ตอนที่ธีรเมทก้มศีรษะลงเพื่อมองหน้าอกของรวินท์อีกครั้งนั้น เขาก็พาดข้างขอบเตียงและอาเจียนออกมาทันที พอเขาอาเจียนเสร็จแล้วก็ตบหน้ารวินท์ฉาดใหญ่
“อีผู้หญิงแพศยา มึงเล่นตลกกับกู!” อาการหื่นกระหายทุกอย่างของธีรเมทมลายหายไปหมดแล้ว เมื่อเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นทันที เพื่อเตรียมจะเดินไปทางประตู
“ธีร์คะ คุณเป็นอะไรไป? ฉันทำอะไรผิดตรงไหนหรือคะ?” รวินท์ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดความผิดพลาดขึ้นตรงไหน เธอไม่สนใจว่าตัวเองยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า หรือแม้แต่รองเท้า ก็กระโจนตัวไปอยู่ข้างเท้าของธีรเมท และกอดขาของธีรเมทเอาไว้
ธีรเมทเตะรวินท์ไปหนึ่งที “มึงดูหน้าอกมึงสิ แม่งไปทำนมมายังไงก็ปลอมอยู่ดี โมโหฉิบหาย แม่งคนแรกก็ทำนมมา มาเจอคนที่สองก็ยังไปทำนมมาอีก โลกใบนี้เป็นอะไรไปเนี่ย? ผู้หญิงดีๆ ทำไมต้องไปทำให้ตัวเองให้แปลกประหลาดไปด้วยเนี่ย!” ธีรเมทชี้ไปที่หน้าอกของรวินท์
จังหวะนั้นเองรวินท์ถึงได้ก้มศีรษะลงมอง ก็เห็นว่าหน้าอกของตนเองที่ถูกธีรเมทบีบเคล้นจนมันกลายเป็นรูปทรงที่แปลกประหลาดมาก แถมยังมีรอยนิ้วมือของธีรเมทอยู่บนนั้นด้วย พอมองแล้วมันช่างน่ากลัวมาก อีกอย่างมองแวบเดียวก็ดูรู้ว่าเป็นหน้าอกปลอม
เวลานั้นเองรวินท์ถึงได้ร้อนใจขึ้นมาทันที เพราะว่าเธอเสริมหน้าอกในเกรดที่ดีที่สุดแล้ว ทำไมมันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ แล้วทำไมเมื่อโดนคนบีบเคล้นถึงได้เปลี่ยนรูปทรงไปได้นะ? ก่อนหน้านี้ที่อยู่กับธีรเมทก็ไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นนี่
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ ไม่ใช่แบบนั้น ธีร์คะ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ต้องมีคนจงใจทำร้ายฉันแน่ๆ ” รวินท์กอดขาธีรเมทอีกครั้ง
“มีคนจงใจทำร้ายมึงเหรอ? กูไม่มีวันเชื่อว่าหน้าอกเป็นของจริงพอถูกขยำแล้วมันจะเปลี่ยนรูปทรงได้ แล้วก็ไอ้เยื่อพรหมจรรย์ของมึงอีก แล้วไอ้เรื่องความกระชับมึงก็ไปทำมาใช่ไหม ผู้หญิงอย่างมึงนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ เลย เรื่องระหว่างเราจบกันแค่นี้!” ธีรเมทใช้เท้าอีกข้างเตะรวินท์ออก
ทว่ารวินท์กลับกอดเอาไว้อีกครั้ง เธอกอดขาทั้งสองข้างเธีรเมทเอาไว้
“ธีร์คะ ธีร์ ฉันบริสุทธิ์จริงๆ คุณเชื่อฉันนะ คุณต้องเชื่อฉันนะ คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉัน คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉันจริงๆ ค่ะ” รวินท์ร้องไห้ฟูมฟายอย่างกับจะขาดใจตาย จนน้ำมูกน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนเต็มขากางเกงธีรเมท จนทำให้ธีรเมทเกิดอาการไม่ชอบใจขึ้นมา
“ช่างเถอะ เราไปตรวจดูที่โรงพยาบาลก็ได้ แต่มดลูกของมึงคงกลวงโบ๋เหมือนใยบวบไปแล้วมั้ง?” ธีรเมทเตะเธอจนกระเด็นออกไป เขาเดินออกไปอย่างไร้เยื่อใยทันที
รวินท์นั่งก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น เธอเห็นความสำเร็จอยู่กับตา แต่ตอนนี้หน้าอกของเธอมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
รวินท์ขยำหน้าอกของตนเองด้วยความสงสัย ในที่สุดก็กลายเป็นรูปทรงที่ต่างไปจากเดิม
ตนเองใช้ซิลิโคนที่ทันสมัยที่สุดแล้ว หมอก็พูดว่าอาจจะไม่มีผลค้างเคียงไปตลอดทั้งชีวิต แต่ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ?
