“มุก ได้ยินมาว่าช่วงนี้เธอดูยุ่งมาก เหมือนว่าคุณฟิลลิปจะแนะนำให้เธอรู้จักกับนักธุรกิจชาวอเมริกันหลายคน เธอได้ตรวจสอบทั้งหมดแล้วหรือยัง?” หลังจากที่ประวีร์ดื่มน้ำไปสองสามอึก เขาก็พูดที่ตัวเองสงสัยออกมา
“ฉันได้ตรวจสอบหมดแล้ว ผลตรวจสอบออกมาว่าเป็นธุรกิจที่น่าเชื่อถือมาก ฉันยังให้เพื่อนชาวอเมริกันของฉันไปตรวจสอบด้วย ไม่มีปัญหา” วรกัญญารู้ว่าประวีร์หวังดีต่อตัวเอง แต่เธอก็ได้ทำการตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วแน่นอน สัญญาครั้งนี้รวมทั้งหมดมีมูลค่ากว่าหนึ่งพันล้าน เธอจะต้องระมัดระวังให้มากแน่นอน
“อืม สำหรับฟิลลิปคนนี้ เราแค่เคยได้ยินมาเท่านั้น ไม่เคยเจอมาก่อน เธอระวังไว้หน่อยก็ดี แต่ครั้งนี้เธอก็รับมาตั้งเยอะ พี่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยสมจริงเท่าไหร่” ประวีร์มักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“ฉันอยากทำให้ทุกคนเห็น ฉันไม่ได้พึ่งคุณโจนส์ทั้งหมด ฉันก็พึ่งความสามารถของตัวเองในการทำเรื่องพวกนี้เหมือนกัน” วรกัญญารีบร้อนอยากประสบความสำเร็จเล็กน้อย เธอมักถูกคนอื่นบอกว่าโชคดีมาตลอด ได้อยู่ด้วยกันกับคุณโจนส์ พึ่งพาผลประโยชน์จากคุณโจนส์ ในใจเธอรู้สึกไม่ยอมรับอย่างมาก
“งั้นก็ได้ เธอระวังตัวหน่อยก็พอแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ พี่อยากให้เธอให้ของขวัญพี่อย่างหนึ่ง” ประวีร์พูดกับวรกัญญาอย่างกะทันหัน
วรกัญญาตกตะลึง เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าวันนี้เป็นวันเกิดของประวีร์ เธอยุ่งเสียจนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท
“พี่ประวีร์ ฉันลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย ถ้างั้นพี่อยากให้ฉันให้ของขวัญอะไรพี่ล่ะ?” วรกัญญาถามประวีร์อย่างละอาย
“พี่อยากให้คืนนี้เธอไปยังสถานที่ที่หนึ่งเป็นเพื่อนพี่ ไปพบใครคนหนึ่ง ถือซะว่าให้เป็นของขวัญวันเกิดสำหรับพี่ละกัน” ประวีร์พูดกับวรกัญญา
วรกัญญาคิดว่าตัวเองลืมวันเกิดของประวีร์ไปแล้ว เธอก็รู้สึกอายมากแล้ว เลยตอบตกลงคำขอของประวีร์ ตกลงหลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ไปพบใครคนหนึ่ง
ตอนที่ทั้งสองทานอาหารกัน มีความสุขมาก ประวีร์มักจะช่วยวรกัญญาอยู่เบื้องหลังมาตลอด วรกัญญารู้ดี ในใจของเธอก็รู้สึกขอบคุณประวีร์มากเช่นกัน
หลังจากทานอาหารเสร็จ ท้องฟ้าก็ยังไม่มืดมาก ประวีร์พาวรกัญญาไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
