“โธรณี ฉันว่าพวกเราสองคนจะคบกันเลยไหม?เธอดูสิพวกเขาแต่งงานกันหมดแล้ว” อนุชิตถือแก้วไวน์แล้วเดินมาที่หน้าของโธรณี
“นาย?” โธรณีมองอนุชิตอย่างรังเกียจ
สายตาที่รังเกียจของโธรณีทำให้อนุชิตไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ทำไม?ทำไม?เธอเป็นผู้หญิงแก่ที่อายุ 30 กว่าปีแล้ว หยิ่งอะไร?ฉันยังไม่รังเกียจเธอเลย เธอยังจะมารังเกียจฉัน?” อนุชิตชำเลืองมองโธรณีไว้
“ฉันไม่ได้หยิ่ง แต่เพราะว่าชื่อเสียงของนายเน่าเกินไป ฉันกลัวว่าจะทำให้ฉันเน่าไปด้วย” โธรณีขมวดคิ้ว
“ชื่อเสียงของฉันเน่า?เธอคิดว่าชื่อเสียงของเธอดีหรอ คนที่สามารถทนนิสัยของคุณหนูตระกูลสุวรรณเลิศได้มีแค่ไม่กี่คน เธอคิดว่าเธอจะสามารถแต่งงานกับผู้ชายที่อ่อนโยนได้หรอ?ฉันไม่รังเกียจเธอก็ดีแค่ไหนแล้ว!” อนุชิตมองโธรณีทีหนึ่ง นอกจากหน้าตาที่ยังถือว่าผ่าน ก็ไม่มีจุดเด่นอะไรอรกแล้ว
“นายว่าอะไรนะ?นายว่าใคร?ยังจะบอกว่านิสัยฉันแย่ นายไม่ใช่หรอ?จริงๆ เลย ฉันไม่เชื่อ ฉันจะหาผู้ชายที่ดีกว่านายให้เจอภายในหนึ่งเดือน นายคอยดูละกัน!” นิสัยที่ดื้อดันของโธรณีก็ขึ้นแล้ว
“ได้สิ ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอดู ถ้าภายในหนึ่งเดือนเธอยังหาแฟนไม่เจอ ฉันยังรอเธออยู่ตรงนี้!” อนุชิตยิ้มแล้วเขาก็ได้ถือแก้วเหล้าเดินจากไป ปล่อยให้โธรณีทำหน้าทำตาอยู่ข้างหลังของเขา
อนุชิตหันกลับมา แล้วยิ้มไปทางโธรณีทีหนึ่งก็ได้เดินต่อ การหันมาของเขา ได้ทำให้โธรณีตกใจหนักมาก เห็นเขาไปแล้ว ก็เลยนั่งอยู่อย่างนิ่งๆ
แต่ว่าโธรณีกลับเป็นกังวลแล้ว อนุชิตคนนี้คือ ดูถูกตัวเองอยู่หรอ?เธอโธรณีจะหาคนที่เหมาะสมไม่เจอหรอ?เธอเป็นคนเลือกคนอื่นมาโดยตลอด ไม่มีอะไรที่หาไม่เจอหรอก เธอไม่เชื่อด้วยซ้ำ
โธรณีที่หลังจากพนันกับอนุชิตแล้ว ก็ให้นีรชาและธาราวดีแนะนำคู่ให้กับตัวเองเลย
นีรชาเห็นว่าลูกสาวของตัวเองจะไปพบปะหาคู่ ยังเร่งอย่างรีบขนาดนั้นด้วย เธอดีใจก็จริง แต่ก็รู้สึกว่ามีปัญหา “แสนดี ลูกคิดได้ยังไงถึงจะไปพบปะหาคู่ แม่จำได้ว่าลูกไม่ชอบในการพบปะหาคู่ไม่ใช่หรอ”
“แม่ ช่วงนี้หนูเปลี่ยนแล้ว หนูจะหาผู้ชายที่ดีแล้วแต่งงานไปเลย ไม่อย่างนั้นตระกูลสุวรรณเลิศของพวกเราก็จะมีคนโสดเพียงคนเดียวตลอดไปแล้ว ก็จะถูกพี่สองและพี่สามป้อนอาหารหมา แม้ไม่สงสารหนูหรอ?” โธรณีหาข้ออ้างที่ดีและเหมาะสม
