“มุก นี่คือยาหยอดตา คุณรับเอาไว้ก่อน ผ่านไปสองสามวันคุณหมอก็มาแล้ว ผมจะออกไปสักครู่ เดี๋ยวจะกลับมาใส่ยาให้คุณ” หลังจากที่ธีรเมทส่งขวดอะไรสักอย่างให้กับมุกดาแล้ว เขาก็รีบเดินออกไป
มุกดาลูบสิ่งของที่อยู่ในมือ เป็นกล่องกระดาษขนาดเล็กกล่องหนึ่ง เธอเปิดกล่องกระดาษ ด้านในมีขวดขวดหนึ่ง น่าจะเป็นยาหยอดตาที่ธีรเมทพูดถึงอะไรพวกนั้น
มุกดาที่คิดว่าดวงตาของตัวเองจะได้พบกับแสงสว่างแล้ว ในใจก็ตื่นเต้นมาก
แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง ในห้องกลับมีคนอื่นที่ไม่ใช่ธีรเมทเข้ามา
“คุณคือใคร” มุกดาถามอย่างตึงเครียด เหตุการณ์ในระยะนี้ทำให้เธอตกใจมาก
“คุณมุกดา ฉันคือแม่นมของคุณชายธีร์ ครั้งนี้คุณชายไปรับฉันมา บอกให้ฉันดูแลคุณ” ผู้มาเยือนเป็นหญิงวัยกลางคนอายุสิบสีปีคนหนึ่ง
“ธีรเมทล่ะ?” มุกดาถามต่อ นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับดวงตาของตัวเอง เธอจึงต้องระมัดระวัง
“คุณชายธีร์ เขา เขา ดูเหมือนว่าเขาจะมีธุระอะไรบางอย่างค่ะ!” แม่นมอ้ำๆอึ้งๆ
ความลังเลของเธอทำให้ในใจของมุกดามีการคาดเดาหนึ่ง
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่หรือไม่” มุกดาวางขวดยาไว้ข้างๆ เธอเอ่ยอย่างร้อนใจ แม้ว่าเธอจะไม่ไว้วางใจในตัวธีรเมทมากเท่าไร แต่ตอนนี้เธอก็ทำได้เพียงแค่พึ่งพาธีรเมทเท่านั้น
“ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่ตอนที่คุณชายธีร์เพิ่งจะกลับมา ถูกคนลอบทำร้าย ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ตอนนี้เขาไปจัดการบาดแผลตัวเองแล้ว” แม่นมครุ่นคิด และเอ่ยเบาะแสของธีรเมทออกมาให้มุกดาฟัง
ตอนที่มุกดารับกล่องใส่ยาขวดนั้นมา ก็วางใจที่บนกล่องมีอะไรเหนียวๆ หรือว่าธีรเมทจะได้รับบาดเจ็บจริงๆ เมื่อครู่เป็นเลือดของเขาหรือ
“คุณมุกดา ฉันจะหยอดยาหยอดตาให้คุณค่ะ คุณชายบอกว่าอีกหลายวันกว่าคุณหมอคนนั้นจะมาถึง ยาขวดนี้ก็ฝากให้คนนำมาให้ ก่อนที่คุณหมอจะมาถึง คุณก็ใช้ยาหยอดตาควบคุมอาการป่วยก่อน รอคุณหมอมาแล้ว ก็จะได้ทำการรักษาในขั้นตอนต่อไป” แม่นมเอ่ยอย่างอดทนมาก เธอยังใช้มือโบกไปมาด้านหน้ามุกดาอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อยืนยันว่ามุกดามองไม่เห็น
“อย่างนั้นก็ได้ คุณช่วยหยอดยาให้ฉันหน่อย ถือโอกาสช่วยฉันทักทายธีรเมทด้วย” มุกดาก็ไม่มีหนทางอื่นแล้ว ในตอนนี้เธอเลือกที่จะเชื่อแม่นม ไม่อย่างนั้นเธอจะยังสามารถทำอะไรได้อีก ตอนนี้ชีวิตก็อยู่ในมือของธีรเมท
แม่นมรับขวดยาที่มุกดายื่นมาให้แล้วเปิดออก หยอดตาให้มุกดาด้วยความระมัดระวัง วิธีการใช้ยาหยอดตานี้ค่อนข้างแปลก ต้องหยอดสามครั้ง สามครั้งนี้ต้องให้ผู้ป่วยดูดซึมหมดก่อนแล้วค่อยหยอดใหม่อีกครั้ง
ดวงตาของมุกดานั้นอ่อนไหวมากเป็นพิเศษ ขอเพียงแค่ถูกแม่นมแตะถูกเข้า ก็จะกะพริบไม่หยุด จึงลำบากมาก
“คุณมุกดา คุณไม่ต้องกลัว ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ คุณผ่อนคลาย จะต้องผ่อนคลายนะคะ” แม่นมปลอบมุกดาไม่หยุด เธอจะกล้าทำร้ายมุกดาได้อย่างไรกัน แค่มองแวบแรกก็รู้แล้วว่ามุกดาในตอนนี้เป็นแก้วตาดวงใจของธีรเมท
สุดท้ายมุกดาก็เลือกที่จะนอนลงบนเตียง หลังจากนั้นแม่นมก็ค่อยๆหยอดยาให้เธออย่างช้าๆ ในที่สุดครั้งแรกก็ประสบความสำเร็จแล้ว
แต่ว่าเมื่อมีครั้งแรกก็ดีแล้ว ต่อมาครั้งที่สองก็ค่อนข้างราบรื่น มุกดาไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนั้นอีกแล้ว
เมื่อหยอดครบสามครั้ง ตอนนี้เองที่ธีรเมทเดินเข้ามา
