เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – บทที่ 37 ลมหายใจที่คุ้นเคย

“ฉันเต้นรำคู่ไม่เป็น……”เธอเซ แล้วเหยียบลงบนเท้าของหนานกงเฉิน

หนานกงเฉินขมวดคิ้ว เจ็บจนต้องสูดลมหายใจเข้า

“ขอโทษค่ะ”เสียงรู้สึกผิดของไป๋มู่ชิงพูดจบ ก็เหยียบเท้าอีกข้างของเขา

ไป๋มู่ชิงมองสีหน้าไม่สู้ดีนักของหนานกงเฉินด้วยความรู้สึกผิด ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากคนรอบข้าง รู้สึกแย่มากกว่าตอนที่ถูกทำให้อับอายต่อหน้าผู้คนเมื่อกี้นี้อีก

“ช้าลงนิดนึงตามสเต็ปเท้าของผม อย่าใจร้อน”หนานกงเฉินพูดข้างหูเธอ

ไป๋มู่ชิงพยายามก้าวตามสเต็ปขาของเขา พลางกระซิบข้างหูเขา: “คุณผู้ชายคะ คุณพอมีความสามารถด้านตรรกะบ้างไหมคะ?”

“หมายความว่ายังไง?”

“ฉันขอบคุณคุณมากที่นำสร้อยคอมาให้ และขอบคุณมากๆที่เต็มใจช่วยแก้ปัญหาให้ฉัน แต่คุณอย่าลืมสิ คราวก่อนคุณปรากฏตัวในฐานะชู้รักของฉัน รอบนี้ในฐานะหนานกงเฉิน คุณคิดว่าครูหนูใหญ่ตระกูลไป๋โง่หรอ? ละครไม่ควรเล่นแบบนี้สิ”เธอพูดอย่างแค้นนิดๆ: “นี่เหมือนยิ่งช่วยยิ่งแย่? เหมือนบังคับให้ฉันไปตายรู้ไหม? คุณจะให้ฉันจบเรื่องนี้ยังไง? ให้ฉันอธิบายกับตระกูลหนานกงยังไง? คราวที่แล้วคุณก็ทำให้ฉันโดนลงโทษด้วยกฏของตระกูลแล้วรู้ไหม……?

หนานกงเฉินไม่ได้สนใจความก้าวร้าวของเธอ แค่ยิ้มให้บางๆ หลบส้นสูงของเธอที่กำลังจะเหยียบลงมาอย่างเฉียดฉิว

ด้านนอก ไป๋ยิ่งอันยกริมฝีปากขึ้นอย่างดูถูก พูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยว่า: “อีกาต่อให้ทาสีขาวก็เข้าฝูงพิราบไม่ได้ ดูท่าทางเงอะงะของเธอสิ ดูก็รู้ว่าเป็นเศษเดนที่โตมาในสังคมชั้นล่างสุด

เมื่อไม่ได้ยินคำตอบรับจากหลิงอันหนาน ไป๋ยิ่งอันเอียงคอไป กลับเห็นเขากำลังจ้องมองกลางฟลอร์เต้นรำด้วยสีหน้าไม่ดี จู่ๆคนรอบๆก็ส่งเสียงโห่ร้องขึ้นเป็นพักๆ

เธอมองตามสายตาของหลินอันหนานไปยังกึ่งกลางของกลุ่มคน สีหน้าตะลึงเล้กน้อย สองคนในฟลอร์เต้นรำกำลังจูบกัน ดูแล้วเหมือนคู่สามีภรรยาที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง

ไป๋ยิ่งอันสีหน้าแย่ลงทันที วันนี้เป็นงานพิธีหมั้นของเธอและหลินอันหนาน เธอต่างหากที่เป็นนางเอก แต่ตอนนี้ถูกชายหญิงคู่ที่อยู่กลางฟลอร์แย่งซีนไปหมด

เธอรีบตามช่างภาพมา ให้พวกเธอถ่ายฉากนี้ไว้ ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย: “ฉันว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่อยากอยู่บ้านตระกูลหนานกงแล้วสินะ ถึงกล้าสวมเขาให้หนานกงเฉินต่อหน้าทุกคน!”

หลินอันหนานก้มหน้าลง พูดด้วยเสียงที่เสียความรู้สึกสุดๆ: “เธอแน่ใจว่าเขาไม่ใช่หนานกงเฉินขนาดนี้เลยหรอ?”

“ไป๋มู่ชิงมีแผนก่อนมา หาคนมาแอบอ้างก็ไม่เห็นจะแปลก?”ไป๋ยิ่งอันกวาดสายตาเย็นชามองผู้หญิงบ้าผู้ชายรอบๆนั้น คิดในว่าเจ้าพวกโง่นี่เชื่อไปได้ยังไง

“ไม่ได้ละ ฉันจะต้องหาวิธีเปิดโปงเธอ” ไป๋ยิ่งอันกัดฟันพูด

ในฟลอร์เต้นรำ ไป๋มู่ชิงพยายามดันตัวออกจากอกของหนานกงเฉินอย่างสุดความสามารถ แต่หนานกงเฉินกลับไม่มีทีท่าจะปล่อยเธอ จูบเธอต่ออย่างดูดดื่ม

สมองเธอโล่งขาวไปหมด คิดในใจ หมดกัน ต่อให้โดนลงแม่น้ำฮวงโหก็ไม่อาจแก้ตัวได้”

จูบของหนานกงเฉินเลื่อนไปใกล้หู ยิ้มอย่างร้ายๆ: “ในเมื่อเธอเต้นรำไม่เป็น ก็ต้องปิดฉากด้วยวิธีนี้”

“ฉันจะฆ่าคุณ”

“ผมไม่สนใจหรอก”หนานกงเฉินจูบริมฝีปากเธออีกครั้ง พร้อมสอดลิ้นเข้าไปในปากเธอ ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของแขกในงาน

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้จูบผู้หญิงอย่างดูดดื่มขนาดนี้ นานจนเขาเองก็จำไม่ได้แล้ว เขาแค่จำได้ว่าริมฝีปากของคนนี้อ่อนนุ่มเหมือนผู้หญิงคนนั้น แต่กลับเก้งก้างจนน่ารัก

เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกถึงบุคคลิคลักษณะของเธอในตัวของผู้หญิงคนนี้ บ้าไปแล้ว……!