นีรชาได้ยิน ก็คิดว่าถูก ลูกสาวอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ก็ต้องทนไม่ไหวแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรีบหาแฟนให้ลูกสาวแล้ว
ธาราวดีเองยุ่งกับการหาแฟนให้โธรณี ทีนี้คนในตระกูลสุวรรณเลิศนอกจากดูแลลูกชายคนเล็กของมุกดาแล้ว ยังมีอีกหน้าทีหนึ่งก็คือหาแฟนให้โธรณี
โธรณีจะเห็นอนุชิตวันละครั้งทุกวัน ในระหว่างที่พบปะหาคู่ หรือกำลังพบปะหาคู่ หรือไม่ก็จะพบเจอกับอนุชิตบนทางตลอด
แต่ว่าทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรต่อกัน เพียงแค่พยักหน้าแล้วเดินผ่านแค่นั้นเอง
ขอแค่เห็นอนุชิตแล้ว โธรณีไปเจอพวกที่มาพบปะด้วย ก็ไม่มีใครเข้าตาเธอเลย
ไม่ใช่อ้วนเกินไป ก็คือผอมแห้งเกินไป ไม่ก็ดูไม่ค่อยดี
ในสายตาของโธรณี ไม่มีผู้ชายคนไหนสามารถเทียบกับอนุชิตได้เลย
“แม่ แม่ ทำไมคนที่พวกแม่แนะนำถึงแย่ขนาดนี้เลย หนูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?” โธรณีรู้สึกปวดหัวหนักมาก
“ไม่นี่ คนที่พวกแม่แนะนำให้ลูกนั้นเป็นเด็กที่เก่งๆ ทั้งนั้นเลยนะ เพียงแต่ลูกตาสูงเกินไปแล้ว ถ้าลูกเอาพี่ชายของลูกเป็นแบบฐานละก็ ที่พระนครอันนี้มีไม่กี่คนหรอก” นีรชาพูดตามความจริง
“ไหนแม่ลองพูดสิว่ามีกี่คน?ที่พระนครมีกี่คนที่สามารถเทียบกับพี่ได้บ้าง?” โธรณีอยากรู้เหมือนกันว่าในพระนครมีคนพวกไหนบ้างที่ยังเลือกได้
“ทศพร ประวีร์ ณฐวรและยังมีอนุชิตที่คนครึ่งหนึ่งพระนครก็รู้จักกันหมด นอกจากนี้ก็น่าจะไม่มีแล้ว” นีรชาใช้นิ้วในการนับ มือเดียวยังนับไม่หมดเลย
“แล้วไม่มีคนที่สามารถเทียบพวกเขาได้เลยหรอ?” โธรณียังไม่ตายใจ
“ไม่มีแล้ว แม่ว่าน่าจะไม่มีแล้ว ตอนนี้แต่งงานไปแล้ว 3 คน ณฐวรเองก็มีแฟนสาวแล้ว เหลือแค่อนุชิตคนเดียว อนุชิตคนนั้นตาสูงมาก ไม่รู้ว่าลูกสาวบ้านใครจะสามารถแต่งงานกับเขาบ้าง” นีรชาถอนหายใจ
อนุชิตคนนี้ดูเหมือนจะไม่เอาการเอางานอะไรเลย แต่กลับเป็นคนที่มีหัวทางธุรกิจมาก และยังช่วยอะไรมุกดาไว้เยอะมาก ได้ทำให้นีรชามองเขาใหม่
โธรณีได้ยิน ก็ไม่พูดอะไรอีก อนุชิตที่ดีไปทุกอย่างในสายตาของทุกคนกลับมาหาตัวเอง ยังถูกตัวเองปฏิเสธไปอีก ถ้าให้นีรชารู้ ต้องคิดว่าตัวเองไม่เห็นค่าของคนอื่นแน่ๆ
