ธีรเมทสวมหมวกกับผ้าปิดปากเดินออกจากประตูไป ขับรถPassatธรรมดาไปยังคฤหาสน์ที่อยู่ในเขตชานเมืองของเขา เขาจากไปหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่ามุกดาเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่ เขาก็ไม่สามารถหาแม่บ้านคนหนึ่งให้เธอได้ ลำบากเธอแล้วจริงๆ
“เจ้านาย ยาตัวนั้นใกล้จะหมดฤทธิ์แล้ว จะให้คุณมุกดาใช้อีกไหมครับ” ตอนที่ธีรเมทมาถึงหน้าประตู ชายชุดดำคนหนึ่งก็เดินมาตรงหน้าเพื่อสอบถามเขา
“ยาตัวนั้นไม่ได้ทำร้ายเธอจริงๆใช่ไหม” ธีรเมทถามคนคนนั้น
“ใช้ครั้งสองครั้งไม่มีปัญหาอะไรครับ แต่ถ้าหากว่าใช้เป็นเวลานาน จะทำให้ดวงตาของคุณมุกดาได้รับความเสียหาย จนทำให้เธอมองไม่เห็นจริงๆ” คนชุดดำคนนั้นเอ่ยขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นก็ใช้อีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถให้เธอมองเห็นอะไรได้ ใช่แล้ว เมธพรคนนั้นพบว่าพวกนายจงใจสะกดรอยเธอแล้วหรือยัง” ธีรเมทส่งกุญแจรถของตัวเองให้กับคนชุดดำคนนั้น
“ไม่ครับ คุณเมย์ไม่ใช่คนฉลาดมากเท่าไร แต่คุณมุกดา ผมรู้สึกว่าเธอคลำเส้นทางในห้องไม่หยุด และคิดว่าถ้าหากดวงตาของเธอฟื้นคืนสภาพเดิมแล้วล่ะก็ มีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะหลบหนี” คนชุดดำเอ่ยอย่างเป็นกังวล
“อืม ไม่ต้องกลัว ฉันจะทำให้เธออาลัยอาวรณ์ที่จะจากไป หลังจากที่ดวงตาหายดีแล้ว” ธีรเมทเอ่ยอย่างมั่นใจ
เขาพูด พลางเดินมุ่งหน้าไปยังห้องที่อยู่ด้านใน เดินไปได้ครึ่งทาง เขาก็หันกลับมา
“มา ฉันจะบอกกับนายว่า พวกนายต้องเปิดเผยข่าวคราวนี้ให้กับคนพวกนั้น และเปิดเผยข่าวคราวพวกนี้ให้กับเมธพรด้วย” ธีรเมทจัดการด้วยความละเอียดรอบคอบ สุดท้ายแล้วเขาถึงได้เดินเข้าไปอย่างวางใจ
คนชุดดำคนนั้นได้ยินแล้ว ก็รีบไปสั่งการทันที
“มุก ขอโทษด้วยจริงๆ ผมไม่ควรจากไปนานขนาดนี้ คุณจะต้องเป็นทุกข์มากแน่นอนสินะ ทว่าไม่มีทางอื่น ครั้งนี้ผมออกไป ก็เพื่อช่วยคุณตามหาหมอที่จะมารักษาตาคุณ” ตอนที่ธีรเมทยกอาหารเข้าไป เขาเอ่ยกับมุกดาอย่างเสียใจ
“ถ้าอย่างนั้นคุณหมอจะมาได้เมื่อไรกัน” มุกดาแทบจะไม่มีความหวังเกี่ยวกับดวงตาของตัวเองแล้ว
“คุณหมอกำลังรีบบินมาจากต่างประเทศ อาจจะต้องใช้เวลาหลายวัน มา คุณจะต้องหิวแล้วแน่ๆ กินอะไรสักหน่อย ผมซื้อของกินกลับมาเยอะเลย พวกเราสามารถอยู่ต่อไปได้อีกช่วงเวลาหนึ่ง” ธีรเมทวางของกินไว้หน้ามุกดา
มุกดากินขนมปังกับคุกกี้ทุกวัน ปากก็ไม่ได้รสชาติอะไรแล้ว ตอนนี้เธอได้กลิ่นหอมลอยโชยมา จึงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
“กินเถอะ พวกเรากินด้วยกัน ผมทำมาสำหรับสองคน” ธีรเมทยื่นช้อนให้มุกดา เขายกข้าวขึ้นมากิน และคีบกับข้าวให้กับมุกดาในบางครั้ง
มุกดาไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น เธอลิ้มรสความหอมอร่อยของอาหารอย่างพิถีพิถัน ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่แท้อาหารจะมีกลิ่นหอมขนาดนี้
“อร่อยไหม ฝีมือการทำอาหารของผมใช้ได้สินะ” ธีรเมทมองท่าทางการกินอย่างจริงจังของมุกดาแล้วก็ทำลายความเงียบลง
“อร่อย ฝีมือการทำอาหารของคุณไม่เลวเลย” ในตอนที่ธีรเมทตามจีบมุกดาก็เคยแสดงฝีมือการทำอาหารของตัวเองให้กับมุกดาเช่นกัน ตอนนั้นมุกดารู้สึกว่าตัวเองหาคนได้ถูกต้องแล้ว
แต่ว่าความจริงอันโหดร้ายโจมตีเธอ ทว่ายังโชคดีที่เธอหาผู้ชายที่ดีกว่าธีรเมทได้ร้อยเท่า พันเท่าคนหนึ่ง
“ถ้าอย่างนั้นก็กินให้เยอะหน่อย อาหารวันนี้ทำตามรสชาติที่ถูกปากคุณ” ธีรเมทคีบอาหารให้มุกดาอีกครั้ง
