ตอนที่ธีรนัยน์เพิ่งจะนั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง โธรณีสักพักก็โผล่เข้ามาจากอีกด้าน ในมือของเธอยังถือดอกไม้สดด้วย ส่วนอีกมือหนึ่งถือถุงกระดาษ
“ธีรนัยน์ คุณทานอาหารเช้าหรือยังคะ? ฉันเอาอาหารเช้ามาให้คุณ ซาลาเปาลูกเล็กร้านนี้อร่อยมากเลยค่ะ” โธรณีวางถุงกระดาษในมือลงบนโต๊ะทำงานของธีรนัยน์
“อ้อ คุณผู้หญิง ผมทานมาแล้ว ขอบคุณครับ” ธีรนัยน์ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้มาจากไหนกัน? ดอกไม้นั่น เขาแพ้ดอกไม้นะ
“อ้อ ทานแล้วหรอคะ ไม่เป็นไรค่ะ เอาทิ้งก็ละกันค่ะ ดอกไม้นี้ให้ฉันปักให้คุณตรงไหนดีคะ?” โธรณีถือช่อดอกไม้ มองไปรอบๆเพื่อดูว่ามีแจกันดอกไม้หรือไม่
“ห้องทำงานของเราต่างก็เป็นผู้ชาย จะมีแจกันดอกไม้ได้ยังไงล่ะครับ ดอกไม้ของคุณวางเอาไว้หน้าประตูละกันครับ โต๊ะทำงานของผมไม่ชอบให้วางของที่ไม่เกี่ยวข้องกับงาน” ธีรนัยน์ปฏิเสธน้ำใจของโธรณีอย่างไร้เยื่อใย
รวิศและรณรัตต่างมองธีรนัยน์อย่างตื่นตระหนก คนคนนี้หน้าตาก็ดูดี แต่เจ้าอารมณ์กับผู้หญิงขนาดนี้ อยากไม่อยากมีแฟนกันล่ะเนี่ย
โธรณีมองที่โต๊ะทำงานของธีรนัยน์แวบหนึ่ง ไม่มีอะไรจริงๆ สะอาดเนี้ยบ เหมือนกับชายชาตรี!
“อ้อ ธีรนัยน์ไม่ชอบดอกไม้สินะคะ งั้นทิ้งไปก็ละกันค่ะ ธีรนัยน์ของเรานี่เป็นผู้ชายจริงๆเลยนะคะ!” คิดไม่ถึงเลยว่าความเย็นชาของธีรนัยน์จะทำให้โธรณียิ่งรู้สึกสนใจมากยิ่งขึ้น
เลขาใบเตยเดินเข้ามา เธอมองดูโธรณี แล้วก็มองธีรนัยน์สักพัก โธรณีคนนี้บ้าผู้ชายเสียจริง แต่ว่าสายตาดีไม่เบา
ธีรนัยน์คนนี้ก็แค่ผอมแห้งไปหน่อย หากว่าไม่ใช่เพราะศิลปะการต่อสู้เก่งกาจขนาดนั้น คงจะคิดว่าเขาอรชรอ้อนแอ้น
เอกสารครั้งนี้ที่ใบเตยนำมาถูกแบ่งออกไว้แล้ว อันไหนให้ธีรนัยน์ อันไหนให้รวิศ อันไหนให้รณรัต
ทั้งสามรับงานของตัวเองมา ธีรนัยน์อยากจะส่งโธรณีออกไป เขาเอางานของตัวเองล็อกไว้ในลิ้นชัก งานเก็บความลับนี้ต้องทำให้ดี
“คุณผู้หญิงท่านนี้ครับ คุณไม่มีธุระอะไรก็เชิญกลับไปก่อนนะครับ เราต้องทำงานกันแล้ว” ธีรนัยน์พูดกับโธรณีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“อ้อ ได้ค่ะ ได้ค่ะ ฉันชื่อโธรณี ธีรนัยน์คะ หากว่าคุณมีเวลาว่าง เรากินข้าวกันสักมื้อนะคะ” โธรณีไม่อยากไป เห็นคนคนนี้แล้วรู้สึกว่าบำรุงสายตาอย่างมาก รู้สึกสบายมาก
“ขอโทษครับ ผมไม่ว่าง ขอบคุณน้ำใจของคุณนะครับ เชิญไปเถอะครับ” สีหน้าของธีรนัยน์กลายเป็นรังเกียจโธรณีอย่างมาก
รวิศและรณรัตแค่ได้ยินว่าโธรณี ต่างสบตากัน โธรณีคนนี้ไม่ใช่ลูกสาวของบริษัทฮอนดากรุ๊ปงั้นหรอ?