“ลูกอย่าคิดเลยนะ อนุชิตคนนั้นไม่มีทางชอบลูกหรอก ลูกเองก็ไม่ต้องชอบเขานะ พรุ่งนี้แม่ให้น้าธาราวดีของลูกหาให้ลูกอีกที” ผู้ชายในพระนครถูกนีรชาและธาราวดีคัดเลือกจนหมดแล้ว แต่ก็ไม่มีคนไหนที่ถูกตาโธรณีเลย
“ก็ได้” โธรณีเองก็ปวดหัวมาก เพราะว่าพรุ่งนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของเดือนแล้ว หวังว่าจะมีสักคนที่ถูกชะตากับตัวเองละกัน
“แสนดี วันนี้น้าธาราวดีได้หาผู้ชายที่ดีไปทุกอย่างให้ลูกคนหนึ่ง ลูกต้องแต่งตัวสวยๆ หน่อยนะ ได้ยินว่าคนนี้พึ่งกลับมาจากเมืองนอก ดีเด่นไปซะทุกด้าน ไม่แย่กว่าพี่ของลูกหรอก ถึงแม้ว่าแม่จะไม่เคยเห็น แต่น้าธาราวดีของลูกไม่โกหกแน่นอน” นีรชาได้รับสายจากธาราวดีตั้งแต่เช้า
เธอได้ยินว่าธาราวดีได้หาผู้ชายที่ดีๆ ให้กับโธรณีแล้ว เธอเองก็หวังว่าวันนี้จะสำเร็จได้
“จริงหรอ ดีจังเลย ถ้าอย่างนั้นหนูจะแต่งตัวให้ดีๆ เลย” โธรณีได้ยินก็เกิดความสนใจขึ้นมาเลย เป็นคนที่น้าธาราวดียังชมซะขนาดนี้ ต้องเป็นคนที่ดีมากแน่ๆ
โธรณีก็ได้แต่งตัวตัวเองดีๆ แล้วไปพบปะกับคู่เลย
แต่ว่าโธรณีรอมา 10 กว่านาที คนนั้นก็ยังไม่มา โธรณีก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย คนนี้มันอะไรกัน นัดเดทกับผู้หญิงยังจะมาสายอีก!
ช่างเถอะ บอกแล้วว่าดีเด่นไปซะทุกด้าน ถ้าอย่างนั้นรอหน่อยละกัน โธรณีบอกกับตัวเองในใจ ต้องห้ามใช้นิสัยคุณหญิงเด็ดขาด
“ไม่ทราบว่าตรงนี้มีคนไหมครับ?” เสียงผู้ชายก็ได้ส่งเข้าไปในหูของโธรณี
โธรณีสะดุ้ง เธอรีบเงยหน้าขึ้น มองผู้ชายตรงหน้า เหมือนกับธาราวดีบอกเลย โดดเด่น โดนเด่นมากๆ แค่หน้าตานั้นก็ทำให้คนน้ำลายไหลได้เลย
“อนุชิต นายเองหรอ?” ในใจของโธรณีในตอนนี้ยังรู้สึกดีใจเล็กน้อย
“ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันครบกำหนดหนึ่งเดือนแล้ว ไปเถอะ พวกเราควรทำอะไรก็ทำกันเถอะ” อนุชิตมองเวลาแล้วลากโธรณีจากไป
“อนุชิต นี่นายจะพาฉันไปไหน?” โธรณีถูกอนุชิตลากไว้ เธอเดินอย่างส่ายไปส่ายมา
“น่ารำคาญจังเลย มาฉันอุ้มเธอ!” อนุชิตได้อุ้มโธรณีขึ้นมาแล้วจากนั้นก็แบกไปเลย
ในสำนักกิจการพลเมือง อนุชิตได้เอาเอกสารทุกอย่างยื่นให้กับพนักงานที่ดำเนินการ
“นายมีบัตรประจำตัวกับทะเบียนของฉันได้ยังไง?” โธรณีมองอนุชิตอย่างสงสัย
“แม่ให้ฉัน หรือก็คือแม่ยายของฉัน”
