“ความหมายของคุณก็คือ ตอนที่วุ่นวายนั้น ไม่ใช่ลูกของคุณที่ปะทะกับอักลี่ แต่ว่าตอนนั้นคุณครูก็เห็นแล้ว เรื่องนี้คุณสามารถเล่นลิ้นอะไรได้อีก? “ชลธีหรี่ตาลง ในหัวของเขาเริ่มมีความคิดอีกอย่างหนึ่งแล้ว
“ใช่ค่ะ ตอนนั้นเราไม่ได้ไปรับลูก พอเดินมาได้ครึ่งทางก็โดนใครตีแล้วกระชากไปสักพัก แต่สุดท้ายคนคนนั้นก็บอกอะไรสักอย่างกับพ่อของลูก แล้วก็ให้เงินเขามาหนึ่งแสนหยวน”หญิงสาวพูดกับชลธี
“ตอนที่พวกเราไปถึงโรงเรียน ลูกก็วิ่งออกมา บอกว่าน่ากลัวมาก พ่อเขาบอกเขาว่าไม่ต้องกลัว หลังจากนั้นพวกเราก็กลับ แต่ว่าไม่ได้กลับบ้าน พ่อของลูกพาพวกเราไปซ่อนที่อื่น” หญิงสาวไม่สนใจที่ชายหนุ่มดึงห้ามเอาไว้ เธอพูดออกมาทุกอย่าง
“ตอนนี้เรื่องมันชักน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆแล้ว สิ่งที่ผมอยากรู้ก็คือ คนคนนั้นพูดอะไรกับคุณ? คุณถึงได้ยอมรับโทษแทนเขา? “ชลธีเอาเท้าเตะผู้ชายคนนั้น
แต่ว่าผู้ชายคนนั้นต่อให้ตายก็ไม่ยอมพูด เขาแกล้งทำเป็นนอนตายอยู่ที่พื้น
“หัวใจของผู้ชายกับผู้หญิงไม่เหมือนกัน คุณได้ยินเสียงร้องไห้ที่น่าสงสารของลูก ก็ต้องรู้สึกปวดใจ แล้วก็คิดวิธีช่วยลูก แต่ว่าเขาล่ะ? เขากลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ผมคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ก็คือเขาต้องมีลูกคนอื่นอยู่ข้างนอกอย่างแน่นอน!เลยรู้สึกเฉยๆ กับเด็กคนนี้”ชลธีพูดช้าๆ เขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องราวมันไม่ได้ง่ายอย่างที่เขาคิด บางทีฆาตกรตัวจริงอาจจะกำลังหนีอยู่ก็ได้
“อะไรนะ คุณมีลูกคนอื่นอยู่ด้านนอกยังงั้นเหรอ? ฉันก็ว่าทำไมคุณต้องพาเราหนีไป ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น คุณนี่มันช่างไม่มีมโนธรรมเอาซะเลย เงินของในบ้านคุณเอาไปเลี้ยงเมียน้อยใช่ไหม? ” ในเวลานี้ ความสนใจของผู้หญิงก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เธอไม่สงสารผู้ชายอีกต่อไปแล้ว และเธอก็เริ่มที่จะเอาชนะผู้ชายคนนั้น
ชายหนุ่มนึกไม่ถึงเลยว่าความสามารถในการตัดสินของชลธีนั้นแข็งแกร่งมาก สิ่งที่ตัวเองซ่อนไว้เขาสามารถพูดออกมาได้ในครั้งเดียว
หมัดของหญิงสาวลอยไปหาร่างกายของชายหนุ่ม เขารู้ดีว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด ผ่านไปสองสามครั้ง เขาก็รู้สึกเหมือนไม่มีที่สามารถปิดบังได้แล้ว ข้างห้องคือลูกชายของเขาเอง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบแม่ของลูกชาย แต่ลูกชายของเขาก็เป็นลูกของเขาเอง
“โอเค โอเค หยุดตีได้แล้ว ผมจะพูดแล้ว พูดแล้ว”ชายหนุ่มกุมหัว แล้วก็พูดกับหญิงสาวคนนั้น
“คุณพูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ฉันจะตีให้ตาย ตีให้ตาย ตอนนี้เป็นแบบนี้ คุณยังคิดจะไปมีชู้อีก”หญิงสาวไม่ให้อภัยชายหนุ่ม
“หยุดก่อน ไม่อยากช่วยลูกชายตัวเองแล้วเหรอ? “ชลธีถามผู้หญิงคนนั้น หญิงสาวชะงัก มือหยุดอยู่ในอากาศ ใช่ ลูกชายของเธอคือสายเลือดหล่อเลี้ยงเธอ .