“ค่ะ ค่ะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว ฉันน่ะดีนะ คุณต้องค่อยๆ ลองสัมผัสดู” โธรณีเดินไปอย่างยิ้มกริ่ม เธอมีเวลาพอที่จะมารับมือกับผู้ชายคนนี้
แล้วโธรณีก็เดินไป ธีรนัยน์ไม่มองเธอแม้แต่น้อย แต่ว่าแค่ได้คุยกับธีรนัยน์ โธรณีก็พอใจแล้ว
โธรณีจากไปแล้ว ธีรนัยน์ก็รีบไปชงชาให้วรกัญญา ด้านการชงชาทั้งสามคนถือว่าไม่เลว แต่ที่ละเอียดอ่อนที่สุดก็คือธีรนัยน์ วันนี้ก็เป็นธีรนัยน์ชงชา ทำความสะอาด จัดการเอกสารพอดี
วรกัญญาล้วนอยู่แต่ห้องทำงานของตัวเอง เธอเห็นโธรณีออกมาจากห้องทำงานของพวกธีรนัยน์ ธีรนัยน์ชงชาเสร็จแล้ว จากนั้นก็เริ่มทำความสะอาด
“ธีรนัยน์ เมื่อกี้คุณผู้หญิงคนนั้นมาหาคุณสินะ?” วรกัญญาพูดกับธีรนัยน์
“อืม” ธีรนัยน์ตอบอืมทีหนึ่ง มาหาตัวเองไม่ใช่เรื่องเป็นเกียรติแต่อย่างใด นี่มันเป็นเวลาทำงาน
“เธอเดิมทีก็สายตาไม่ค่อยจะดีนัก ครั้งนี้ยิ่งผิดพลาดไปไกลเลย แต่ว่าคุณก็ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก ทำให้จากไปก็พอแล้ว” คำพูดของวรกัญญาทำให้ธีรนัยน์ฟังไม่รู้เรื่องเลย แต่ประโยคสุดท้ายเขาเห็นด้วยอย่างมาก ทำให้จากไปก็พอแล้ว
ทำความสะอาดห้องทำงานของวรกัญญาอย่างละเอียดเรียบร้อยแล้ว ธีรนัยน์ก็เริ่มจัดการเอกสาร ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ทำอย่างรวดเร็วที่สุด
“ธีรนัยน์ คุณอายุเท่าไหร่คะ?” วรกัญญามองแผ่นหลังของธีรนัยน์ที่ทำงานยุ่งอยู่ในที่ทำงานของตัวเอง จู่ๆก็ถามขึ้นมา
มือของธีรนัยน์ที่จัดเอกสารอยู่หยุดชะงัก เขาเงยหน้ามองวรกัญญา เอกสารสมัครงานมีไม่ใช่หรอ?
“สามสิบครับ” ธีรนัยน์คิดว่าวรกัญญาคงจะมีเรื่องมากเกินไปแน่ๆ เลยลืมอายุของตัวเอง เขาก็ตอบอายุของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา
“สามสิบ ถึงวัยที่ควรจะหาเนื้อคู่แล้วนะคะ เฮ้อ!” วรกัญญาถอนหายใจ ธีรนัยน์รู้สึกสับสน วันนี้ประธานวรกัญญาเป็นอะไร? ทำไมถึงถอนหายใจมากขนาดนั้น
วรกัญญาก็ไม่พูดอะไรอีก เธอมองท้องฟ้านอกหน้าต่าง ในท้องฟ้าสีครามมีเมฆขาวเป็นก้อนๆ ในอากาศไม่มีลมแม้แต่น้อย ฤดูใบไม้ร่วงฟ้าสดใสอากาศเย็นสบายแต่กลับร้อนจนทำให้คนหงุดหงิด
เอกสารร่วมมือกับบริษัทฮอนดากรุ๊ปทำออกมาแล้ว แต่ว่าชลธีกลับถ่วงเวลาไม่ยอมคุยเรื่องร่วมมือ เขาต้องการจะทำอะไร?