ระหว่างทางวรกัญญาถามประวีร์ว่าจะไปหาใคร เขาก็ไม่ยอมพูด บอกว่าอยากจะรักษาความลึกลับเอาไว้
พอถึงบ้านของประวีร์ วรกัญญาตามประวีร์เข้ามาในบ้าน ภายในสะอาดเป็นระเบียบ แต่กลับไม่เห็นมีใคร
“มาเถอะ ตามพี่เข้ามา เธออยู่ในสวนดอกไม้” ประวีร์พูดกับวรกัญญา
“มุก เธอมาแล้ว? เธอรู้ได้ยังไงว่าคุณยายของฉันมาแล้ว?” ตอนที่จันวิภาเห็นวรกัญญา เธอก็รู้สึกเซอร์ไพรส์ เธอเดินตรงเข้าไปตรงหน้าวรกัญญา
“มุก ยังจำฉันได้มั้ย?” คุณยายที่ผมขาวไปทั้งหัวท่านหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางดงดอกไม้ แม้ว่าจะอายุมากแล้ว แต่ก็ยังมีชีวิตชีวา เห็นแล้วทำให้คนรู้สึกอบอุ่นมาก
“ย่าหวาน?” วรกัญญามองคุณย่าของประวีร์ เธอรู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ ไม่ได้พบย่าหวานมายี่สิบปีแล้ว ไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีก
“ยังจำฉันได้สินะ โชคดีจริงๆ มุก หนูโตขึ้นแล้ว สวยมากๆเลย เป็นเด็กที่ดีจริงๆ” ย่าหวานอ้าแขนทั้งสองข้างให้วรกัญญา
“ย่าหวาน คุณ คุณกลับประเทศมาแล้ว?” วรกัญญาเดินเข้าไป เธอตื่นเต้นมากจริงๆ เมื่อตอนเด็ก ย่าหวานรักเธอมากที่สุด มีอะไรอร่อยๆก็มักจะให้กับเธอก่อน
“ใช่แล้วจ้ะ ย่าเองก็ใบไม้ร่วงคืนสู่รากเหมือนกัน อายุมากแล้ว กลับมาประเทศของตัวเองถึงจะดี วันนี้ประวีร์บอกย่าว่าคืนนี้มีเซอร์ไพรส์ให้ย่าอย่างหนึ่ง ย่าก็คิดว่าเป็นอะไร? ที่แท้เขาก็พาเธอกลับมานี่เอง ช่างเป็นเซอร์ไพรส์จริงๆ!” ย่าหวานปฏิบัติต่อวรกัญญาเหมือนเป็นหลานสะใภ้ของตัวเองเสมอ ก็แค่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทั้งสองคนพบเจอกันแต่ไร้วาสนาเคียงคู่กัน
“คุณย่า หนูคิดถึงคุณมากค่ะ!” วรกัญญาโผเข้าในอ้อมกอดของย่าหวาน เธอตื่นเต้นมากจริงๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะได้เจอย่าหวานอีก
“ย่าก็คิดถึงเธอ พวกเธอโตกันหมดแล้ว ย่าก็แก่แล้ว เด็กน้อย เธอสบายดีใช่มั้ย?” ย่าหวานกอดวรกัญญา เธอก็ดีใจมากเช่นกัน ไม่คิดว่าจะได้กลับมาอีก
“เอาล่ะ คุณยาย มุก พวกเธออย่าอยู่ที่นี่แล้ว ที่นี่ลมแรง เราเข้าไปคุยข้างในเถอะ” จันวิภารู้สึกได้ว่าฟ้ามืดแล้ว มีลมพัดเข้ามาเป็นช่วงๆ เธอเป็นห่วงสุขภาพของคุณยายมาก
“ได้ ได้ เราเข้าไปคุยกัน เราเข้าไปคุยกัน มุกจ้ะ วันนี้เธอไม่ต้องไปแล้วนะอยู่เป็นเพื่อนย่า ย่าคิดถึงเธอ” ย่าหวานดึงมือของวรกัญญาไว้แล้วก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์ไม่อยากปล่อย
“ค่ะ หนูโทรหาที่บ้านแป๊บนึงนะคะ วันนี้หนูจะอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าค่ะ” วรกัญญาโทรศัพท์หาที่บ้าน ให้อักลี่นอนกับพี่เลี้ยง
