ฟิลลิปค่อยๆล้มลงไปที่พื้น ตอนที่เขายังไม่ทันได้ทำอะไรมุกดา ก็ล้มลงบนพื้นแล้ว ไม่มีใครเห็นชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น
หลังจากที่ฟิลลิปล้มลงกับพื้นแล้ว คนที่เดินมาจากด้านหลังเขาก็คือลูซี่ ลูซี่สะบัดมือ พูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจว่า “ลากตัวเขาไปได้แล้วค่ะ”
ฟิลลิปนอนอยู่บนพื้น เขาขยับไม่ได้เลยทั้งตัว เขามองลูซี่อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา นี่คือบอดี้การ์ดของเขาเหรอ ทำไมถึงหักหลังเขาในเวลาที่สำคัญอย่างนี้
“ไม่ต้องมองฉัน ฉันไม่แก้แค้นแกก็ดีมากแล้ว ส่งแกให้ตำรวจ พวกเขาก็จะลงโทษแกตามความผิดที่แกทำไว้” ลูซี่พูดกับฟิลลิป
พวกเจ้าหน้าที่ตำรวจพุ่งเข้าไปจับกุมตัวฟิลลิป แขกที่มาร่วมงานต่างตกใจ มองสิ่งเกิดขึ้นตรงหน้าทั้งหมด ต่างก็ตั้งตัวไม่ติดเลยสักนิดเดียว
ฟิลลิปถูกจับตัวไปแล้ว ชลธีมาตรงหน้ามุกดานานแล้ว อุ้มเธอขึ้นมาจะพาเธอไปส่งโรงพยาบาล
“ไม่เป็นไร แผลนิดเดียว ฉันไม่ไปโรงพยาบาล” มุกดาโบกไม้โบกมือ เธอซุกอยู่ในอ้อมกอดของชลธี รู้สึกว่านั่นเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดของตนเองแล้ว
“ลูก พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกตกใจ” ยศัสวินมองสีหน้าของลูกสาวตัวเองขาวซีด เขาก็ยื่นมือไปลูบผมเธอด้วยความสงสาร
“พ่อคะ พ่อโทรหาแม่หน่อยนะคะ พ่อหายตัวไปทำให้แม่เป็นห่วงมาก จะได้บอกเรื่องของหนูด้วยเลย หนูก็ทำให้แม่เป็นห่วงแล้ว” บาดแผลของมุกดาไม่ได้ลึกมากจริงๆ ตอนนี้เลือดก็แห้งไปแล้ว
“ชล คุณยังติดค้างงานแต่งงานฉันอยู่นะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมา จูบเบาๆที่ใต้คางของชลธี
“ผมจำได้ ผมจะจัดงานแต่งงานที่ยากจะลืมเลือนให้คุณ ที่รัก เป็นเพราะผมไม่ดีเอง ไม่ได้ปกป้องคุณให้ดี ปล่อยให้คุณตกอยู่ในอันตรายขนาดนั้น” ไม่ได้สนใจคำพูดของมุกดา ชลธีก็ยังคงอุ้มเธอไปที่โรงพยาบาล
ระหว่างทางไปโรงพยาบาล มุกดาก็หลับไปแล้ว เธอก็เพิ่งจะสบายใจได้ในตอนนี้ สำหรับเรื่องของลูซี่เกิดอะไรขึ้น เธอก็ไม่ได้สนใจที่จะไปซักถามแล้ว เธอต้องการพักผ่อนอย่างจริงจังสักครู่
มาถึงโรงพยาบาลอย่างไรและออกจากโรงพยาบาลอย่างไร มุกดาไม่รู้เรื่องเลย ในอ้อมกอดของชลธี เธอสัมผัสได้ถึงความมั่นคงปลอดภัยที่ไม่เคยมีมาก่อน การนอนหลับนั้นเป็นการนอนหลับที่ลึกสนิทมาก คาดว่าต่อให้ชลธีโยนเธอก็คงไม่ตื่น แน่นอนว่าชลธีไม่ทำอย่างนั้น
