เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – บทที่ 120 บังเอิญเจอกันพอดี

“แม่ พวกคุณหิวไหม? ฉันจะไปซื้อติ่มซำให้พวกคุณกิน” ไป๋มู่ชิงพูดพลางชี้ไปที่ร้านติ่มซำข้างๆ

“ไม่ต้องหรอก”

“แม่ แม่เป็นอะไร? ” ไป๋มู่ชิงเห็นว่าดวงตาจูฮุ่ยเปียกชื้น จึงหยุดฝีเท้าสังเกตแล้วถามขึ้น “อาการเสี่ยวอี้แย่เหรอ? ”

หัวใจคุณแม่มีแค่เสี่ยวอี้ เธอรู้ดี ดังนั้นเมื่อเห็นน้ำตาในดวงตาเธอครั้งแรกก็นึกถึงเสี่ยวอี้เป็นอะไรขึ้นมาทันที

จูฮุ่ยส่ายหน้า มองเธอแล้วพูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “แม่แค่รู้สึกผิดต่อลูก”

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคุณแม่พูดแบบนี้ ไป๋มู่ชิงรู้สึกขมขื่นในใจ จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ “แม่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราจะมีชีวิตใหม่กันแล้ว เรื่องที่มันผ่านไปแล้วเราไม่ต้องคิด และไม่ต้องพูดถึงมันอีกโอเคไหม? ”

“โอเค” ถึงแม้จูฮุ่ยจะมีข้อสงสัย แต่สุดท้ายก็อดทนไม่ถามออกไป

หลังจากกลุ่มคนกลับมาถึงอพาร์ทเมนท์ หลินอันหนานก็วางเสี่ยวอี้ลงพื้น แล้วพูดกับจูฮุ่ยว่า “คุณป้า บ้านที่นี่อากาศและวิวไม่เลว สิ่งอำนวยความสะดวกด้านล่างก็ครบครัน ต่อไปคุณกับเสี่ยวอี้ก็อยู่ที่นี่นะครับ”

“แล้วพี่ล่ะ? พี่ไม่อยู่กับพวกเราเหรอ? ” เสี่ยวอี้ดึงมือไป๋มู่ชิงแล้วถามขึ้น

“อยู่ด้วยแน่นอนสิ” ไป๋มู่ชิงยิ้มพลางบีบจมูกน้อย

หลินอันหนานต่ออีกหนึ่งประโยค “แต่หลังจากที่ฉันแต่งพี่สาวเธอเข้าบ้านแล้ว พี่สาวจะอยู่กับพวกเธอไม่ได้นะ”

“แล้วพวกพี่จะไปอยู่ที่ไหนอ่า? ”

“แน่นอนว่ากลับไปที่บ้านฉัน”

ไป๋มู่ชิงมองหลินอันหนาน ไม่กล้าคิดเรื่องที่จะเกิดหลังจากนี้จริงๆ ตัวเองจะแต่งงานกับเขาจริงๆ เหรอ? จะย้ายเข้าไปที่บ้านใหญ่ตระกูลหลินเหรอ?

ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว ทำไมแค่คิดเรื่องพวกนี้ ในใจเธอก็มีการต่อต้านอยู่รางๆ ล่ะ? มันไม่ควรจริงๆ นะ!

ตอนแรกหลินอันหนานปฏิบัติอย่างไรต่อไป๋มู่ชิง ในใจจูฮุ่ยก็รู้ดีอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจเลยว่าทำไมไป๋มู่ชิงถึงจะแต่งงานกับเขา

ตอนกลางคืน สุดท้ายเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามไป๋มู่ชิง “เมื่อก่อนหลินอันหนานทำแบบนั้นกับลูก ทำไมลูกจะแต่งงานกับเขา? ”

ไป๋มู่ชิงรู้ว่าเธอต้องอดไม่ได้ที่จะถามอย่างแน่นอน พูดขึ้นพร้อมยิ้มขมขื่นอย่างหมดหนทาง “เพราะการช่วยเหลือจากเขา เราถึงสามารถหลบจากกรงเล็บแม่ลูกสวีหย่าหรงได้ แม้ว่าจะมีหลายอย่างเกินขึ้นมากเกินไปในช่วงนั้น แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมแล้ว คิดๆ แล้วก็ไม่มีอะไรไม่ดี”

“เขาขู่ลูกให้ตกลงเหรอ? ”

“ไม่ถือว่าขู่นะ แค่แลกเปลี่ยนเงื่อนไขกันและกัน” ไป๋มู่ชิงมองเธอแล้วพูดขึ้น “และจากปัจจุบัน เขาก็ปฏิบัติโอเคกับฉัน ชีวิตทั้งชีวิตของผู้หญิงก็เพื่อหาผู้ชายที่รักตนเองไม่ใช่เหรอ? ”

“แต่……ระหว่างลูกกับหนานกงเฉิน……” จูฮุ่ยลังเลไม่กล้าถามออกไป เพราะกลัวไปสัมผัสจุดเจ็บปวดของไป๋มู่ชิง

“เราขาดกันแล้วจริงๆ ” ไป๋มู่ชิงแทบจะตอบโดยไม่ลังเล

จูฮุ่ยรู้ว่าตัวเองรู้สึกผิดต่อเธอ เลยเกรงใจไม่กล้าถามมาก หลังจากพยักหน้าก็หันตัวกลับเข้าห้องไป

หนานกงเฉินเงยหน้าดื่มไวน์แดงในมือหนึ่งอึก จากนั้นก็จ้องมองเฉียวซือเหิงฝั่งตรงข้ามแล้วพูดขึ้น “รสชาติไม่เลว”

“ลาฟิตต้นตำรับ 82 ปี ไม่ใช่ปัญหาเรื่องราคา แต่เป็นของหายากมาก คนปกติฉันไม่ค่อยอยากชวนเขาดื่ม” เฉียวซือเหิงยิ้มให้เขา และดื่มไวน์แดงตามไปหนึ่งอึก จากนั้นก็เทไวน์แดงลงในแก้วทั้งสองคนอีกครั้ง

“ลาฟิต 82 ปี ทำไมฉันไม่คิดว่ามันหายาก? ”

“นายจะดื่มหรือไม่ดื่ม? ” เฉียวซือเหิงดึงแก้วเขามา หนานกงเฉินคว้าอากาศ ทำได้แค่พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มบางๆ “เอาล่ะ มันเป็นไวน์ดีจริงๆ ”

“จริงสิ ทำไมจู่ๆ วันนี้อยากชวนฉันดื่ม? ” หนานกงเฉินเอนตัวไปด้านหลัง ซุกในโซฟาแล้วสังเกตเขา

เฉียวซือเหิงก็สังเกตเขาเช่นกัน อารมณ์คลุมเครือสว่างแวบเข้ามาในดวงตา “ฉันควรถามนายสิ ทำไมตั้งนานแล้วไม่ชวนฉันดื่ม? ทำไม? หลังจากมีลูกแล้ว ก็ไม่ต้องการเพื่อนแล้วเหรอ? ”

“เปล่า ช่วงนี้บริษัทมีธุระเยอะมาก”

“บริษัทพวกนายมีธุระน้อยตอนไหน? ” เฉียวซือเหิงจุดบุหรี่ ดูดเบาๆ แล้วจ้องมองเขาแล้วเปลี่ยนคำถาม “จริงสิ คุณชายน้อยของนายจัดงานเลี้ยงร้อยวันไหม? ”

สีหน้าหนานกงเฉินมืดมน หัวใจก็เจ็บปวดขึ้นมา

งานเลี้ยงร้อยวัน……

คุณชายน้อยของเขาอยู่ไม่ถึงสองเดือนด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงงานเลี้ยงร้อยวัน?

เขายิ้มออกมาอย่างยากลำบาก เลิกคิ้วใส่เขา “ทำไม? นายแทบรอไม่ไหวที่จะเอาอั่งเปาให้เขาเหรอ? ”

“เปล่า เสี่ยวซีของฉันดูตั้งตารอคอยมาก อยากเห็นคุณชายน้อยบ้านนาย” เฉียวซือเหิงมองเขา ใบหน้าเขามีรอยยิ้มบางๆ เช่นเคย

“ที่แท้คุณผู้หญิงเฉียวก็ชอบความสนุกสนาน ได้ ถึงตอนนั้นฉันจะส่งคำเชิญให้นายคนแรก”

“สมแล้วที่เป็นเพื่อนรัก” เฉียวซือเหิงยกแก้วเหล้าขึ้นมา “มา หมดแก้ว”

หนานกงเฉินยกแก้วขึ้นมาชนกับเขา แล้วดื่มรวดเดียวหมด

หลังจากออกมาจากบาร์ หนานกงเฉินก็ขึ้นรถ

เสี่ยวหลินเหลือบมองเขาที่กระจกมองหลัง ก่อนถามอย่างเป็นห่วง “คุณชายใหญ่ ต้องการน้ำไหมครับ? ”

“ไม่ต้อง กลับบ้านเถอะ” หนานกงเฉินไม่ได้ดื่มจนเมา แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย

เสี่ยวหลินสตาร์ทรถและขับไปยังทิศทางตระกูลหนานกง หลังจากผ่านตัวเมือง แสงไฟนีออนรอบๆ ก็มืดลง หนานกงเฉินมองวิวทิวทัศน์ที่อยู่นอกหน้าต่าง จู่ๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย จากนั้นก็เอ่ยขึ้น “ไปอพาร์ทเมนท์ดีกว่า”

“อะไรนะครับ? ” เสี่ยวหลินคิดว่าตัวเองฟังผิด

ยังไงแล้วหนานกงเฉินก็ไปอยู่ที่อพาร์ทเมนท์น้อยมาก เพราะคุณผู้หญิงไม่อนุญาตและไม่ไว้ใจ โดยเฉพาะในเวลาแบบนี้ ภรรยาและลูกล้วนอยู่ที่บ้านเกานะ ไม่นึกเลยว่าเขาจะไปที่อพาร์ทเมนท์จริงๆ?

