ธีรเมทมองมุกดาที่ขับไปตามปลายทางที่ตัวเองกำหนดเอาไว้ มุมปากของเขายกขึ้นโดยไม่พูดอะไร
รถคันที่อยู่ด้านหลังยิ่งตามก็ยิ่งร้อนรน ท้องของมุกดาก็หิวแล้วเช่นกัน ศีรษะจึงวิงเวียนเล็กน้อย แต่เธอกลับไม่กล้าผ่อนคลาย ทำได้เพียงแค่เหยียบคันเร่งจนมิด
รถของธีรเมทนั้นถือว่าดีมาก บวกกับฝีมือการขับรถของมุกดาที่ไม่เลว เธอจึงสามารถทิ้งห่างรถคันที่อยู่ข้างหลังได้เรื่อยๆ แต่ว่าในช่วงเวลาสำคัญ มุกดาก็เวียนหัวจนไม่ไหวแล้ว นัยน์ตาพร่ามัว ถนนหนทางที่เธอเห็นด้านหน้าก็มีภาพซ้อนปรากฏขึ้น ต่อมาเธอก็หมดสติไป
“มุก มุก คุณฟื้นสิ พวกเราปลอดภัยแล้ว” ข้างหูมีเสียงคนคนหนึ่งตะโกนเรียกตัวเอง มุกดาอยากจะลืมตา แต่ว่าลืมไม่ขึ้น
“ธีรเมท นั่นคุณหรือ” ตอนนี้มุกดาก็ไม่มีเวลามาสนใจอะไรมาก สิ่งที่เธอได้ยินก็คือเสียงของธีรเมท
มือของมุกดาถูกธีรเมทจับเอาไว้ “อืม ผมเอง เป็นผมเอง แต่ว่าตอนนี้พวกเราทำได้เพียงแค่หลบอยู่ที่นี่ ตอนนี้ปลอดภัยชั่วคราว เมธพรบ้าไปแล้ว เธอคิดจะฆ่าคุณให้ตาย ดังนั้นพวกเราจึงไปที่ไหนไม่ได้” ธีรเมทเอ่ยอย่างจริงใจมาก
มุกดาคิดจะขยี้ตาของตัวเอง หลังจากขยี้ ดวงตาก็เปิดออก แต่กลับมองอะไรไม่เห็น
“ธีรเมท ทำไมคุณถึงไม่เปิดไฟ ในห้องมืดมาก” มุกดามองไปรอบๆรอบหนึ่ง ก็ไม่เห็นธีรเมท
“เปิดไฟ? ตอนนี้เป็นเวลากลางวันนะ คุณลองสัมผัสดูสิ พระอาทิตย์ส่องมาบนเตียง” ธีรเมทเอ่ยกับมุกดา
แต่ว่ามุกดาทำอย่างไรก็มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ในใจของเธอรู้สึกหมดหวังขึ้นมาทันที
“ฉันตาบอดหรือ” มุกดาลองคลำดู ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของพระอาทิตย์บนผ้าห่มจริงๆ
“คุณมองอะไรไม่เห็นเลยหรือ มุก คุณมองไม่เห็นมือของผมหรือ” น้ำเสียงของธีรเมทมีความร้อนรน ดูเหมือนว่าจะเป็นห่วงมุกดามาก
“อืม ฉันมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” เมื่อยืนยันได้แล้วว่าตัวเองมองไม่เห็นอะไรจริงๆ มุกดาก็ไม่มีอาการตื่นตระหนก เธอสงบนิ่งมาก
“ไม่เป็นอะไร ผมจะต้องเชิญคุณหมอที่ดีที่สุดมารักษาตาของคุณให้หายแน่นอน มุก ผมเคยเป็นคนที่พูดแล้วเชื่อถือไม่ได้ แต่ว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ผมจะกลับตัวกลับใจ ผมจะไม่ร้องขออะไรคุณเช่นกัน ผมเพียงแค่คิดจะแก้ไขเท่านั้น คุณให้โอกาสผมเถอะนะ” ธีรเมทเอ่ยอย่างจริงใจ
มุกดาไม่ได้พูดอะไรอีก แม้ว่าภายนอกเธอจะดูสงบนิ่ง แต่ในใจของเธอเจ็บปวดมาก
“ธีรเมท คุณช่วยรินน้ำในฉันก่อนเถอะ ฉันอยากดื่มน้ำ” ตอนนี้มุกดาไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น
“ได้ ผมจะไปรินน้ำให้เขา” ธีรเมทก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเช่นกัน เขาเดินไปรินน้ำให้มุกดาแก้วหนึ่ง ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อน มุกดาจะต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับดวงตาของตัวเองไม่เลิกอย่างแน่นอน ทว่ามุกดาในตอนนี้ทำให้ธีรเมทไม่แน่ใจอยู่บ้างแล้ว
มุกดาดื่มน้ำ สมองของเธอสับสนวุ่นวาย ทว่าเธอก็ยังไม่เข้าใจ จึงหยุดคิดไปชั่วคราวเสียเลย
“มุก นี่คืออาหาร จะให้ผมป้อนคุณหรือไม่” ธีรเมทรู้ว่ามุกดาหิวนานแล้ว เขาจึงเตรียมอาหารให้เธอ
“ฉันกินเอง” มุกดาเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา เธอคลำไปบนโต๊ะอาหารขนาดเล็กที่ธีรเมทวางไว้ด้านหน้าตัวเอง แต่กลับยื่นมือลงไปในซุป จึงถูกลวก ธีรเมทรีบดึงมือของเธอออกมา ใช้กระดาษเช็ดปากเช็ดให้
มุกดารู้สึกโกรธ เธอจึงคว่ำโต๊ะในทันที ดวงตาของเธอบอดแล้ว หลังจากนี้จะดูแลชลกับลูกได้อย่างไร จะจัดการดูแลบริษัทฮอนดากรุ๊ปได้อย่างไรกัน
ธีรเมทเก็บกวาดของพวกนั้นเงียบๆ หลังจากนั้นก็เปลี่ยนผ้าห่มที่มุกดาทำสกปรกด้วยตัวเอง เขาอุ้มมุกดาไปที่โซฟา ให้เธอนั่งเหม่อลอยที่โซฟา
“มุก คุณรอสักครู่ ผมจะเปลี่ยนผ้าห่มให้เรียบร้อย ที่นี่คือคฤหาสน์หลังหนึ่งที่ผมเพิ่งจะซื้อมา ยังไม่ได้ตกแต่ง ดังนั้นของอะไรก็ดูง่ายและหยาบมาก กระทั่งโทรศัพท์ก็ไม่มีสักเครื่อง” ธีรเมทเอ่ยขอโทษ และเริ่มเปลี่ยนผ้าห่ม
ตอนนี้สภาพจิตใจของมุกดาไม่สงบเป็นอย่างมาก
ดวงตาของตัวเองบอดได้อย่างไรกัน การมองเห็นนั้นดีมากมาโดยตลอด อีกทั้งไม่มีอาการป่วยอะไร หรือว่าจะเป็นเพราะกินอาหารของบ้านเมธพรเข้าไป!
