ไป๋มู่ชิงกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง เธอยืนมองตัวเองในกระจกทั้งแขนทั้งเอวมีรอยเขียวช้ำที่มาจากรอยไม้เท้าของคุณหญิง บนหัวของเธอก็ยังมีแผลที่ได้จากคู่ชู้คู่นั้นอีก
แต่ไม่มีใครถามถึงบาดแผลเธอเลย ทั้งคนในตระกูลหนานกงและตระกูลไป๋
เธอพยายามทำให้แผลบนหัวนั้นดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นก็เปลี่ยนชุดแบรนด์หรูที่ตระกูลหนานกงเตรียมไว้ ทั้งชุดเดรส รองเท้าหนังกับกระเป๋าล้วนเป็นแบรนด์เนมนำเข้าทั้งนั้น
ที่ตระกูลหนานกงเตรียมของพวกนี้ให้ไม่ใช่อยากเอาใจเธอหรอก แต่เป็นเพราะอยากรักษาภาพลักษณ์ของตระกูลก็เท่านั้น เธอเข้าใจ
กลับถึงบ้านตระกูลไป๋ ไป๋จิ้งผิงถึงขั้นไม่ไปทำงานแต่กลับนั่งรอเธออยู่ที่บ้าน
บนโซฟายังมีแม่ลูกอำมหิตนั่งอยู่ด้วย แถมยังมีคุณชายรองตระกูลหลินที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ด้วย เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ไป๋ยิ่งอันก็ยิ้มแซะเธอ “สมกับเป็นคุณหญิงน้อยของตระกูลหนานกงเนอะ ตั้งแต่หัวจรดเท้าเนี่ย รวมๆกันแล้วก็คงไม่ต่ำกว่าห้าแสน ถ้าเมื่อเทียบกับของตลาดล่างที่แต่ก่อนเธอใส่ ใส่ชุดแบรนด์เนมหรูหราแบบนี้คงชอบมากสินะ?”
ไป๋มู่ชิงยิ้มมุมปาก “นั่นสิ เดินๆอยู่ดีๆยังกลัวเลยว่าจะมีคนมาปล้น แต่ยังไงก็คงต้องขอบคุณที่ทำให้ฉันได้ใส่อะไรแบบนี้”
เธอกวาดสายตาผ่านหลินอันหนานด้วยความเยาะเย้ย
“พอได้แล้ว!” ไป๋จิ้งผิงพูดแทรกขึ้น เอารูปที่ถูกปริ้นออกมาโยนไปตรงหน้าไป๋มู่ชิง “ตอบมาว่านี่มันอะไรกัน?”
รูปภาพกระจัดกระจายปลิวไปถึงที่เท้าไป๋มู่ชิง
เธอก้มหน้าไปดูพร้อมทั้งตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “พี่สาวเล่าไปแล้วไม่ใช่เหรอ นี่ผู้ชายของฉันเอง”
“นางคนไร้ยางอาย!” ไป๋จิ้งผิงพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ
ไป๋มู่ชิงไม่ได้สนใจความโกรธของไป๋จิ้งผิงเลย เธอเพียงพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยว่า “ในเมื่อทุกคนรู้หมดแล้ว งั้นฉันก็จะบอกความจริงกับพวกคุณ เขาเป็นแฟนลับๆที่ฉันแอบคบมาสองปีกว่าแล้ว เขาทั้งหล่อดูดี รวยกว่าทั้งตระกูลหลินตระกูลไป๋หลายเท่า แต่เขาเป็นใครน่ะหรอ พวกคุณไม่ต้องรู้หรอกเดี๋ยวจะสร้างความรำคาญให้เขาเปล่าๆ”
“นี่แก……!”ไป๋จิ้งผิงโกรธจนพูดอะไรไม่ออก
หลินอันหนานลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าซีด พร้อมง้างมือจะตบเธอ “นังเลว!”