หลังจากมองผ่านกระจกหลังเห็นหนานกงเฉินขมวดคิ้ว เสี่ยวหลินถึงได้ตระหนักว่าตัวเองถามคำถามที่ไม่ควรถามออกไป รีบพูดขึ้น “คุณชายใหญ่ ผมจะไปส่งคุณเดี๋ยวนี้ครับ”

หนานกงเฉินเข้าใจว่าทำไมเสี่ยวหลินถึงรู้สึกประหลาดใจ จริงๆ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ อยากไปอยู่ที่อพาร์ทเมนท์หนึ่งคืน

อาจจะเพราะไม่อยากกลับไปบ้านเก่าเพื่อเผชิญกับเด็กน้อยผู้น่าสงสาร บางทีอาจจะไม่อยากเผชิญหน้ากับไป๋ยิ่งอันที่แตกต่างจากเมื่อก่อนก็ได้

เมื่อคืนเรื่องราวตอนที่เขาอาการกำเริบไป๋ยิ่งอันเปิดไฟ สุดท้ายก็เป็นลมเพราะหวาดกลัวถึงแม้ว่าทุกรายละเอียดจะดูสมเหตุสมผล เขาก็ไม่คิดสงสัยหรือตำหนิเธอเลย แต่รู้สึกรางๆ ว่ามีบางอย่างแปลกๆ รู้สึกว่าเธอแตกต่างจากเมื่อก่อน

ไม่ใช่แค่ตอนเขามีอาการกำเริบ แต่มีอีกหลายเรื่องอื่นๆ ที่ดูผิวเผินไม่มีปัญหาอะไร แต่ในใจมักรู้สึกแปลกๆ อยู่เสมอ

บางทีนี่อาจจะไม่ใช่ปัญหาของเธอ แต่เป็นปัญหาของเขา

ดังนั้นเขารู้สึกตัวเองต้องหาที่เงียบสงบสักหน่อย และทำให้อารมณ์ที่ผิดปกติกลับมาสงบลง

หนานกงเฉินผลักประตูใหญ่อพาร์ทเมนท์ออก ความมืดของห้องพุ่งเข้ามา เขาขมวดคิ้ว ความจริงแล้วในใจไม่ชอบวันแบบนี้ที่ไม่มีใครรออยู่ที่บ้าน

ยกมือขึ้นเปิดปุ่มไฟ หลังจากแสงในห้องสว่างไสวสุดท้ายก็รู้สึกสบายใจขึ้นหน่อย

ครั้งล่าสุดที่มาที่คือตอนที่ลูกออกจากโรงพยาบาล ห่างจากตอนนี้มากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว เขาก้าวเข้าไป ด้านหลังโซฟายังมีผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กสำหรับทารก เมื่อเห็นมัน ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากหลังโซฟาลวกๆ แล้ววางไว้ที่โต๊ะที่ไม่โดดเด่น

ถึงแม้อาการเสี่ยวอี้จะดูโอเคขึ้นมาก แต่ไป๋มู่ชิงก็ยังไม่วางใจ ตัดสินใจว่าจะพาเขาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้น

หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว ไป๋มู่ชิงก็เติมนมหนึ่งแก้วให้เสี่ยวอี้ เสี่ยวอี้รีบเบ้ปากเล็กประท้วงทันที “พี่ เมื่อกี้ผมดื่มไปแก้วหนึ่งแล้ว”

“เธอผอมเกินไปแล้ว ดื่มนมเยอะๆ จะได้เพิ่มน้ำหนัก เด็กดี คืนนี้พี่จะซื้อขาไก่ให้เธอ”

“จริงเหรอ? ” เสี่ยวอี้ดีใจ

“จริงแท้แน่นอน” ไป๋มู่ชิงยกมือขึ้นลูบกระหม่อมเขา “รีบกิน กินเสร็จแล้วจะออกไปข้างนอก”

“จริงสิ เสี่ยวอี้ พี่เขยรออยู่ข้างล่างนานมากแล้ว” จูฮุ่ยใช้กระดาษทิชชูเช็ดมุมปากให้เสี่ยวอี้

“อ่อ” เสี่ยวอี้ยกนมขึ้นมาดื่มจนหมดอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็วางแก้วแล้ววิ่งไปทางประตู “ไปแล้วนะ ออกไปแล้วนะ!”

“เสี่ยวอี้ ลูกอย่าวิ่งเร็วแบบนั้นสิ” จูฮุ่ยรีบตามออกไป

ไป๋มู่ชิงหยิบกระเป๋าออกจากห้องรับแขกแล้วรีบตามออกไป หลังจากดึงบานประตูออกขณะจัดการกระเป๋าตัวเองก็เดินไปทางลิฟต์ จากนั้นก็ไม่ระวังไปชนร่างใครสักคน

“ขอโทษ……” เธอก้มหัวให้คนคนนั้นด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา

เมื่อเธอเห็นคนที่ตัวเองชนไม่คิดเลยว่าเป็นหนานกงเฉินที่ออกมาจากห้องข้างๆ ก็ตกตะลึงด้วยสัญชาตญาณ จ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ

หนานกงเฉินเพิ่งออกมาก็โดนใครสักคนชนเข้า และไม่นึกเลยว่าคนที่ชนตัวเองจะเป็น……

เขาเองก็สังเกตเธอ ผมสั้นที่มีความสามารถและประสบการณ์ ต่างหูที่โอ้อวด ชุดกระโปรงที่เปิดเผย และการแต่งหน้าที่สวยงามและฉูดฉาด……นี่คือภาพลักษณ์เสมอมาของไป๋ยิ่งอัน เขาไม่ได้เจอเธอตั้งนานแล้ว ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่