ว่ากันว่าผู้หญิงไม่มีกำลัง นั่นคือตอนที่ไม่ได้ไปทำร้ายผู้หญิง และตอนนี้ผู้ชายหน้าซีดเมื่อเขาถูกผู้หญิงทุบตี
“ว่ามาสิ เรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่? ” ชลธีปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นพูด
“คนนั้นพูดถูก ถ้าเกิดว่าผมเก็บเงินมาแล้ว หลังจากรีบไปรับลูกแล้วต้องออกจากเมืองนี้ไปในทันที
“ความหมายของคุณก็คือพวกคุณไม่รู้เหรอว่าลูกของคุณทำร้ายใคร?”ชลธีถามชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง
“ไม่เห็น ตอนที่พวกเราไปถึงโรงเรียนอนุบาล ลูกของพวกเราก็วิ่งออกมาแล้ว และในวันนั้นโรงเรียนอนุบาลก็ได้แจ้งเราล่วงหน้า บอกว่าตอนบ่ายคุณครูมีกิจกรรม ให้ไปรับลูกกลับบ้านก่อนเวลา” ชาคนนั้นสีหน้าดูไม่มีความผิด แต่ว่าท่าทางของเขาเหมือนกับว่ากำลังพูดความจริงอย่างไรอย่างนั้น
“ประธานชลธี พวกเราถามลูกมาแล้ว เพราะว่ามีครูคนหนึ่งบอกว่าอักลี่ใช้ของของเขา แล้วก็เรื่องที่ผู้หญิงที่เขาชอบ ชอบอักลี่ ดังนั้นเขาก็เลยรู้สึกไม่สบายใจ ก็เลยไปหาเรื่องอักลี่
หลังจากนั้นเขาก็เห็นว่าอักลี่ถูกคนอุ้มไป แถมยังใช้อะไรปากอย่างปักเข้าไปที่หัว อักลี่ดิ้นรน แต่ว่าครูพวกนั้นก็ไม่ได้เข้ามา เขาเห็นเลือดแล้วก็รู้สึกหวาดกลัว พอพ่อแม่มาเขาก็เลยหนี”ลูซี่เล่าเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ได้ถามเด็กคนนั้นมาแล้วให้ชลธีฟัง
“ควบคุมตัวครูใหญ่กับครูที่โรงเรียนอนุบาลนั้นไว้ให้ฉัน แจ้งตำรวจ!”ชลธีพูดกับลูซี่
“โอเค แล้วจะทำยังไงกับครอบครัวนี้ดี? “ลูซี่ถามชลธี
“ส่งไปสถานีตำรวจ ดูว่าตำรวจจะจัดการยังไง”ชลธีพูดจบแล้วก็เดินออกไป
“พวกเราไม่ได้ทำร้ายใคร พวกเราไม่ได้ทำร้ายใคร พวกคุณปล่อยพวกเราไปเถอะ ปล่อยพวกเราไป”ผู้ชายคนนั้นกราบชลธี
วรรณวิมลนึกไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถูกเปิดโปงเร็วขนาดนั้น ทั้งๆ ที่เธอซ่อนไว้อย่างดีมากแล้ว วันนั้นที่ตอกตะปูเข้าหัวของอักลี่ เธอรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก ลูกของมุกดาสมควรตาย เธอเองก็สมควรตายเหมือนกัน
แต่ว่าหลังจากนั้นได้ยินว่าเด็กคนนั้นก็ไม่ตาย เธออยากจะไปดูซะหน่อย แต่ว่าพอออกมาแล้วก็โดนจับทันที
ในห้องที่เยือกเย็น วรรณวิมลรู้สึกหิวเป็นอย่างมาก แต่ว่ารอบข้างแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ไม่มี ความหนาวเย็นในห้องนั้นทำให้เธอรู้สึกขนลุก ในความมืดนั้น ความสามารถในการมองเห็นไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ถึงแม้ว่าจะสามารถได้กลิ่น แต่ว่ากลับมองไม่เห็นอะไรเลย
ถูกจับมาไว้ที่นี่สองวันแล้ว วรรณวิมลไม่ได้กินข้าวเลยแม้แต่มื้อเดียว แม้แต่น้ำอึกเดียวก็ไม่ได้ดื่ม ตอนนี้เธอนอนอยู่ที่พื้น รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว
มีเสียงเปิดประตูดัง “แกร๊ก” ลำแสงส่องเข้ามา และร่างสูงยืนอยู่ที่ประตู
วรรณวิมลโดยแสงแทงตารู้สึกปวดตามาก เธอก็เลยหลับตาลง
“วรรณวิมล เธอนี่ช่างเป็นผู้หญิงที่จิตใจเหมือนงูจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายของเธอยังไม่ต้องการเธอเลย” เสียงดังฟังชัดของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหัวของเธอ
“นายเป็นใคร? นายเป็นใคร? ” วรรณวิมลลืมตาอีกครั้งหนึ่ง แต่ว่าเธอยังไม่เห็นผู้ชายที่ยืนหันหลังให้แสงแดดคนนั้น
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก ฉันแค่อยากจะถามหน่อยว่า ตอนที่เธอเอาตะปูตอกเข้าไปในหัวเด็กนั้น ในใจของเธอเคยรู้สึกผิดบ้างไหม? “ชายหนุ่มถามวรรณวิมล
“ไม่เคย ทำไมฉันต้องรู้สึกผิด เด็กคนนั้นสมควรตายตั้งแต่แรกแล้ว”วรรณวิมลตอบอย่างร้าย เธอไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดตรงไหนเลย
“เด็กคนนั้นสมควรตาย แล้วเธอล่ะ? ” ชายคนนั้นเดินเข้ามา และเอาเท้าเตะวรรณวิมล
“ฉัน? แกเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาจับฉัน แกเองก็ไม่ใช่ตำรวจ แล้วจะจับฉันมาทำไม? “วรรณวิมลดิ้นรนอยากจะลุกขึ้นมาจากพื้น แต่ว่าเท้าของผู้ชายคนนั้นก็เหยียบลงบนใบหน้าของเธอ
“ทำไมฉันถึงจับเธอมา เพราะว่าเธอเป็นสัตว์ร้าย สัตว์ร้ายที่ทุกคนสามารถฆ่าได้ ขนาดกับเด็กน้อยยังสามารถลงมือได้ ถ้ายังงั้นฉันก็คงไม่ต้องเกรงใจอะไรเธอ!” ผู้ชายคนนั้นมองวรรณวิมลด้วยสายตาที่เหยียดหยาม ตอนที่เขายกเท้าขึ้นอีกครั้งนั้น
“ช้า รอก่อน”
ในตอนนี้เองก็มีผู้ชายอีกคนหนึ่งเข้ามาห้ามเอาไว้