ไป๋มู่ชิงก็ยกมือขึ้นมาปัดมือเขา แล้วยิ้มแสร้ง “คุณเลวได้คนเดียวหรือยังไง?คุณชายหลิน เราก็แฟร์ๆกันแล้วหนิ คุณไม่ใช่แฟนฉันอีก ไม่มีสิทธิมาตบฉัน!”
จากนั้นเธอก็หันไปทางไป๋ยิ่งอันโดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของเขาเลย “คุณหนูไป๋คะ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วใช่มั้ยคะ ผู้ชายที่เธอแย่งไป ก็แค่ของที่ฉันไม่ต้องการแล้ว ใช้ให้สมใจได้เลยนะคะ”
สีหน้าของไป๋ยิ่งอันซีดขาวอย่างกับไก่ต้ม
“คุณหญิงไป๋”จากนั้นเธอก็หันไปพูดกับซูวยาหยง “คุณคงผิดหวังมากเลยสินะที่ดิฉันไม่ได้ตายไปในคืนแต่งงาน ทำยังไงดีล่ะ? ฉันรอดแล้วยังมีชีวิตดีๆแบบนี้อีก”
“อ่อ คุณพ่อ” เธอมองไปทางไป๋จิ้งผิง “ตั้งแต่เด็กจนโต คุณพ่อที่ไม่เคยแยแสหนูกับคุณแม่เลย แต่พอตระกูลไป๋เจอปัญหาปุ๊บ ก็เรียกหนูกลับมาปั๊บ แล้วบังคับให้หนูแต่งงานกับตระกูลหนานกงแทน จิตใจอำมหิตเยือกเย็นขนาดนี้ คุณคิดว่าคุณยังมีความเป็นพ่ออยู่หรอคะ? คุณมีสิทธิ์อะไรจะมาสั่งสอนหนู? หนูจะมีหรือไม่มีชู้มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?
“ไป๋มู่ชิง นี่แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน!”
“ในเมื่อคุณไม่ใช่พ่อฉันอีก ฉันจะพูดยังไงมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน วันนี้ที่ฉันมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะมาบอกว่า พวกคุณได้ในสิ่งที่พวกคุณต้องการแล้ว ปล่อยแม่กับน้องชายฉันแล้วเราก็จะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก”
พูดจบ ไป๋มู่ชิงก็กวาดมองไปที่ทุกคน “เอาล่ะ เราทักทายกันแค่นี้ก็พอแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
พูดจบเธอก็หันหลังเดินไปทางประตู
“เธอกล้ากลับไปหรอ?” ซูวยาหยงพูดขึ้นด้วยเสียงแหลมปรี๊ด
ไป๋มู่ชิงหยุดก้าวขา แล้วหันกลับไปถาม “แล้วคุณจะเอายังไงคะ?ขังฉันหรอ?ทรมานฉันหรอ? แต่ขอโทษนะคะ ตอนนี้ฉันเป็นคนของตระกูลหนานกงแล้ว ก่อนที่พวกคุณจะทำอะไรฉันก็ควรถามความเห็นของตระกูลหนานกงก่อนไหมคะ”
ไป๋มู่ชิงเดินออกไปโดนไม่แม้แต่จะหันมามองพวกเขาเลย
“นี่……ไร้มารยาทที่สุด” ผ่านไปครู่หนึ่ง ซูวยาหยงค่อยด่าตามหลังเธอไป
จนกระทั่งเดินออกจากประตูบ้านนี้ เธอถึงถอนหายใจโล่งอกเบาๆ หันไปมองที่บ้านหลังนี้ มันทำให้เธอเจ็บใจเหลือเกิน
ถึงแม้เมื่อกี้เธอจะได้ระบายอารมณ์ออกไปบ้างแล้ว แต่เธอรู้ดี ทั้งซูวยาหยงกับไป๋ยิ่งอันสองแม่ลูกนี้ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก
