่าพี่จะไม่ลืม ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนละ คราวหน้าถ้ามีเวลาเดี๋ยวฉันจะมาหาใหม่ วรกัญญา!”โธรณีดึงมือธินิดาออกไป
คำพูดของชลธีทำให้วรกัญญาโกรธเป็นอย่างมาก แต่ว่าตอนนี้เธออยู่บนเตียง ทำอะไรเขาไม่ได้ทั้งนั้น
“เป็นอะไรไป? อยากกินอะไรอย่างนั้นเหรอ?”ชลธีทำท่าทางเหมือนไม่มีเรื่องราวอะไร เหมือนกับว่าคนที่พูดเมื่อกี้ไม่ใช่เขายังไงอย่างนั้น
“ชลธี นายกลับมาทำไม? มาดูเรื่องตลกของฉันเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็สมใจนายแล้วนะ” วรกัญญาหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากจะมองใครอีกต่อไป
“ฉันกลับมาเพราะอยากบอกเธอว่า ฉันพอใจกลับห้องที่เธอจัดเตรียมไว้ให้เป็นอย่างมาก ไม่ใช่แค่ฉัน แต่พนักงานทุกคนก็พอใจเป็นอย่างมาก แถมยังกำชับว่าต้องมาแสดงความขอบคุณกับเธอด้วย”เหมือนกับว่าชลธีไม่ได้ยินสิ่งที่วรกัญญากำลังถากถางตัวเองอยู่ เขาหยิบแอปเปิลขึ้นมาปอกเปลือกแล้วแบ่งเป็นชิ้นเล็กๆ
“มาแอปเปิลอันนี้อร่อยมากเลยนะ เป็นแอปเปิลสดที่เพิ่งเก็บเมื่อเช้านี้”ชลธียื่นแอปเปิลให้วรกัญญา
“ฉันไม่กิน ชลธี ถ้าเกิดว่าไม่มีเรื่องงานก็ไม่ต้องมารบกวนฉัน ฉันไม่อยากจะมีปฏิสัมพันธ์อะไรกับคนอย่างไร”วรกัญญารู้สึกชื่นชมความเหนียวทนทานของชลธีมาก
“ฉันก็มาคุยกับเธอเรื่องงานนี่แหละ หรือว่าเธออยากคุยกับฉันเรื่องอื่นอย่างนั้นเหรอ? หรือว่าเธอกำลังเตือนฉันว่าระหว่างพวกเราควรคุยกันเรื่องอื่น? ” ชลธียืนกรานที่จะป้อนผลไม้ใส่ปากวรกัญญา
“นาย!”ตอนที่วรกัญญากำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ชลธีก็เอาแอปเปิลชิ้นเล็กยัดเข้าปากเธอโดยไม่รู้ตัว
ก็ได้ แอปเปิลชิ้นนี้อร่อยจริงๆ หวานกรุบกรอบ เป็นรสชาติที่เธอชอบกิน
คุยอะไรกับชลธีก็เหมือนเสียเวลาเปล่า วรกัญญาก็เลยตัดสินใจกินแอปเปิลแทน เธอกัดฟันและกินผลไม้จนหมด
“คนที่ท้องเสียควรจะดื่มนมอุ่น”ชลธีส่งนมอุ่นขวดหนึ่งให้กับวรกัญญา วรกัญญาก็ดื่มนมลงไปอย่างไม่เกรงใจ เธอกินอิ่มและดื่มจนเพียงพอแล้ว เอนตัวลงไปเตรียมจะหลับ เธอรู้สึกว่าถ้าตัวเองชลธีก็จะกลับไปแล้วใช่ไหม?
แต่ว่าวรกัญญาคิดผิดไป พอเธอหลับไป ชลธีก็ไม่ได้มีความคิดที่จะไปเลย เขานั่งอยู่บนโซฟาและมองดูโทรศัพท์
“ประธานวรกัญญา มีข่าว……”ตอนที่ใบเตยเปิดประตูเข้ามานั้น ก็เห็นวรกัญญานอนหลับอยู่บนเตียง และเห็นชลธีนั่งอยู่บนโซฟา เหม่อมองไปที่แผ่นหลังของวรกัญญา
เดิมทีวรกัญญาแกล้งหลับ แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะหลับไปจริงๆ พอได้ยินเสียงของใบเตย เธอก็หันหน้ามา
ใบเตยไม่ได้กินอะไรเยอะเท่าวรกัญญา ดังนั้นเธอก็เลยไม่ได้อาการหนักเท่าวรกัญญา ในเวลานี้คุณสามารถเดินไปรอบ ๆ อย่างมีชีวิตชีวาได้แล้ว
“ข่าวอะไรเหรอ?”วรกัญญาลุกขึ้นนั่ง ใบเตยเห็นว่าชลธียังอยู่ก็เลยไม่ได้พูดอะไร
“ไม่มีอะไรพูดมาเถอะ ฉันคิดว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับประธานชลธี” ในใจของวรกัญญารู้สึกเชื่อใจชลธีอย่างแปลกประหลาด
“ประธานวรกัญญา คือแบบนี้ค่ะ พวกเราไปซื้อมาเรียบร้อยแล้ว อาหารพวกนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไร มันสดใหม่มาก แต่ว่ามีคนลงไม้ลงมือกับจานอาหารของคุณ”ใบเตยพูดกับวรกัญญา
วรกัญญาได้ยินคำพูดของใบเตย ในใจของเธอก็มีคำตอบในทันที ตอนนั้นมีคนมากินอาหารที่นั่นเยอะมาก แต่ว่าคนที่ท้องเสียมีเพียงแค่เธอกับใบเตยเท่านั้น มันไม่สมเหตุสมผลเลย ดังนั้นถ้าจะบอกว่ามีคนมาแอบปองร้ายอาหารของเธอ ถ้าอย่างนั้นปัญหาก็ได้ถูกอธิบายอย่างชัดเจนแล้ว
“ใคร? หาตัวเจอหรือยัง?”วรกัญญารู้สึกว่าลูกน้องของตัวเองเก่งมาก ไม่เป็นคนไร้ค่า
“หาเจอแล้วค่ะว่าเป็นใคร แต่ว่าพ่อครัวคนนั้นหนีไปแล้ว” ใบเตยพูด การสืบสวนนั้นรุนแรงมาก มีคนได้ยินเสียงลมก็ต้องหนีไปเป็นธรรมดา
“หนีไปเหรอ? ถ้าอย่างนั้นแจ้งตำรวจเลย!”หนีไปก็แค่นั้นมันง่ายเกินไปหรือเปล่า? กล้ามาสร้างเรื่องสร้างราวในโจนส์กรุ๊ป ถ้าเกิดว่าไม่โชว์ให้เขาดูสักนิด เขาก็จะไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ
“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไปจัดการเดี๋ยวนี้” ใบเตยออกไป ตอนที่เธอออกไปนั้นก็แอบเหลือบไปมองชลธี ประธานชลธีนั้นแปลกมาก ทำไมถึงมองโทรศัพท์กลับด้านละ?