“ประธานวรกัญญา ผมทำเสร็จแล้วครับ ดอกพุดซ้อนนี้บานกำลังดีเลย ผมรดน้ำให้มันหน่อยละกันนะครับ” ธีรนัยน์ชอบดอกพุดซ้อนบนโต๊ะของวรกัญญามาก เขาดูแลมันก็มากที่สุดเช่นกัน
“ได้ค่ะ ธีรนัยน์ ทักษะชงชาของคุณค่อนข้างดี เรียนจากด้านนอกหรือสืบทอดจากครอบครัวหรอคะ?” วรกัญญากำลังดื่มชาที่ธีรนัยน์ชง อุณหภูมิและระยะเวลาชงชาต่างก็กำลังพอดี
“สืบทอดจากครอบครัว แม่ของผมชอบชงชามาก เพียงแต่แม่ผมเสียไปแล้วครับ” ตอนที่ธีรนัยน์พูดถึงแม่ของตัวเอง เขาก็เศร้ามาก
“อ๋อค่ะ ขอโทษนะคะ” วรกัญญาได้ฟังแล้วก็ขอโทษธีรนัยน์
“ไม่เป็นไรครับ มันนานมากแล้ว ตอนที่ผมยังเด็ก ท่านก็เสียแล้ว ผมชินแล้วครับ ประธานวรกัญญา ผมไปละนะครับ” ธีรนัยน์เสร็จธุระแล้ว เขาก็ออกไป
วรกัญญามองดูแผ่นหลังที่ผอมบางของธีรนัยน์ คนคนนี้ผ่านอะไรมาบ้างนะ? เห็นแบบนี้ดูเหมือนทุกคนต่างก็มีปัญหาของตัวเอง ชีวิตนี้ไม่มีใครจะมีชีวิตที่สงบสุขไปได้ตลอด
ชลธีช่วงนี้ทำอะไรอยู่? ข้อเสนอแผนงานออกมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว เขาก็ยอมรับแล้ว แต่ว่าตอนนี้เขากลับไม่พูดถึงมันเลย
วรกัญญาทนไม่ไหวแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรหาชลธี
“ฮัลโหล ประธานวรกัญญา มีเรื่องอะไรครับ?” เบอร์นี้ของชลธี ก็มีแค่วรกัญญาเท่านั้น
“อ้อ ประธานชลธี ข้อเสนอแผนงานของเราออกมาแล้วนะ คุณมีความเห็นว่ายังไง มีตรงไหนที่ไม่ดี เราจะได้แก้ให้ทันที ตอนนี้ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว เป็นช่วงที่น้ำฝนค่อนข้างน้อย ถ้าเตรียมพร้อมแล้ว ก็เริ่มสร้างได้เลย” วรกัญญาบอกความเห็นของตัวเองแก่ชลธี
ชลธีก็เงียบไป แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าเริ่มงานในฤดูใบไม้ร่วงเป็นเรื่องที่ดี แต่ตอนนี้นิตย์รวีร์ก็เป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทฮอนดากรุ๊ป ตอนนี้เขาต้องการลงทุนในอีกโครงการหนึ่ง ดังนั้นเงินทุนของบริษัทฮอนดากรุ๊ปจึงค่อนข้างตึงเครียดนิดหน่อย
แต่ว่าชลธีก็ไม่สามารถบอกวรกัญญาได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีเงิน คนในที่ประชุมคณะกรรมการบริษัทต่างก็สนับสนุนโครงการของนิตย์รวีร์ ชลธีก็พูดโม้โอ้อวดโครงการของเขาไว้มากมาย ราวกับว่าเพียงแป๊บเดียวก็จะมีเงินเป็นก้อนๆไหลเข้ามาจากหน้าประตูอย่างไรอย่างนั้น
โครงการนี้ของชลธีกลับโดนคนในที่ประชุมคณะกรรมการบริษัททำให้หยุดชะงัก เขาถึงได้เลื่อนมันออกไปตลอด