รวินท์หวนคิดอีกครั้ง ก็มีแค่วันนี้ตอนที่ออกจากบ้าน หน้าอกของตนเองโดนแม่ครัวจิ้มมา ต้องเป็นเพราะว่าแม่ครัวได้รับคำสั่งมาจากมุกดาให้ทำแน่ๆ ไม่งั้นเธอเป็นแค่แม่ครัวแล้วจะไปรู้ได้ยังไงว่าตนเองไปเสริมหน้าอกปลอมมา?
“มุกดา แกนี่มันตอแหลเก่งจริงๆ ปากก็พูดว่าจะแนะนำธีรเมทให้ ความจริงแกก็ต้องการทำให้ฉันขายหน้า ส่วนแกก็วิเศษเลิศเลอ มุกดา ฉันต้องคืนแกทุกอย่างให้สาสม” รวินท์พูดกับตนเอง ความรู้สึกเคียดแค้นที่อยู่ในที่มีต่อมุกดามากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ รวินท์ถึงได้ออกมา ครั้งนี้ธีรเมทก็คงไม่สนใจตัวเองอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่ตัวเธอชื่นชอบมากมาโดยตลอด ทว่าตอนนี้กลับคว้าน้ำเหลวแทน
รวินท์ถือกระเป๋ากลับมายังวิลล่าด้วยอารมณ์โกรธเคืองเดือดพล่าน เธอต้องการคิดบัญชีกับแม่ครัว และยังต้องไปคิดบัญชีกับมุกดาด้วย!
ตอนที่รวินท์กลับมาถึงวิลล่าแล้วนั้น แม่ครัวกำลังเดินเล่นอยู่ในสนามพอดี ทว่ามองจากท่าทางแล้วไม่มีความเกรงกลัวรวินท์แต่อย่างใด แต่กลับเหมือนกำลังรอเธอกลับมาแทน
“แม่ครัว มึงมานี่!” รวินท์พอเห็นแม่ครัวเท่านั้น เธอก็พุ่งเข้าหาทันที และจัดการตบตีแม่ครัวอย่างกับแร้งทึ้งทันที
แม่ครัวที่กำลังเกิดอารมณ์โมโหอัดแน่นอยู่เต็มอกและไม่มีที่ระบายอยู่พอดี เมื่อเห็นนังเด็กรวินท์พุ่งเข้าหา แม่ครัวก็ใช้ร่างกายอันอวบอ้วนของตนเองเป็นการต้อนรับพุ่งเข้าใส่
เรื่องการทะเลาะตบตี รวินท์นั้นค่อนข้างเสียเปรียบ ด้วยร่างกายของเธอที่อ้อนแอ้น แถมตัวของแม่ครัวก็แข็งแกร่งมาก ดังนั้นเธอจึงตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบทันที
เมื่อมุกดารู้ข่าวและมาเห็นกับตา แม่ครัวกำลังนั่งอยู่บนตัวของรวินท์ พร้อมทั้งกำลังจับผมและจัดการตบรวินท์เป็นชุดอย่างเมามันอยู่สักพักแล้ว
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” รวินท์ส่งเสียงกรีดร้องอย่างเศร้าสลด
“เร็ว รีบแยกพวกเขาสองคนออกจากกันให้ฉันที!” มุกดาให้นัทธ์เรียกผู้ชายอีกหลายคนมาเพื่อจัดการแยกผู้หญิงบ้าทั้งสองคนออกจากกัน
“พวกแกสองคนไปคิดบัญชีให้เสร็จสิ้นตรงนัทธ์นู่นเลยไป ไสหัวไปเลย ตระกูลสุวรรณเลิศไม่อนุญาตให้คนรับใช้ทะเลาะตบตีกัน เรื่องนี้พวกแกต่างก็รู้ดี ไม่ต้องพูดอะไรกันอีกแล้ว กฎยังไงก็ต้องเป็นกฎวันยังค่ำไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้!” มุกดาพูดกับผู้หญิงสองคนที่ทะเลาะกันด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“คุณนายคะ เพราะว่านางนี่ ไม่รู้ว่านางใช้สิ่งของอะไร ที่ทำให้ฉันขายหน้า”
รวินท์ไม่อยากไปไหน เธอรีบฟ้องเรื่องแม่ครัวทันที