มุกดากินข้าวไปสองชามถึงจะวางช้อนลง ในที่สุดเธอก็กินอิ่มเสียที หลายวันมานี้กินขนมปังจนเธออยากจะร้องไห้แล้ว
“หมอคนนั้นบอกว่า ให้คุณคลายเส้นลมปราณก่อนทุกวัน รอถึงตอนที่เขามา ก็จะเร็วขึ้นเล็กน้อย” ธีรเมทขอความเห็นจากมุกดา
“ได้ คุณมาทำเถอะ” มุกดาตอบรับโดยไม่ต้องคิด
ธีรเมทยกชามออกไปแล้ว เขาก็ใช้มือนวดลงไปรอบดวงตาของมุกดา
ผิวของมุกดาเนียนลื่นละเอียด เมื่อลูบด้วยมือแล้ว ธีรเมทก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาชั่วขณะ
“มุก พวกเราสามารถย้อนกลับไปอดีตได้ไหม ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วจริงๆ ในใจของผมรักคุณเพียงแค่คนเดียว” ธีรเมทสารภาพกับมุกดา มือของเขาก็ยังคงช่วยมุกดานวดอยู่โดยไม่นอกลู่นอกทาง
“ไม่ได้ พวกเราย้อนกลับไปอดีตไม่ได้ตลอดกาล อดีตอยู่ไกลจากพวกเรามากเกินไปแล้ว” มุกดาเอ่ยอย่างแน่วแน่
มือของธีรเมทลูบไปบนใบหน้ามุกดา มุกดาโต้กลับโดยการกดทับเขาไว้บนเตียง
หลังจากนั้นธีรเมทก็ดิ้นรน มุกดาจับปกคอเสื้อเขาเอาไว้ ยังไม่ทันได้ใช้แรงเท่าไร เสื้อของธีรเมทถูกฉีกขาด เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแข็งแรงของเขา
“มุก ผมชอบคุณจริงๆนะ ในใจของผมรักเพียงแค่คุณคนเดียว” ธีรเมทคว้ามือของมุกดาเอาไว้ มุกดาที่ไม่ทันระวังก็ล้มลงไป ใบหน้าของเธอล้มลงบนแผงอกของธีรเมทพอดี
“ธีรเมท ต่อให้ผู้บนโลกใบนี้ตายหมดแล้ว ฉันก็ไม่มีทางจะรักคุณอีก ฉันอยากจะถามคุณคำถามหนึ่ง” มุกดาเอ่ยกับธีรเมท
“ได้ คุณคิดจะถามอะไรผมก็ได้ทั้งนั้น ผมล้วนบอกคุณ” ธีรเมทนอนอยู่ข้างมุกดา ในบางแง่มุมท่าทางของทั้งสองคนดูคลุมเครือมาก
ทว่ามุกดากลับไม่พบว่าท่าทางของตัวเองกับธีรเมทนั้นน่ากระอักกระอ่วนมากแค่ไหน
“การลักพาตัวในครั้งนี้คุณก็มีส่วนร่วมด้วยใช่ไหม คุณกับเมธพรเป็นพวกเดียวกัน?” มุกดาบีบลำคอของธีรเมท ให้เขาสารภาพออกมาอย่างซื่อสัตย์
“ไม่ ผมไม่ได้มีส่วนร่วมด้วยจริงๆ ถ้าหากว่าผมมีส่วนร่วมด้วย อย่างนั้นคุณคิดว่าผมกับเมธพรจะเกลียดชังกันอย่างนี้หรือ ตอนนี้เธอเกลียดผมจนแทบจะกินเนื้อผมได้แล้ว” ธีรเมทไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้น
“มุก คุณปล่อยมือเถอะ คุณโมโหแบบนี้ไม่เป็นผลดีต่อดวงตาของคุณ คุณต้องพักฟื้นให้ดี ผมจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องอะไรกับคุณแน่นอน ผมไม่เชื่อหรอกว่าเมธพรจะเฝ้าอยู่ที่นี่ไปชั่วชีวิต” คราวนี้ธีรเมทอยู่นิ่งๆแล้ว เขาไม่ได้ลวนลามมุกดาอีก
เมื่ออยู่ภายใต้ความลุ่มหลงที่มีต่อตัวหญิงสาวมานาน ธีรเมทจึงมีประสบการณ์สูงมาก คนอย่างมุกดา เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีมากคนหนึ่ง จิตใจของเธอทนรับความเลวทรามที่มากเกินไปของคนไม่ได้ ดังนั้นธีรเมทจึงไม่หวังให้ความประทับใจที่มุกดามีต่อตัวเองย่ำแย่เกินไป
“ค่อยคุยกันทีหลังเถอะ คุณออกไปก่อน ฉันจะพักผ่อนสักหน่อย” มุกดาเอ่ยให้ธีรเมทออกไปด้วยใบหน้ามึนตึง
“เจ้านาย ผมคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักสำนึกในบุญคุณ คุณดีต่อเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับแทบจะทนให้คุณถูกจับเข้าคุกไม่ไหว” ชายชุดดำมาที่ข้างกายธีรเมทอีกครั้ง
“เพราะว่าฉันเคยทำผิดต่อเธอ ดังนั้นเธอคิดจะทำอย่างไรกับฉันก็ได้” ธีรเมทมองไปทางประตูห้องของมุกดาครู่หนึ่งด้วยความเศร้าโศก
มุกดาฉลาดขนาดนั้น จะต้องรู้แล้วว่าเรื่องพวกนี้เกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นจะไม่ทำก็ไม่ทำ แต่ถ้าทำก็ทำให้ถึงที่สุด ครอบครองมุกดาเอาเสียเลย!