ตอนที่มุกดาตื่นขึ้นลืมตาครั้งแรกกลับไม่เห็นชลธี คนที่เธอเห็นคือลูซี่
“มุกดา คุณตื่นแล้วเหรอ ดีจังเลย ฉันจะไปแจ้งทุกคน” ลูซี่เห็นมุกดาตื่นแล้ว เธอก็เผยให้เห็นฟันขาวสะอาดนั้น มองแล้วทำให้คนเรารู้สึกสบายอย่างมาก
“เดี๋ยวก่อน ฉันอยากถามว่าฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้ว” มุกดารู้สึกว่าตอนนี้ตนเองรู้สึกสดชื่นแจ่มใสมาก
“ถ้านับตามวันนะ ก็สองวันแล้ว ถ้านับตามชั่วโมง ก็สามสิบกว่าชั่วโมง” ลูซี่คำนวณครู่หนึ่ง แล้วรายงานออกมาเป็นตัวเลข
นี่ตัวเองหลับสามสิบกว่าชั่วโมงเลยหรือ นี่เป็นชดเชยช่วงหลายเดือนนี้ที่นอนไม่เต็มที่
ลูซี่เห็นว่ามุกดาไม่ได้ถามอย่างอื่นกับตนอีก เธอก็เดินออกไปเรียกคนอื่นเข้ามา
คนที่เข้ามาล้วนเอาของกินมาให้มุกดา เธอนอนหลับนานเกินไป ชลธีให้คนทำแต่อาหารเหลวๆมา กลัวว่าเธอกินเยอะจะรู้สึกไม่สบาย
“ฉันอยากกินเนื้อสัตว์” มุกดามองเห็นโจ๊กนม น้ำเต้าหู้อะไรพวกนั้น เธออยากกินเนื้อมาก
“เนื้อเอาไว้ตอนกลางคืนค่อยกิน ตอนนี้คุณกินของพวกนี้ก่อน คุณนอนหลับนานเกินไป ชลกลัวว่าคุณจะรับไม่ไหว” ลูซี่ยึดถือในหลักการมาก เรื่องที่ชลธีกำชับเอาไว้ เธอก็ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด
มุกดาก็ไม่ได้ดื้อรั้นอีกต่อไป เธอกินโจ๊กสองชาม ดื่มนมไปอีกนิดหน่อย แต่ไม่ได้กินเนื้อสัตว์ก็รู้สึกว่าตนเองกินไม่อิ่ม
“เอาละ มุกดา คุณอย่าใจร้อน ชลบอกไว้แล้วว่า กลางคืนจะพาเธอไปกินอาหารมื้อใหญ่ แต่ตอนนี้ให้เธอกินรองท้องไปก่อน คุณนอนหลับมานาน ทำเอาทุกคนตกใจกันหมด ยังดีที่คุณหมอบอกว่าคุณแค่อ่อนเพลียมากเกินไป เหนื่อยใจ ตัวคนก็เหนื่อย ให้คุณนอนพักเต็มที่เดี๋ยวก็หายแล้ว” ลูซี่ให้คนเอาของไปเก็บ เธอช่วยมุกดาหยิบเสื้อผ้ามา
มุกดาพบว่าเสื้อผ้าของตนเองถูกเปลี่ยน ชุดที่สวมอยู่เป็นชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยว
“ใครเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน” มุกดามองชุดนอนอย่างรู้สึกคุ้นตาเล็กน้อย
“แน่นอนว่าเป็นฉัน ชุดนอนนี้ก็คือชุดที่พวกเราไปซื้อวันนั้น พวกเราซื้อคนละชุด ของฉันสีแดง ของคุณสีขาว คุณลืมแล้วเหรอ” ดูเหมือนลูซี่จะสนิทสนมกับมุกดามาก
มุกดานึกขึ้นได้ ว่าเป็นแบบนี้จริงๆ เธอเกือบจะลืมไปแล้ว
กินอิ่มไปครึ่งท้องแล้ว มุกดาก็รู้สึกว่าตนเองยังอยากกินอีก เธอมองไปรอบๆห้อง ห้องนี้แปลกตามาก ไม่ใช่ห้องที่ตนเองพักในโรงแรมนั้น
“ที่นี่ที่ไหน” มุกดาถามด้วยความอยากรู้