“คุณนาย ฉันเป็นคนที่ทำงานอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ฉันเป็นคนยังไงคุณย่อมรู้ดีแก่ใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเลย วันทั้งวันเธอเอาแต่ทำตัวเรื่อยเปื่อยไปวันๆ คอยสอดรู้สอดเห็นเรื่องนั้นทีเรื่องนี้ที คุณนาย ต้องรีบไล่เธอออกไปเลย เธอเหมือนเป็นสายลับที่ใครส่งเข้ามา!” ปากของแม่ครัวก็ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น แถมนิ้วของเธอยังชี้หน้ารวินท์อีกด้วย
เวลานี้รวินท์เสียเปรียบแล้ว เพราะในส่วนที่เธอได้รับบาดเจ็บก็ไม่สามารถเอาออกมาให้มุกดาดูได้ แต่มุกดาเห็นแล้วจะยังไงล่ะ มุกดาอาจจะเป็นคนสั่งให้นังแม่ครัวคนนี้ทำก็ได้นี่
“คุณนาย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องมีมโนธรรมด้วยค่ะ ฉันมาอยู่ที่นี่นานขนาดนี้แล้ว ฉันก็ทำตัวดีขยันขันแข็งเต็มที่มาโดยตลอด” รวินท์ปาดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของตนเอง และจัดการลูบเส้นผมที่พันกันยุ่งเหยิง
“พวกคุณเป็นคนยังไงฉันย่อมรู้แก่ใจดี เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มันผิดกฎของตระกูลสุวรรณเลิศ ฉะนั้นพวกคุณพูดอะไรออกมาก็ตามต่างไม่มีประโยชน์ทั้งนั้นแหละ นัทธ์เขาทำตามกฎระเบียบของตระกูล!” มุกดาหันหลังและเดินออกไป
แม้ว่าเธอไม่ได้ถามว่าเพราะอะไร ทว่าเธอย่อมรู้ว่า วันนั้นเธอได้พูดกับนีรชา เรื่องซิลิโคนกับน้ำยาปรับผ้านุ่มที่สามารถทำให้ซิลิโคนหน้าอกเปลี่ยนรูปร่างอะไรพวกนี้ อย่าง “ไม่ได้ตั้งใจ”
ไม่สนว่ารวินท์กับแม่ครัวจะพูดอะไรก็ตาม นัทธ์ก็ยังคงทำตามกฎระเบียบของบ้านอยู่ดี หลังจากจัดการชำระความกับทั้งสองคนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ไล่สองคนออกทันที
“เป็นไงล่ะ? แกคิดว่าแกตบฉันแล้วสะใจแล้วใช่ไหม ก็ถูกไล่ออกเหมือนกันนี่?” รวินท์ถือกระเป๋าของตนเอง พลันจ้องมองแม่ครัวที่บ้าคลั่งเหมือนกับตัวเอง
“ทั้งๆ ที่แกเป็นคนเริ่มทำร้ายฉันก่อน แล้วทำไมพูดว่าฉันเป็นคนทำร้ายแก? แกนี่มันอีผู้หญิงโสโครก!” แม่ครัวพูดไปก็อยากจะลงมือลงไม้ทันที
“พอเถอะ หยุดเถอะ เรามาดูกันว่าจะไปหางานที่ไหนดี ไม่งั้นแค่หาข้าวกินยังมีปัญหาเลย แถมตอนนี้ยังไม่สมองอีก!” รวินท์กลอกตามองบนให้กับแม่ครัว
แม่ครัวก็กลอกตามองบนให้เธอ ทั้งสองคนต่างแยกกันเดินคนละทาง ต่างเดินไปตามทางของตนเอง
“ดีจังเลยครับ เผลอแวบเดียวก็สามารถจัดการคนได้ตั้งสองคน ถือว่าตอนนี้บ้านเราสงบขึ้นมาบ้างแล้ว” นัทธ์พูดกับมุกดาด้วยท่าทางสุภาพและสง่างามมาก
“ก็ไม่แน่ค่ะ บ้านหลังนี้อาจจะมีคนซุกซ่อนอยู่บ้านนี้ก็ได้ แค่ซ่อนตัวได้แนบเนียนเกิน พวกเราเลยยังไม่เจอในเวลานี้เท่านั้นเอง” มุกดาไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายลงเพราะว่าไล่คนสองคนออก ในทางกลับกันยังรู้สึกว่าในบ้านของตนเองนั้นก็ไม่ใช่สถานที่สงบสุขสักเท่าไหร่