“ตอนนั้นนะ มุกอายุน้อยที่สุด หน้าตาก็สวยที่สุดคนหนึ่งเช่นกัน วิ่งตามก้นประวีร์มาตลอด เราต่างก็คิดว่าเด็กสาวคนนี้โตขึ้นจะต้องแต่งงานกับประวีร์แน่ๆ!” พูดอย่างมีความสุข ย่าหวานก็พูดความคิดเห็นของตัวเองในตอนนั้นออกมา
บรรยากาศทั้งบ้านก็อึดอัดเล็กน้อยขึ้นมาชั่วขณะ
“แต่ว่านะ ชีวิตของสาวน้อยน่ะดี ใครได้แต่งงานกับเธอถือว่าโชคดี” ย่าหวานรีบเปลี่ยนคำพูด
“พวกเธอก็โตกันแล้ว มุกและจันทร์ต่างก็แต่งงานแล้ว ประวีร์เอ้ย นายแก่ที่สุด ทำไมนายยังไม่แต่งงานอีกนะ ฉันยังรออุ้มหลานอยู่นะ!” ย่าหวานมองดูหลานชายของตัวเอง เด็กที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ในใจจะต้องคิดถึงมุกอยู่แน่นอน แต่ว่านั่นมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เขาก็ควรจะวางแผนชีวิตตัวเองใหม่ได้แล้ว
“คุณย่า พวกพี่ชายไม่ใช่ว่ามีลูกกันไปหมดแล้วหรอ? ไม่ต้องรีบกับผมหรอก ย่าอยู่เป็นรุ่นที่สี่ของบ้านเรียบร้อยแล้ว” ประวีร์ไม่คิดว่าคุณย่าจะชี้เป้ามาทางตัวเอง
“คุณยาย ฉันคิดว่าพี่ควรจะเร่งได้แล้ว เขาอายุสามสิบกว่าแล้ว ยังไม่รีบอีก อีกไม่กี่ปีก็กลายเป็นชายชราแล้ว” จันวิภาพูดกับย่าหวาน
“ผู้ชายควรเน้นหน้าที่การงานเป็นหลัก อีกอย่างนะ ต้องเจอคนที่ใช่ ไม่เจอคนที่ใช่ ชาตินี้ทั้งชาติจะมีความหมายอะไร?” ตอนที่ประวีร์พูด ยังคงมองไปที่วรกัญญา
วรกัญญาไม่ได้เงยหน้า เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไร ความหวังของเธอตั้งแต่เด็กก็คือแต่งงานกับประวีร์ แต่เขาจากไปทีหนึ่งก็ตั้งหลายปี แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกับตัวเองเลย วรกัญญาเลยไม่รู้ความในใจของประวีร์
พลาดไปแล้วก็พลาดไปเลย พวกเขาก็ย้อนกลับไปอดีตไม่ได้แล้ว
“จริงสิ ย่าทำเค้กข้าวเหนียวน้ำตาลทรายแดงที่มุกชอบกินที่สุดไว้ด้วย เดิมทีตั้งใจว่าจะรอพรุ่งนี้ประวีร์ว่างให้เอาไปส่งให้เธอ ในเมื่อเธอมาแล้ว งั้นเราก็เอาออกมากินกันเถอะ ดูว่าฝีมือของย่าจะด้อยกว่าเมื่อก่อนหรือไม่” กลายเป็นย่าหวานทำให้ความอึดอัดนี้สลายไป
แม้ว่าจะกินมาอิ่มมาก แต่ว่าเวลานี้วรกัญญาก็ต้องขอบคุณย่าหวานอย่างมาก ไม่อย่างนั้นคงจะยังอึดอัดมากจริงๆ
เค้กข้าวเหนียวขาวๆวางอยู่ในจานราวกับหยก บนตัวเค้กข้าวเหนียวโรยด้วยผงถั่วและน้ำตาลทรายแดง เห็นแล้วน่ากินมาก
“หนูก็ไม่ได้กินเค้กข้าวเหนียวฝีมือยายมานานแล้ว วันนี้จะต้องกินให้พอเลย!” ขณะพูดจันวิภาก็ยื่นส้อมให้วรกัญญาอันหนึ่ง