ตั้งแต่วันนั้นที่ย้ายมาที่นี่ ไป๋มู่ชิงก็ไม่คิดว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะเจอหนานกงเฉินที่นี่ ถ้าเจอแล้วควรทำอย่างไร และวันนี้เธอได้เตรียมใจล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นหลังจากประหลาดใจชั่วครู่ที่ได้เจอเขา ก็รีบผ่อนคลายลง

“พี่เขย ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่? ” เธอยิ้มด้วยใบหน้าเซอร์ไพรส์ ในสายตามีความหลงใหล เธอจำได้ว่าทุกครั้งที่ไป๋ยิ่งอันเจอหนานกงเฉินจะทำแววตาหลงใหลแบบนี้ออกมา

เพื่อรับบทเป็นไป๋ยิ่งอัน เธอพยายามอย่างหนัก ทุกวันที่เธอออกไปข้างนอกต้องเปลี่ยนตัวเองให้เป็นผู้หญิงแซ่บ สวมชุดเปิดเผยที่ไม่เหมาะกับตัวเอง

“ฉันอยู่ที่นี่เป็นบางครั้ง” หนานกงเฉินไม่ค่อยชอบไป๋ยิ่งอันอยู่เสมอ ทัศนคติที่มีต่อเธอก็จางๆ

ตอนแรกไป๋มู่ชิงอยากกลับเข้าไปในบ้านเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะลงลิฟต์ไปกับเขา อย่างไรแล้วสัมผัสน้อยลงก็จะได้อันตรายน้อยลง แต่เสี่ยวอี้กำลังตะโกนอยู่ที่ประตูลิฟต์ “พี่ เร็วเข้า ลิฟต์มาแล้ว”

ไม่มีทางเลือก เธอทำได้แค่เดินไปทางประตูลิฟต์

สี่คนอยู่ในลิฟต์ จูฮุ่ยไม่รู้จักหนานกงเฉิน จึงไม่ได้ทำสีหน้าประหลาดใจอะไร

ไป๋มู่ชิงดึงเสี่ยวอี้ให้ยืนทแยงมุมตรงข้ามหนานกงเฉิน ในใจสงสัยว่าต้องพูดคุยกับหนานกงเฉินหรือเปล่า ด้วยนิสัยของไป๋ยิ่งอัน ต้องพยายามจะคุยกับเขาอย่างจงใจแน่นอน

แต่ถ้าพูดคุย เธอควรพูดอะไร? หลังจากคิดอยู่สักพัก เธอก็หัวเราะฮ่าๆ แล้วตอบ “พี่เขย ตอนนี้พี่สาวฉันสบายดีไหม? ”

หนานกงเฉินกวาดสายตามาเรียบๆ ยิ้มเย้ยหยันมาที่เธอ “คุณยังเป็นห่วงเธอเหรอ? ”

“ฉันต้องเป็นห่วงเธออยู่แล้ว เธอเป็นพี่สาวฉันนะ”

ในที่สุดจูฮุ่ยก็ประหลาดใจ กวาดตามองสองคนไปมา กำลังจะถามว่าไป๋มู่ชิงว่าหนานกงเฉินคือใคร ประตูลิฟต์ก็ดัง ‘ติ๊ง’ พร้อมเปิดออก

เสี่ยวอี้รีบวิ่งออกมาจากลิฟต์ วิ่งไปหาหลินอันหนานด้านนอก วิ่งไปด้วยแล้วพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มดีใจไปด้วย “พี่เขย พี่บอกว่าคืนนี้พี่จะซื้อขาไก่ให้ผมกินล่ะ พี่อยากมากินกับพวกเราไหม? ”

“เอาสิ” หลินอันหนานยิ้มแล้วจับร่างเล็กของเขา

เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นไป๋มู่ชิงและหนานกงเฉินเดินออกมาจากลิฟต์ในเวลาเดียวกัน ความประหลาดใจก็แวบไปทั่วใบหน้าเขาทันที ที่นี่ เจอหนานกงเฉินในสถานการณ์แบบนี้ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่เข้าใจสถานการณ์นิดหน่อย

ไป๋มู่ชิงรู้ว่าหลินอันหนานต้องสับสนแน่ๆ รีบเดินเข้าไปควงแขนเขาแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มสวยงาม “อันหนาน บังเอิญจัง พี่เขยก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน และอยู่ชั้นเดียวกับเราด้วยนะ”

ในที่สุดหลินอันหนานก็เข้าใจ ที่แท้ก็แค่บังเอิญ ไม่ใช่……

เขาแอบโล่งใจ โชคดีที่ไม่ใช่เพราะหนานกงเฉินพบอะไรบางอย่างพิเศษถึงได้มาที่นี่

“พี่ บังเอิญจัง” เขารีบยิ้มให้หนานกงเฉิน ทักทายอย่างสุภาพ

หนานกงเฉินเห็นทั้งสองกอดกันอย่างรักใคร่ มุมปากก็ปรากฏยิ้มบางๆ “คุณชายหลินนี่จังหวะกลับบ้านเหรอ? ”

สีหน้าหลินอันหนานเปลี่ยนไป จงใจแสดงสีหน้าอึดอัด “แม่ฉันอยากให้ฉันแต่งงานเพื่อตระกูลหลินให้เร็วที่สุด ไม่งั้นฉันคงไม่รีบร้อนขนาดนั้น”

