ใช่สิ เขาบอกว่าเธอใส่ชุดนี้เพราะอยากเข้าไปแทนที่ผู้หญิงคนนั้น ชุดนี้เกี่ยวอะไรกับผู้หญิงคนนั้นกันแน่
ด้วยความสงสัยเธอจึงแอบหอบหิ้วชุดนี้ลงไปข้างล่างเพื่อจะไปถามพนักงานที่จัดชุดให้
พี่เหอกำลังยุ่งอยู่กับการสั่งการพนักงานอยู่ แกหันกลับมาแล้วเจอไป๋มู่ชิงใส่ชุดนอนอยู่ แกเลยรีบเดินมาหาเธอ
“คุณหญิงน้อยทำไมแต่งตัวแบบนี้คะ?เสียหน้าคุณชายหมด”
“คือหนูไม่ได้ไปเดินเพ่นพ่านที่ไหนนะคะ แค่มีเรื่องอยากจะถามพี่เหอ” ไป๋มู่ชิงรีบโบกไม้โบกมือตอบ
“เรื่องอะไรคะ?”
“หนูอยากจะถามว่าใครเลือกชุดนี้ให้หนูใส่คะ?ทำไมคุณชายเห็นแล้วถึงโมโหขนาดนั้น?”
พี่เหอมองกวาดไปที่ชุดราตรี ก็ไม่ได้มีสีหน้าตกใจอะไรนิ แต่ก็ไม่ได้ถามต่ออะไรมากเพราะเหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นสามารถคาดเดาได้
“ชุดนี้เป็นชุดที่คุณหนูจูใส่มาทานข้าวที่บ้านเป็นครั้งแรก ส่วนใครเป็นคนเลือกให้คำถามนี้ควรจะไปถามคุณหนูผู่นะคะ”
“คุณหนูจู?” ไป๋มู่ชิงสับสนเล็กน้อย ใครกันเนี่ย
เห็นว่าพี่เหอกำลังยุ่งอยู่ เธอเลยเดินออกมาแล้วให้คนรับใช้ไปตามผู่เหลียนเหยามาพบเธอหน่อย
หน้าของผู่เหลียนเหยายิ้มแย้มขณะที่เธอถามคำถาม “เป็นยังไงบ้างคะ พี่ชายเห็นพี่ใส่ชุดนี้คงดีใจมากเลยใช่มั้ยล่า?”
“ดีใจมากจนกระชากชุดขาดเละแบบนี้ เขายังหาว่าฉันล่อเขาอีก”
“ห๋าาาา?”
“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?เธอรีบบอกมาเถอะฉันจะได้เตรียมใจไว้” ไป๋มู่ชิงเริ่มหงุดหงิด
“หนูขอโทษ คิดว่าจะช่วยพี่ได้” ผู่เหลียนเหยายื่นไปจับมือทั้งสองข้างเธอไว้ สีหน้ายิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นรู้สึกผิดแทน “หนูได้ยินมาว่าครั้งแรกที่คุณหนูจูมาบ้านตระกูลหนานกงเธอใส่ชุดนี้ เป็นชุดที่พี่ชายเป็นคนเลือกให้เธอเองกับมือ หนูคิดว่าพี่ชายเห็นพี่ใส่ชุดนี้แล้วจะชอบ หนูขอโทษ หนูแค่อยากให้พี่สองคนรักกัน อยากให้พี่ชายลืมๆคุณหนูจูไป”
คุณหนูจู ไม่ต้องถามก็น่าจะเดาได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่หนานกงเฉินเคยชอบ
เห็นสีหน้าที่รู้สึกผิดของผู่เหลียนเหยาแล้ว ไป๋มู่ชิงก็โกรธเธอไม่ลง ยังไงเธอก็หวังดี “ถึงแม้เธอจะหวังดี แต่ครั้งหน้าห้ามทำอีกนะ เดี๋ยวเขาจะเข้าใจผิดอีกว่าฉันจะยั่วเขา”
“ค่ะ จะไม่มีครั้งหน้าแล้ว” ใบหน้าของเธอกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง “ขอบคุณพี่สะใภ้มากนะคะที่ไม่โกรธหนู”
ไป๋มู่ชิงก็ยิ้มกลับ “ไม่เป็นไร ไปเดินเล่นต่อเถอะ”
“แล้วพี่ล่ะคะ? ใส่ชุดสีม่วงแทนก็ได้ ชุดนั้นก็สวยนะคะ”
“ไม่ล่ะ พี่ไม่ค่อยสนิทกับเขา ไม่รู้จะคุยอะไร ขึ้นไปพักผ่อนดีกว่า” เธอไม่ลืมหรอกที่หนานกงเฉินสั่งให้เธออยู่แต่ในห้อง
“ค่ะ งั้นหนูไปแล้วนะคะ” ผู่เหลียนเหยาลุกขึ้นแล้วโบกมือลาเธอแล้วเดินออกไป
ไป๋มู่ชิงมองตามหลังเธอไป เธอเองก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
เธอไม่ค่อยรู้จักผู่เหลียนเหยาเป็นการส่วนตัวมากนัก ไม่รู้เลยว่าเธอตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังไง……เธอก็เป็นคู่หมั้นของเซิ่งเคอ เธอไม่น่าจะคิดร้ายอะไรนะ
ชุดที่คุณหนูจูเคยใส่งั้นเหรอ ไป๋มู่ชิงหยิบชุดราตรีนี้ขึ้นมามองจากนั้นก็โยนลงไปที่โซฟาด้วยความไม่พอใจ ทีแรกเธอยังชอบชุดนี้มาก เพราะคิดว่าใส่ออกมาแล้วสวย ที่แท้เป็นชุดของ……
ถึงว่าล่ะทำไมหนานกงเฉินถึงโมโหขนาดนั้น!