“ที่นี่คือห้องของชล หลังจากชลมาที่นี่ก็ไม่มีที่พัก ก็มีเพียงต้องเช่าห้อง ยังดีที่ห้องนี้ดีมาก ฉันช่วยเขาหา คุณว่าเป็นยังไงบ้าง” ลูซี่ภูมิใจมาก
“อืม ไม่เลวเลย แต่ว่าลูซี่ คุณไม่ใช่บอดี้การ์ดของฟิลลิปหรอกเหรอ ทำไมคุณดีกับชลธีขนาดนั้น” มุกดาเห็นลูซี่สนิทสนมกับชลธีมากเป็นพิเศษ ตนเองก็รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย
“ฮ่าๆๆ อันนี้เหรอ ฉันจะบอกคุณให้นะ พ่อแม่ฉันเสียชีวิตตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฟิลลิปเป็นคนเลี้ยงดูฉันจนโต เขาให้ฉันเรียนหนังสือ ให้ฉันเรียนศิลปะป้องกันตัว กลายเป็นบอดี้การ์ดที่เขาภาคภูมิใจที่สุด แต่พ่อแม่ฉันกลับถูกเขาฆ่าตาย เพราะอยากครอบครองทรัพย์สมบัติของพ่อแม่ฉัน ตอนนั้นเขาไม่ได้ฆ่าฉัน ก็เพราะว่าคิดจะหลอกใช้ฉัน ให้ฉันทำงานให้เขา เขาคิดว่าเรื่องตอนนั้นไม่มีใครรู้แล้ว ใครจะรู้ว่าในโลกนี้นั้นหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง” เมื่อเล่ามาถึงตรงนี้ ลูซี่ก็ยังมีความโกรธอยู่มาก
“ตอนที่ฟิลลิปส่งฉันไปเรียน คือไปเรียนที่ฝรั่งเศส ฉันกับชลเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันพอดี เขายังสอนสกัดจุดฉันมานิดหน่อย เมื่อวันก่อนฉันก็ใช้วิธีสกัดจุดกับฟิลลิป ดังนั้นเขาจึงอ่อนแรงไปทั้งตัว ไม่มีแรงจะต่อต้านขัดขืน” ลูซี่เล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ของตนเองกับชลธีคร่าวๆให้มุกดาฟัง
อ๋อ ที่แท้เป็นอย่างนี้เอง ฟิลลิปคงคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะจะยกก้อนหินมาทุบขาของตนเอง
“พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ ทำเลรอบๆห้องนี้ดีมาก ชลธีกับคุณโจนส์ต่างก็ไปเป็นพยานแล้ว วันนี้มีการพิจารณาคดีของฟิลลิป พวกเขาเจอหลักฐานมากมาย ดังนั้นวันนี้พวกเขาล้วนไม่มีใครอยู่ ให้ฉันอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ”
ลูซี่เห็นดวงตาของมุกดายังคงมองสำรวจไปรอบๆ เธอก็รู้ว่ามุกดากำลังมองหาชลธี
“นั่นก็หมายความว่าหลายเดือนก่อนหน้านี้ ชลธีมาที่อเมริกาก็เพราะเรื่องนี้เหรอ” มุกดานึกขึ้นได้ว่าตอนที่ตนเองไปตามหายศัสวินที่ฝรั่งเศส ก็เห็นชลธีไปที่อาคารผู้โดยสารของอเมริกา
“ใช่ ตอนนั้นฉันสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เลยบอกชล ชลก็มาที่นี่ ก่อนที่เขาจะมาก็ให้คนสืบ แล้วเรื่องที่น่าตลกที่สุดก็คือ มีคนมากมายที่กำลังสืบเรื่องของฟิลลิป เขาป้องกันไว้ได้บ้าง แต่กลับป้องกันฉันไม่ได้” ลูซี่พูดอย่างโกรธแค้น