“ควรคิดแบบนี้ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว” รอยยิ้มมุมปากหนานกงเฉินมีความเย้ยหยัน และเดินไปที่รถ

หลินอันหนานเห็นแผ่นหลังเขาจากไป ในใจก็ภาคภูมิใจ มันคือความรู้สึกราบรื่นที่ไม่เคยมีมาก่อน

ถ้าให้หนานกงเฉินรู้ว่าผู้หญิงในอ้อมกอดเขา คือผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาตามหาทั้งเมืองหยานท่ามกลางสายฝน แถมยังไปโวยวายที่สถานีตำรวจ ต้องเป็นบ้าแน่ๆ เลยใช่ไหม?

หลังจากขึ้นรถไป จูฮุ่ยก็มองไป๋มู่ชิงข้างๆ ที่นิ่งเงียบ ถามขึ้นอย่างลังเล “เขาคือหนานกงเฉินใช่ไหม? ”

เห็นไป๋มู่ชิงพยักหน้า จากนั้นเธอก็ถามอีกว่า “แล้วทำไมเขามาอยู่ที่นี่? แบบนี้มันดีจริงๆ เหรอ? ”

ไป๋มู่ชิงก็กำลังคิดถึงปัญหานี้เช่นกัน แบบนี้มันอันตรายเกินไป จะทำให้ตัวเองเดือดร้อนไหม เธอหายใจแผ่วเบา แล้วพูดขึ้น “ปกติเขาไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่”

นิ่งไปสักพัก จากนั้นเธอก็พูดขึ้น “แต่ฉันคิดว่าเราย้ายออกไปจะดีกว่า เผื่อเอาไว้ คุณชายหลินคุณว่าไง? ”

หลินอันหนานยิ้มอย่างไม่แยแส “เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าปกติเขาไม่ได้อยู่ที่นี่? งั้นก็ไม่ต้องสนใจเขาหรอก สภาพแวดล้อมและอากาศที่นี่เหมาะกับการฟื้นฟูร่างกายเสี่ยวอี้ อีกอย่าง……”

เขาหันหน้ามาจ้องมองเธอ “เราจะแต่งงานกันแล้ว หลังจากแต่งงานกันเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่อยู่แล้ว”

“แล้วก็……” เขานิ่งไป แล้วยิ้มเล็กน้อยให้เธอ “อย่าเรียกฉันว่าคุณชายหลิน เรียกฉันว่าอันหนานแบบเมื่อกี้ดีกว่า”

ไป๋มู่ชิงก้มหน้าลงอย่างอึดอัด เมื่อกี้เรียกให้หนานกงเฉินได้ยิน แต่ตอนนี้หนานกงเฉินไม่อยู่แล้ว เธอเรียกไม่ค่อยออกจริงๆ

จริงๆ ก่อนหน้านี้เธอก็เรียกแบบนี้ แค่มันนานเกินไปแล้ว และระหว่างนั้นก็มีหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย

“เราไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาลไหน? ” หลินอันหนานถามขณะขับรถอย่างชำนาญ

“ไปเหิงซิงแล้วกัน” ไป๋มู่ชิงไม่คิดเลย

“ทำไมไปเหิงซิง? เพราะเป็นของครอบครัวซูซี่เหรอ? ”

“อืม……” ไป๋มู่ชิงตอบลวกๆ เบาๆ จริงๆ แล้วเธอแค่อยากไปที่นั่นเพื่อตามหาชายลึกลับที่เอาลูกของเธอไป แต่เธอบอกหลินอันหนานไม่ได้

เรื่องนี้เธอไม่ได้บอกใครทั้งนั้น และไม่กล้าบอกด้วย กลัวว่าแพร่งพรายเบาะแสไปแล้วจะทำให้เดือดร้อนโดยไม่จำเป็น อย่างไรแล้วอำนาจของตระกูลหนานกงก็อยู่ที่นั่น ถ้ารู้ว่าลูกของตัวเองถูกสับเปลี่ยน จะต้องเกิดพายุแน่นอน

แม้ว่าจะหวังบางส่วน แต่ทุกครั้งที่ไปตามหาลูกที่โรงพยาบาลเหิงซิงและสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต่างๆ ก็กลายเป็นนิสัยไปแล้ว ตราบใดที่ยังหาลูกไม่เจอสักวัน เธอก็จะไม่ยอมแพ้

หนานกงเฉินไม่ได้กลับบ้านหนึ่งคืน ไป๋ยิ่งอันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา อย่างไรแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกไปข้างนอกไม่กลับมาหลังจากที่เธอเข้าตระกูลหนานกง

อะไรคือสาเหตุที่เขาไม่กลับมาหนึ่งคืน หรือว่ามีผู้หญิงอื่นข้างนอกเหรอ? พอนึกถึงความเป็นไปได้นี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหึง

คุณแม่พูดถูก ถ้าเธอกลัวเขา ทำให้เขาแปลกแยก ด้านนอกมีผู้หญิงที่ไม่กลัว ผู้หญิงที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะได้อยู่เคียงเขา หรือว่าจะเป็นแบบนี้จริงๆ ปฏิกิริยาของตัวเองในคืนนั้นผลักให้เขาไปอยู่ในอ้อมแขนผู้หญิงคนอื่นเหรอ? แต่เธอกลัวจริงๆ นี่หน่า!