แต่ว่าคนใบ้คนนั้นก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าคุ้นเคยมาก มุกดานึกถึงคนใบ้คนนั้น และส่ายหน้าไปมา มักจะรู้สึกว่าคุ้นเคยมาก แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
ธีรเมทเปลี่ยนผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว เขามองมุกดาที่นั่งจมอยู่ในภวังค์ เครื่องหน้างดงามทั้งห้าและริมฝีปากแดงสดของเธอ ทำให้เขาตกตะลึง ผู้หญิงแบบนี้เหมือนกับมีรสชาติอร่อยที่กินแล้วสดชื่น ทำให้คนมองแล้วอยากกิน กินแล้วก็ยังอยากจะกินอีก
มุกดาเม้มริมฝีปาก ตอนนี้เธอปวดหัวมาก และคิดวิธีใดๆไม่ออก หรือว่าจะทำได้เพียงแค่รอความตายอยู่ที่นี่กัน? ยังมีดวงตาของตัวเองจะต้องไปหาหมอที่โรงพยาบาลสักหน่อย ถ้าหากว่าพลาดโอกาสในการรักษาไป ตัวเองก็จบสิ้นแล้ว
“ธีรเมท พวกเราสามารถออกไปได้ไหม ฉันอยากจะไปโรงพยาบาลตรวจดูดวงตาของฉัน” มุกดาเอ่ยกับธีรเมท
“ถ้าอย่างนั้นอีกครู่หนึ่งพวกเราก็มาลองดูกัน” ธีรเมทไม่ได้ปฏิเสธมุกดา เขารับปากแล้ว
มุกดารอธีรเมทจัดการเรียบร้อยแล้ว อุ้มเธอขึ้นไปบนรถแล้วขับออกไป
แต่ว่าขับออกไปได้ไม่นาน มุกดาก็ได้ยินเสียงดังสนั่นจากการที่ธีรเมทเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว
“ออกมาแล้วๆ รถคันนั้นก็คือคันที่มีคนหลบหนีไป ตามไปเร็วเข้า!” เสียงของลูกน้องเมธพรดังลอยมา ธีรเมทจึงทำได้เพียงแค่ขับรถด้วยความเร็วสูง โดยไม่ได้เอ่ยพูดอะไรกับมุกดา มุกดาได้ยินเสียงพวกนั้นแล้ว เธอก็รู้สึกว่าตัวเองทำให้ธีรเมทเดือดร้อน
“ธีรเมท คุณปล่อยฉันไว้ที่นี่เธอ คุณรีบหนีไปเร็วเข้า!” คิดถึงเรื่องที่ตัวเองทำให้ธีรเมทถูกซ้อมไปรอบหนึ่งแล้ว ยังมีตอนที่หลบหนีออกมา ธีรเมทก็เป็นเบาะรองให้กับตัวเอง นี่ทำให้มุกดาไม่อาจทนได้จริงๆ
“พูดอะไรน่ะ คุณก็ไม่ได้ทิ้งผมในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด แล้วผมจะทิ้งคุณไปในตอนนี้ได้อย่างไรกัน คุณนั่งดีๆ ผมจะเร่งความเร็วแล้ว” ธีรเมทเอ่ยจบแล้วก็เพิ่มความเร็วขึ้นระดับหนึ่ง การขับรถด้วยความเร็วระดับนั้นทำให้มุกดารู้สึกหวาดกลัวมาก น่ากลัวกว่าตอนที่ตัวเองเป็นคนขับเสียอีก
อ้อมไปกี่รอบแล้ว มุกดาก็ไม่รู้ เพียงแต่ว่าสุดท้ายธีรเมทก็ปิดประตู รถก็จอดนิ่งเช่นกัน
เมื่อเปิดประตูรถ ธีรเมทก็อุ้มมุกดาลงมา
“มุก ขอโทษนะ พวกเราถูกสอดแนมอยู่ อาจจะออกไปไม่ได้ชั่วคราว ผมไม่สามารถคุณไปโรงพยาบาลได้แล้ว หลบอยู่ที่นี่สักพักก่อนนะ รอจนถึงตอนที่เมธพรคลายความระแวดระวังลง ผมจะส่งคุณไปที่โรงพยาบาล” ธีรเมทอุ้มมุกดาเข้าไปในห้อง และวางเธอลงบนเตียงอีกครั้ง