“แม่นม เป็นอย่างไรบ้าง จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง” ธีรเมทถามแม่นม เขามองดวงตาของมุกดาครู่หนึ่ง ดวงตาของมุกดานั้นงดงามมาก กลมโตและฉ่ำน้ำ เพียงแต่ว่าตอนนี้ไม่มีแววตาที่แสร้งทำเป็นโกรธเหมือนในอดีตอีกแล้ว
“คุณชาย จัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ ดวงตาของคุณมุกดาอ่อนไหวมาก ฉันใช้อยู่หลายวิธี ในที่สุดก็เรียบร้อยแล้ว” แม่นมเช็ดเหงื่อบนหน้าผากตัวเอง ถ้าหากว่ายังไม่ได้อีกล่ะก็ ธีรเมทจะต้องให้ตัวเองไสหัวไปอย่างแน่นอน
“อ่อ อย่างนั้นก็ดี ทุกวันล้วนหยดสองครั้ง อย่างนั้นแม่นม คุณก็ดูแลมุกดาอยู่ที่นี่เถอะ มุก ผมยังมีธุระ อาจจะต้องออกไปช่วงหนึ่ง” ธีรเมทเอ่ยกับมุกดา ระยะนี้เขาถูกพวกอนุชิตตามอย่างกระชั้นชิด จึงยุ่งมากจนตัวเป็นเกลียว
มุกดาได้กลิ่นคาวเลือดบนร่างของธีรเมทแล้ว ในใจเธอก็อ่อนไหวอยู่บ้าง
“ธีรเมท คุณได้รับบาดเจ็บหรือ” มุกดาถาม
“ไม่มีๆ ผมสบายดีมาก มุก คุณรอการมาถึงของคุณหมอให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องสนใจผม” ธีรเมทมองเสื้อเปื้อนเลือดที่อยู่ในมือของตัวเอง เสื้อเปื้อนเลือดตัวนั้นไม่ใช่ของเขา
“ได้” มุกดานึกว่าธีรเมทไม่อยากให้ตัวเองเป็นห่วง เธอจึงไม่ได้ถามอะไรมาก
ธีรเมทเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งให้แม่นมอยู่เป็นเพื่อนมุกดา
“คุณมุกดา คุณชายบอกว่าจัดการคนที่อยู่ด้านบนเรียบร้อยหมดแล้ว พวกเราสามารถกลับไปพักในห้องได้แล้วค่ะ ช่วงนี้คุณชายยุ่งมากจริงๆ!” ดูเหมือนว่าแม่นมจะพูดประโยคนั้นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“แม่นม พวกเมธพรจากไปแล้วหรือ” มุกดาถามแม่นม
ดูเหมือนแม่นมจะรู้สึกได้ว่าตัวเองพูดผิดไปแล้ว จึงรีบแก้ไข “เรื่องพวกนั้นฉันก็ไม่รู้ค่ะ อย่างไรวันนี้ที่ฉันมา คุณชายก็พูดว่าสามารถพาคุณกลับขึ้นไปที่ห้องนอนได้แล้ว อยู่ในห้องใต้ดินตลอดเวลาก็ไม่ใช่เรื่อง”
“ถ้าอย่างนั้นตอนที่คุณมา ไม่เห็นคนอื่นๆหรือ” มุกดาเอ่ยถามต่อ
“วันนี้ที่ฉันมา ด้านบนไม่มีคนอื่นๆ คุณชายยังพาฉันไปที่ห้องครัว จัดเก็บของทุกอย่างที่พวกเรานำมาด้วยให้เรียบร้อย คุณชายบอกว่าคุณชอบกินของพวกนั้น ยังมีอีกค่ะ คุณชายบอกว่าให้ฉันดูแลคุณดีๆ ให้คุณจิตใจผ่อนคลาย จะส่งผลดีต่อดวงตา เรื่องอื่นๆฉันก็ไม่รู้แล้วค่ะ” แม่นมเอ่ยชมธีรเมทจนตัวลอยแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นคุณรู้ไหมว่าฉันชอบกินรสชาติอะไร” จู่ๆมุกดาก็ถามแม่นมขึ้นมา
“เผ็ดค่ะ!” แม่นมตอบรสชาติที่มุกดาชื่นชอบออกมาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
มุกดายิ้มนิดๆ เธอมักจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินวนอยู่ในหลุมพรางหลุมหนึ่ง แต่ว่ามีตรงไหนที่ไม่เหมือนกัน เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีตรงไหนที่ไม่เหมือนกัน
เมื่อออกมาจากห้องใต้ดิน มุกดาก็ใช้จมูกสูดดมอากาศภายนอก เธออาจจะอยู่ในห้องใต้ดินเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ได้แล้ว โลกของเธอมีเพียงแค่ความมืด และไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้วเช่นกัน
ทว่าจากความรู้สึกที่แสงอาทิตย์ส่องลงบนร่าง น่าจะเป็นเวลากลางวันแล้ว
“คุณมุกดา อาหารล้วนทำเสร็จหมดแล้ว คุณกินข้าวก่อนแล้วค่อยพักผ่อนนะคะ?” แม่นมประคองเธอเข้าไปในห้อง และออกไปทำงานต่อ
มุกดานั่งอยู่ในห้องนอนครู่หนึ่ง เธอรู้สึกเหมือนว่าในห้องมีคนอยู่
“ใคร?” มุกดาหันหน้าไปยังสถานที่ที่คนคนนั้นซ่อนตัวอยู่ และเอ่ยถามเสียงเบา!