หลังจากเดินไปรอบๆ ห้องนอน สุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล้าโทรหาหนานกงเฉิน

โทรศัพท์ดังอยู่นานมากในที่สุดก็มีคนรับสาย เสียงอ่อนโยนของหนานกงเฉินดังขึ้นมา “มีอะไรเหรอ? ยิ่งอัน”

ไป๋ยิ่งอันเครียดในใจ อ้าปากค้างพูดไม่ออก “เอ่อ……คุณชายใหญ่ ฉันรบกวนคุณทำงานหรือเปล่า? ”

“เปล่า ตอนนี้พักเที่ยง” ในปลายสายมีเสียงพลิกกระดาษไปมา เห็นได้ชัดว่าเวลาพักเที่ยงเขาก็ยังคงทำงานอยู่

“อ๋อ จริงๆ ก็ไม่มีอะไรค่ะ เห็นว่าเมื่อคืนคุณไม่ได้กลับมา ฉันเป็นห่วงคุณมาก”

“หืม? ฉันไม่ได้ส่งข้อความหาคุณเหรอ? มันดึกเกินไปเลยไปที่อพาร์ทเมนท์”

“อ่า ฉันไม่ได้รับมันนะ” จริงๆ แล้วเธอได้รับ แต่เขาไม่ได้บอกเหตุผลกับเธอ ดังนั้นเธอจึงคิดฟุ้งซ่าน

ดูเหมือนเขาไม่ได้วางแผนที่จะอธิบายรายละเอียดกับเธอ เธอจึงพูดขึ้นอย่างมีไหวพริบ “คุณชายใหญ่ คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นฉันวางก่อนนะ”

“ลูกยังสบายดีไหม? ” หนานกงเฉินถามขึ้น

“เขาเหรอ” ไป๋ยิ่งอันหันหน้าไปมองเด็กน้อยในเปลแล้วพูดขึ้น “เขาก็ยังเหมือนเดิม ไม่ค่อยกิน และดูทรมานมากเลย”

จริงๆ แล้วลูกก็ไม่ต่างอะไรจากเมื่อวาน ที่เธอพูดแบบนี้แค่อยากให้คืนนี้หนานกงเฉินกลับบ้านมาไวๆ หนานกงเฉินในโทรศัพท์เงียบไปสักพัก แล้วพูดออกมาอย่างกังวล “ฉันรู้แล้ว ไว้เจอกันนะ”

หลังจากวางสายไป ไป๋ยิ่งอันก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ “เข้ามา”

คนที่ผลักประตูเดินเข้ามาก็คือผู่เหลียนเหยา เธอเดาถูก

วันนี้ผู่เหลียนเหยาหยุด อยู่เป็นเพื่อนคุณผู้หญิงที่บ้านหนานกงตลอด ไป๋ยิ่งอันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ ทำไมตัวเองมีบ้านไม่ยอมกลับ อยู่ที่นี่ตลอดทั้งวัน หรือมีแผนร้ายเหรอ?

ผู่เหลียนเหยายิ้มแล้วเดินไปข้างเปลทารก ก้มลงมองเด็กน้อยแล้วพูดขึ้น “เมื่อกี้คุณผู้หญิงฝันร้ายตอนงีบ ฝันว่าเด็กแย่แล้ว เลยให้ฉันขึ้นมาดูสักหน่อย”

เธอเงยหน้ากลับไปมองไป๋ยิ่งอันแล้วพูดขึ้น “เด็กไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ? ”

“ยังเหมือนเดิม”

“เมื่อกี้กินนมหรือยัง? ”

“กินแล้ว” ไป๋ยิ่งอันยกมุมปากยิ้มให้เธอเล็กน้อย “จริงสิเหลียนเหยา ฉันมีของขวัญให้คุณ”

“ให้ฉันเหรอ? ” ผู่เหลียนเหยาหันตัวเดินไปด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ไม่กี่วันก่อนแม่ฉันไปเที่ยวที่ตุรกีกลับมา เอาสร้อยทับทิมหลายเส้นมาให้ฉัน” เธอเดินไปที่โต๊ะหัวเตียง หยิบกล่องเครื่องประดับสามกล่องออกมาจากด้านใน เปิดทีละชิ้นวางตรงหน้าเธอแล้วพูดขึ้น “ให้ฉันมาทั้งหมดสามเส้น ให้คุณกับเซิ่งซินคนละเส้น”

สีของทับทิมดูแพงมาก แค่เป็นคนที่มีความรู้นิดหน่อยเกี่ยวกับสินค้าก็จะดูออกว่ามูลค่าไม่ต่ำ นี่เป็นของที่สวีหย่าหรงเอามาให้เธอจริงๆ แต่ไม่ได้เอากลับมาจากตุรกี ไปเดินซื้อที่ห้างสรรพสินค้า เพื่อให้ไป๋ยิ่งอันเอาไปจัดการกับผู่เหลียนเหยาและเซิ่งซิน

