หลังจากที่เธอโดนผีหลอก ไป๋มู่ชิงก็รู้สึกอยู่ในบ้านนี้ยากขึ้น เหมือนถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา แต่พอมองไปรอบๆกลับไม่เห็นจะมีอะไรเลย
พออยู่ที่นี่ไปสักพัก ไป๋มู่ชิงรู้สึกหมดหวังมาก เธอเฝ้ารอทุกวินาทีที่จะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้
ด้วยความที่เพื่อนสนิทอย่างเหยาเหม่ยโทรหาเธอทั้งวัน เธอจึงตัดสินใจที่จะพูดกับคุณหญิงบนโต๊ะอาหารเช้าว่า “คุณยายคะ หนูอยากออกไปเดินเล่นข้างนอก ได้ไหมคะ……?
“ไปไหน?” คุณหญิงถามด้วยเสียงเข้มไม่เปลี่ยนเหมือนทุกวัน
“ก็……แค่ไปเดินเล่นน่ะค่ะ”
ผู่เหลียนเหยาที่นั่งอยู่ข้างๆ มองไปที่คุณหญิงแล้วก็มองไปที่ไป๋มู่ชิงผู้น่าสงสาร มุมปากเธอยิ้มอ่อนพร้อมกอดแขนคุณหญิง “คุณยายอยากให้พี่สะใภ้ตั้งครรภ์เร็วๆไม่ใช่หรอคะ งั้นก็ให้เธอออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้างสิคะ ถ้าอารมณ์ดีอาจจะมีโอกาสมากกว่านะคะ”
โดยปกติบนโต๊ะอาหารก็จะมีแค่คุณหญิงกับเซิ่งซิน นานๆครั้งว่าที่ภรรยาของคุณชายน้อยอย่างผู่เหลียนเหยาถึงจะมาร่วมด้วย
ไป๋มู่ชิงมองสาวสวยผู้งดงามใบหน้าดูเป็นมิตรคนนี้ ด้วยความตื้นตันใจ
เมื่อพูดที่เรื่องตั้งครรภ์ คุณหญิงก็เปลี่ยนสีหน้าท่าทางทันที เน้นย้ำกับเธอว่า “ตอนออกไปข้างนอก ใครที่ควรพบ อะไรที่ควรพูด เธอควรพึงนึกไว้ตลอด”
“ค่ะคุณยาย” ไป๋มู่ชิงรู้สึกตื่นเต้น คาดไม่ถึงเลยว่าคุณหญิงจะตอบรับคำขอของเธอ
เธอแอบขอบคุณไปทางผู่เหลียนเหยา แล้วลุกขึ้นด้วยความดีใจออกจากโต๊ะอาหารเช้าไป
20นาทีผ่านไป เธอเล่าความเป็นมาทั้งหมดของเรื่องที่เกิดขึ้นให้เหยาเหม่ยฟังพร้อมทั้งเช็ดน้ำตาไปสั่งน้ำมูกไปด้วย แต่เธอรู้ดีว่าไม่ควรพูดถึงความลับของตระกูลหนานกง
พอฟังไปเรื่อยๆ เหยาเหม่ยอารมณ์ร้อนจนดีดตัวขึ้นจากโซฟา “นังไป๋ยิ่งอันทำเกินไปหรือเปล่า ทั้งแย่งหลินอันหนานไป ทั้งให้เธอแต่ง……”
“ชู่……” ไป๋มู่ชิงรีบตัดคำพูดของเธอด้วยการเอามือมาปิดปาก แล้วดึงเธอลงมานั่งเหมือนเดิม “เสียงเบาหน่อยสิ ถ้าคนในตระกูลหนานกงรู้ว่าฉันแต่งงานแทน คงล่มบริษัทของตระกูลไป๋แล้วบีบคอฉันตายแน่ๆ”
“จนตอนนี้แล้วเธอยังนึกถึงตระกูลไป๋อีกเหรอ?” เหยาเหม่ยพูดด้วยสีหน้าเอือมระอา “คิดดูดีๆสิว่าพวกเขาทำกับเธอยังไง ดูสภาพเธอตอนนี้ด้วย ทั้งโดนแย่งแฟน ยังโดนบังคับให้แต่งกับผู้ชายที่น่ากลัวอย่างนั้นอีก ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ฉันคงบอกความจริงไปแล้วฆ่านังไป๋ยิ่งอันทิ้งซะ!”
“เสี่ยวเหม่ย เธอไม่เคยเจอคนในตระกูลหนานกง เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเขาน่ากลัวขนาดไหน เพราะฉะนั้น……” ไป๋มู่ชิงสูดหายใจเข้าลึกๆ”เพราะฉะนั้นถ้าแม้จะเพื่อตัวเอง ฉันก็บอกความจริงกับพวกเขาไม่ได้”
“งั้นเธอก็จะยอมทนอยู่อย่างนี้หรอ? หลินอันหนานก็จะตัดใจละ?”
“ตอนนี้หลินอันหนานคงมีความสุขอยู่กับไป๋ยิ่งอัน ไม่ตัดใจจะให้ทำยังไงได้ล่ะ อีกอย่างไป๋ยิ่งอันจงใจจะใส่ร้ายฉันอีก ฉันจะรับมือไหวเหรอ สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ก็คือการที่ฉันมีชีวิตที่ดีขึ้น จะทำให้พวกเขาไม่ได้ดั่งใจก็แค่นั้น”
“เธอแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้น ชีวิตเธอจะดีได้ยังไงกัน?” เหยาเหม่ยหมดคำพูดพร้อมมองบนใส่เธอ จากนั้นก็ก็ลุกขึ้นมาจ้องถามเธอว่า “หนานกงเฉินเหมือนในข่าวลือหรือเปล่าที่ทั้งขี้เหร่แถมร่างกายยังอ่อนแอไม่แข็งแรงอีกแล้วผู้หญิงที่เคยแต่งงานกับเขาก็ไม่มีใครรอดเกินหนึ่งเดือน? แต่ดูเธอตอนนี้ก็สบายดีหนิ”
สีหน้าของเธอหม่นหมองลงเล็กน้อย หนานกงเฉินร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงจริง แต่ขี้เหร่แค่ไหนเธอเองก็ไม่แน่ใจ ถึงแม้จะแต่งงานกับเขามาครึ่งเดือนแล้ว แต่ส่วนมากเขาก็พักข้างนอกบ้าน บางครั้งเขาก็แค่มาทำภารกิจของเขา พอเสร็จก็ออกห้องไป แล้วตอนเช้าก็ให้หญิงรับใช้นำยามาให้เธอกินและเขาก็จะออกไปทำงานแต่เช้า
เธอไม่แน่ใจว่าเขาตั้งใจที่จะไม่พบเธอหรือแค่ความบังเอิญ สรุปแล้วยังไงเธอก็ยังไม่เคยพบกับเขาจริงๆจังๆสักครั้ง