ก่อนหน้านี้ สวีหย่าหรงสืบสวนผู่เหลียนเหยาอย่างละเอียดแล้ว พบว่าถึงแม้จะเกิดในครอบครัวที่มีฐานะดี แต่ไม่ได้รวยมาก ของแบบนี้น่าจะล่อใจสำหรับเธอ

อย่างที่คิดไว้ เมื่อเธอได้รับอัญมณี สายตาที่มองสำรวจอัญมณีก็มีความเปล่งประกายชื่นชม

ไป๋ยิ่งอันแอบชื่นชมยินดีในใจ คนที่โลภเงินมักจัดการได้ง่าย กลัวว่าเธอจะไม่โลภอะไรนี่สิ

“สร้อยเส้นนี้ต้องแพงมากเลยใช่ไหม? ” ผู่เหลียนเหยามองเธอแล้วถามขึ้น

“แพงไม่แพงไม่สำคัญอะไร สิ่งสำคัญก็คือมันไม่ธรรมดา มีถิ่นกำเนิดมาจากตุรกี” ไป๋ยิ่งอันพูด

ผู่เหลียนเหยาพยักหน้า จากนั้นก็เอาสร้อยคอวางกลับไว้ในกล่อง แล้วผลักกล่องวางไว้ตรงหน้าเธอ “ขอบคุณสำหรับน้ำใจพี่จริงๆ แต่ของขวัญมันแพงเกินไป ฉันรับไว้ไม่ได้”

เห็นเธอผลักของขวัญคืน ความรู้สึกแอบดีใจของไป๋ยิ่งอันเมื่อครู่นี้ก็จมลง รีบพูดขึ้น “ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็ไม่ได้ใส่มันเยอะขนาดนั้น ถ้าคุณคิดว่ามันสวยก็รับไว้เถอะ”

“ไม่ต้องดีกว่าค่ะ ปกติฉันไปทำงานใส่ของขวัญราคาแพงแบบนั้นไม่ได้ วันธรรมดาปกติก็ไม่ค่อยใส่เครื่องประดับด้วย พี่เก็บไว้ให้ตัวเองเถอะ” ผู่เหลียนเหยายิ้ม “จริงๆ ของขวัญไม่จำเป็นต้องแพง จำของขวัญชิ้นเล็กที่พี่เคยให้ฉันตอนไปเมืองหยานได้ไหม? ฉันชอบมันมากเลย”

“เค้กบ๊วยกับเครื่องประดับชิ้นเล็กใช่ไหม? ตอนนั้นฉันอายนิดหน่อยที่ให้ไป” ไป๋ยิ่งอันแสร้งทำเป็นอายและเกาหัว

ผู่เหลียนเหยาจ้องมองเธอ ใบหน้ายิ้มกว้างมากขึ้น “ใช่ ไม่คิดว่านานขนาดนี้แล้วพี่ยังจำได้”

“จำได้อยู่แล้ว มันก็ไม่ได้นานมากเท่าไร”

ผู่เหลียนเหยาพยักหน้า ลุกขึ้นยืนจากเตียงมองดูเด็กน้อยในเปลทารกแล้วพูดขึ้น “พี่สะใภ้ ฉันออกไปก่อนนะ พี่พักผ่อนให้เต็มที่”

หลังจากผู่เหลียนเหยาไปแล้ว ไป๋ยิ่งอันก็โยนสร้อยคออัญมณีสองเส้นไปที่มุมเตียงอย่างโกรธๆ ไม่เคยเห็นคนที่ไม่รู้จักน้ำใจคนอื่นมาก่อนเลยจริงๆ

แต่คิดๆ แล้วก็ใช่ เธอเป็นคู่หมั้นของเซิ่งเคอ ในตระกูลหนานกงเซิ่งเคอก็เป็นคนที่อยากได้อะไรก็ได้ อยากได้สร้อยคอเพชรพลอยมันจะไปยากอะไร?

วันนี้หนานกงเฉินกลับมาเร็วมากจริงๆ และทานอาหารเย็นที่บ้านด้วย

หลังอาหารเย็นไป๋ยิ่งอันอยากชวนเขาว่าไปดูภาพยนตร์กับเธอตอนเย็นได้ไหม หนานกงเฉินกลับพูดขึ้นก่อน “ฉันแค่กลับมาดูเธอกับลูก แล้วเดี๋ยวต้องออกไปข้างนอก”

“คุณยังต้องออกไปเหรอ? ” ไป๋ยิ่งอันเหลือบมองเวลาบนผนัง หกโมงครึ่ง

“ใช่ มีงานเลี้ยง กลัวว่ากลับมาพวกเธอจะหลับไปแล้ว”

“งานเลี้ยงต้องพาผู้หญิงไปด้วยไหม? ” ไป๋ยิ่งอันพูดพร้อมยิ้มกว้าง “ฉันไม่ได้ออกไปข้างนอกมาตั้งนานแล้ว”

“คืนนี้ไม่พาผู้หญิงไปด้วย” หนานกงเฉินคิดสักพัก จับมือเธอแล้วพูดขึ้น “แต่ถ้าเธอรู้สึกเบื่อๆ พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอออกไปชอปปิ้ง”

“จริงนะ” ไป๋ยิ่งอันดีใจ

ถึงแม้จะกลัวอาการป่วยของเขามาก แต่ตอนเขาอาการไม่กำเริบก็ยังดึงดูดเธอมาก ถ้าได้ออกไปเที่ยวกับเขาข้างนอกเธอต้องมีความสุขแน่ๆ และตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญในการเพิ่มพูนความรู้สึก เธอต้องคว้าโอกาสไว้อย่างดี

เสี่ยวอี้นั่งข้างโต๊ะอาหาร สองมือเท้าคาง มองไปที่ขาไก่สีเข้มบนโต๊ะด้วยใบหน้านิ่งเฉย กลืนน้ำลายและคร่ำครวญ “พี่ พี่ทำเป็นไหมเนี่ย? ผมรอตั้งแต่สองทุ่มยันสามทุ่มแล้วนะ”

“อย่ารีบร้อนสิ อีกสองนาทีก็เอาออกจากเตาได้ ครั้งนี้จะไม่ไหม้อีกต่อไป” ไป๋มู่ชิงพูดปลอบ

เดิมทีเธอทำอาหารไม่ค่อยเก่งอย่างมาก ถามเสี่ยวอี้ว่าอยากทานขาไก่ตุ๋นหรือซอสหอม แต่เจ้าเด็กนี่บอกว่าอยากทานขาไก่ย่าง เผชิญกับเตาอบที่ไม่คุ้นเคยโดยสิ้นเชิง เธอไม่รู้จริงๆ ว่าควรเริ่มอย่างไร

หลังจากทดลองล้มเหลวสองครั้งต่อเนื่อง เธอจึงเริ่มครั้งที่สาม

สองนาทีต่อมา ไป๋มู่ชิงมองขาไก่ที่ล้มเหลวอีกครั้ง ลูบจมูกอย่างอายๆ นิดหน่อย “ขอโทษนะ พรุ่งนี้พี่จะซื้อมาเพิ่มอีก จะซื้อสูตรบาร์บีคิวกลับมาอบให้เธออีกครั้ง”

เดิมทีปากเล็กของเสี่ยวอี้ที่ยื่นออกมาอย่างไม่พอใจอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งยื่นขึ้นอีก น้อยใจจนน้ำตาคลอเบ้า

จูฮุ่ยเห็นลูกชายน้อยใจ ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตำหนิ “ฉันบอกให้ลูกพาน้องออกไปกิน ลูกบอกข้างนอกไม่สะอาด จะย่างเอง เสี่ยวอี้รอขาไก่ไม่กี่อันของลูกจนไม่ได้กินข้าวเย็นอย่างเต็มที่ สุดท้าย……”

จูฮุ่ยส่ายหน้า กอดเสี่ยวอี้แล้วปลอบ “เสี่ยวอี้เด็กดี พรุ่งนี้แม่พาลูกออกไปกินข้างนอกดีไหม? ”

“ผมอยากกินตอนนี้อ่า” เสี่ยวอี้ส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ ขาไก่ที่รอตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ สุดท้ายก็เป็นถ่านสีดำเหล่านี้ แน่นอนว่าเจ้าตัวเล็กไม่มีความสุข

ไป๋มู่ชิงคิด มองดูเวลาอีกครั้ง “งั้นก็ได้ พี่จะพาเธอออกไปกินข้างนอก”

“เย้! ดีจังเลย!” เสี่ยวอี้ได้ยินว่าจะได้ออกไปทานขาไก่ข้างนอก ก็กระโดดลงจากโต๊ะเก้าอี้อย่างดีใจ

ไป๋มู่ชิงกำลังแต่งหน้าให้ตัวเองขณะที่ฟังเสียงบ่นของจูฮุ่ย “ดึกป่านนี้แล้วยังออกไปอีก ต้องดูแลน้องดีๆ ล่ะ อย่าทำน้องหายนะรู้ไหม? แล้วอย่ากินมาก ร้อน……”

“แม่ ฉันรู้แล้ว” ไป๋มู่ชิงหยิบกระเป๋าบนโต๊ะขึ้นมาแล้วพาเสี่ยวอี้ออกไปข้างนอก

ในร้านอาหารว่างสไตล์ตะวันตกแถวนั้น ไป๋มู่ชิงพาเสี่ยวอี้ไปทานขาไก่อย่างเอร็ดอร่อย และซื้อขนมและขนมปังหลายกล่องสำหรับทำอาหารเช้าให้เขาด้วย

ขณะที่กลับไป ไป๋มู่ชิงเพิ่งก้าวเข้าไปในห้องลิฟต์ก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ตีเข้าจมูก เธอไม่ได้สนใจมากนัก กดปุ่มขึ้นลิฟต์

“พี่ นั่นคุณอาที่อยู่ชั้นเดียวกับเรานี่” ทันใดนั้นข้างกายก็มีเสียงเสี่ยวอี้ดังขึ้น

คุณอาที่อยู่ชั้นเดียวกันเหรอ? ไป๋มู่ชิงหันตัวไปตามสายตาเขาด้วยความประหลาดใจ เห็นหนานกงเฉินมือหนึ่งกำลังพยุงกำแพง อีกมือหนึ่งจับโซฟาข้างๆ พยุงร่างกายที่โซเซของเขา เห็นได้ชัดว่าเพิ่งอาเจียนเสร็จแล้วกลับมา

เธอตกตะลึงสักพัก แล้วหันหลังกลับมาให้เขาด้วยสัญชาตญาณ